คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : OPEN SHOP : 0704_STARBUCKS [INTRO] [4]
ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงานซะที ฮยอคแจ คิบอม และทงเฮก็พากันมาเดินหาอะไรกินกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นห้างในเครือตระกูลชเว - -+
“อ่า...อิ่มจังเล๊ย” ทงเฮลูบท้องอย่างชอบใจ
“กินเข้าไปขนาดนั้น ถ้าไม่อิ่มก็เลี้ยงไม่ไหวแล้วล่ะว่ะ” ฮยอคแจพูดอย่างทึ่งๆ มากินอาหารญี่ปุ่นกันเจ้าเตี้ยนี่ล่อเบนโตะไป2 ซูชิ3เซต แถมยังไปแย่งราเมงไอ้แก้ม แล้วปิดท้ายด้วยไอศกรีมชาเขียวได้หน้าตาเฉย คนรึเปล่าวะเนี่ย
“โหย...นิดๆหน่อยๆน่า” ทงเฮร้องแก้ตัว
“เหอๆ...นิดหน่อยหรือนั่น” คิบอมหัวเราะขึ้นบ้าง
“ไอ้แก้ม...-3-“ เอาอีกแล้วเหมือนจะเริ่มงอนอีกแล้ว
“ฟอด ดด ด” คิบอมก้มลงไปหอมแก้มคนขี้งอนทันที
“อย่างอนน่า แล้วชั้นจะซื้อเค้กให้นะตอนจะกลับ” คิบอมขยี้กลุ่มผมนิ่มอย่างที่ชอบทำประจำ
“อ๊า...นายมันน่ารักที่สุดเลยแก้ม” ทงเฮโผเข้ากอดร่างสูง
“ฮ่าๆ...” คิบอมกอดตอบ
“เฮ้ยๆ...กลางห้างเลยนะเว้ย อายหน่อยเท๊อะ -///- “ ผมล่ะอยากจะกลายร่างเป็นขอมดำดินไปหาพระร่วงจริงๆเลย -*-
“โอเคๆ...ฮยอคแจไปเดินดูรองเท้ากันหน่อยสิ คู่เก่าชั้นมันชักจะงอแงแล้วว่ะ” คิบอมหันไปพูดกับเพื่อนรักอีกคน
“เออๆได้ๆ...ไปสิ.....” ฮยอคแจพูดก่อนจะเริ่มเดินนำ
“แก้มแตก.......” ทงเฮร้องขึ้นมาซะก่อน
“หืม.....” คิบอมหันมามอง
“จับมือๆ...^=^” ทงเฮยื่นมือไปหาคิบอม
“ฮ่าๆ....แน่นอน” คิบอมจูงมือนิ่มนั่นไปด้วยตลอดทาง
อืม...เมื่อไหร่นายจะรู้นะทงเฮว่าคนๆนี้คิดกับนายแบบไหน แต่อีกใจนึงชั้นก็กลัวนะถ้าวันนึงนายรู้ความจริงขึ้นมา แล้วความเป็นเพื่อนของเราล่ะ?
ชั้นยอมให้เป็นแบบนี้ต่อไปดีกว่า...ถ้าหากว่าพูดคำว่ารักไปแล้วความเป็นเพื่อนของเราจะจบลง
อืม...เป็นแบบนี้คงดีที่สุดแล้วล่ะ
“รองเท้ามันน่าพิสมัยขนาดนั้นเลยหรอวะแก้ม ถึงได้ยืนจ้องยังกับว่าจะขอมันแต่งงานอย่างงั้นแหละ” ฮยอคแจขัดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักยืนจ้องรองเท้าผ้าใบคู่สีฟ้าแซมเหลืองคู่นึงได้ซักพักแล้ว
“อ่อ...เปล่าว่ะแค่เผลอนึก.....”
