[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 84 : Beautiful Disaster Series II Chapter 68_รูปภาพนี้...เป็นของคุณ

Beautiful Disaster Series II Chapter 69_รูปภาพนี้...เป็นของคุณ

                หลังจากที่ยุนฮัก...จากโลกนี้ไปได้เพียง1วันก็มีคนกลุ่มใหญ่แห่มาหาผมที่บริษัทกันยกใหญ่ กว่าจะจัดที่รับรองได้ก็แทบแย่เหมือนกัน

                และเมื่อจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อยแล้ว พวกเราทุกคนจึงรีบนั่งให้เรียบร้อย

                “สวัสดีครับ คุณคงจะเป็นคุณบาดา ใช่มั้ยครับ” ชายที่สวมสูทชุดดำคนหนึ่งที่นั่งตรงข้ามผมถามขึ้น

                “คะ...ครับ...” ผมตอบออกไปอย่างกล้าๆกลัว ไม่รู้...ว่าคนตรงหน้านี้เป็นใคร แล้วอีกอย่างสภาพจิตใจของเค้ายังไม่พร้อมจะรับฟังอะไรทั้งนั้น

                “อ่อ...ขอโทษครับ ผมลืมแนะนำตัวเองไป ผมชื่อลี ซึงกิ เป็นทนายประจำตระกูล จอง ของคุณยุนฮักครับ” ชายหนุ่มพูดก่อนจะยื่นนามบัตรให้กับร่างบางสองใบ

                ดงเฮรับมาอ่านอย่างรวดเร็ว ใบแรกเขียนเอาไว้จริงๆว่าคนตรงหน้านี้เป็นทนายความ แต่ใบต่อมานี่สิ

                “ตระกูลจอง ผู้ค้าเพชรรายใหญ่แห่งอเมริกา”

                “มะ...หมายความยังไงครับ...” ดงเฮเงยหน้าถามคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

                “คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ คนที่คุณเรียกว่ากิมจิ จริงๆแล้วคือคุณจอง ยุนฮัก ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลกลุ่มผู้ค้าเครื่องเพชรที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกาครับ แต่ด้วยความที่เป็นคนสุขภาพไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็กๆ จึงทำให้ไม่ได้ออกงานร่วมกับครอบครัวมากเท่าไหร่นัก”

                “ไม่จริง....”

                “จริงครับ...แต่ด้วยความที่คุณชายเธอเข้ารับการรักษาหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย สุดท้ายคุณชายจึงปฏิเสธการผ่าตัด แล้วถอนตัวออกจากตระกูล ก่อนจะเดินทางไปรอบโลกแล้วก็ใช้ชีวิตที่เหลือตามที่คุณชายเธอตั้งการ จนกระทั่ง...ได้เจอกับคุณ” ซึงกิหยุดการย้อนอดีตเอาไว้แค่นี้ก่อนจะมองหน้าของร่างบาง

                “แล้วเรื่องอาการล่ะ...ทำไมเค้าถึงได้จากไป...ไหนเค้าบอกว่าเค้าจะเข้ารับการผ่าตัด” ดงเฮเพ้อออกมาเบาๆ ราวกับว่าอยากจะถามคนที่จากไปเหลือเกิน

                “เฮ้อ...สำหรับเรื่องนี้ มันค่อนข้างจะละเอียดอ่อนนะ คุณพร้อมที่จะรับฟังมันงั้นหรอ”

                “ไม่มีอะไรที่ผมจะตั้งรับมันไม่ได้แล้วล่ะในเวลานี้ คุณอย่าลืมสิว่ากิมจิเอง ก็ตายในอ้อมแขนของผมเหมือนกัน” ดงเฮพูดราวกับว่ามันเป็นเพียงเรื่องธรรมดา แต่สีหน้านี่สิ เจ้าตัวกลับปกปิดความเสียใจเอาไว้ไม่มิดเลย

                “เอาล่ะ ในเมื่อคุณต้องการที่จะรู้...ผมจะเล่าก็ได้ คุณชายเธอเป็นโรคแพ้ภูมิตัวเอง”

                “อันนั้นผมรู้แล้ว...”

                “แล้วคุณชายเธอก็เคยปฏิเสธการผ่าตัดเมื่อตอนที่อายุ20ปีเต็ม ทำให้บรรดาหมอไม่กล้ารับรองความยาวนานของชีวิตให้คุณชายฟังได้”

                “แล้วยังไงต่อ...”

