[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 50 : Beautiful Disaster Series II Chapter 43_โบสถ์...แห่งความทรงจำ

Beautiful Disaster Series II Chapter 43_โบสถ์...แห่งความทรงจำ

                ท้องฟ้าในวันนี้ สดใสเป็นสีฟ้ามรกตราวกับสีของน้ำทะเลยังไงยังงั้น บางที...นี่อาจจะเป็นสิ่งที่บอกถึงความโชคดีของพวกเค้าก็เป็นได้

                “เอาล่ะๆ มากันครบรึยังเนี่ย...ฮ้าว....ง่วงชะมัด” ทึกกี้ยืนนับสมาชิกทุกคน ทั้งๆที่ตายังไม่ลืมดีเลย

                “โหพี่...ถ้าง่วงมากนักจะเปลี่ยนใจไม่ไปก็ได้นะ” คยูฮยอนอดไม่ได้ที่จะแขวะหัวหน้าวงออกมา

                “ป้าบ...” และเสียงตบกบาลก็ดังขึ้น คิดว่าเป็นหัวใครล่ะ หัวของคยูฮยอนงั้นหรอ ไม่ใช่หรอก แต่ไม่เป็นหัวของ

                “โอ๊ย...พี่ทึก มาตบผมทำไมเนี่ย” ซองมินผู้โชคร้ายนั่นเอง

                “นั่นสิพี่...มาตบเมียผมทำไมเนี่ย” คยูฮยอนร้องขึ้นมาอีกคน

                “โทษฐานที่มันดูแลผัวอย่างแกไม่ดีไง ไอ้มินมันเจอตบ ส่วนแกน่ะไอ้ปากหมา ต้องเจอลูกถีบ ของชั้น ย๊ากกก” ทึกกี้พูเสร็จก็สวมวิญญาณเขาทรายไล่ถีบคยูฮยอนไปรอบๆรถบัส สมาชิกที่เหลือจึงได้แต่ส่ายหัวเล็กน้อยเท่านั้น

                “เอ่อ...ขอโทษนะฮะที่มาสาย...” เสียงของดงเฮดังมาแต่ไกล

                “ขอโทษนะครับ พอดีบาดาตื่นสายไปหน่อย” ยุนฮักก้มลงขอโทษทุกคน

                “อะไรล่ะอย่ามาโทษเค้านะ...กิมจินั่นแหละ มัวแต่ทำอะไรอยู่ในครัว บอกว่าไม่กินๆ” ร่างบางทำหน้ามุ่ย

                “ไม่กินเดี๋ยวก็ปวดท้องเอาหรอก อย่าบ่นเลยน่ายังไงเราก็มาทันรถออกนี่นา”

                “จะไปกันได้รึยังครับ ผมขึ้นไปรอบนรถนะ” คิบอมโพล่งขึ้นมาก่อนจะเดินนำหน้าขบวนไป

                “เอ่อ...วันนี้คิบอมอารมณ์ไม่ดีหรอครับ” ดงเฮพูดด้วยสีหน้าหงอยๆ

                “ไม่หรอกๆ...ขึ้นรถได้แล้วไป” ทึกกี้หันมาสั่งทุกคน ให้ทยอยกันขึ้นรถจนครบ

                ตลอดการเดินทางขาไปเหล่าสมาชิดลิงๆ ต่างพากันส่งเสียงดังซะจนน่าปวดหัว แต่ร่าบางกลับรู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างบอกไม่ถูก เมื่อละสายตาจากเหล่าสสมาชิกได้แล้วดงเฮก็หันมาสนใจวิวทิวทัศระหว่างทางมากกว่า

                “ว้าว...กิมจิดูแม่น้ำฮันนี่สิ นี่มันยาวขนาดนี้เลนหรอ...ว้าว...” ดงเฮที่นั่งอยู่ริมทางเดินแทบจะถลาทับตัวยุนฮักที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง

                “นั่น...นั่นไงกิมจิ ที่นี่มีไร่ชาด้วยเค้ากำลังเก็บกันเลย เร็วเข้าโบกมือให้เค้ากันเถอะ” ดงเฮพูดก่อนจะปัดป่ายมือไม้ไปมา

