[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 80 : Beautiful Disaster Series II Chapter 64_ชีวิต...ลมหายใจ

Beautiful Disaster Series II Chapter 64_ชีวิต...ลมหายใจ

                เหลืออีกแค่2วันเท่านั้น...อีก2วัน ที่ทุกอย่างจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป อีก2วันที่เค้าจะจากที่แห่งนี้ไปอย่างไม่รู้เลยว่าจะมีวันหวนคืนรึเปล่า

                จากที่ได้ฟังกิมจิพูด เราจะอยู่ที่เกาหลีกัน1อาทิตย์ เพื่อดูดอกซากุระดอกแรกแห่งปี พร้อมกับเข้าพิธีแต่งานกัน หลังจากนั้น ก็จะพากันกลับไปยังฝรั่งเศส เพื่อให้กิมจิได้รับการผ่าตัด

                กิมจิบอกว่า โอกาสจากการผ่าตัดมีมากเกินกว่าครึ่ง และนั่นมันก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง ที่ว่าอย่างน้อย...สิ่งที่ผมทำลงไปก็ยังไม่สูญเปล่า

                พิธีแต่งงาน...ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยวาในชีวิตหนึ่งของตัวเองจะต้องทำพิธีนี้ถึง2ครั้ง ผมคิดมาตลอดว่าพิธีแต่งงานคือความศักดิ์สิทธิ์ที่พระเจ้าจะรับรองการร่วมใช้ชีวิตของคนสองคน ให้กลายเป็น1เดียวไปตลอดกาล

                1ปีก่อน...ผมสาบานต่อหน้าพระองค์ไปแล้ว ว่าจะรักและมั่นคงต่อผู้ชายที่ชื่อ คิม คิบอมเพียงคนเดียว จะรักและดูแลเค้าไปจนกว่าจะตายจากกัน

                แต่แล้ว...อีก1ปีต่อมา ผมกลับจะต้องเข้าพิธีนี้อีกครั้งกับใครอีกคน ทั้งๆที่ผมและคิบอมก็ยังคงขึ้นชื่อสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย คุณว่ามันตลกดีมั้ยล่ะ

                ร่างบางได้แต่ยิ้มอย่างสมเพชตัวเองเพียงลำพังคนเดียวภายในห้องนอน ยิ่งเวลามันนับถอยหลังมากขึ้นเท่าไหร่ ความกลัวก็เริ่มมีมากขึ้นตามไปเท่านั้น จะสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆซักกี่ที ก็ยังคงลบภาพที่ฝังลึกอยู่ภายในใจไม่ได้เลย

                ภาพของคิบอม ที่ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เค้า ภาพที่คอยบอกว่าเรารักกันมากแค่ไหน ทุกความทรงจำที่มันเคยเลือนหายไป วันนี้มันกลับย้อนกลับมาซ้ำให้เด่นชัดซะยิ่งกว่าเดิม

                ดงเฮคิดว่าขืนนั่งอยู่เพียงลำพังคนเดียวต่อ ชะรอยว่าจะต้องประสาทตายแน่ๆ เนื่องจากความคิดมา จึงเดินออกมานอกห้องนอน หวังว่าจะได้สูดอากาศเข้าปอดลึกๆ

                และเมื่อออกมาแล้วก็เจอเข้ากับยุนฮักที่กำลังดูทีวีอย่างเพลิดเพลิน ไร้วี่แววความกังวลใจแม้แต่น้อย เพียงแค่นี้...ก็ดีแล้ว

                “อ้าว...บาดา ออกมาจากห้องแล้วหรอ หิวมั้ย” ยุนฮักหันมาถามร่างบางอย่างเป็นห่วง

                “กิมจิยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่หรอกนะ กิมจิไม่ต้องเป็นห่วง” ดงเฮฝืนยิ้มตอบให้ร่างโปร่งไป หลายวันมานี้บอกตามตรงเค้ากินอะไรไม่ค่อยลงเลยจริงๆ

                “ออดดดด........” เสียงออดดังขึ้นเพื่อแสดงเครื่องหมายว่าบุคคลที่ต้องการเข้ายังในห้องนี้

                ทั้งคู่หันไปมองยังประตู ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายเดินไปเปิดประตูเสียเอง

                “สวัสดี ครับ...มาหาใครครับ” ผมยุนฮักกรอกเสียงทักทายก่อนจะเปิดประตูออก

                “สวัสดีครับ...ผมมาหาพี่ชายผม” ชางมินนั่นเอง

                “เอ่อ...เชิญครับ” ยุนฮักหลบทางให้เด็กหนุ่มร่างสูงได้เข้ามาในห้องพัก

                “ใครมาน่ะกิมจิ...อ้าว...ชางมิน” ดงเฮเองก็อึ้งไปเช่นกัน ไม่รู้ว่าชางมินจะกล้าบุกมาหาตัวเองถึงที่นี่