                “ทุกๆ3เดือน คุณชายจะต้องเข้าไปรับการตรวจที่ฝรั่งเศสกับหมอประจำตัว เพื่อประคองอาการให้ได้อยู่บนโลกใบนี้ให้นานที่สุด”

                “งั้นแสดงว่า...ที่เค้าไปในรอบล่าสุดนี้ล่ะ มันยังไม่ครบกำหนด3 เดือนเลยนี่นา” ดงเฮลองคำนวณดูแล้ว มันยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ

                “นั่นก็เป็นเพราะว่าอาการของคุณชายแย่ลงยังไงล่ะครับ คุณชายกลัวว่าอาการมันจะแสดงออกมาจึงเลือกที่จะกลับไปตรวจอีกครั้ง ก่อนจะได้รับคำตอบที่ชวนเศร้าจริงๆ” สีหน้าของทนายประจำตระกูลจอง หมองลงทันที

                “คะ...คุณหมอ...บอกว่าไงครับ”

                “คุณหมอเองก็บอกว่าไม่สามารถบอกได้เช่นกันว่าคุณยุนฮักจะหมดลมหายใจตอนไหนเพราะอาการของคุณชายขึ้นอยู่กับกำลังใจซะส่วนใหญ่”

                ดงเฮมีสีหน้าเจื่อนลงเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย “กำลังใจ” งั้นก็แสดงว่า...

                “ที่กิมจิต้องตาย...ก็เป็นเพราะความผิดของผมใช่มั้ย” น้ำตาใสๆค่อยๆไหลลงอาบแก้มนวล

                “อย่าโทษัวเองเลยครับ ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก” ซึงกิกล่าวอย่างอ่อนโยน

                “แต่กิมจิบอกกับผมว่า...อาการของเค้าขึ้นอยู่กับกำลังใจนี่นา”

                “ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ หลังจากที่คุณยุนฮักเสียชีวิตลง ผมได้ทำเรื่องติดต่อไปยังโรงพยาบาลที่ฝรั่งเศสทันที และคุณหมอเองก็เป็นคออกมายอมรับเรื่องนี้...”

                “สิ่งที่คุณยุนฮักพูดไป เป็นเพียงความเข้าใจผิดเท่านั้น ตามธรรมดาของโรคนี้แล้ว แทบจะไม่มีทางรักษาได้เลย แต่เมื่อมีทางคุณยุนฮักก็เลือกที่จะปฏิเสธมันไป แล้วอีกอย่างอาการของโรคนี้ไม่มีสิ่งที่จะบอกกล่าวล่วงหน้าเลยครับ ว่าอาการจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ จะรู้เรื่องก็ต่อเมื่ออาการกำเริบเท่านั้น”

“ดังนั้นคุณยุนฮักจึงจะต้องกินยาอย่างสม่ำเสมอเพื่อป้องกัน อาการกำเริบของโรคนี้ แล้วที่ตอนหลังๆอาการนั้นหายไปก็เป็นเพราะว่าโรคแพ้ภูมิตัวเองนี้ ถ้าหากใกล้จะถึงเวลาที่...เอ่อ...ผมว่าคุณคงจะเข้าใจนะครับ” คุณทนายมีสีหน้าลำบากใจที่จะพูดคำๆนั้นออกมา

“ผมเข้าใจครับ อาการที่แสดงว่าเค้าจะ...ตาย ใช่มั้ยล่ะครับ” ร่างบางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ประมาณนั้นแหละครับ ถ้าเกิดใกล้ถึงภาวะนั้นแล้ว อาการต่อต้านทั้งๆหมดก็จะค่อยๆหายไป จนดูคล้ายว่าเหมือนปกติมากๆ แต่ความจริงแล้วอาการจะมาทรุดมากขึ้นเมื่อใกล้ถึงเวลาจริงๆน่ะครับ แต่ด้วยความที่คุณยุนฮักเธอไม่เคยรู้ความจริงข้อนี้มาก่อนเลย ทำให้คุณชายเธอเข้าใจผิดไปน่ะครับ” ซึงกิลอบถอนหายใจเมื่อเล่าเรื่องทุกอย่างจบลง