                “เค้าจะเห็นเรามั้ยล่ะบาดา...พอเถอะอายเค้า” ยุนฮักพูดอย่างอายๆ

                “อะไรกันล่ะ...เอ่อ...แหะๆ”ดงเฮผละหันไปมองคนอื่นแล้วกลับมาดูสภาพตัวเองที่แทบจะนอนทับร่างสูงอยู่แล้วก็เกาหัวอย่างเขินๆ

                “มานี่...สลับที่นั่งกับผมก็ได้เอ้า...” ยุนฮักพูดก่อนจะลุกขึ้นเล็กน้อยให้ร่างบางเขยิบเข้าไปชิดกับริมหน้าต่าง

                “อิอิ...ขอบคุณน๊า...”ดงเฮพูดก่อนจะหันไปสนใจนอกคันรถเหมือนเดิม ยุนฮักส่งยิ้มบางๆที่ดงเฮไม่เห็นออกมา แต่เหล่าสมาชิกที่เหลือต่างเห็นมันเป็นอย่างดี ดูแค่นี้ก็รู้แล้ว่ายุนฮักรักดงเฮมากแค่ไหน

                ในที่สุดการเดินทางที่แสนจะลำบากใจ ก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทางซะที ทุกๆคนพากันนำกระเป๋าไปเก็บที่ห้องพัก ก่อนจะพาดงเฮและยุนฮักมายังโบสถ์ที่ต้องการให้เร็วที่สุด

                “ว้าว...สวยจังเลยเนอะ กิมจิ” ดงเฮมองภายนอกตัวโบสถ์อย่างพิสมัย มันงดงามราวกับสวรรค์ และก็ทำให้เค้าคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

                “ชั้นว่า...เรารีบๆเข้าไปดูข้างในกันดีกว่านะ” ฮีชอลพูดก่อนจะเดินนำหน้าทุกๆคนไป

                “แอ๊ดด...” เสียงเปิดประตู พร้อมกับก้าวแรกที่ดงเฮเข้ามาในตัวโบสถ์ สายลมแห่งความหนาวเย็นพัดผ่านไปทั่วร่างบาง เสียงหนึ่งดังลอยมาจากไกลๆ

                “ถ้าไม่มีใครต้องการที่จะคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ ในนามของพระเจ้าผมขอประกาศว่า...”ในขณะที่บาทหลวงจะประกาศต่อไปนั้น

                “เดี๋ยวครับ!!! ผมขอคัดค้าน....”

                ใช่แล้ว...ที่นี่คือสถานที่ในฝันของเค้าคืนนั้น คือที่ๆเค้าสวมชุดแต่งงาน พร้อมกับชางมินแล้วมีคิบอมคัดค้านงานแต่งงานขึ้นมา ที่นี่มีความหมายกับผมยังไงนะ

                “นายจำอะไรได้มั้ยด๊อง...พอจะจำที่นี่ได้มั้ย...” ซองมินเข้ามาจับมือดงเฮแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่มีความหวัง

                ไม่ใช่แค่ซองมินคนที่เดียวหรอกที่ยังหวังเหล่าสมาชิกที่เหลือก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย เหมือนกับว่าการพาดงเฮมาสถานที่เดิมๆในอดีตแบบนี้มันจะช่วยให้ร่างบางพอจะคิดอะไรออกได้บ้าง...เป็นแค่ความหวังจริงๆ

                สายตาหวานกวาดไปรอบๆตัวโบสถ์ เค้าควรตอบว่ารู้สึกคุ้นเคยดีมั้ย...แต่ถ้าทำแบบนั้น คิบอมก็จะยิ่งมีความหวัง แล้วถ้าสุดท้าย...เค้าจำอะไรไม่ได้จริงๆล่ะ

                “ไม่ล่ะ...จำไม่ได้” ร่างบางส่ายหัวไปมาเล็กน้อย

                “เอ่อ...งะ...งั้นหรอ อื้ม ไม่เป็นไร” ซองมินรับคำเพื่อนอย่างเศร้าๆ

                “บาดา...ผมจะไปเดินดูรอบๆตัวโบสถ์เพื่อหามุมถ่ายรูป...คุณจะไปกับผมมั้ย” ยุนฮักที่มองอยู่นานแล้วตัดบทขึ้นมา

                “อะ...อื้ม...ไปสิ” ร่างบางพูดก่อนจะเดินเข้าไปจับมือของร่างสูงแล้วเตรียมจะเดินออกไป แล้วก็ได้เจอกับ...

