Give me your heart ขอหัวใจ ให้ผมดูแล [Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : Lesson 1

     อันยองซาเฮโยทุกๆคนคร้าบบบบบบ>O< ผม'ทีเซอร์'สุดหล่อครับ ผมมีเพื่อนสนิทที่สุดในสามโลกคนหนึ่ง เธอชื่อ'โดเรมี' ครับ แต่ผมมักจะเรียกเธอว่า โดเร ไม่ก็ เร  เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ สนิทมากด้วยครับ  บ้านเราอยู่ใกล้กันผมกับเธอเลยเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวันครับ เธอน่ารักมากเลยครับ  จนผมเริ่มรู้สึกว่า.....ผมชอบเธอครับ -////-
     แต่จากที่ผมเคยเห็นและได้ยินมาเขาว่ากันว่า ถ้าไปสารภาพแล้วผู้หญิงไม่ชอบเรา เขาจะเริ่มเกลียดเราทำเหมือนไม่รู้จักกัน ผมทนไม่ได้หรอกครับผมขอเลือกที่จะดูแลเธออยู่ในฐานะเพื่อนแบบนี้ต่อไปจะดีกว่า
     "ที~  ป่ะ กินข้าวกันกินข้าวๆๆๆๆ"  เรเดินเข้ามาเรียกผมในห้อง ครับ เราจะไปกินข้าวด้วยกันทุกเที่ยงเลยครับ
     "อะ อืม" ผมแอบหลบตาเธอ  แล้วเธอก็ลากผม แล้วเราก็ลงไปกินข้าว
     ~โรงอาหาร~
     "ที"
     "หืม?"
     "ทีว่า คนนั้นอ่ะ หล่อป่ะ" 
     เธอชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนของเขา ผู้ชายที่มีผมสีดำ ขาว สูง ผมว่าสำหรับผู้หญิงหลายๆคน เขาก็ถือว่าเป็นคนที่หล่อนะ
     "เราว่าก็หล่อดีนะ"
     "ใช่ไหมล่ะ เขาชื่อเซมิน หล่อสุดๆอ่ะ ไม่เคยเจอใครหล่อเท่านี้เห็นแล้วเรแทบกรี๊ด ><"
     ไอหมอนั่นมันเป็นใคร มีดีอะไร ทำไมเรถึงชอบมันล่ะ ผมน่ะ ออกจะเท่กว่า หล่อกว่า ดูดีมีออร่ามากกว่า (ไม่ค่อยหลงตัวเองเลย : ไรเตอร์) เรชอบไอมายมิ้นนั่นลงไปได้ไง 
     "อืม ทีวันนี้ไม่ต้องรอเรนะ กลับไปก่อนได้เลย"
     "ทำไมอ่ะ"
     "คือ เรมีธุระนิดหน่อยอ่ะ" เธอยกมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายให้ปากก่อนจะโกยข้าวของลงกระเป๋า"เรมีเรียนอ่ะ เรไปก่อนนะ"  แล้วรีบวิ่งออกไป
     ทิ้งผมไว้ในโรงอาหารเพียงคนเดียว...อย่างเดียวดาย
~หลังเลิกเรียน~
     ผมรู้ครับว่าเรบอกว่าไม่ต้องรอแต่ทำไงได้ คนมันรักอ่ะ สุดท้ายผมก็รอเธอแต่มันนานมากแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอมออกมาซักทีด้วยความเป็นห่วงผมเริ่มวิ่งครับ วิ่งหาเธอทั่วโรงเรียนเลย แต่ตอนนี้ผมหาทุกทีแล้วแต่ผมยังไม่เจอเธอเลย ด้วยความเหนื่อยผสมกับความท้อนิดๆสุดท้ายผมเลยนั่งพักอยู่ที่น้ำพุหลังโรงเรียนครับ
     "เธอชอบฉันจริงๆเหรอ"
     "จริงสิ ฉันชอบนายมานานแล้วนะ"
     "ชอบฉันที่ตรงไหน หน้าตางั้นเหรอ?"
