ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แขกผู้มาเยือน
6
แขกผู้มาเยือน
พอฉันกลับมาถึงบ้าน แม่ก็ตรวจเช็กสภาพร่างกายฉันโดยด่วน ทั้งๆที่ฉันก็บอกแม่ไปแล้วว่าฉันสบายดีและก็ไม่เป็นอะไรเลย แต่แม่ก็ไม่เชื่อ แถมยังพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลอีก
“คุณผู้หญิงค่ะ มีคนมาหาคะ” แม่บ้านมาบอก
“ใครเหรอ” แม่ฉันถาม
“ผมเองครับ” นิก ฉันอึ้งไปเพราะไม่คิดว่าจะเป็นนิก และถ้าจำไม่ผิดแม่บ้านบอกว่านิกมาหาแม่ฉันเหรอ
“อ้าว นิกนั้นเองมีอะไรกับน้าเหรอ” แม่ฉันก็รู้จักนิกเหรอ
“แม่รู้จักนิกเหรอคะ” ฉันถาม
“บิวก็รู้จักเหรอลูก ดีแล้วแม่จะได้ไม่ต้องแนะนำมาก” แม่ว่าและก็เดินนำไปที่ห้องรับแขก
“หวัดดี” นิกทักฉัน
“อืม” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร เพราะยังอึ้งไม่หาย
“ไปเถอะ ให้ผู้ใหญ่รอนานไม่ดีนะ” นิกว่าและก็เดินนำฉันไป
“คือคุณแม่ให้เอาคุกกี้ที่อบเสร็จมาให้นะครับ เห็นว่าได้สูตรใหม่มา” นิกว่าและก็ยื่นกล่องขนมให้แม่ฉัน
“ไม่ว่าสูตรไหนแม่เธอก็ทำอร่อยอยู่แล้ว” แม่ฉันชม
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
“บิวก็รู้จักนิกใช่ไหมลูก รู้จักกันได้ไง” แม่ถาม
“คือเราไปเป็นอาสาสมัครด้วยกันนะคะ” ฉันบอก
“เหรอ ดีจังไม่เห็นเล่าให้แม่ฟังบ้างเลย” แม่ว่า
“ก็ใครจะคิดว่าแม่จะรู้จักนิกล่ะคะ” ฉันบอก
“แล้วนี้จะไปไหนหรือเปล่า” แม่ฉันถามนิก
“ว่าจะชวนบิวไปทานเค้กนะครับ ถ้าน้าจะอนุญาต”
“เอาซิ ตามสบาย ถ้าไปกับนิกน้าไม่ห่วงหรอก บิวไปแต่งตัวซิลูก” แม่หันมาบอกฉัน อะไรฉันยังไม่ตกลงเลยนะ
“ไปซิ ฉันจะรอที่รถนะ” นิกหันมาบอกพร้อมกับยิ้มสบายๆมาให้ฉัน
“ก็ได้” สุดท้ายก็ต้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไปกันเถอะ” นิกว่าก่อนจะจับมือฉันให้มากอดเอวเขาเหมือนเคย
“> <!” ทำไม่ฉันต้องใจเต้นแรงด้วยนะ ทั้งๆที่เขาคิดกับเราแค่เพื่อน
“ถึงแล้วลงมาซิ” นิกว่า
“อืม” ฉันแทบจะไม่มองหน้านิกเลย
“อ้าว บิว” รวงข้าวนั้นเอง
“หวัดดี” ฉันว่า
“พามาจนได้นะ” คีย์ล้อนิก
“ทำไมเหรอ” ฉันถาม
“ก็ข้าวอยากให้เธอมานะ เขาทำเค้กรสโปรดของเขา ก็เลยอยากให้เธอมาชวนชิม” เซนเป็นคนบอก
“และไม่คิดว่าไอ้นิกมันจะพาเธอมาได้” ทิกเกอร์ว่า
“เหรอ”
“มานั่งนี้ซิ” รวงข้าวพาฉันไปนั่งที่โต๊ะ
“กินซิข้าวเขาทำอร่อยนะ” นิกบอกและก็เลื่อนจานเค้กมาให้ฉัน ฉันก็ตักมากิน
“เป็นไง” รวงข้าวรีบถาม
“อร่อย อร่อยมากๆเลย” ฉันบอก
“เหรอ ดีใจจัง” รวงข้าวบอก
“แล้วมีใครจะรับอะไรอีกไหมครับ” พนักงานคนหนึ่งมาถาม
“ไม่แล้วครับ” นิกเป็นคนตอบ
“นี้จะไปไหนกันอีกหรือเปล่า” รวงข้าวที่ทำเค้กเสร็จก็มานั่งคุยด้วย
“ก็ไม่มี” ฉันบอก
“แต่ฉันต้องรีบไปส่งบิวนะ” นิกว่า
“หวงหรือไง” คีย์ล้อ ถ้าฉันกับเขาเป็นแฟนกันก็คงไม่เป็นไร แต่นี้มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
“อย่าไปฟังไอ้บ้าคีย์เลย” นิกบอก
“อืม ก็เราเป็นเพื่อนกันนี้” ฉันว่า
“งั้นจะกลับเลยไหม” นิกถาม
“ก็ดีเหมือนกัน” ฉันบอกเพราะว่าไม่อยากจะอยู่อย่างนี้นานๆ เพราะอาจจะเก็บความรู้สึกตัวเองไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะ” นิกถาม
“ไม่นี้ ขอบคุณที่มาส่งนะ” ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าบ้าน
“เดี๋ยว”
“มีอะไรเหรอ” ฉันถาม
“พรุ่งนี้จะให้รับไปโรงเรียนไหม” นิกถาม
“ไม่ต้องหรอก มันไปคนละทางกันนี้” ฉันบอกและก็เดินหันหลังเข้าบ้านไป
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่ว่า
“คะ บิวขอตัวก่อนนะคะ” ฉันบอกและก็เดินขึ้นห้องไป นายจะรู้ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย (ไม่บอกเขาจะรู้ไหมล่ะ)
เช้าวันต่อมา
“ขึ้นมาซิ” อะไรของเขา
“แต่ว่าฉันจะไปกับแม่นะ”
“ลูกไปกับนิกก็ดีนะ” ไงเป็นงั้น
“แต่ว่า..”