                “สวัสดีค่ะ พี่ๆทุกคน...” คิม ซารังนั่นเอง

                “มาทำไม...ใครเชิญ” ฮีชอลวาดลวดลายไม่พอใจทันที

                “เอ่อ...เชิญตัวเองไม่ได้หรอคะ พี่คิบอมคะให้ซารังอยู่ด้วยได้มั้ยคะ” ซารังหันมาอ้อนคิบอม

                “เอ่อ...ก็...มันก็มีแต่ผู้ชายนะ...ซารังจะอยู่ได้หรอ” คิบอมตอบด้วยน้ำเสียงเลี่ยงๆ

                “ก็เพราะมีแต่ผู้ชายนี่สิ มันถึงได้ชอบ” ฮีชอลยังไม่วายอดค่อนแขวะไม่ได้

                “มะม๊า...พอเถอะน่า แต่ว่าซารังมันเอ่อ...คือว่า...” คิบอมมีสีหน้าลำบากใจ

                “ไอ้บอม...ให้เค้าอยู่เถอะ” ฮีชอลที่นึกอะไรขึ้นได้ก็เปลี่ยนน้ำเสียงอย่างรวดเร็ว

                ซึ่งก็สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคน หรือแม้แต่ตัวซารังเองก็ตาม จะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ยยัยคิม ฮีชอล

                “เอ่อ...ถ้างั้นผมกับบาดาขอตัวก่อนนะครับ” ยุนฮักพูดก่อนจะสบตากับซารังเพียงเล็กน้อยแล้วเดินออกไป ตัวซารังเองก็มองมือที่เกาะกุมกันอยู่ของทั้งคู่แล้ว ก็เผลอจิกเล็กเข้าที่มือของตัวเองอย่างแรง

                คิบอมมองทั้งสองร่างที่ค่อยๆเดินไกลจากเค้าไปเรื่อยๆอย่างเจ็บปวด ตำแหน่งที่เค้ากับดงเฮยืนห่างกันอยู่ในตอนนี้มันช่างไกลเหลือเกิน ไกล..ซะจนเค้าเอื้อมไม่ถึงแต่ระยะห่างระหว่างยุนฮักและดงเฮนั้นมันใกล้กันซะจนจับมือกันได้แนบแน่นซะขนาดนั้น

                “กิมจิ...โบสถ์นี้สวยมากๆเลยเนอะ....”ร่างบางชี้นู่น ชี้นี่ให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆได้เห็นอย่างมีรอยยิ้ม ซึ่งตัวยุนฮักเองก็อดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ

                “กิมจิ...จะเอามุมไหนกันดีล่ะ มองตรงไหนมันก็สวยไปหมด” ดงเฮหันมาถามร่างสูง ก็ต้องเขินเมื่อเห็นว่าสายตาของยุนฮักไม่ได้มองตัวโบสถ์เลยแม้แต่น้อย เงาภายในตานั้นกลับมีแต่เค้าเต็มไปหมด

                “คุณชอบตรงไหนล่ะ อะไรที่คุณชอบ...ผมก็ชอบหมดนั่นแหละ” คำพูดที่แฝงด้วยความหมาย ทำให้ร่างบางเข้าใจได้ไม่ยาก แต่ก็ยังหลบสายตาไปอีกทาง แล้วก็ได้พบกับสายตาของคิบอมที่มองมาจากในโบสถ์ที่ยุนฮักยืนหันหลังให้อยู่

                สายตาที่มองเค้าราวกับจะทะลุปรุโปร่งไปทั้งร่าง สายตาที่ทำให้เค้าสะท้านไปทั้งใจ สายตาที่ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ไม่มิด สายตาแห่งความโหยหาและคิดถึง คิบอมนายต้องการอะไรจากชั้นกันแน่....

***********************************

 ดห็นเม้นท์ที่มากขึ้นทุกวันๆ แล้วมีความสุขจังเล้ย
อยากมาอัพทุกวันๆเลยด้วยเนอะ
ใกล้ปีใหม่เข้ามาทุกทีวันนี้ก็วันคริสต์มาสแล้ว
มาร่วมกันขอพรให้คิเฮรักกันม๊ากมากเถอะ
...สาธุ...