ราตรี ที่รัก

ลำดับตอนที่ #16 : ไปหาที่บาร์

     "รัฐ ช่วยพูดหน่อยสิ"
     "รัฐจะไปพูดอะไรได้ล่ะ"
     "น๊า ช่วยหน่อยสิ พี่นนท์เค้าอยากได้ไลลามาถ่ายแบบชุดนี้จริงๆ"
     "ไม่ใช่ว่ารัฐจะไม่ช่วย แต่รัฐพูดไปก็เท่านั้นแหละ ขนาดเจนไปขอร้อง เค้ายังไม่เอา แล้วรัฐจะไปพูดอะไรได้"
     "ก็รัฐช่วยพูดอีกคนไง ถ้าเราช่วยๆ กัน เดี๋ยวน้องเค้าก็ใจอ่อนเองแหละ ขนาดคราวก่อน รัฐยังพูดจนเค้ายอมได้เลย"
     สหรัฐถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง ภาพเหตุการณ์คืนนั้นย้อนกลับมารบกวนเขาอีกครั้ง
     "นะรัฐนะ นี่ก็ใกล้วันเข้ามาทุกที อีกอย่าง รัฐก็รู้ว่าน้องเค้า เอ่อ มีความเป็นอยู่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เจนอยากจะแนะนำงานที่ดีๆ ให้น่ะ รัฐเข้าใจเจนนะ ถ้างานนี้เสร็จ เจนจะหางานมาป้อนน้องเค้าต่อไปเรื่อยๆ เลย เจนคงไม่สบายใจ ถ้าปล่อยให้น้องเค้าทำงานแบบนั้นต่อไป รัฐรู้ไม๊ ไลลาเพิ่งจะอายุ 20 เองนะ" เจนจิราพูดยาว ปลายสายได้ฟังก็นิ่งลงไป 
     'นี่เธอเพิ่งจะ 20 เหรอ แล้วทำไม เธอถึงดับอนาคตตัวเองแบบนั้น'
    "อือๆ เดี๋ยวรัฐทำงานก่อนนะ" สหรัฐตัดบท 
    "ยังไงก็ช่วยกันนะรัฐ สงสารเด็กน่ะ" เจนจิราพูดจบก็วางสาย ทิ้งความกังวลไว้ให้กับสหรัฐ เขาเลิกคิดถึงเรื่องของไลลาไปได้สักพัก พยายามหลบหน้า ไม่พูดถึง ไม่ข้องเกี่ยวใดๆ ทั้งสิ้น แต่ครั้งนี้ เจนจิรามาทำให้เขาลำบากใจอีกครั้ง ใจหนึ่งก็สงสาร เห็นใจไลลา อย่างที่เจนสุดาก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แต่อีกใจหนึ่ง ก็กลัวจะต้องวุ่นวายใจถ้าต้องยุ่งเกี่ยวกับเธออีก 

     ทันทีที่ไหล่เขากระทบกับใครสักคน เขาก็หยุดชะงักทันที เช่นเดียวกับอีกฝ่าย แม้จะเดินสวนกันไปแล้ว
      "เดินไม่ดูรึไง" สหรัฐเป็นฝ่ายทักขึ้นก่อน โดยไม่หันกลับมามอง
      "ขอโทษครับ" คู่กรณีพูดอย่างไม่เต็มใจนัก
     สหรัฐไม่คิดเอาความ แต่ก็หันกลับไปมอง พอดีกับที่บดินทร์ก็หันมาสบตาเขาเช่นกัน    
     "แก" บดินทร์ทักขึ้นอย่างไม่พอใจ ที่เห็นการกลับมาของสหรัฐ
      สหรัฐเช่นเดียวกัน เขาไม่พอใจเช่นกันที่เห็นบดินทร์ที่นี่ เขาเข้าใจว่าบดินทร์เป็นลูกค้าของที่นี่ และคงมาติดพันไลลาเป็นแน่ เขารีบเข้าร้านไปก่อนเพื่อจะพบไลลา แต่เมื่อเห็นว่าบดินทร์เดินไปติดตั้งเครื่องดนตรีบนลานเวทีแทนที่จะเดินไปตั้งที่โต๊ะ เขาจึงรู้ว่าบดินทร์ไม่ใช่แขก
    