“แล้วถ้าเค้าเข้าใจผิดทำไม...ถึงไม่มีหมอคนไหนอธิบายให้เค้าเข้าใจล่ะ” ทำไมจะต้องปล่อยให้เรื่องราวทุกอย่างเลวร้ายแบบนี้ด้วย

“อย่าไปโทษคุณหมอท่านเลยครับ คุณหมอเค้าเพียงแค่เห็นว่าอยากจะให้คุณชายได้มีความสุขกับเวลาที่เหลืออยู่จึงไม่คิดอยากจะขัดอะไร เพราะรู้ดีว่าเวลาที่คุณยุนฮักเหลือนั้นมันน้อยแค่ไหน...”

ดงเฮได้แต่ทำสีหน้าเจื่อนๆ ตลอดการรับฟัง ความจริงทุกอย่างมันแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย อยากจะถามอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย แต่ร่างกายและจิตใจในตอนนี้...มันไม่ไหวแล้ว

“เมื่อครั้งที่คุณยุนฮักเดินทางไปฝรั่งเศสครั้งล่าสุด คุณชายเธอได้เดินทางกลับไปยังอเมริกาอีกครั้งด้วย คุณยุนฮักไปกล่าวอำลากับสมาชิกทุกคนในครอบครัว คุณรู้มั้ยว่ามันเจ็บปวดซักแค่ไหนที่คนในตระกูลจองจะต้องเห็นคนที่รักที่สุดเดินหันหลังจากไปโดยที่รู้กันดีว่าเค้าไม่มีวันกลับมา” ทนายประจำตระกูลพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

“นอกจากจะไปบอกลาญาติๆแล้ว คุณยุนฮักยังได้ไปหาผมด้วย เธอฝากสิ่งๆนี้ไว้ให้กับคุณบาดาครับ” คุณทนายพูดจบก็มีชายใส่ชุดดำอีกคนหนึ่งยกของชิ้นหนึ่งที่ถูกกระดาษห่อเอาไว้อย่างดี ดูจากการคาดการณ์ของเค้าแล้ว น่าจะเป็นกรอปรูปได้มั้ง เพราะมันค่อนข้างจะมีขนาดใหญ่

“คุณยุนฮักสั่งผมเอาไว้ว่า ถ้าหากคุณชายจากโลกนี้ไปเมื่อไหร่ให้ผมเดินทางมาหาคุณแล้วมอบรูปนี้ให้ทันที ผมเองก็ไม่คิดว่าจะต้องมาพบกับคุณเร็วขนาดนี้”

“นะ...นั่นน่ะสิครับ” ดงเฮรับคำอย่างเจ็บปวด

ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปฉีกกระดาษที่ห่อหุ้มของชิ้นใหญ่นี้เอาไว้ และเค้าก็เดาไม่ผิดซะด้วยที่เค้ากำลังจับอยู่นี้ก็คือกรอบรูปจริงๆ

ดงเฮค่อยๆมองไปยังรูปท่ามกลางม่านน้ำตา...รูปนั้นนี่นา

รูปเมื่อครั้งที่เค้ายังอยู่ที่อังกฤษกับกิมจิ ภาพของหอนาฬิกาบิ๊กเบน รูปที่เค้าเคยบอกว่าชอบ แล้วกิมจิก็บอกว่าจะยกให้เค้า พร้อมกับว่า...เราสัญญาว่าจะไปญี่ปุ่นด้วยกัน

แต่รุ)นี้มีความพิเศษขึ้นมาก็ตรงที่ว่า ฉากหลังที่เป็นท้องฟ้านั้น กิมจิได้วาดใบหน้าของตัวเค้าเองลงไปด้วย ภาพที่เค้ากำลังยิ้มอย่างสดใส

ก่อนที่ถัดมาจะเป็นข้อความที่บรรจงเขียนเอาไว้

“BADA…You are my Breath”

ดงเฮรู้สึกว่าน้ำตาตัวไหลออกมาอย่างไม่รู้จักจบ ยิ่งเห็น ยิ่งมอง ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกผิด

กิมจิสัญญาว่าจะมอบรูปนี้ที่เค้าชอบให้แก่เค้าและกิมจิก็รักษาสัญญานั้น แล้วเค้าล่ะ สัญญาที่ว่าจะไปดูดอกซากุระบานเป็นดอกแรกแห่งปี ไปกับกิมจิไปดูด้วยกัน

...สุดท้าย...เค้าก็ไม่สามารถรักษาสัญญานั้นได้...

“อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะครับ คุณยุนฮักเธอคงจะไม่ดีใจที่เห็นคุณร้องไห้แบบนี้” คุณทนายพูดอย่างเป็นห่วง

“อีก3วัน เราจะจัดพิธีศะของคุณยุนฮัก ซึ่งทางครอบครัวจะนำร่างของคุณชายกลับไปจัดพิธีที่อเมริกา...”

“จัดพิธีที่ญี่ปุ่นซะ” ดงเฮพูดสวนขึ้นมาทันที

“เอ๋...ที่ญี่ปุ่นเหรอครับ” ทนายมองอย่างงงๆ

“ครับ...ผมอยากให้จัดที่ญี่ปุ่น ใต้ต้นซากุระ...เพื่อให้กิมจิ ได้เห็นซากุระดอกแระของปีทุกปี” ดงเฮเน้นความต้องการอย่างหนักแน่น

“อ่อ...ครับ ผมเข้าใจแล้ว ผมจะแจ้งความต้องการของคุณไปยังตระกูลจอง ฉะนั้นธุระที่ผมมาในวันนี้ก็สิ้นสุดลงแล้ว เราจะได้เจอกันอีกครั้งในงานพิธีนะครับ” คุณทนายลุกขึ้นยืน และดงเฮเองก็ทำการส่งแขกกลับจนหมด

และสุดท้ายก็เหลือเพียงดงเฮกับคิบอมเพียงสองคน

“เอ่อ...คิบอม...ชั้น....” ดงเฮก้มหน้าอย่างรุ้สึกผิด เพราตั้งแต่เมื่อคราววันที่เกิดเรื่องของยุนฮักจนมาถึงตอนนี้ เค้ายังไม่ทันได้คุยกับคิบอมจริงๆจังๆเลย

หรืออาจจะเป็นเพราะความขี้ขลาดของเค้าก็ได้ ที่ไม่กล้าจะอธิบายอะไรให้ร่างสูงรับรู้

คิบอมก้มลงมองคนตรงหน้าอย่างเข้าใจ มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

อ้อมกอดนี้ที่ดงเฮโหยหามาตลอด สัมผัสนี้ที่ร่างบางอยากจะได้ใกล้ชิด และเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ที่ดงเฮ...อยากให้รู้ว่ารักและคิดถึงเหลือเกิน

“ฮึก...ขอ...โทษ..นะคิบอม...ฮือ...ด๊องขอโทษ....” ร่างบางร้องไห้ออกมากับอกกว้าง

“ไม่ร้องนะดงเฮ ไม่ร้อง มันจบลงแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว” คิบอมใช้มือข้างหนึ่งลูบผมนิ่มเบาๆ

“ไม่มีอีกแล้ว เรื่องร้ายๆมันผ่านไปแล้ว...ไม่มีอะไรแล้ว” คิบอมยังคงพูดซ้ำๆอยู่แบบนั้น

พระเจ้าคงจะสิ้นสุดความคิดที่จะพรากพวกเราสองคนออกจากกันแล้วใช่มั้ยครับ...ผมขอให้เป็นแบบนั้นนะ เพราะ...รอคอยมานานเหลือเกิน รอคอยที่จะได้พบกับความสุขอีกครั้ง

***************************************

 อ่านั่น...พอจะยิ้มกะฟิคเรื่องนี้ออกรึยัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้อารมณ์ดีมาก
ดูเป็มวีเอสเจแล้ว หงายเงิบแทบตกเก้าอี้ - -* คนคิดท่าเป็นคนไทยรึเปล่าวะเนี่ย แทบจะกราบอยู่แล้ว
แล้วคร๊าย...เอากางเกงลายๆมาให้ฮยอคแจใส่ - -* แต่น้องหมวยหล่อค่ะ แต่สุดท้าย
คุณตี๋ก็ยังคงคอนเซปต์เดิม "มาเป็นวิญญาณ" ใครกระพริบตา หาคิบอมไม่เจอไม่รู้ด้วย -*-

เม้นท์ๆๆๆ เอาให้ถึงพันกันเถอะ 5555