ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #17 : รับงาน

     เจนจิรารู้สึกโล่งอกเช่นเดียวกับสรัณย์ หลังจากที่ไลลาโทรมาตอบตกลงถ่ายแบบ เจนจิรารีบโทรบอกชานนท์ทันที 
     "ผมนึกว่าจะไม่ได้เห็นไลลาในชุดบิกินีซะแล้ว"
     "นี่ พูดจาน่าเกลียดตะรัณย์"
     "ไปถ่ายที่เดิมใช่ไม๊พี่เจน ผมจองตั๋วริมสระเหมือนเดิมนะ"
     "พอเลย ที่นั่นมีแต่เสือ จระเข้ ไม่เอาด้วยหรอก"
     "แหม ก็สวยๆงามๆ อ่ะพี่เจน หนุ่มๆ ก็ต้องชอบเป็นธรรมดา หนังสือพี่นี่ ผมเป็นแฟนพันธุ์แท้เลยนะครับ แล้วจะถ่ายกันวันไหนเหรอ ผมจะเคลียร์คิวรอ"
     "ยังหาวันอยู่น่ะ ไม่เกินสัปดาห์หน้าหรอก แต่โทษทีนะ ที่คราวนี้ถ่ายในสตู"
     "อ้าว แล้วกัน ผมไปด้วยคนสิพี่เจน"
     "นี่ แกไปก็เกะกะเปล่าๆ เดี๋ยวแกก็คว้านางแบบไปนอนอีก พี่ล่ะเสียคนพอดี"
     "โถ่ พี่เจน" สรัณย์ตัดพ้อ นึกเสียดาย

     “พี่รัฐ เสียดายพี่ไม่ได้ไปกับผม นี่ ไลลานะพี่ โอ้โห สุดยอด ขางี้ข๊าวขาว ที่สำคัญนี่ๆ ตู้มๆ พี่ ตู้มๆ” สรัณย์อวดอ้าง พร้อมเอามือดันอกทำท่าทางประกอบ เขาอ้อนจนเจนจิราอนุญาตให้ไปด้วย 

     “ทุเรศ แกนี่อัปรีย์จริงๆ ว่ะไอ้รัณย์”

     “พี่ไม่เห็นพี่ก็พูดได้สิ ลองพี่ไปใกล้ๆ แบบผมนะ น้ำลายงี้ไหลไม่หยุด ถ้าพี่ไปนะ เลือดออกจมูกแน่พี่อ่ะ”

     “ชักจะเอาใหญ่แล้วไอ้รัณย์”

     “ก็มันจริงๆ นี่พี่รัฐ ผมคิดไว้ไม่ผิด ไลลาเค้ามีดี ไม่งั้นไอ้หมอนั่นไม่ติดใจหรอก” สรัณย์พูดไปโดยไม่คิดอะไร ภาพชายกลางคนขึ้นลิฟท์ไปพร้อมไลลาในค่ำคืนนั้นตามมาหลอกหลอนสหรัฐอีกครั้ง เขานิ่งไป พูดไม่ออก จุกแน่นอกอย่างบอกไม่ถูก

     “ผมนะ อยากจะลองซักที ทีแรกกะจะลองแล้วพี่รัฐ แต่พี่เจนน่ะสิ กีดกันไม่เข้าท่า เห็นแก่น้องนุ่งซักนิดก็ไม่มี แต่พี่เจนนี่ไม่เท่าไหร่นะ ไอ้มือกีตาร์ที่มันตามมาด้วยนี่สิ มองผมตาเขียวปั้ดเลยพี่ นั่งเฝ้าไม่ห่าง ผมไม่ทันได้พูดอะไรซักคำ มันก็รีบพากลับซะงั้น” สรัณย์พูดถึงบดินทร์ ที่ตามมานั่งอยู่ด้วย ท่าทีของบดินทร์ที่ไม่ค่อยพอใจนัก ทำเอาสรัณย์ไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับไลลาสักเท่าไหร่