                “สวัสดีครับ ฮยอง” ชางมินทักด้วยใบหน้าเครียดๆ

                “มีอะไรรึเปล่า ทำไมถึงได้มาหาพี่ถึงที่นี่” ดงเฮถามอย่างเลี่ยงๆ

                “ผมมีเรื่องจะคุยกับฮยองอ่าครับ” ชางมินปรายตาไปมองยุนฮักที่ยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย

                “เอ่อ...บาดาเดี๋ยวผมลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์ข้างๆนี่ก่อนนะ คุณคุยกับน้องคุณไปเถอะ” ยุนฮักพูดอย่างรุ้หน้าที่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

                ชางมิน...ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นอีกซักพัก ก่อนจะเริ่มถามบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหน้า

                “อยู่ที่นี่...สุขสบายดีมั้ยครับ”

                “ก้ไม่ได้ลำบากอะไรดีนี่” ดงเฮพยายามไม่ยอมมองสายตาของน้องชายที่จ้องมาอย่างจับผิด

                “สบายแค่กาย...หรือว่ารวมไปถึงหัวใจด้วยครับ”

                “หมายความว่ายังไงชางมิน” ดงเฮเงยหน้าถามอย่างไม่พอใจ

                “พี่จะหลอกตัวเอง หลอกคนอื่นไปถึงไหนน่ะพี่ด๊อง...แค่ยอมรับมาว่าพี่ตำทุกอย่างได้แล้วมันก็จบ” ชางมินระเบิดความรู้สึกถามออกมา

                “นาย...พูดอะไร..น่ะ...มิน” ดงเฮชาไปทั้งร่างแล้วเรียบร้อย

                “คิบอมมันเล่าทุกอย่างที่มันรู้ให้ผมฟังหมดแล้ว มันบอกว่าอยองบอกว่าจำมันได้ แล้วไปเที่ยวกับมันทั้งวัน แล้วสุดท้ายพี่ยังไปบอกมันว่าพี่จำทุกอย่างไม่ได้ มันหมายความว่ายังไงครับฮยอง” ชางมินเดินหน้าต่ออย่างไม่ยอมลดละ

                “ก็อย่างที่ชั้นเคยบอกไปยังไงล่ะ ว่าชั้นจำเค้าไม่ได้ จำไม่ได้ว่าชั้นกับเค้าเราเคยเป็นอะไรกัน ที่ชั้นทำไปมันก็แค่สงสารเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้” ดงเฮพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ร้องไห้ไม่ได้นะ ร้องไห้ไม่ได้

                “ทำไมต้องทำแบบนี้ครับ ฮยอง...ทำไมต้องทำแบบนี้...รู้มั้ยว่าคิบอมมันแทบจะเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณอยู่แล้ว” ชางมินเอ่ยถามพี่ชายสุดรักอย่างเจ็บปวด

                ดงเฮเบือนหน้าหนีไปจากสายตาคมที่จ้องมา

                “พอเถอะ...ชั้นบอกแล้วว่าชั้นจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

                “งั้นหรอครับ บอกว่าจำเค้าไม่ได้ แต่กลับใส่สร้อยที่เป็นของคู่กันเอาไว้ซะแน่นขนาดนี้เนี่ยนะ” ชางมินเอื้อมมือมาเปิดสาบเสื้อของดงเฮออก เผยให้เห็นสร้อยสีเงินที่ส่องแสงแวววาวอยู่ในนั้น

                “มันหมายความว่ายังไงครับ ฮยอง”

                “เอ่อ...คือ....” ดงเฮถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว

                “มันยากมากเลยหรอครับ ที่จะยอมรับออกมาว่าจำทุกอย่างได้แล้ว ยากมากเลยที่จะทำตามที่หัวใจของตัวเองต้องการ ยากมากเลยหรอที่จะบอกใครต่อใครว่ารักคิบอม”

                “ยากสิ...ยากมาก!!!” ไม่ทงไม่ทนมันแล้ว ดงเฮระเบิดเสียงออกมาบ้าง

                “นายคิดว่าชั้นอยากจะให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้หรอชางมิน คิดหรอว่าชั้นไม่อยากจะบอกใครต่อใครว่าชั้นจำทุกๆอย่างได้แล้ว จำว่าชั้นคือ ลี ดงเฮ เป็นเมียของคิบอม แต่นายรู้มั้ย...ต่อให้ชั้นอยากจะพูดแค่ไหน ชั้นก็ทำไมได้!!!”

                “ทำไมล่ะครับ ทำไม...บอกผมมาสิ ว่าทำไม!!!!”