“นึกเรื่องของแกกะไอ้หมวย ใช่มั้ยล่ะ?” ฮยอคแจขัดขึ้นมาซะก่อน
“ฮะๆ...อืม...งั้นแหละ” คิบอมเอ่ยอย่างไม่ปิดบังเพื่อนคนนี้ เพราะยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันมานาน
“เฮ้อ...กรณีแกกับไอ้หมวยมันพูดยากว่ะ” ฮยอคแจตบบ่าเพื่อนอย่างเห็นใจ
“อืม...ชั้นก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน แต่แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ชั้นมีความสุขแล้วล่ะที่เป็นแบบนี้” คิบอมระบายยิ้มอ่อนๆ
“ก็ดีแล้ว ถ้าอะไรที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ทำให้นายรู้สึกว่าเพียงพอแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนให้มันเป็นมากไปกว่านี้หรอก” ฮยอคแจส่งยิ้มอย่างเข้าใจไปให้เพื่อน
“ขอบใจนะ...เออ แล้วนี่ทงเฮไปไหนแล้วเนี่ย” คิบอมมองหาอย่างเป็นห่วง
“ห่วงกันซักนาทีไม่ตายหรอกเว้ย มันบอกว่ามันจะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมันก็มา”
“อ่อ....ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่หว่า อ้ะ..ชั้นว่าชั้นเอาคู่นี้แหละ” คิบอมมองไปที่ผ้าใบที่ตัวเองถืออยู่
“ทำไมเอาสีนี้วะ ฟ้ากับเหลือง? เข้ากันหรอวะ?” ฮยอคแจมองอย่างแปลกๆ - -+
“ไม่รู้สิว่าจะเข้ากันรึเปล่า แต่ชั้นชอบสีฟ้านี่หว่า” คิบอมร้องบอก
“ฟ้าอื่นก็มี ทำไมต้องฟ้าเหลือง?” ฮยอคแจยังไม่เลิกสงสัย
“ก็ชั้นน่ะชอบสีฟ้า แต่ทงเฮมันชอบสีเหลือง ถ้าชั้นซื้อไปแล้วไม่มีสีที่เค้าชอบเดี๋ยวก็งอแงอีก” คิบอมอธิบายให้อีกฝ่ายกระจ่าง
“โหย...ทำยังกะเป็นแฟนกันเลยแกสองคนเนี่ย” ฮยอคแจร้องอย่างอึ้งๆ
“^O^.......” คิบอมได้แต่ยิ้มร่ากลับมาเท่านั้น
เมื่อจ่ายเงินค่ารองเท้าเสร็จก็ออกมายืนหน้าร้านรองเท้าเพื่อทงเฮ
“เฮ้ย...ฮยอคแจ ทงเฮไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นไหนเนี่ย ทำไมมันนานจังเลย” คิบอมเริ่มมองซ้ายมองขวาอย่างเป็นห่วง
“เออ นั่นดิ มันนานเกินไปแล้วนะ” ฮยอคแจเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือของคิบอมก็ดังขึ้นมา โชว์เบอร์โทรเข้าของทงเฮ
“ทงเฮ อยู่ไหน” คิบอมรีบกรอกเสียงลงไปทันที
“หึหึ...คนสวยจะรีบไปไหน” แต่เสียงที่ดังกลับมากลับไม่ใช่เสียงของทงเฮซะงั้น
“ทงเฮๆ...นายอยู่ไหน กับใคร” คิบอมร้องอย่างร้อนใจ
“เฮ้...ไอ้พวกบ้า อย่ามายุ่งกับชั้นนะ” เสียงของทงเฮตวาดมั่ง
“อะไรกันเล่า อยู่เล่นสนุกกับพวกพี่ก่อนสิ” เสียงผู้ชายหื่นๆดังแทรกขึ้นมา ทำเอาคิบอมถึงกับกำหมัดแน่น
“ชั้น...อยู่ที่ห้องน้ำด้านหลังห้างแก้ม....แก้มช่วยด้วย อ๊ากก....” เสียงดังไว้แค่นั้นก่อนที่สายจะถูกตัดไป
