ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องน่าอาย
7
เรื่องหน้าอาย
นี้มันอะไรกัน ทำไมทุกคนถึงมองหน้าฉันแปลกๆ เหมือนกับว่าฉันไปทำอะไรผิดมาอย่างนั้นแหล่ะ
“บิว บิวเกิดเรื่องใหญ่แล้ว” ก้อยวิ่งมาหาฉัน
“เรื่องอะไร แล้วทำไมทุกคนถึงมองหน้าฉันแบบนั้น” ฉันถาม
“มานี้ซิ” และก้อยก็ลากฉันไปที่ห้อง
“มาแล้วเหรอ” จ๋าว่า
“อ่านบนกระดานซิ” ก้อยกระซิบบอกฉัน
“ผู้หญิงหลายใจ หรือผู้หญิงขี้โรคหว่านเสน่ห์ให้หนุ่มๆมาหลงรัก ทำตัวไม่สมกับการเป็นนักเรียน อยากรู้เหรอว่าใคร จะบอกให้ก็ได้ ยายบิวขี้โรคนั้นเอง” พออ่านเสร็จฉันก็หันไปมองจ๋าที่นั่งยิ้มเยาะฉันอยู่
“เธอทำอย่างนี้ทำไม” ฉันถาม
“ก็สมควรแล้วนี้ เธออยากจะแข่งกับฉันไม่ใช่เหรอ” จ๋าว่า
“ฉันไปแข่งอะไรกับเธอ”
“เรื่องผู้ชายนะ” ก้อยสวนออกมา
“เงียบไปเลย” จ๋าว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกอายสายตาของเพื่อนๆในห้องมาก และก็โกรธจ๋ามากด้วยที่ทำเรื่องแบบนี้
“เธอทำอะไรฉัน ฉันก็ไม่เคยว่า แต่ครั้งนี้มันเกินไปนะ” ฉันว่า
“แล้วเธอจะทำไมฉัน” ฉันรู้สึกว่าเลือดขึ้นหน้า เดินไปหาจ๋าอย่างไม่กลัว
เพี๊ยะ!
“เฮ้ย” นี้คือเสียงของทุกคนในห้อง
“นี้ เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ” จ๋ากุมหน้าและก็หันมาถาม
“ใช่ ฉันจะทำมากกว่านี้อีก ถ้าเธอยังไม่หยุดยุ่งกับฉัน” ฉันว่า
“บิว ใจเย็นนะ” ก้อยจับไหล่ฉันเอาไว้
“ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่” จ๋าว่าและก็รีบเดินออกไป
“บิว บิว” พอจ๋าออกไป ฉันรู้สึกว่าฉันหมดแรงก่อนจะหมดสติไป ฉันได้ยินเสียงก้อยเรียกฉัน ก่อนจะไม่รับรู้อะไร
“บิว บิวเธอเป็นไงบ้าง” เสียงใครนะ ไม่ใช่ก้อยนี้ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น
“นิก” นี้มันเรื่องอะไรอีก ยังมีเรื่องหน้าอายอีกไหมนะ
“ไม่เป็นอะไรนะ” นิกถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“อืม แล้วนี้ที่ไหน” ฉันถาม
“โรงพยาบาล” อะไรนะ
“แล้วนายมาอยู่ที่นี้ได้ไง แล้วก้อยล่ะ”
“ก็ก้อยโทรตามฉัน ตกใจแทบแย่” นิกบอก
“แล้วก้อยทำไมไม่มาด้วย”
“เห็นบอกว่ามีเรื่องต้องจัดการ” เรื่องอะไร
“แล้วนายไม่มีเรียนเหรอ”
“มี แต่ฉันเป็นห่วงเธอมากกว่า” นายจะมาห่วงฉันทำไม เราก็เป็นแค่เพื่อน
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ กลับบ้านเลยได้ไหม” ฉันถามเขา ทำเหมือนเขาเป็นหมอ