“ไปเถอะ เดี๋ยวสายนะ” นิกว่าและก็ดึงมือฉันให้รีบขึ้นรถ
“เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า” นิกถาม
“ก็เปล่านี้”
“แต่เธอทำหน้าอย่างกับว่าคอยหลบหน้าฉันตลอด”
“ฉันกลัวใจตัวเองต่างหาก” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ
“อะไรนะ”
“เปล่า นี้ขอบใจนะที่มาส่ง” ฉันบอก
“อะไรกัน นี้นายจะคบกับยายขี้โรคนี้จริงๆเหรอ” จ๋า
“เลิกดูถูกคนอื่นได้แล้วนะ” นิกว่า
“นายกลับไปเถอะ” ฉันบอกเพราะไม่อยากให้มีเรื่อง
“ไม่ คนที่ดูถูกคนอื่น เคยดูตัวเองหรือยังว่าทำดีแค่ไหน ไปเป็นค่ายอาสาก็ไม่ยอมแตะอะไรเลย ใครกันแน่ที่เป็นตัวถ่วง” คนที่โดนนิกได้สงสัยจะซวยสุดๆ
“นายว่าฉันเหรอ” จ๋าเริ่มจะโวยวาย
“อ้าว นิก บิว” ใครนะมาไม่ถูกจังหวะเลย
“บลู” ฉันกับนิกพูดพร้อมกัน
“อืม ดีใจจัง คิดว่ามาแล้วจะไม่เจอซะอีก” บลูว่า
“นายมาหาใครล่ะ” นิกถาม
“ก็มาหาบิวนะ” บลูว่าและก็มองหน้าฉัน นิกหันมามองอีกคน
“ทำไมใครๆก็ต่างสนใจคนขี้โรคนะ” จ๋าว่าก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไป
“งั้นฉันไปก่อนนะ” นิกว่าก่อนจะขับมือเตอร์ไซค์ออกไป ฉันได้แต่มองตาม
“ฉันรบกวนหรือเปล่า” บลูถาม
“ไม่นี้ นายมีอะไรเหรอ” ฉันถาม
“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยซิ” ฉันมองบลูอย่างสงสัยเพราะชะเง้อหน้ามองซ้ายขวาอย่างกับว่าจะกลัวใครมาเห็นอย่างนั้นแหล่ะ
“นายมีเรื่องอะไรเหรอ”
“คือ ฉันมีเรื่องให้เธอช่วย” บูลพูดไปเขินไป ไม่สมกับเป็นหัวหน้าทีมที่นำพวกเราสร้างห้องสมุดเลย
“ฉันจะช่วยได้เหรอ นายพูดใหม่ได้นะ”
“เธอช่วยฉันได้แน่ๆ” มั่นใจจริงๆนะ
“แล้วเรื่องอะไร”
“เรื่องก้อย เธอช่วยเป็นแม่สื่อให้หน่อยได้ไหม” ฉันได้ยินอะไรผิดหรือเปล่านะ
“นายว่าอะไรนะ” ฉันถามอีกครั้ง
“ฉันชอบก้อย อยากให้เธอช่วยหน่อย” ฉันได้แต่ยิ้มให้กับบลู นายคิดดีแล้วใช่ไหมที่จะรักเพื่อนฉัน
“ก็ได้ แต่ฉันไม่รู้จะช่วยได้มากแค่ไหนนะ” ฉันรับปาก
“ขอบใจนะ ขอบใจ” บลูจับมือฉันเขย่าไปมาอย่างดีใจ ฉันก็ได้แต่ยิ้ม ก้อยเธอจะรู้ไหมนะว่ามีคนชอบเธอมากขนาดนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น