      "พี่รัฐ" ไลลาทักขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ไม่สดใสนัก
     "ชั้นมาคุยเรื่องงาน" เริ่มต้นบทสนทนาไม่เหมือนทุกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเรียบ
     "เธอไม่ควรปฏิเสธ เจนจิราหวังดีกับเธอ นั่นเป็นทางเลือกที่เธอควรจะเลือก ไลลา"
      "คือ ไลขอบคุณมากนะคะพี่รัฐ แต่ไลไม่อยากทำแล้วค่ะ"
      "ทำไม"
    ไลลาครุ่นคิดหาคำตอบ เธอไม่มีเหตุผลอะไรอธิบาย เธอไม่อยากทำเพราะไม่อยากทำ มันเป็นความคิดที่มาจากความรู้สึกของคนโดดเดี่ยวคนหนึ่ง เธอไม่อยากจะวุ่นวายกับอะไรก็ตาม นอกจากอยู่ที่บาร์แห่งนี้ ไม่อยากจะผูกพันธ์ หรือผูกมัดกับใคร
    "คือ เอ่อ..." 
    สหรัฐรอคำตอบ แต่เธอก็ได้แต่อ้ำอึ้ง จนเขาชักรำคาญ เธอช่างเข้าใจยาก
    "ไลไม่ค่อยสะดวกน่ะค่ะ ไลเกรงใจพี่สายใจด้วย"
    "สายใจเค้าบอกว่าไม่ขัดข้อง เธอมีเหตุผลอะไร ไลลา" สหรัฐย้อนคำถามอีกครั้ง เพราะเธอตอบบ่ายเบี่ยง 
    "ไลลา เธอยังเด็ก ชั้นไม่อยากให้เธอเสียอนาคต เธอลองคิดดู โอกาสเข้ามาหาเธอถึงที่ ถ้าเธอทิ้งไป มันอาจจะไม่มาหาเธออีกเลย" สหรัฐพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้าน บดินทร์เองที่ไม่ละสายตาจากการสนทนาของทั้งสองคนรู้สึกแปลกใจ ครั้งหนุ่มคู่อริมาด้วยท่าทีนิ่งสงบ และมาไม่กี่นาทีก็กลับ เขารอติดตั้งเครื่องดนตรีเสร็จ ก็ถามไถ่ไลลาทันที 
    "ดีแล้วหละ ดินทร์ไม่ไว้ใจหมอนี่"
     "แต่พี่เสียดายแทนอ่ะ ดูสิ คราวก่อนพี่ได้ตั้งห้าพัน" สายใจตามมาสมทบ
    "หมอนั่นไม่ใช่คนดีหรอกครับพี่สายใจ"
    "ก็มันน่าเสียดายจริงๆ นี่นา ไลก็ได้ตั้งเยอะเลยไม่ใช่เหรอ แล้วเนี่ย จริงๆ นิตยสารที่ถ่ายก็เป็นของทางคุณเจนนู่นไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ของคุณรัฐเค้าซักหน่อย เค้าแค่มาช่วยคุยเท่านั้นเอง แล้วหนังสือเค้าก็ดังออก คุณเจนเค้าบอกพี่ ว่าเค้าจะดันไลลาให้เป็นนางแบบมืออาชีพ" สายใจพูดพร่ำ เอามือแตะไหล่ไลลา
    "นี่ ไล ถ้าเราจะไปได้ดีน่ะ พี่ก็ไม่ห้ามนะ พี่ยินดีด้วยซ้ำ อย่ามาจมอยู่ที่นี่เลย"
      บดินทร์ยืนฟังไป คิดแล้วก็เริ่มเปลี่ยนใจ อยากให้ไลลารับงาน โอกาสคงไม่มีบ่อยนัก
    "ไลไม่ไปไหนหรอกค่ะพี่สายใจ ทางนั้นเค้าก็พูดยอไปแบบนั้นเอง ไลทำไม่ได้หรอกค่ะ" ไลลาพูดเฉไฉ จนสายใจส่ายหน้า เสียดายแทน ส่วนบดินทร์อยากจะพูดอะไรหลายอย่าง แต่ก็ทนรอจนเลิกงานเสียก่อน

      "ไล ดินทร์รู้นะ ว่าไลยังกลัว ไลอาจจะยังไม่แน่ใจ แต่ดินทร์อยากให้ไลลองคิดดูดีๆ ทางนั้นเค้าไม่ได้หลอกไล ไลก็น่าจะคิดเหมือนกัน งานเค้าก็ออกมาให้เห็นแล้ว ไลเองก็เห็น อีกอย่าง มันเป็นโอกาสนะไล ไลลองเปิดใจสิ อนาคตมันอยู่ใกล้แค่นี้เองนะไล" บดินทร์รัวคำพูดที่อัดอั้นไว้ตั้งแต่เมื่อค่ำ ไลลานั่งลงตรงบันไดทางขึ้นตึก อันที่จริงเธอก็สนใจงานนั้นอยู่เหมือนกัน เธอเห็นความจริงใจของเจนจิรา รู้สึกอบอุ่นที่เจนจิราหยิบยื่นความปรารถนาดีให้หลายๆ ครั้ง ตั้งแต่เมื่อตอนถ่ายงานครั้งที่แล้ว
      "ไล ไลไม่รู้จะพูดยังไงน่ะดินทร์"
      "ดินทร์เข้าใจ แต่ไลลองดูก่อนไม๊ ไม่ต้องกลัว ดินทร์จะอยู่เป็นเพื่อนไล ไม่ทิ้งไปไหนหรอก ถ้าไลรับงานนี้ หรืองานหน้า หรือไลจะทำไปตลอด ดินทร์ก็จะไม่ทิ้งไลแน่นอน จะให้ดินทร์ไปรับ ไปส่ง หรือว่าไปอยู่เป็นเพื่อน ดินทร์ก็เต็มใจ ยังไงดินทร์ก็ทำงานกลางคืนอยู่แล้ว ถ้าไลเป็นนางแบบ ไลก็คงทำงานกลางวัน เราก็จะมีเวลาสำหรับไลอยู่แล้ว ดินทร์ไม่ทิ้งไลไปไหนหรอกนะ มีแต่ไลนั่นแหละ ต่อไปมีชื่อเสียงโด่งดัง จะทิ้งดินทร์ซะมากกว่า"
    "ดินทร์ก็พูดไปโน่น ยังไงไลก็ขอบใจนะ ชีวิตไลก็มีแต่ดินทร์นี่แหละที่เข้าใจ บางทีไลก็มืดไปหมด ถ้าไม่มีดินทร์ ไลก็คงทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะอยู่ต่อไปยังไง"
    "ไม่เอาน่า พูดแบบนี้แสดงว่าตกลงรับงานแล้วใช่ไม๊" บดินทร์ใจชื้นขึ้นมาบ้าง
    "ถ้าเค้าติดต่อเป็นนางแบบอาชีพ ไลห้ามปฏิเสธนะ พี่สายใจเค้าก็คงจะดีใจเหมือนกัน ที่จะเห็นไลมีอนาคตที่ดี"