“ทงเฮ....ทงเฮ...ทงเฮ!!” คิบอมร้องอย่างตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปยังหลังห้างทันที
“เฮ้ย...แก้มเกิดไรขึ้นวะ เฮ้ยรอด้วย” ฮยอคแจรีบวิ่งตามทันที
ทางด้านของทงเฮ
เพราะห้องน้ำในห้างมันหายากซะเหลือเกินที่เค้ารูจักก็แค่ตรงชั้นล่างใต้ดินของห้างเนี่ยแหละ คนใช้น้อยดี แต่ใครจะไปนึกว่าจะมีไอ้พวกหื่นกามแบบนี้อยู่ด้วยล่ะ
“หึหึ คนสวยจะรีบไปไหน” เสียงของไอ้คนหน้าตาไม่ค่อยเหมือนคน คนนึงพูดขึ้น ขณะที่เค้าแอบใช้มือถือที่อยู่กระเป๋าหลังของกางเกงกดเบอร์หาคิบอม
“เฮ้...ไอ้พวกบ้า อย่ามายุ่งกับชั้นนะ” ผมตวาดพวกมันออกไปบ้าง จนสามารถบอกที่อยู่แก่คิบอมไปได้
ผมก็ถูกพวกมันยึดมือถือไปซะแล้ว
หวังว่านายจะมาช่วยชั้นได้มันนะคิบอม
“หึหึ...เล็กพริกขี้หนูจริงนะเราเนี่ย ฮะๆ มาเป็นของพี่เถอะนะ” ชายที่สูงที่สุดเดินก้าวเท้ามาหาทงเฮ
“อย่ามายุ่งกับชั้นนะว้อย ออกป๊าย” ทงเฮปัดมือไม้ไปมาเป็นพัลวัน
“แน่ะ...ดื้อซะด้วย แบบนี้พี่ชอบ” ชายคนนั้นเดินเข้ามาจับข้อมือทั้ง2ข้างของทงเฮเอาไว้
“ปล่อยช้าน...ปล่อยชั้นนะเว้ย” ทงเฮดิ้นไปมา
“ไม่ปล่อย สวยๆแบบนี้ใครปล่อยก็โง่แล้วล่ะ หึหึหึ” ชายคนนั้นพูดก่อนจะก้มลงมาซุกไซร้ที่ต้นคอของทงเฮ
“อึก....ฮือ....ปล๊อยช้าน...คิบอม...ฮือ....คิบอมช่วยด้วย” ทงเฮร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
“เฮ้ย!! นั่นพวกแกกำลังทำอะไรน่ะ” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
ซีวอนนั่นเอง เพราะที่จอดรถชั้นดาดฟ้ามันเต็มหมดทำให้เค้าวนรถลงมาจอดที่ชั้นใต้ดินนี่ ไม่คิดว่าห้างสุดหรูของเค้าจะมีไอ้พวกเศษสังคมแบบนี้ด้วย
“คุณครับ...ช่วยผม...ช่วยผมด้วย ฮือๆ....” ทงเฮรีบร้องขอความช่วยเหลือ
“เฮ้ย...ไอ้หน้าอ่อนเรื่องของผัวเมียอย่ามายุ่ง” ชายคนเดิมหันมาตวาด ก่อนจะหันไปมองหน้าลูกน้องที่ยืนอยู่ประมาณ2-3คน
“ไม่...ใช่....ไม่ใช่นะ....” ทงเฮตะโกนออกมา ก่อนจะถูกมือของไอ้บ้านี่ปิดปากเอาไว้
“เค้าไม่ยอมก็อย่าไปทำเลยน่า เสียสันดานมนุษย์หมด” ซีวอนเอ่ยอย่างเยือกเย็น เค้าฉลาดพอที่ดูออกอยู่หรอกว่าข้างนี่เหตุการณ์เป็นยังไงกันแน่
“อย่ามาเสือก!!!” มันหันมาตวาดใส่พ่อรูปหล่อ
“อ้าว...หน้าตาก็แย่ ยังจะพูดจาแย่ๆอีกหรอวะ” ซีวอนยังคงเยือกเย็นในการใช้คำพูด
“เฮ้ย...จัดการมัน ชั้นจะจัดการกับแม่คนสวยนี่ก่อน” มันหันไปสั่งลูกน้องที่รอรับคำสั่งอยู่แล้วก่อนจะหันมาหาทงเฮอีกครั้ง
“แกแส่หาเรื่องก่อนนะไอ้ไก่อ่อน” ลูกน้องคนที่1พูดออกมา ก่อนจะตรงเข้าจัดการกับซีวอน
แต่...
ใครจะไปนึกว่าหมัดเดียวของซีวอนจะทำให้ไอ้หมอนี่ล้มลงไปเลย
“เฮ้ย!! รุมมัน” ลูกน้องที่เหลือกรูเข้าไปหาซีวอน
แต่...
