ตอนที่ 10 : The Trust Lesson 9_นายต้องโดนลงโทษที่กล้าขัดคำสั่งของพี่
The Trust Lesson 9_นายต้องโดนลงโทษที่กล้าขัดคำสั่งของพี่
“ป่านนี้ไอ้บ้านั่นคงจะนอนหลับไปแล้วล่ะมั้ง...”คีย์พูดกับตัวเองขณะที่เดินตามทางเพื่อกลับมาที่บ้าน หลังจากที่มุดหนีจากโรงเรียนมา เค้าก็รู้ว่าอนยูจะต้องมาดักรอที่บ้านแน่นอน เด็กหนุ่มเลยออกไปเดินเล่นที่ทงแดมุนแทน จนตอนนี้เกือบๆจะ3ทุ่มได้อยู่แล้ว
“เฮ้อ...แสดงว่าอยู่บ้านตัวเองแล้วล่ะสิ”คีย์มองไปยังบ้านของอนยูที่ชั้น2ตรงห้องของอนยูก็มีไฟเปิดอยู่ด้วย อืม...งั้นวันนี้เค้าคงจะปลอดภัยแล้วล่ะ
“และแล้ววันนี้...คีย์น้อยก็เป็นผู้ชนะอีกแล้วฮะฮะฮ่า...”คีย์พูดอย่างมีความสุขก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้านไป
“ว่าไง...คีย์ ไปเที่ยวมาสนุกมั้ย”น้ำเสียงเย็นๆดังขึ้นที่หน้าทีวี
“เฮ้ย...นาย ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก”คีย์ร้องอย่างตกใจเมื่อหันไปเห็นว่าอนยูกำลังจ้องมาที่ตัวเองเขม็งเชียว
“พี่ก็มารอนายน่ะสิ พี่สั่งแล้วใช่มั้ยว่าวันนี้ให้กลับบ้านพร้อมกัน ทำไมถึงยังหนีไปกับคนอื่นอีก”อนยูพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
“อะไร...ผมไปกับใคร ที่ไหน ผมไปคนเดียวนะ”คีย์ร้องอย่างตกใจ เค้าหนีเที่ยวจริงๆ แต่ก็ไปคนเดียวนะ
“แล้วทำไมพี่ไปที่ห้องเรา เค้าถึงบอกว่าเราไปกับผู้ชายล่ะ”อนยูตะคอกเสียงดังออกมา
“ที่ห้อง...”คีย์ทวนคำอย่างประหลาดใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้...ยัยซาลาเปา...
“คงจะเป็นโซฮีสุดที่รักพูดอีกน่ะสิ ถึงได้เชื่อหัวหลักหัวปำเอาแบบเนี่ย...”คีย์ประชดออกมาอย่างเสียใจ
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องคีย์ นี่เรากำลังคุยกันเรื่องที่นายหนีเที่ยวแล้วไม่มาติวหนังสือกับพี่นะ”
“แล้วใครบอกว่าชั้นจะเรียนกับนาย ก็บอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง...เชิญกลับไปได้แล้ว”คีย์พูดก่อนจะชี้มือไปที่ประตู
“นายปล่อยให้พี่รอตั้งแต่4โมงจนตอนนี้จะ3ทุ่ม นายคิดว่าพี่จะยอมกลับไปง่ายๆงั้นหรอ ไปไหนมา มาอธิบายให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้”อนยูชี้ให้ร่างเพรียวมานั่งลงข้างๆตัวเองที่โซฟา
“เรื่องอะไรล่ะ ชั้นจะไปไหน กับใคร อะไรยังไงมันก็เป็นเรื่องของชั้น อย่ามายุ่งได้มั้ยห๊ะ...”คีย์กระแทกเสียงไม่พอใจ
