คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : 9TH CUP : 0704_STARBUCKS [BLENDED COFFEE] [1]
ผ่านพ้นด้วยดีมาอีกสัปดาห์ อากาศหนาวเริ่มดีขึ้น ไม่ได้หนาวซะจนมือสั่นปากเขียวเช่นอาทิตย์ที่ผ่านๆมา
แต่ถึงอย่างนั้นคนส่วนใหญ่ก็ยังคงหลั่งไหลมาใช้บริการที่ร้านกาแฟแห่งนี้เหมือนเดิม
ทุกๆอย่างคล้ายว่าจะดำเนินไปอย่างเป็นปกติ แต่แท้ที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่อย่างนั้นเสียทั้งหมด
ซีวอนเริ่มรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้คือสัปดาห์ที่9 เกือบจะครบกำหนดแล้วนี่นา
ไม่ได้กลัวอะไรหรอกนะ แต่กลัวว่าฮยอคแจจะรับความจริงได้รึเปล่า...เท่านั้นเอง
ในวันที่เค้ากลับเข้ามายังร้านนี้อีกครั้ง แต่ไม่ใช่ในฐานะพนักงานฝึกงาน แต่กลับเป็นในฐานะของผู้บริหารเจ้าของที่นี่
...จะรับได้ไหม?...
ไม่ใช่แค่เพียงซีวอนเพียงคนเดียวที่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะตัวฮยอคแจเองก็ไม่ได้เครียดน้อยไปกว่าร่างสูงเลยสักนิด
เพียงแต่ไม่อยากแสดงออกมาให้มากนัก เพราะรู้ว่าซีวอนคงจะเป็นห่วงและแคร์ความรู้สึกตัวเองมาก
ตอนนี้เรากำลังรักกัน...พรุ่งนี้เราก็จะต้อง ยังรักกัน
ถ้าเรารักกันจริงๆ อุปสรรคแค่ไหนเราก็ต้องข้ามผ่านมันไปให้ได้สิ
ฮยอคแจส่ายหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไปจากหัว ก่อนจะรับรู้ถึงสัมผัสอุ่นๆจากทางด้านหลัง
ซีวอนนั่นเองที่สอมกอดเค้าเอาไว้
“ตื่นแล้วหรอ” ฮยอคแจเอนหัวซบกับหัวไหล่หนา
“อืม...ตื่นมาไม่เห็นนายใจหายชะมัด” ซีวอนบ่นอุบอิบ
“ฮะๆ ชั้นจะหนีไปไหนได้”...ในเมื่อหัวใจชั้นอยู่ตรงนี้
“อื้ม....” ซีวอนครางรับแล้วก้มลงหอมแก้มร่างบางซะฟอดใหญ่
“เล่นอะไรแต่เช้าเนี่ย...ไปอาบน้ำได้แล้วไป๊” ฮยอคแจหน้าระเรื่อเป็นสีชมพู
“นายอาบรึยังล่ะ”
“ยังเหมือนกัน...”
“ป้ะ งั้นไปอาบด้วยกัน” ซีวอน ช้อนมือใต้เข่าของอีกฝ่าย แล้วอุ้มขึ้นมาแนบอกทันที
“เฮ้ยไม่เอานะ ไม่เล่นนะสูงคุง ปล่อยชั้น” ฮยอคแจดิ้นไปดิ้นมา
“น่า...อาบน้ำกันนะ” ว่าแล้วก็พาร่างบางตรงดิ่งไปห้องน้ำทันที
“เฮ้! ปล่อยช้านน้า ไอ้ม้าหื่น” ฮยอคแจโวยวายไปตลอดทาง
แต่...ทำไมเสียงจากห้องน้ำ แทนที่จะเป็นเสียงฝักบัวถึงได้กลายเป็นเสียงครางกันนะ ?!
คอนโดหรูใจกลางกรุงโซล
“ไม่ให้!” เสียงทุ้มที่พูดขึ้นอย่างหนักแน่น
“ทำไมล่ะคยูฮยอน ทำไมชั้นจะทำงานที่นั่นไม่ได้” เสียงหวานถามขึ้นอย่างไม่พอใจ
“ผมไม่ให้ทำ...นี่ล่ะเหตุผล” อีกฝ่ายยังยืนกราน
“คนไม่มีเหตุผล!”
“ซองมิน!” ร่างสูงพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจไม่แพ้กัน
“คยูฮยอน!”
“ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะ” คยูฮยอนกระแทกตัวนั่งลงกับโซฟา
“รู้เรื่องว่ายังไงล่ะ” ร่างบางที่ติดไปทางอวบอัด ยกมือขึ้นกอดอก
“ผม-ไม่-ให้-คุณ-ทำ-ไอ้-งาน-บ้าๆ-นั่น” คยูฮยอนเน้นทีละคำ ช้าๆและชัดเจน
“แต่-ชั้น-จะ-ทำ” ซองมินก็เถียงเหมือนกัน
“พอเถอะ ผมขี้เกียจจะพูดมันแล้ว...” คยูฮยอนเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“ชั้นก็รำคาญที่จะพูดกับนายเหมือนกัน” ซองมินก็หันหนีไปอีกทางเช่นกัน
เงียบงัน...ว่างเปล่า...ทิฐิสูงทั้งคู่
เวลาผ่านไปหลายนาที...
“คยูฮยอน..” ซองมินทำลายความเงียบนั้นทิ้ง
“หืม?”
“ชั้นจะทำ”
“ปึง!!!” เสียงฝ่ามือกระแทกลงกับโต๊ะจนซองมินเองยังสะดุ้ง
โดนดุอีกแน่ๆเลย...ร่างบางคิดในใจ
แต่ก็เปล่า...
“ตามใจ” คยูฮยอนพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป
ซองมินทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาอย่างหมดแรง
แล้วถอนหายใจออกมาหนักๆ
เรื่องแค่นี้กลับต้องทะเลาะกันคอนโดจะแตก...ทำไมกันล่ะคยูฮยอน
ในเมื่อมันคือความสุขของชั้นนายจะให้ชั้นทำไม่ได้รึไง?
ฝั่งของคยูฮยอน
ผมไม่เข้าใจในตัวเค้าเลย...เฮ้อ !!
ร่างสูงได้แต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตลอดทาง...ทำไมเค้าจะไม่มีเหตุผลล่ะ มีสิ! สำคัญมากด้วย
แค่มันบอกไม่ได้เท่านั้นเอง !!
ทำไมซองมินจะต้องออกไปทำงานด้วย ไม่ชอบเลย!!
คยูฮยอนเดินหัวเสียไปตามทางเรื่อยๆ........ไม่เข้าใจเมียตัวเองเลยว้อย!!!
“อ้าว...เดินมาไกลขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย” คยูฮยอนเริ่มจะรู้สึกตัว เมื่อมาอยู่แหล่งศูนย์กลางวัยรุ่นขนาดใหญ่
แล้วก็เหลือบไปเห็นร้านกาแฟน่ากินๆอยู่ร้านนึง ที่อีกฝั่งของถนน
“ไปนั่งพักก่อนก็ได้วะ” ว่าแล้วก็ข้ามถนนไปทันที
ทันทีที่ร่างสูงโปร่งเปิดประตูเข้าไปในร้าน
“สวัสดีครับ 0704_STARBUCKS ยินดีต้อนรับสนใจรับกาแฟสักแก้วไหมครับ?” เสียงพูดดังขึ้นต้อนรับผมทันที
ผมมองไปยังต้นเสียงก็พบกับผู้ชายที่หน้าตาดีแต่ค่อนไปทางหวานคนหนึ่งยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์และกำลังมองมาที่ผม
ผมมองซ้ายขวาเล็กน้อยเพื่อหาที่นั่งที่เป็นส่วนตัวที่สุด เพราะอารมณ์ของผมตอนนี้อยากอยู่ตามลำพังให้มากที่สุด
“เอ่อ ที่เดียวนะครับ” และก็มีเสียงดังขึ้นใกล้ๆกับตัวผม
ผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งที่หน้าหวานยิ่งกว่าคนแรกนั่นเสียอีก
...น่ารัก...
