SF1/3 [Jungkook X You] Love or Hate?

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

PLEASE, LOVE ME 

รักฉันเถอะ..ได้โปรด

    กริ๊ง!  "สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ ^_^ " ร้านกาแฟแห่งหนึ่งเมื่อเปิดเข้ามาก็พบกับสไตล์การตกแต่งร้านอย่างน่ารักที่เหมาะสำหรับมานั่งถ่ายรูปพร้อมกับดื่มเครื่องดื่มหรือของหวานอย่างสบายใจ พนักงานร้านนี้ก็แต่งตัวอยู่ในชุดกระโปรงเทรนนิสสีชมพูกับเสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูอ่อนน่ารักๆให้ตัดกับชุด ดูโดยรวมแล้วเหมาะกับการมาผ่อนคลายนี่เอง

   "รับน้อง'ซอนอา'ได้ไหม ตามจีบมานานล่ะ" ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนดังแห่งหนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมกับเสยผมตัวเองไปทางข้างหลัง พลางยิ้มปอยเสน่ห์ที่ใครๆเห็นแล้วหลงใหลในความหล่อนี้ แต่ไม่ใช่กับซอนอา เธอเจอผู้ชายแบบนี่อยู่บ่อยครั้ง จนเป็นชีวิตประจำวันของเธอไปเสียแล้วเมื่อต้องเจอกับเหตุการณ์นี้ ไม่แปลกที่คนส่วนใหญ่จะแซวเธอ เพราะทั้งรูปร่างหน้าตาของเธอมันอยู่ดีไปหมด จัดอยู่ในดีมากเถอะ 

   "พี่'จีมิน'เลิกมุกนี้ได้แล้วค่ะ ฉันเห็นพี่เล่นมาหลายครั้งแล้วนะ  ^_^ " ร่างบางบอกพลางส่งยิ้มหวานไปให้ลูกค้าคนตรงหน้า พี่จีมินหรือปาร์ค จีมิน เขาเป็นลูกค้าประจำของร้านเสมอ และเมื่อเขาก้าวเท้ามาที่ไร ฉันก็ต้องรับมือกับมุกเขาตลอด บางทีก็เหนื่อยเหมือนกันนะ -.-

เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย ประวัติดีไปหมด จนบางทีสาวๆในร้านก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ประมาณว่าหมั่นไส้ฉันที่พี่จีมินหยอดมุกใส่ แต่ก็นะ..คนมันสวยทำไงได้..หึ

   "เห้อ..น้องซอนอาก็ไม่รับรักพี่สักที ท้อแล้วนะ " พูดเสร็จจีมินก็ยู่ปากทำหน้าเศร้าเพื่อให้ซอนอาสนใจแต่เปล่าเลย เธอยังคงก้มหน้าทำเครื่องดื่มให้ลูกค้า 

   "พี่เอาเหมือนเดิมใช่ไหมคะ? ฉันจะได้ทำให้.. ชาเขียวปั่นหวานน้อยใส่วิปครีมเยอะๆ ^_^" คุณฉีกยิ้มอีกครั้งก่อนจะมองไปที่ร่างหนาที่อยู่ตรงเค้าเตอร์   " ค้าบบบบ >~< " เหมือนรอยยิ้มนี่จะทำให้เขาหวั่นไหวไม่น้อย จีมินยิ้มจนตาหยีอย่างเคอะเขินพลางเดินไปหาที่นั่งรอเครื่องดื่มให้ไปเสิร์ฟ หึ..ก็แน่อยู่แล้วแหละ รอยยิ้มนี้ยังไงพวกผู้ชายชอบกันอยู่แล้ว..รอยยิ้มจอมปลอม...