“พี่สั่งให้มาดีๆแล้วไม่ยอมมาใช่มั้ย...ก็ได้...”อนยูพูดก่อนจะเดินมาที่คีย์แล้วจัดการดึงมือของเด็กชายจอมดื้อให้ไปที่โซฟาด้วยกัน ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงแล้วจับตัวคีย์พาดลงที่เข่า
“ไอ้บ้า...ปล่อยชั้นนะโว้ย...”คีย์ร้องออกมาพร้อมกับดิ้นไปมาบนหน้าตักของอนยู
“อธิบายมาคีย์ ก่อนที่พี่จะหมดความอดทนกับเรา...”อนยูพยายามใช้น้ำเสียงใจเย็น
“ชั้นไม่มีอะไรจะอธิบายทั้งนั้นนั่นแหละ ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ปล่อยนะ”คีย์ยังคงร้องโหวกเหวกโวยวายอยู่แบบนั้นเหมือนเดิม
“เพียะ!!!!....”อนยูฟาดฝ่ามือลงไปที่สะโพกคีย์อย่าแรง
“โอ๊ย...เจ็บนะมาตีก้นชั้นทำไมเนี่ย”คีย์ร้องอย่างตกใจ
“จะอธิบายมาได้รึยังล่ะว่าวันนี้ไปไหนมา แล้วทำไมถึงไม่มาให้พี่ติวหนังสือให้”
“ไม่มีทาง...อย่ามายุ่ง...”
“เพียะ!...เพียะ!!...เพียะ!!!...”คราวนี้อนยูฟาดแบบไม่ยั้งแรงเลย เพราะคิดว่าเค้าคงจะตามใจคีย์มามากพอแล้ว ถึงเวลาที่ควรจะเอาจริงกันซะที
“โอ๊ย...เจ็บๆ...ปล่อยนะ”คีย์เจ็บแทบน้ำตาร่วงแต่ก็ยังกัดฟันทนต่อไป
“คีย์...จะพูดมาได้รึยังห๊ะ...”อนยูหยุดมือลงและถามออกมาอีกครั้ง
“ทำไมไม่ตีต่อล่ะ...สาแก่ใจมากแล้วไม่ใช่หรอ...เอาสิ...ตีเลย...คีย์มันก็เป็นเด็กในสายตาพี่อยู่วันยังค่ำนั่นแหละ”คีย์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือคล้ายๆคนจะร้องไห้
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกันคีย์...”อนยูพยุงตัวของคีย์ให้ขึ้นมานั่งบนตัก
“พี่มันคนใจร้าย...โหดร้ายที่สุด...ฮือ...ทำไมถึงทำกับคีย์แบบนี้...ฮือ...ฮือ....”คีย์ระดมทุบไปที่อกกว้างพร้อมกับระเบิดน้ำตาออกมา
“หมายความว่ายังไงกันคีย์ พี่งงไปหมดแล้ว”ร่างสูงพูดออกมาอย่างตกใจ
“คีย์ไม่ใช่เด็กแล้วนะ...คีย์โตแล้ว...อย่า...มาทำเหมือนว่าคนๆนี้เป็นเด็กอยู่ได้มั้ย...”คีย์ร้องไห้ออกมาหนักยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมถึงได้อยากโตนักนะห๊ะ...ทำไมถึงจะต้องทำตัวแบบนี้”อนยูพูดออกมาอย่างเสียใจ
“ฮือ...เพราะพี่นั่นแหละ...พี่ใจร้าย...ใจร้ายที่สุด...คอยดู...คีย์จะมั่วมันให้หมดทุกคน...จะรักใครก็ได้เลยคอยดู...”คีย์พูดออกมาทั้งน้ำตา
“หยุดพูดแบบนี้ได้แล้วนะคีย์...พี่ไม่ชอบ...”อนยูขึ้นเสียงอย่างเห็นได้ชัด