     ผมไม่แน่ใจว่าเสียงของผู้ชายเป็นใคร แต่เสียงของผู้หญิงแน่นอนว่าต้องเป็นเรแน่นอน ดวยความสงสัยผมพยายามชะเง้อมองดู ไอหมอนั่น!! ไอมายมิ้นนั่นอีกแล้ว เรกำลังสารภาพรักกับหมอนั่นงั้นเหรอ
     "หน้าตาก็ส่วนหนึ่งอ่ะ แต่ฉันรู้ว่านายเป็นคนดี ฉันเคยเห็นนายปีนต้นไม้ขึ้นไปช่วยลูกแมวด้วย"
     "เธอรู้"
     "อืม >////<"
     "..."
     "..."
     "ตกลง"
     " ? " 
     "ฉันจะลองคบกับเธอดู"
     "จริงอ่ะ กรี๊ดด เซมินฉันรักนายที่สุดเลย"
     ถึงจะเป็นแค่ประโยคประโยคเดียว แต่มันก็ทำให้ผมเจ็บปวดมากถึงมากถึงมากที่สุด ผมวิ่ง วิ่งออกมาจากตรงนั้น วิ่งออกมาทั้งน้ำตา ผมทนไม่ได้ที่จะอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป ทั้งรู้สึกเสียใจและเสียดายที่ไม่ยอมบอกเธอให้เร็วกว่านี้ ความเจ็บปวดที่ไม่สารถระบายออกมาเป็นคำพูดหรือระบายให้ใครได้
     พลั่ก
     "ขะ ขอโทษครับ"เพราะผมไม่มองทางทำให้ผมวิ่งชนกับใครคนหนึ่งจนเข้าอย่างแรง แต่ผมเห็นเขากำลังมองหาอะไรซักอย่าง
     "เอิ่ม?หาอะไรหรอครับ"
     "แว่น นายเห็นแว่นฉันไหม"
     "แปปนะครับ เดี๋ยวผมช่วยหา" ผมกำลังจะก้าวเท้าเดินไปช่วยเขาหาแว่นแต่...
     ~เพล้ง~
     ผมมองหาต้นเสียงที่เกิดขึ้น ปรากฏว่าที่ใต้เท้าของผมมีซากแว่นอยู่คับ
     "เอ่อ?นี่แว่นนายรึเปล่า"
     "แว่นฉัน! นาย"
     "ผมทีเซอร์คับ"
     "ฉันไม่ได้ถามชื่อนาย" อ้าวนึกว่าถาม หล่ออุตส่าห์แนะนำตัว --* "นายนี่ หัดดูทางซะบ้างสิแล้วเหยียบแว่นคนอื่นแบบนี้ได้ไง ถ้าฉันทำไอโฟนตกคงเหยียบไอโฟนฉันแล้วอ่ะดิ"
     ผมนี่อยากจะด่ากลับไปจริงๆก็คนมันไม่เห็นอ่ะเข้าใจกันบ้างดิแต่ช่วยไม่ได้ เรื่องนี้ผมผิดนี่น่าผมก็ทำได้แค่พูดขอโทษ
     "ขอโทษครับ คุณ?"
     ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมพอดี ชายหนุ่มหล่อผู้มีใบหน้าขาวใส ผมสีน้ำตาลเข้มแต่หน้าตาตอนนี้เขาไม่พอใจกับการกระทำ(การที่ผมไปเหยียบแว่น)และผลที่เกิดขึ้น(ซากแว่นที่อยู่ใต้ฝ่าตีนของผม) แง ผมไม่ได้ตั้งใจก็ขอโทษแล้วอ่ะอย่าทำหน้าดุสิ TOT
     "ฉันไพเรท ยินดีที่ได้รู้จัก!!!"
     ใจร้าย  ตะคอกให้หนูทำมายยยยยยยยยยยยยยยย T^T
________________________________________________________________________________________________
อ๊ายๆๆๆ จบบทที่1 แล้ว  ไรอยากมาแต่งต่อจังเลย แต่ไรไม่ค่อยว่างเท่าไรแค่ไรจะรีบหาเวลาว่างมาแต่งต่อนะ เป็นกำลังใจให้ไรด้วยนะค้าาา  >O<



      

 

:) :)  Shalunla