ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อาสาสมัคร
1
อาสาสมัคร
วันต่อมา
“บิวแต่งตัวเสร็จหรือยัง” แม่ตะโกนถามฉัน
“เสร็จแล้วคะ” ฉันบอก และก็รีบวิ่งลงมา
“อย่าวิ่งซิ เดี๋ยวก็หน้ามืดอีกหรอก” แม่บอก ที่ฉันไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนคนเดียวก็เพราะว่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง พอออกมาขึ้นรถแม่ฉันก็ออกรถทันทีแต่มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับผ่านไป
“นิก”
“ลูกว่าอะไรนะ” แม่ถาม
“เปล่าคะ” ฉันตอบ นิกอยู่แถวนี้เหรอ แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นนะ พอมาถึงโรงเรียนฉันก็รีบไปหาก้อยทันที
“วิ่งมาทำไม เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก” เบื่อจังทำไมคนรอบข้างของฉันถึงพูดแต่คำนี้
“ฉันมีเรื่องอยากจะเล่าให้แกฟัง” ฉันบอก
“เรื่องสำคัญมากเลยเหรอ”
“อืม เมื่อเช้าฉันเจอนิก”
“ใครเหรอ” ให้ตายซิ
“ก็คนที่ฉันแอบชอบไง”
“แกรู้ชื่อเขาได้ไง” ก้อยถาม
“เขาบอกฉันเมื่อวาน”
“แล้วเจอหมอนั้นที่ไหน”
“เขาขับรถผ่านหน้าบ้านฉัน” ฉันบอก
“แกกำลังคิดว่านายนิกอะไรนั้นอยู่แถวบ้านเธอใช่ไหม” ก้อยพูดเหมือนรู้ใจฉัน
“อืม แต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขานะ ถ้าเขาอยู่ระแวงบ้านฉันจริงๆ” ฉันคิด
“อ้าว นักเรียนนั่งที่ให้เรียบร้อย” ครูเข้ามาทำให้ฉันต้องเลิกคิดเรื่องของนิกไปก่อน
“นักเรียนเคารพ” หัวหน้าห้องบอก หัวหน้าห้องก็คือก้อยนั้นเอง
“สวัสดีคะ/สวัสดีครับ”
“วันนี้ครูมีข่าวดีมาบอก” ครูว่า
“ข่าวดีอะไรคะ” ก้อยรีบถาม
“โรงเรียนเรามีโครงการอาสาสมัครไปช่วยเด็กถิ่นทุรกันดารสร้างห้องสมุด ใครจะไปบ้าง” ครูถาม
“หนูไปคะ” ฉันพูดออกมาทันที ทำเอาคนทั้งห้องมองฉันเป็นตาเดียวกัน
“ไปก็เป็นตัวถ่วงจะไปทำไม” ยายจ๋าที่ไม่ค่อยชอบหน้าฉันพูดขึ้น
“ถ้าคิดว่าบิวเป็นตัวถ่วงทำไมไม่ไปเองล่ะ” ก้อยพูด
“ฉันไม่ไปทำอะไรลำบากๆแบบนั้นหรอก” จ๋าว่า
“ดีงั้นครูจะให้เธอไป” ครูพูดขึ้น
“ครูคะ ไม่ได้นะคะหนูไม่ยอม” จ๋าโวยวาย
“ครูให้หนูไปเถอะนะคะ” ฉันบอก
“ถ้าบิวไปหนูก็ไปคะ” ก้อยว่า
“ไม่สำคัญหรอกนะ ถ้าเธออยากไปครูก็ให้ไป แต่ที่สำคัญคือเธอต้องได้รับอนุญาตจากคุณแม่ของเธอก่อน” ครูว่า
“คุณหนู ขี้โรคคงได้ไปหรอก” จ๋าไม่วายแขวะฉัน
“คะ บิวจะไปขออนุญาตคุณแม่ก่อน” ฉันว่า ฉันอยากไปจริงๆนะ ทำไมถึงมองฉันเป็นตัวถ่วงกันนักนะ
“อ้อ ครูมีเรื่องจะบอกอีกว่า ไม่ใช่เราโรงเรียนเดียวหรอกนะ ยังมีโรงเรียนชายหญิงอีก” โรงเรียนที่แยกฝั่งชายหญิงเหรอ งั้นก็โรงเรียนนิกนี้
“มีชั้นอะไรไปบ้างคะ” ก้อยถามเหมือนกับว่ารู้ใจฉัน
“เห็นมีแต่ ม.6 ถ้าโน้นเขามีอาสาสมัครแค่6คนเอง” ครูบอก
“จะมีนายไหมนะ” ฉันถามตัวเองในใจ
พักเที่ยง
“แกว่าจะมีหมอนั้นไหม” ก้อยถาม
“ไม่รู้ซิ”
“ไปถามไหม” ก้อยว่า
“จะบ้าเหรอ เดี๋ยวเขาก็หาว่าเรายุ่งกับเขามากเกินไป”
“ก็เราอยากยุ่งเรื่องของเขาไม่ใช่เหรอ” ยังจะมาย้อนอีก
“ตอนนี้ฉันกลุ้มเรื่องที่แม่จะยอมให้ฉันไปหรือเปล่า”
“ฉันว่าไม่ได้ไป” ไงมีอย่างนี้ล่ะ
“แกต้องช่วยฉันให้ได้ไปนะ แกต้องช่วยพูดกับแม่ฉันนะ” ฉันอ้อนก้อย
“เอางานเข้าฉันอยู่เรื่อยเลยนะ” ก้อยพูดอย่างเซ็งๆ แต่ก็ช่วยฉันทุกครั้ง
พอเลิกเรียนแม่ก็มารับฉัน วันนี้ฉันบอกแม่ว่าก้อยจะมาค้างที่บ้าน ที่พามาค้างเพราะจะได้พูดเรื่องค้างอาสาสมัครซะเลย ดูก้อยจะเหงื่อตกไปเลยที่เดียว ขอโทษนะแต่ฉันอยากไปนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น