 สนามบินอินชอน

 "ง่วงชะมัด.. " ร่างหนาในชุดกางเกงยีนส์สีซีดกับเสื้อยืดธรรมดาสีขาวใส่หมวกดำ กำลังยืนหาวพลางยืดเส้นยืดสายให้คลายง่วง ก่อนจะหยิบสมาทโฟนเครื่องหรูกดโทรหาใครบางคน

 "กูมาถึงแล้วนะ อยู่ไหน? " 

 

  "พี่โฮป หนูไปแล้วนะ ^_^ " ร่างบางที่กลับมาอยู่ในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนอีกครั้งกล่าวลา 'เจโฮป' ผู้จัดการของร้านกาแฟนี้ ก่อนคนในหลังร้านจะตะโกนออกมา "อ่าๆ วันนี้ขอบใจมาก กลับบ้านดีๆล่ะ" คุณหยิบกระเป๋าสีชมพูมาสะพายก่อนจะสาวเท้าออกจากร้านโดยยังเช็คความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกมา ก็พี่โฮปเขาใจดีมากนะสิ มีอะไรช่วยได้ฉันก็จะช่วย ^_^ 

  คุณยังเดินตามทางเดินมาเรื่อยๆกับเสาไฟที่สลัวๆพอให้ความสว่าง ก็ระหว่างร้านกาแฟกับหอพักของคุณมันไม่ไกลนะสิ เดินสักเดี๋ยวก็ถึงดีกว่าเปลืองเงินหลายวอนขึ้นรถเมย์  อีกทั้งยังได้บรรยากาศสิ่งแวดล้อมมากกว่าอีกด้วย....อยู่ตัวคนเดียวมันเหงานี่นา.......ถึงกลับหอพักไปก็ใช่ว่าจะมีอะไรทำ มีเพียงแต่ทำการบ้าน กินข้าว อาบน้ำ นอน มันน่าเบื่อที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนั่น สู้ออกมาเปิดหูเปิดตากับโลกภายนอกดีกว่าจริงไหม?

  เช้าวันที่สดใส แสงแดดยามอ่อนส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาปลุกร่างบางที่กำลังนอนหลับสบายบนฟูกที่นอนตื่นขึ้น ซอนอาบิดขี้เกียจอยู่สองสามครั้งก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน ที่วันนี้เธอรีบตื่นเช้ากว่าทุกทีเพราะโรงเรียนมีการแข่งขันบาสเกตบอลนี่นา โรงเรียนเธอแข่งกับโรงเรียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเสียด้วย โรงเรื่องที่เลื่องลือความฮอตและความหล่อของผู้ชาย คิดแล้วก็น่าสนุกจริงไหม ได้เจอกับหนุ่มหล่อ มันชั่งที่ต่อใจจริง คิดแล้วร่างอ่อนระทวยยยยย 

 "ยัยซอนอา ทางนี้! >< " ร่างบางวิ่งไปเพื่อนสนิททันที ที่ได้ยินเสียง 'มินะ' เพื่อนสาวสาวสุดสวยของซอนอา เธอกับมินะพึ่งจะสนิทกันได้เมื่อต้นปีที่ผ่านมา มินะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาจากญี่ปุ่น ช่วงเวลานั่นคุณครูที่ปรึกษาจึงขอให้ซอนอาแนะนำสถานที่ต่างๆในโรงเรียนให้มินะรู้จัก บังเอิญพวกเรามีเรื่องราวชีวิตที่คล้ายคลึงกันอีกทั้งยังคุยถูกคอเลยทำให้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันถึงทุกวันนี่

"แหมๆๆ พอรู้ว่ามีผู้ชายจะมาแข่งที่โรงเรียนมาเช้ามากนะเธอ" มินะเอ่ยแซวคุณเมื่อมาถึง ฉันก็ได้แต่ยิ้มแก้เขินก่อนจะถูกเจ้าตัวดึงไปที่สนามบาสเกตบอลเพื่อไปหาที่นั่งเหมาะๆ 