                “ก็เพราะกิมจิยังไงล่ะ เพราะเค้า...เพราะเค้าขาดพี่ไม่ได้ พี่ไปจากเค้าไม่ได้ นายเข้าใจมั้ยว่าไม่ได้!!!!” ดงเฮตะโกนหอบจนตัวโยน น้ำตาไหลร่วงพรูออกมา

                คิดว่าเค้าไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง คิดว่าเค้าอยากให้ทุกๆอย่างมันดำเนินไปแบบนี้เลยรึไง มันไม่ง่ายเลยนะที่จะตัดสินใจทุกอย่างเพียงเสี้ยววินาทีโดยที่มีความเป็นความตายของคนอื่นเป็นเดิมพัน ไม่ง่ายเลย

                “ทำไมล่ะฮะ...ทำไม....ผมไม่เข้าใจเลยฮยอง เค้าสำคัญกับฮยองขนาดนั้นเลยหรอ” ชางมินถามอย่างอ่อนใจ

                “พี่ไปจากเค้าไม่ได้...พี่เป็นลมหายใจของเค้า”

                “แต่พี่ก็เป็นชีวิตทั้งชีวิตของคิบอมมันเหมือนกันนะ!!” ชางมินสวนกลับมาทันที

                “แต่กิมจิเค้ากำลังจะตาย! นายได้ยินมั้ยชางมิน เค้ากำลังจะตาย อาการที่เค้าเป็นอยู่ มันขึ้นอยู่กับกำลังใจที่เค้ามี นายรู้มั้ยว่าชั้นอึดอัดแค่ไหน ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ นายไม่เข้าใจหรอก และไม่มีวันเข้าใจด้วย” ดงเฮทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา

                ชางมินยืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง เค้าเริ่มจะปะติดปะต่อทุกอย่างเข้าด้วยกันได้แล้ว สายคมเลื่อนไปมองพี่ชายอย่างสงสาร ก่อนจะค่อยๆทรุดลงนั่งข้างๆแล้วคว้าร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

                “ฮยอง...ผมขอโทษครับ อย่าร้องไห้เลยนะ ผมจะไม่ซักอะไรพี่ต่อแล้ว อย่าร้องไห้เลยนะ” ชางมินเอ่ยออกมาเบาๆ

                “มิน...ฮือ...ชั้น..ฮึก...ไม่ได้...อยากจะให้มันเป็นแบบนี้เลย ไม่อยากเลยซักนิด ฮือ....” ดงเฮร้องปานจะขาดใจเอาเสียให้ได้

                “ครับฮยอง...ผมรู้แล้ว ไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมาหรอกครับ ผมรู้” ชางมินลูบหัวเล็กเบาๆ ก่อนจะทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง...ทำไมกันนะ เรื่องราวร้ายๆมันถึงได้เกิดไม่รู้จักจบจักสิ้นซะที

                ภายในห้องพักที่ว่าเจ็บปวดมากมายแล้ว คงจะไม่เท่ากับคนที่ยืนอยู่ข้างนอกตอนนี้...ที่ได้รับรู้ทุกคำพูดที่ถูกเอ่ยออกมา

                ยุนฮักอยากจะตายเอาซะให้ได้ตรงหน้าห้องนั้น ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่ที่ตัดสินยืนฟังที่คนสองคนพูดกันไม่ยอมลงไปซื้อของอย่างตัวเองตั้งใจไว้

                บาดา...นี่คุณจำทุกอย่างได้แล้วหรอ แล้วทำไม...คุณถึงไม่บอกผมล่ะ

                เป็นเพราะเรื่องอาการของผมงั้นหรอ เพราะผมกำลังจะตายใช่มั้ยคุณถึงได้ยอมอยู่กับผม ถ้าคุณสบายดีคุณคงจะทิ้งผมกลับไปหาเค้าทันทีเลยใช่มั้ย ยุนฮักคิดอย่างเสียใจ

                ถ้าผมไม่ยืนฟังอยู่ตรงนี้ผมก็ไม่มีวันได้รู้ความจริงเลยใช่มั้ย ผมมันโง่เองที่หลงคิดไปว่าตลอดระยะเวลาสั้นๆที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ใกล้ๆกันมันจะทำให้คุณเปิดใจรับผมเข้าไปแทนที่คนๆนั้นทีละนิด แต่สุดท้าย...มันก็ไม่ใช่เลย

                ทุกตารางนิ้วในหัวใจของคุณ ยังคงมีแต่ผู้ชายที่ชื่อ คิม คิบอมอยู่เสมอ ไม่เคยแปรเปลี่ยนเลย

                ยุนฮักเอนหลังพิงกับประตูอย่างเหนื่อยล้า...เมื่อความจริงถามโถมเข้ามาอย่างรวดเร็วชนิดที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว

                “บาดา...ดงเฮ...วันนี้คุณเป็นใครกันแน่”

*************************************
โย่ว...ซอรี่ ซอรี่ ซอรี่ ซอรี่ นุนนี ปูชยอ ปูชยอ ปูชยอ - -*
ตอนนี้นี่แทบจะเป็นบทสวดก่อนนอนไปซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ
อยากขอคอมเม้นท์ อิอิ อยากให้เม้นท์ภาค2 ทะลุพันเหมือนภาคแรกจังเลย
ฟิคเรื่องนี้ก็จะมีอายุปีกว่าๆแล้ว ช่วยกันเม้นท์ส่งท้ายฟิคเรื่องนี้กันด้วยนะ