นี่คือความคิดแรกในหัวของผม แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเค้าหรอกนะ ยังไงเมียผมก็น่ารักที่สุด
“ครับ ผมขอมุมที่ส่วนตัวที่สุดนะครับ” ผมกล่าวแค่นั้น และพนักงานคนนี้ก็พาผมมาที่โซฟาที่จัดว่ามิดชิดพอควร
“โต๊ะ 9นี่ถือว่าส่วนตัวที่สุดในร้านแล้วล่ะครับ” นายคนนี้ไม่พูดเปล่ายังยิ้มแฉ่งให้ผมอีกต่างหาก
“อืม...ขอบคุณครับ” ผมกล่าวเล็กน้อย
“จะรับกาแฟอะไรดีครับ...” เค้าถามผมอีกครั้ง
“อะไรก็ได้ครับ” ผมไม่มีอารมณ์อยากกินหรอกนะ ในตอนนี้
“เอ่อ ที่ร้านเราไม่มีเมนูอะไรก็ได้นะครับ” เค้ากวนผมกลับมา
ร่างสูงเงยหน้ามองร่างบางที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่สายตาใสแป๋วที่มองกลับมานี่สิ จะโกรธก็โกรธไม่ลง
“โอเคๆ ขอโทษครับ” ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
ใครได้หมอนี่ไปเป็นแฟนวันๆคงจะปวดหูจะตายชัก
แต่ร่างโปร่งคงไม่รู้หรอกว่าคนๆนั่นที่ตัวเองกำลังนินทานั้นได้จ้องมองตัวเองและคนรักจากประตูทางเชื่อมห้องครัวมายังด้านหน้าร้าน
คิบอมไม่ได้มองอย่างจับผิด แต่มันก็ไม่ต่างกันมากนักเพราะมันคือ
สายตาที่หึงหวง!
ไม่รู้หรอกว่าคนที่มาใหม่มองคนรักเค้าด้วยสายตายังไง
ไม่สนหรอกว่าคนๆนี้จะเป็นใครมาจากไหน
แต่อย่ามายุ่งกับคนรักของเค้า ขอร้อง!
“สีหน้าคุณดูแย่นะ” ทงเฮยังคงไม่ยอมแพ้
“ที่นี่เป็นร้านกาแฟจริงๆรึเปล่าเนี่ย” คยูฮยอนหันมามองหน้าของคนที่ตัวเล็กกว่า
“โหย...จะหาว่าผมยุ่งหรอเนี่ย” ทงเฮกล่าวอย่างไม่พอใจแล้วกระแทกตัวลงตรงข้ามกับคยูฮยอน
“อ้าว เฮ้ย นั่นที่ลูกค้านะ” คยูฮยอนตกใจ
“ก็ไม่เข้าใจอ่ะ ตั้งแต่ยืนอยู่หน้าร้านแล้วทำไมจะต้องทำหน้าเหมือนคนแบกโลกเอาไว้ด้วยล่ะ” ทงเฮกอดอกถามอย่างอยากรู้
“คุณกับผมรู้จักกันด้วยหรอเนี่ย” คยูฮยอนล่ะอึ้ง
“ไม่รู้จักแต่ชั้นอยากรู้เรื่องของนาย!” ทงเฮตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ =[]=!!” คยูฮยอนอยากเอาหัวกระแทกกระจกตายจริงๆ
“นี่ๆ เล่าให้ฟังหน่อยสิ” ทงเฮยังเซ้าซี้
สวรรค์คร้าบบ วันซวยอะไรของพ้มมม >..<
“เอ่อ...ชั้นอยากกินกาแฟ” คยูฮยอนประเมินคนตรงหน้าแล้วก็คิดว่าอายุน่าจะเท่ากัน เลยเลือกที่จะใช้ภาษากันเอง
“อ๋า...อย่าเปลี่ยนเรื่องเซ่”
“ถ้าได้กินกาแฟแล้วเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” คยูฮยอนต้องล่อเหมือนหลอกเด็กยังไงไม่รู้ -*-
“โอเคๆ งั้นนายจะกินอะไรล่ะ” ทงเฮยอมถาม
“อืม......” คยูมองไปที่โต๊ะตรงข้ามไกลออกไปหน่อย
“อ่า...กาแฟปั่นละกัน” คิดไม่ออกก็ลอกกันหน้าด้านๆเลยละกัน -*-
“โอเคกาแฟพร้อมเสิร์ฟภายใน 5นาทีครับ” ทงเฮสะบัดตัวเดินออกไปทันที
“อะไรของเค้ากันวะเนี่ย” คยูฮยอนมองตามไปอย่างงงๆ
และก็ไม่ถึง 5นาทีตามที่ร่างบางบอกจริงๆด้วยนี่สิ !