 "แถวชั้น 2 กับ ชั้น 3 ก็ดีนะ เห็นชัดดี " คุณเอ่ยขึ้นเมื่อยัยมินะกำลังลังเลกับการเลือกที่นั่งในขณะที่คนอื่นๆกำลังวิ่งเด่นดีไปนั่งใกล้ที่นักกีฬาวางของ

"อื้ม....เอางั้นก็ได้ ไปกัน " มินะพิจารณาอยู่สักครู่ก่อนจะดึงมือคุณไปนั่ง และไม่นานนักกีฬาทั้งสองโรงเรียนก็เริ่มทะยอยเดินเข้ามาในสนามแข่งพร้อมกับเสียงกรี้ดของสาวๆที่ดังกระหึ่มไปทั่วสนามบาสและหนึ่งในนั้นก็คือ อิซอนอา กับ อิมินะ จ้าาาาาาา-.-

คุณกรี๊ดไปได้สักพักก็เหลือบมองเห็นพี่จีมินหนุ่มหยอดมุกดีเด่นประจำร้าน ใช่สิ! เขาก็อยู่โรงเรียนตรงข้ามนิ เหมือนเขาจะเห็นคุณด้วยจึงขยิบตาให้ทีนึงก่อนจะยิ้มให้ พร้อมกับสะกิดเพื่อนเขาอีกคนที่ใส่แมสกับหมวกดำปิดบังหน้าให้หันมามอง คุณคุ้นหน้าเขาอยู่แวบนึง ก่อนจะโดนยัยมินะสะกิดเรียกโดยมีสีหน้าที่ค่อนข้างไม่ดี "ซอนอา.. ฉันปวดท้องอะ ไปส่งเข้าห้องน้ำหน่อยดิ" โธ่....ยัยบ้าเอ้ย -.-

"แกรอฉันแปปนึงนะ สัญญาว่าจะรีบออกมา สงสัยหมูย่างทำพิษ T^T " มินะทำหน้าไม่ไหวขั้นสุดก่อนจะรีบปรี่ตัวเข้าไปในห้องน้ำหญิง คุณได้แต่ถอนหายใจพลางยืนหลับตากอดอกพิงกำแพง "อ้าว..ซอนอา.. " คุณลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพี่จีมินกับพี่จองกุก!!?

คุณเบิกตากว้างทันทีที่เห็นเป็นเขา "ไง.." เขากล่าวเอ่ยสั้นๆ  "มึงรู้จักน้องด้วยเหรอ??" เป็นพี่จีมินที่เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจไม่แพ้กัน "ไม่รู้จักได้ไง  นี่แฟน'เก่า'กูนะ หึ" พูดเสร็จจองกุกก็เค้นเสียงเล็กน้อยพลางยิ้มมุมปากขึ้น 

"ถามจริง!! " จีมินเบิกตากว้างขึ้นทันทีที่จองกุกตอบ ก็แหงนะสิ เขาพึ่งเป็นเพื่อนกับจองกุกไม่นาน คงจะรู้เรื่องของเพื่อนคนนี้ไปหมดก็ไม่ใช่ จองกุกเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยเข้ากับคนสักเท่าไหร่นัก แต่ก็เพราะคาแรคเตอร์นี่แหละ ผู้หญิงก็ชอบเยอะเช่นกัน เจ้าชายน้ำแข็งชายาที่คนโรงเรียนตั้งให้ เจ้าตัวเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย เรื่องผู้หญิงก็เช่นกัน ตั้งแต่รู้จักกับมันมาก็ไม่เคยเห็นมันสุงสิงกับใครสักคนเว้นแต่คนที่กำลังยืนอยู่หน้านี้  'ซอนอา' 

ไม่ทันที่จองกุกจะได้ตอบอะไรซอนอาก็ดึงแขนจองกุกไปที่มุมตึกของชั้นเรียนที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน "พี่...กลับมานานแล้วรึยัง"