    สรัณย์พูดเล่าโน่นนี่โอ้อวดให้สหรัฐฟังเสร็จ ก็เดินออกไป สหรัฐเองก็กลับเข้าสู่ห้วงอารมณ์แบบที่เคยเป็น ถึงแม้ว่าสรัณย์จะไม่ใช่คนจริงจังอะไรมากนัก คำพูดของเขามักจะเกินจริงอยู่เสมอ แต่เขาก็ไม่สบายใจที่ได้ยินน้องชายพูดจาแทะโลมไลลาให้เขาฟัง ถ้าสรัณย์ไปนอนกับไลลาจริง เขาคงจะอกแตกตายเป็นแน่

     ‘ไลลา เธอทำให้ชั้นสับสน’

     ความกังวลของสหรัฐ ยาวนานมาจนถึงวันที่เจนจิราแวะมาหา พร้อมกับนิตยสารฉบับที่ไลลาถ่ายคู่กับเจนจิรา สหรัฐรับเอามาดูก็เห็นว่าสวยดูดีตามที่เจนจิราเล่าให้ฟังก่อนหน้า

     “ไลลาเค้าเก่งนะรัฐ วันถ่ายก็มาตรงเวลา ให้ทำท่าทางอะไรก็ทำได้ดีทีเดียว ลูกค้าเค้าก็ชอบนะ พี่นนท์เค้าบอกว่าอยากให้ไลลามาถ่ายโฆษณาด้วยนะ ลูกค้าเค้าอยากได้น่ะ”

     ภาพไลลาในชุดบิกินีลายน่ารัก โพสท่าคู่กับเจนจิราสามสี่รูป แม้สหรัฐจะยอมรับว่าสวยและดูดี แต่เขาก็อดห่วงไม่ได้ เขาเปิดดูกลับไปกลับมาด้วยสีหน้านิ่ง

     “คราวหน้าไม่ให้ถ่ายแล้วหละ” สหรัฐหลุดปากพูดออกไปลอยๆ

     “อ้าว ทำไมล่ะ” เจนจิราถามด้วยความสงสัย สหรัฐถึงกับไปไม่เป็น มันเป็นความรู้สึกของเขาเท่านั้น

     “อ๋อ ก็ไลเค้าบอกรัฐ ว่าอยากทำงานที่โรงแรมมากกว่า เค้าบอกว่าไม่ถนัดงานถ่ายแบบน่ะ กลัวจะทำได้ไม่ดี” สหรัฐจำเป็นต้องพูดไปเอง เพราะไม่รู้จะแก้คำอย่างไร

     “ก็ไม่หนิ ไลเค้าก็ทำงานออกมาดีนะ หรือไม่พอใจอะไรรึเปล่า อ๋อ หรือว่าแฟนน้องเค้าไม่อยากให้ถ่ายรึเปล่า แต่เอ๊ะ วันนั้นก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่นา” เจนจิราสงสัยหนัก

     “ใช่ๆ ก็แฟนเค้านั่นแหละ ไลบอกว่าแฟนเค้าไม่อยากให้ถ่ายแล้ว รัฐก็เลยว่าจะให้ทำงานที่โรงแรม เค้าก็ตกลง”

     “อ้าว อย่างงั้นเหรอ เสียดายนะรัฐ จริงๆ น้องเค้ามาถูกทางแล้วนะเจนว่า พี่นนท์เค้าตั้งใจจะผลักดันเต็มที่เลยนะเนี่ย เดี๋ยวเจนลองโทรคุยดูดีกว่า” เจนจิราพูดจบทำท่าล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมา

     “เฮ้ยเจน เดี๋ยวรัฐคุยให้เองดีกว่า ไลเค้าเกรงใจรัฐอยู่ คราวก่อนรัฐยังคุยจนยอมมาได้เลย” สหรัฐแอบเอาความชอบในครั้งก่อน ทั้งที่ไลลาไม่ได้ใจอ่อนเพราะเขา