ก็อีหรอบเดิม ถูกซีวอนจัดการซะราบคาบ
“เฮอะ...สงสัยชั้นจะลืมบอกพวกแกไปว่าชั้นเรียนเทควันโดได้สายดำ อืม...บอกตอนนี้ก็คงไม่เป็นไรนะ” ซีวอนหันไปมองพวกที่นอนกองกันอยู่ที่พื้นอย่างสมเพช
ก่อนที่ร่างสูงจะต่อสายตรงไปหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำห้างให้รีบมาที่เกิดเหตุ จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาตัวหัวหน้า
ก่อนจะกระชากไหล่มันอย่างแรง
“เฮ้ย...นี่แกจัดการลูกน้องชั้นทั้งหมดเลยหรอเนี่ย หนอย....” มันพูดอย่างแค้นใจ ก่อนจะล้วงมีดพอออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“โอ๊ะโอ...มีการใช้อุปกรณ์เสริมซะด้วย” ซีวอนยกมือขึ้นเหนือหัวทำท่าเหมือนจะขอยอมแพ้
แต่...เสี้ยววินาที ขายาวๆของร่างสูงก็สะบัดใส่มือที่ถือมีดของไอ้สวะสังคมนั่น แล้วจัดการกับมันอย่างเรียบร้อย
“เฮ้ๆ...ปล่อยชั้นสิวะ ปล่อยเว้ย” ชายหน้าโหดร้องโวยวายเมื่อถูกกดลงกับพื้นและมีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาจัดการลากตัวไปจนหมด
“เอ่อ....คุณชายไม่เป็นไรนะครับ” หัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยรีบวิ่งเข้ามาหาทายาทเจ้าของห้างทันที
“ทำไมถึงปล่อยให้ห้างของชั้นมีบุคคลพวกนี้เข้ามาได้” ซีวอนเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ
“ผม...เป็นความผิดของผมเองครับ”
“แน่นอนล่ะมันเป็นความผิดของคุณอยู่แล้ว” ซีวอนกดเสียงโหดๆ ทำเอาเจ้าพนักงานหน้าจ๋อยไปตามๆกัน
“อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก ไปได้แล้ว” ซีวอนสั่งก่อนที่พนักงานทั้งหมดจะสลายตัวกันออกไป
“คุณครับ....เป็นยังไงบ้าง” ซีวอนเดินเข้ามาหาทงเฮที่ตัวสั่นเป็นลูกนก นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น
“ฮือ..........” ทงเฮร้องไห้ออกมาหนักกว่าเก่า
“อ้าวคุณๆ....ไม่เป็นไรแล้วนะ หยุดร้องไห้สิ” ซีวอนรีบพูดอย่างตกใจ
“คิบอม...แง...คิบอมอยู่ไหน จะหาคิบอม ฮือๆ.....” ทงเฮเริ่มประสาทแตกแล้ว
“ใครล่ะคิบอม? -*- “ ซีวอนล่ะกลุ้ม ก่อนจะจะถูกกระชากตัวจากด้านหลังอย่างแรง
“ผลัวะ.....” พร้อมกับหมัดลุ่นๆที่ปะทะเข้าที่ใบหน้าหล่อ
“แกทำอะไรเพื่อนชั้น” เสียงแหลมเล็กตวาดดังขึ้นมา ซีวอนที่กำลังมึนๆ รีบมองหน้าคนที่กล้ามาทำร้ายเค้าทันที
“นายเป็นใครเนี่ย อยู่ดีๆมาชกหน้าชั้นทำไม” ซีวอนมองคนตรงหน้า ใครวะตัวขาวๆปากแดงๆ ตัวก็เตี้ยกล้าดียังไงมาต่อยเค้าเนี่ย
“คิบอม....ฮือออ.....” ทงเฮโผเข้ากอดคิบอมทันที
“ใครทำอะไรนายทงเฮ บอกมาสิ บอกชั้นมา” คิบอมกอดตอบทงเฮอย่างเป็นห่วง อยากจะเจ็บแทนซะให้ได้
“นั่นไง...บอกมานะแกทำอะไรเพื่อนชั้น” ฮยอคแจเขย่ง -0- ตัวกระชากคอเสื้อซีวอนทันที
“เฮ้ย...ถามเพื่อนนายก่อนสิว่าใครกันแน่ที่ทำร้ายเค้าน่ะ” ซีวอนร้องห้ามเสียงหลง
“แกไง ก็ที่นี่มีแกคนเดียวไม่ใช่แกแล้วจะใคร หนอยแน่ะหน้าตาก็ดีนะ ทำไมคนสมัยนี้ชอบทำตัวเป็นโรคจิตเนี่ย ที่บ้านไม่สั่งสอนรึงไงวะ” ฮยอคแจเริ่มใส่เป็นชุดแล้วล่ะครับพี่น้อง
“อ้าวนาย พูดแบบนี้ก็สวยสิ อย่ามาลามปามถึงครอบครับชั้นนะ ชิ...ทำคุณบูชาโทษจริงๆเลยชั้น” ซีวอนเริ่มมีน้ำโหกับเค้าบ้าง
“ก็ทำไมล่ะ...หรือว่ามันไม่จริง ชั้นว่านะนายมันจะต้องเป็ยพวกขาดความอบอุ่น พ่อแม่แยกทางกัน จากนั้นก็เลยเก็บกด ใช่มั้ยล่ะ ใช่มั้ยยอมรับมาสิ” ฮยอคแจพยายามคาดคั้น
“โหย คิดไปได้นะเนี่ย นายสิติ๊งต๊อง” ซีวอนร้องอย่างอ่อนใจ
“ทงเฮ...เป็นอะไรใครทำอะไรนาย” คิบอมค่อยๆพูดที่ข้างๆหูร่างบาง
“ฮึก...แก้ม...มันๆ....ฮือๆ...มันมาดมๆตรงคอชั้นอ่า ฮือ...ขยะแขยง” ทงเฮเอ่ยอย่างกลัวๆ
แต่...มันทำเอาคิบอมถึงกับกำหมัดแน่น
“นั่นไง...ไอ้โรคจิต แกนะแก” ฮยอคแจเงื้อมือจะซัดหน้าคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่ทว่า...
