ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : น่ารัก
5
น่ารัก
คืนนี้เราจัดงานรอบกองไฟกันเพื่อฉลองการทำห้องสมุดเสร็จ พรุ่งนี้เราก็กลับกันแล้วเมื่อพิธีเปิดเสร็จสิ้น
“สาวๆมาแล้ว” คีย์ตะโกนมา วันนี้ทุกคนแต่งตัวกันเต็มที่เพราะว่าไม่ได้แต่งตัวหล่อสวยกันมากนักเพราะลำบากในการทำงาน และคืนนี้ฉันเลือกที่จะใสกระโปรงตัวโปรดสีเนื้ออ่อนลูกไม้เข้ากับเสื้อที่เป็นผ้าระบาย ดูแล้วเหมือนคุณหนูจริงๆ (ก็เป็นอยู่ไม่ใช่เหรอ)
“วันนี้สาวๆน่ารักวะ ว่าไหม” คีย์ถามเพื่อนๆเขา
“อืม เห็นด้วย” นิกบอก
“มากินกันเถอะ” เซนว่าและก็แจกแก้วน้ำให้แต่ละคน และคืนนี้ก็สนุกสนานเมื่อบลูมาเล่นกีตาร์ให้ฟัง แถมหนุ่มๆก็ยังร้องเพลงให้ฟังอีก
“พวกเขาร้องเพลงเพราะนะ” ก้อยบอก
“ก็เขาเป็นนักร้องประจำร้านเค้กพี่ไกด์นะ” รวงข้าวบอก
“เหรอ แล้วไม่มีเรียนเหรอ” ฉันถาม
“ก็ร้องมาช่วงเย็น วันไหนพอว่างพร้อมกันก็จะมาร้องพร้อมกันเลย” โบว์บอก
“เหรอ อยากไปดูจัง” ฉันว่า
“อยากไปก็บอกนิกซิ ให้เขาพาไป” รวงข้าวบอก
“อย่าลืมเอาฉันไปด้วยนะ” ก้อยบอก ทำเอาพวกเรายิ้มออกมาและก็ดูการแสดงของหนุ่มๆ
“คุยอะไรกันเหรอสาวๆ น่าสนุกเชียว” นิกถาม
“บิวเขาอยากเห็นนายร้องเพลงที่ร้องพี่ไกด์นะ” รวงข้าวบอก ฉันบอกว่าอยากดูทุกคนต่างหาก
“เอาซิ วันหลังจะพาไปนะ” นิกหันมาพูดกับฉัน
“อืม” ฉันก็ได้แต่พยักหน้า ทำไมพวกนี้ชอบเอางานมาเข้าฉันอยู่เรื่อยเลยนะ
“ไปเดินเล่นกันไหม” นิกถาม ฉันก็เลยหันไปทางก้อย ซึ่งทุกคนก็รีบหันหน้าหนีอย่างกับนัดกันไว้
“ก็ได้” ฉันบอกและก็ลุกขึ้นเดินเคียงข้างไปกับนิก
“อาการเป็นไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า” ทำไมต้องทำน้ำเสียงห่วงใยตัวนะ
“ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ”
“วันนี้เธอ..น่ารักนะ” อะไรนะ เมื่อกี้นิกว่าอะไรนะ
“เอ่อ นายว่าอะไร”
“บอกว่าเธอน่ารักจัง” ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวด้วยความอาย
“น่ารักแล้วรักหรือเปล่าล่ะ” ฉันพูดกับตัวเอง
“เธอว่าอะไรนะ”
“เปล่า แค่บอกว่าขอบใจ” (มุสา)
“พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว เสียดายเนอะ”
“เสียดายอะไรเหรอ” ฉันถาม
“ก็เสียดายที่ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ ไง และก็ที่สำคัญอดสูดบรรยากาศบริสุทธิ์อย่างนี้” ก็จริงอย่างที่เขาว่า
“หวังว่าเราจะได้เจอกันนะ” นิกบอก
“อืม” ฉันได้แต่พยักหน้า
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะล้ออีก” นิกว่าและก็จูงมือฉัน อีกแล้วจับมือฉันอีกแล้ว ฉันได้แต่เดินตามเขาไปและก็มองมือที่เขากุมฉันเอาไว้ นายจะรู้บ้างไหมว่านายทำให้ฉันรักนายมากกว่าเดิมซะอีก
วันเปิดห้องสมุด
“ขอบคุณทุกคนบ้างนะคะ” ผู้ใหญ่บ้านบอก
“เด็กๆขอบคุณพี่เขาซิ” บลูบอก
“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรคะ” อาจารย์บอก
“หวังว่าคงได้เจอกันอีกนะบลู” ฉันบอก
“เจออยู่แล้ว เพราะว่าฉันอยู่กรุงเทพ” อะไรนะ
“แล้วทำไม” ก้อยถาม
“ก็เพราะว่าอาจารย์ขอร้องให้มานะ เพราะว่าฉันชอบมาบริจาคของทีนี้บ่อย” บลูบอก
“แล้วจะกลับยังไง” ฉันถาม
“ถ้าไม่รังเกียจขอไปด้วยได้ไหมครับ” บลูถาม
“ได้ซิ ไปขึ้นรถเถอะ” อาจารย์บอก
“ไปแล้วนะคะ บาย” ฉันโบกมือให้เด็กๆ ก่อนที่พวกเราจะทยอยกันขึ้นรถไป การเป็นค่ายอาสามันสนุกและการทำอะไรให้คนอื่นทำให้เราสบายใจอย่างนี้เอง นี้จะเป็นอีกประสบการณ์หนึ่งของฉันที่จะจดจำไว้ในความทรงจำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น