“อย่ามาสั่ง...อย่ามายุ่ง...ไปให้พ้น...”คีย์ลุกออกมาจากตักของพี่ชายข้างบ้านและทำท่าว่าจะเดินออกไป
“คีย์...หันกลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง...”อนยูคว้าข้อมือคีย์เอาไว้
“ปล่อย...เดี๋ยวจะออกไปข้างนอก”คีย์หันมาพูดอย่างไม่สนใจ
“จะออกไปไหนอีก นี่มันสามทุ่มแล้วนะ”อนยูพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“จะออกไปผับ เดี๋ยวผัวมารับ”คีย์กระแทกเสียงตรงคำว่าผัวอย่างชัดเจน ทำเอาอนยูถึงกับหน้าชาไปเลยทีเดียว
“คีย์...นาย...เคย...แล้วหรอ...”อนยูพูดออกมาอย่างไม่เชื่อ
“แล้วทำไม...จะให้สาธิตให้ดูมั้ยล่ะ”คีย์พูดอย่างยั่วยวน แต่ความจริงเค้าเคยซะที่ไหนกันล่ะ อารมณ์โมโหมันพาให้พูดไปเท่านั้นเอง
“นาย...ทำให้พี่ผิดหวังมากเลยนะ...ผิดหวังจริงๆ”อนยูพูดช้าๆก่อนจะเดินออกจากบ้านคีย์ไป
เมื่อพี่ชายออกไปแล้วคีย์ถึงกับหมดแรงทรุดตัวลงนั่งที่พื้นทันที หมดแล้ว จบกัน...คราวนี้พี่อนยูคงจะเกลียดเค้าจริงๆนั่นแหละ ทำให้มันถึงได้เจ็บแบบนี้ล่ะ คีย์ที่เข้มแข็งหายไปไหนกันหมด ทำไมถึงได้เหลือแต่คนที่อ่อนแอแบบนี้ไว้...
“ผม...ไม่รู้...ผมเสียใจ...พี่อนยู...อย่าเกลียดผมเลยนะ...”
***********************************
เต้าหู้ อยากตายใช่มะห๊ะ มาทำกับลูกกุญแจของชั้นอย่างเน้
เม้นๆๆๆ กำลังใจเต็มเปี่ยมเมื่อไหร่จากลับมาคร้าบ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ้ว
เดี๋ยวผัวมารับ
คีย์ -..-
แรงส์
คีย์พูดงี้หู้เข้าใจผิดหมดดิ
้องแรงไปป่าว
หู้แก
คีย์ อย่าพูดแรงๆแบบนั้นอีกนะ
แล้วอีกอย่าง อนยูเข้าใจผิดไปแล้วเนี่ย
หู้ๆๆ
ตี คีย์ แรงไป ป่ะ ??
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คีย์ไม่เปนรัยนะ
คุนโซฮีน่าจาพูดไรที่มันดีกว่าน่ะ
สงสารทั้งสองอ่ะ เศร้าอ่ะ
TT
Misora:พี่จินกิอ่า มันไม่จริงสักหน่อยอ่า
^^
TT^TT
หนูอยากตายยย
นี่เค้างอลกันง่ายๆอย่างนี้เลยเรอะT.,T
คีย์กะน่าสงสาร
อนกะน่าสงสาร
โฮกกกก
TT^TT
แงๆๆๆๆๆ ยัยซาเปา อ่ะเเหละ -- '
เเต่ ต่อไป ต้องมีอะไรดีกว่านี้!! ล่ะเน๊อะ
นุ้งคีย์อย่าร้องให้น้า...
มาหาเจ่ก็ล่าย...
เอิ๊กกง....ปั๊ก(เสียงคนข้างรองเท้ามา)...
Sadได้อีกคร่าไรเตอร์
อนก็เหมือนกันปากแข็งอยู่ได้
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีเฮ้อ
(ผู้ประสบการ แอบรักเค้าแต่ไม่กล้าบอกเค้า สุดท้ายก็มานั่งเสียใจ)
คีย์ก้อน่าสงสาร
อนยูก้อน่าสงสาร
เฮ้อ!!!