“หมอบอกว่าเธอตื่นมาก็กลับได้เลย งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง” นิกว่าและก็ประคองฉัน แต่ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ค่อยมีแรงเท่าไร
“เอาอย่างนี้ดีกว่า” นิกว่าและก็อุ้มฉัน ทำเอาฉันตกใจมากกว่า
“นี้ ฉันเดินเองได้นะ” ฉันบอก
“ไม่ได้หรอก ฉันอุ้มดีแล้ว ตัวเธอก็เบาๆ” นิกว่าและก็ไม่สนใจที่ฉันพูด เขาพาฉันไปที่รถก่อนจะขับรถออกไปช้าๆ
“เมื่อเช้าบลูเขาพูดอะไรกับเธอเหรอ” นิกถาม
“ก็เรื่อยเปื่อยนะ” ฉันบอก
“เหรอ”
“อืม นายมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่านี้ เธอเข้าบ้านเถอะ” นิกว่า
“อืม งั้นฉันเข้าบ้านแล้วนะ” ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องหน้าอายนะ
พอตกเย็นก้อยก็มาเยี่ยมฉัน แต่ที่ทำให้ฉันแปลกใจคือก้อยมาพร้อมแม่ฉัน และก็มีสีหน้าดีใจเหมือนกับว่าไปทำอะไรถูกใจมา
“มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ” ฉันถาม
“เปล่าลูก นี้อาการดีขึ้นแล้วใช่ไหม” แม่ถาม
“คะ”
“คืนนี้ก้อยจะนอนเป็นเพื่อนลูกนะ” แม่บอกก่อนจะเดินขึ้นห้อง
“ก้อยมีเรื่องอะไรมากใช่ไหม บอกมานะ” ฉันว่า
“เธออย่ารู้เรื่อง อีกอย่างมันเป็นความลับระหว่างฉันกับคุณน้า” ให้มันได้อย่างนี้ซิทั้งแม่และก็เพื่อนรัก
วันรุ่งขึ้น
“แม่คะบิวไปโรงเรียนได้จริงๆนะคะ” ฉันบอก
“ไม่ได้หรอก แม่ยังไม่ไว้ใจแม่จ๋าอะไรนั้น” แม่บอก
“มันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะคะ”
“ก็เขาทำให้ลูกเป็นลมนะ”
“บิวต่างหากที่โกรธจนลมขึ้น” ฉันบอก
“แม่นั้นก็เป็นสาเหตุอยู่ดี” จะไม่ให้ฉันไปให้ได้ใช่ไหมนี้
“ถ้าผมเป็นคนไปรับไปส่งล่ะครับ” นิก
“จะดีเหรอ” แม่ถามนิก
“ดีครับ รับรองผมจะไม่ให้บิวเป็นอะไร” ทำไมนายต้องสัญญาอะไรแบบนั้นด้วยนะ
“ก็ได้ แต่ถ้าบิวดื้อ น้าอนุญาตให้ลงโทษได้” แม่ฉันว่า
“แม่คะ” เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ และสุดท้ายฉันก็มาโรงเรียนโดยมีนิกมาส่ง
“ขอบใจ” ฉันบอก
“ก็เราเพื่อนกันนี้” เพื่อน เพื่อน ฉันไม่อยากได้ยินคำนี้เลย
“งั้นฉันเข้าเรียนก่อนนะ”
หมับ!
“ดูแลตัวเองด้วยนะ” นายทำอย่างกับว่าฉันมีค่าสำหรับนายมากอย่างนั้นแหล่ะ และก็ทำเหมือนกับว่าเราเป็นแฟนกันมากกว่าเพื่อนด้วย
“อืม” ฉันได้แต่พยักหน้า เพราะไม่อยากให้เขาเห็นหน้าฉัน ป่านนี้ฉันคงหน้าแดงเพราะคำพูดหวานๆของเขา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น