ซอนอาเป็นคนเปิดประเด็นก่อน แววตาของเธอดูเศร้าเล็กน้อย ทั้งทีอยากจะกอดคนตรงหน้าแทบตาย แต่ก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะตัวเองเป็นได้แค่'แฟนเก่า'

"เมื่อวาน.." จองกุกสบตากับเธอเล็กน้อยก่อนหัวใจจะกระตุกวูบเมื่อเห็นร่างเล็กกำลังน้ำตาคลอเบ้า  "ฉันคิดถึงพี่มาก...รู้ไหม อึก! "

เหมือนวินาทีแห่งความเศร้าบ่อน้ำตาคุณแตกทันทีที่พูดเสร็จ แววตาจองกุกดูวูบลง ก่อนจะปรับมาเป็นสายตาที่เย็นชาเหมือนเดิม

"แล้วเธอทำแบบนั้นทำไม!!! เธอนอกใจพี่ทำไม!!! " เร็วกว่าความคิดมือหนาทั้งสองข้างบีบแขนของคุณแน่น คุณจึงเผลอร้องโอดโอ๊ย

"อึก..ฮือ ฉันเจ็บนะ พี่จองกุก ปล่อย.." ร่างหนาหัวเราะในลำคอครั้งนึงก่อนจะพูดขึ้น "ฉันสิที่ควรเจ็บ! เห็นคนรักตัวเองเอากับผู้ชายคนอื่น! ทำไมวะ!! ทนรอฉันเรียนที่อเมริกา 2 ปีไม่ไหวเหรอ ถึงต้องร่านไปเอากับผู้ชายคนอื่น!! " เพี๊ยะ! เสียงมือกระทบกับใบหน้าเข้มอย่างจอนจองกุก จนขึ้นรอยแดงระเรื่อบนใบหน้าเนียนใส "ฉันไม่ได้เอากับใครทั้งนั้น! พี่นั่นแหละที่ไม่เชื่อใจฉันเลยสักนิด!! แค่ยัยซานะส่งรูปตัดต่อนั้นไป พี่ก็เชื่อสนิทใจ โดยไม่ถามฉันสักคำ อึก ฮือ" คุณยังร้องห่มร้องไห้อยู่อย่างนั้น.. "แล้วทำไมฉันโทรไปหาแล้วยังไม่รับ!  อีกทั้งไอ่ชู้นั่นยังส่งรูปภาพเธอกับมันมาเป็นสิบๆภาพ! จะให้ฉันคิดว่าไง!! " 

"เราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วพี่จองกุก...ปล่อยฉัน.. " คุณพยายามสงบสติอารมณ์ของคุณพลางบอกคนตรงหน้า "เหอะ..สุดท้ายเธอก็โกหกอยู่ดี..ทำไมวะ ฉันออกจะรักเธอมากขนาดนี้! " ปึก! ปึก! จองกุกปล่อยมือออกจากคุณพลางต่อยไปที่กำแพงแทนจนเกิดรอยแดงขนาดใหญ่พร้อมกับเลือดที่ไหลออกเป็นทาง "หยุด! พี่จองกุก! ฉันบอกให้หยุดไง อ่ะ!" จังหวะที่เขาต่อยหมัดแรงๆไปที่กำแพงคุณแทรกตัวไปจนเผลอทำให้เขาต่อยไปที่ศีรษะของคุณเต็มๆ "ซอนอา!!!!"

นานเท่าไหร่ไม่รู้กว่าร่างของคุณจะตื่นขึ้นมากับความมืด พร้อมกับมองออกไปรอบๆตัวห้องอย่างไม่คุ้นเคยจนเกิดคำถามขึ้นมา 'ที่นี่ที่ไหนกัน!' คุณจำได้ว่าเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายคือคุณโดนหมัดของจองกุกจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีก...