“กาแฟที่สั่งได้แล้วคร้าบบบ” เสียงมาก่อนที่ตัวจะปรากฏเสียอีก -*-
หลังจากจัดแจงวางแก้วแล้วทงเฮก็นั่งลงที่เดิมอีกครั้งทันที
“นี่นายว่างขนาดนี้เลยรึไงเนี่ย” คยูฮยอนพูดอย่างหน่ายๆ
“ชั้น – อยาก –รู้”
“เฮ้อ...ชั้นทะเลาะกับแฟนนิดหน่อยน่ะ” บางทีการมีคนมารับฟังเราระบายเรื่องที่ไม่สบายใจดูบ้างก็คงไม่เลวเหมือนกันแฮะ
“อ่อ...ปัญหาเดิมๆ” ทงเฮส่ายหัวไปมา
“หมายถึง?”
“ทำไมกันนะทุกคนที่มานั่งเก้าอี้โซฟาตัวนี้ถึงจะต้องมีแต่ปัญหาความรักกันนะ” ทงเฮไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“แล้วนายยังจะพาชั้นมานั่ง”
“ก็นายบอกเองนี่นาว่าอยากได้มุมที่มันส่วนตัวๆ”
“โอเคๆ ชั้นผิดเอง” คยูฮยอนยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้
“ก็ใช่ไง ถ้านายไม่ผิดแล้วใครจะผิด”
คยูฮยอนชักจะเครียดยิ่งกว่าเก่าซะแล้ว วุ่นวายจริงๆเลย เก่งจริงจริ๊งตัวแค่นี้
“ถ้านายไม่เล่ามาชั้นจะเฝ้ากวนอยู่ตรงนี้นี่แหละ” ทงเฮยังคงคอนเซปต์หน้าด้านเท่านั้นที่ครองโลกเอาไว้อย่างเหนียวแน่น -*-
“ชั้นทะเลาะกับแฟนน่ะ เราไม่เข้าใจอะไรกันนิดหน่อย”
“อืม.............”
“ความจริงมันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระก็ได้นะ แต่ในสายตาของชั้นมันคือเรื่องใหญ่เลยล่ะ” คยูฮยอนยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างเครียดๆ
“ใจเย็นๆ” ทงเฮมองอีกฝ่ายอย่างเห็นใจ
แล้วสรุป...มันทะเลาะเรื่องอะไรกันวะ?
“สาเหตุที่ทะเลาะกันเพราะอะไรหรอ?”
“เรื่องงี่เง่าน่ะ”
“แล้วไอ้เรื่องงี่เง่าที่ว่ามันคืออะไรกันล่ะ” ทงเฮเองก็เริ่มโมโหนิดๆ
คนอยากรู้นะโว้ย !!
“ก็.........” ก่อนที่คยูฮยอนจะได้เปิดปากเล่าอะไร สายตาคมก็มองออกไปนอกกระจกร้านเห็นคนรักตัวเองอยู่ที่อีกฝั่งของถนน
ความคิดร้ายๆแล่นเข้ามาในหัวสมองทันที
“นี่....” คยูสะกินคนตรงหน้า
“หืม?” ทงเฮมองอย่างงงๆ
“ช่วยไรหน่อยสิ” คยูฮยอนยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“อะไร....”
“ประชดเมีย” คยูฮยอนตอบแค่นั้น
“อะไร....อุ๊บ!” ก่อนที่ร่างโปร่งจะดึงคนตรงหน้ามาประกบจูบอย่างเร่าร้อน
ในองศาที่ซองมินจะเห็นจากอีกฝั่งของถนนได้อย่างชัดเจน
แต่ทว่า...
ในร้านก็ชัดเจนเหมือนกัน!!
คยูฮยอนถูกกระชากตัวจากด้านหลังอย่างแรง แต่ก่อนที่จะได้ตั้งสติทำอะไร หมัดลุ่นๆก็แล่นมาปะทะกับใบหน้าของเค้าซะแล้ว
“พลั่ก!” ต้องเดากันมั้ยว่าฝีมือใคร?
**************************
นั่นสิ...ต้องเดามั้ยว่าฝีมือใคร???
หึหึหึ กลับมาอีกครั้งหลายหายไปชาติวกว่า (เวอร์แต่จริง)
ตอนแรกก็รอให้แฟนพันแท้ถึง หนึ่งสองเก้า แต่รอไม่ไหว
และเนื่องจากได้รูปมาจากคุณเพื่อนสุดที่รักแล้วด้วยเลยรีบมาอัพทันที
ปล. ใกล้สอบแล้ว ตั้งใจอ่านหนังสือกันด้วยนะจ๊ะ รีดเดอร์ทุกคน
ความคิดเห็น