“เดี๋ยวก่อนฮยอคแจ ไม่ใช่คุณคนนี้” ทงเฮตะโกนออกมา
ทำเอาฮยอคแจ ชะงักมือค้างกลางอากาศ
“ฟู่ว....ไม่พูดตอนชั้นโดนเพื่อนนายยำเท้าไปซะก่อนล่ะ” ซีวอนถอนหายใจ
“เอ๋...ว่า...ว่ายังไงนะ ไอ้หมวย =O= “ ฮยอคแจเริ่มเสียวๆซะแล้ว
“ฮึก......” ทงเฮค่อยๆลุกขึ้นยืนโดยมีคิบอมคอยประคอง
“คุณคนนี้น่ะ เค้าเป็นคนมาช่วยชั้นไว้ต่างหาก คนที่ทำร้านชั้นถูกคุณตำรวจจัดการไปหมดแล้ว” ทงเฮเล่าทุกอย่างออกมาจนหมด
“-_-.......”
“-O-......”
“O_O....” ลำดับสีหน้าของฮยอคแจ - -+
“เป็นไง...ทีนี้เข้าใจรึยังนายต๊อง” ซีวอนยักคิ้วอย่างกวนๆ ก่อนจะปัดมือของฮยอคแจที่กำคอเสื้อตัวเองออก
“เอ่อ...จริงหรอทงเฮ” คิบอมหันไปถามซำ
“อื้ม...ผมต้องขอบคุณมากๆเลยนะครับที่มาช่วยผมไว้” ทงเฮหันไปบอกคิบอม ก่อนจะหันกลับมาขอบคุณซีวอน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คราวหน้าคุณก็ต้องระวังตัวให้ดีกว่านี้นะ” ซีวอนระบายยิ้มอ่อนๆตอบกลับไป
แต่...ทำไมทงเฮจะต้องหน้าแดงด้วยล่ะ?
“อะ....อืม...ครับ ^^” ยิ้มออกจนได้
คิบอมมองคนข้างๆตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เหมือนว่าความสัมพันธ์ของเรา...จะไม่เหมือนเดิม
“เฮอะๆ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราก็ไปกันเถอะ” ฮยอคแจที่ยังอับอายจากการหน้าแตกไม่หายรีบพูดออกมา
“อ้าว...มาชกเค้าด่าเค้าฟรีๆ แล้วจะเดินหนีหรอ ง่ายไปม้าง” ซีวอนเปลี่ยนน้ำเสียงทันที เมื่อต้องพูดกับฮยอคแจ
“แล้วแกจะเอายังไง”
“พูดจาไม่เห็นน่ารักเหมือนเพื่อนนายเลยน้า” ซีวอนอมยิ้ม
“ใครขอให้นายมาชมล่ะ ชิ.” ฮยอคแจสบถเบาๆ
“หึหึ...เจ้าต๊องเอ๊ย” ซีวอนเอ่ยล้อเบาๆ
“พูดอีกทีแกตายแน่” ฮยอคแจกำหมัดแค้นๆ
“เจ้าต๊อง” ซีวอนยังไม่เลิก
“แก...อุ๊บ” ฮยอคแจที่จะสั่งสอนคนกวนๆซักหน่อย กลับต้องอึ้งมาเมื่อซีวอน ก้มตัวลงมาจูบปากตัวเอง
“ฮะๆ...ถือว่าเป็นค่าเสียหายก็แล้วกันนะที่นายต่อยชั้น ไปล่ะไอ้ต๊อง” ซีวอนแลบลิ้นเลียปสกตัวเอง แล้วรีบเดินหนีไป
“T[]T.....” ฮยอคแจได้แต่ปากค้าง
“ม่ายยยย........................”
**********************************
ความคิดเห็น