เมื่อคุณจะยันตัวเองขึ้นความเจ็บบริเวณศีรษะก็แล่นเข้าสู้ร่างกาย "โอ๊ย! ซี๊ดด! " คุณร้องด้วยความเจ็บปวดสักพัก ร่างหนาก็พรวดพราดเปิดประตูเข้ามา "เป็นไงบ้าง! " จองกุกเอ่ยถามอาการของคุณทันทีพร้อมประคองตัวคุณไว้ " ฉันเผลอลุกเร็วไปหน่อย เลยปวดศีรษะค่ะ"

จองกุกถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะยื่นยาแก้ปวดมาทางคุณ "กินสะ อาการปวดจะได้เบาบ้างลง " คุณส่งยิ้มอ่อนๆให้เขาที่ยังรู้สึกห่วงใยคุณขึ้นมาบ้าง "ขอบคุณค่ะ ^^ " รอยยิ้มปรากฎบยหน้าฉันอีกครั้งที่เขาเดินออกไปเอาน้ำดื่มมาให้ "ทีจริงก็ไม่ใช่ความผิดฉันหรอก เธอโง่เองที่เอาตัวเอามาบังหมัดของฉัน ฉันแค่ไม่อยากให้เธอตายเลยช่วย อย่าคิดไปไหนไกลล่ะ " ยาที่กินไปแทบพุ่ง...นึกว่าจะเป็นห่วงกันสะอีก เห้อ "เดี๋ยวสิ! ทำไมมือพี่ยังเป็นแผลเหมือนเดิมล่ะ เชื้อโรคกัดกินพอดี!.." เมื่อจองกุกพูดถึงเรื่องหมัดที่ต่อยบนกำแพง คุณจึงเหลือยไปมองที่มือของเขา ก่อนจะพูดขึ้น 

"กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหนคะ?" ร่างหนาขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับเอียงหน้า "ไม่ต้องมาทำเป็นหวังดีหรอก ฉันไม่ต้องการ" วันนี้คุณถอนหายใจเป็นที่ร้อยกับคนดื้อตรงหน้าก่อนจะกดเสียงต่ำลง "ฉันถามว่าอยู่ตรงไหนคะ? " จองกุกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะบอกตำแหน่งของกล่องปฐมพยาบาล..ใช่สิ เขาไม่เคยปฏิเสคนตรงหน้าได้สักครั้ง เธอทั้งอ่อนโยนน่าทะนุถนอม ใครจะเลิกรักลงล่ะ..มีแต่สุนัขที่ทรยศเจ้าของเท่านั้นแหละ..ทั้งทีเธอทำร้ายจิตใจผมมากขนาดนี้ ทำไม..เธอยังมีอิทธิพลต่อใจผมมากขนาดนี้ด้วยนะ ยัยเด็กตัวแสบ

"ยื่นมือพี่มาคะ ฉันจะทำแผลให้ " ร่างบางเปิดกล่องปฐมพยาบาลออกพลางพูดกับคนตรงหน้า "หัวยังไม่หายยังมาทำ- โอ้ย! ซอนอา!"

ซอนอาจับแผลของเขาอย่างแรงเพื่อคนตรงหน้าจะได้เลิกพูดทำร้ายจิตใจกันสักที เขาไม่รู้บ้างรึไง ว่ามันโครตเจ็บเลย.....

"อยู่นิ่งๆค่ะ ฉันทำแผลไม่ถนัด"  ยัยเด็กบ้าเอ้ยยย

Let's talk 

แฮร่ๆ อันยองค่าาา ไรท์มาเปิดนิยายเรื่องแรก+ใหม่ ใครที่งงตรงไหน เม้นมาถามเลยนะคะ 

สำหรับวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่เรื่องของสามีภรรยาที่เข้าใจผิดกันกำลังเคลียกันเท่านั้นเอง

ไรท์พึ่งแต่งแบบนี้ครั้งแรก ใครว่ามันดูงงๆหรือเข้าใจยากฝากติชมด้วยนะ ตั้งใจทำมากจริงๆ