ความสุขเล็กๆของหนุ่มชาวเล(ยักษ์กินอ๊อด)

'ตั้งแต่เมื่อไรกัน ที่เรื่องวุ่นวายที่ผ่านๆมาทั้งหมดได้จบลง เราในตอนนั้นผ่านอะไรมามากมาย ใช้ชีวิตในเส้นทางของคนอื่นที่กำหนดให้มาตลอด.....  จนตอนนี้ เราก็.... ได้มีชีวิตเรียบๆธรรมดาแบบคนอื่นๆสักที'

                  ชายหนุ่มนั่งคิดเหม่อล่อยนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านๆมา เหมือนกับเรื่องเหล่านั้นพึ่งเกิดขึ้นมาเมื่อวันวาน ผ่านมาหลายวันหลังจากที่ชายหนุ่มได้กลับมาอยู่เกาะนกแอ่น ทุกอย่างก็สงบลงอย่างที่ชายหนุ่มคาดหวังเอาไว้ เสียงลมบกพักในยามราตรี และเสียงของใบไม้ที่ปลิวสไหวไปตามแรงลม ทุกอย่าชั่งสมบูรณ์แบบเหลือเกิน ถึงแม้จะไม่เหลือใครในเกาะแห่งนี้อีก เขาก็ยังยืนหยัดได้ด้วยความเข้มแข็งที่ได้รับมาจากเหตุการณ์ในวันนั้น....

วันที่ได้รู้ว่าการสูญเสียเป็นอย่างไร และรู้ว่าการ'ปล่อยวาง'จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

เหมือนในวันนี้......

ชายหนุ่มนั่งเหม่อลอยอยู่ใต้ต้นไม้หน้ากระท่อมหลังเล็กๆของตน สายตากวาดแกว่งไปรอบทิศ ยามค่ำคืนที่ดวงดาวปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าทีละดวงละดวง สอดส่องไปมารอบทิศจนหน่ำใจ ก็ลุกขึ้นเพื่อจะเข้ากระท่อม  ทันใดนั้นสายตาก็ต้องชะงักกับแสงสีฟ้าอมครามที่เริ่มลอยเข้ามาใกล้ที่ละนิด ลักษณ์เหมือนเหยี่ยวที่ลุกประกายเป็นเปลวไฟ และบินโฉบเข้ามาใกล้เรื่อยๆและเร็วมาก ตรงดิ่งมาที่ตน

อ๊อดรู้สึกรางสังหอนไม่ดีจึงตั้งท่าเตรียมโจมตี!  ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น จนกระทั่ง

"!หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!"

ชาบหนุ่มตะโกนตอบด้วยความตกใจ

!พับ!

แสงไฟรูปนกเหยี่ยวสีฟ้าครามสลายหายไปตรงหน้าชายหนุ่มในพริบตา และกลายเป็นกระดาษที่ม้วนห่อไว้อย่างดี ตกอยู่บนพื้นหน้าตน

"นี้มัน'สาสน์'นี่!"

ชายหนุ่มรีบหยิบสาสน์ขึ้นมาก่อนจะครี่กระดาษออกเพื่ออ่านสาสน์ข้างในว่ามีอะไร  

ในสาสน์มีตัวอักษรอยู่กลางๆและจ่าชื่อถึง"อ๊อด"(ตัวชายหนุ่มนั้นแหละ)

โดยเนื่อหาในสาสน์มีอยู่ว่า

"อ๊อด เจ้าสบายดีหรือไม่ เป็นเยี่ยงไรบ้าง ข้าอยู่สุขสบายที่กรุงคีรีกันต์ดี ข้าได้ยินว่าเจ้าขอลาจากการเป็นพ่อครูแล้วกลับมาอยู่ในเกาะอันแสนห่างไกล ลำบากหรือไม่ หากเจ้ามีปัญหาหรือสิ่งใดไม่สบายใจส่งสารมาหาข้าได้ แต่เพลานี้ข้าจำเป็นที่จะต้องให้เจ้าช่วย 

ตอนนี้องค์ชายไชยราเมศได้ตัดสินโทษทันของท่านพี่ข้าแล้ว(เทหะยักษา) ท่านเห็นว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากฝีมือของมนุษย์ในสมัยก่อนที่ได้กระทำไม่ดีกับราชวงค์คีรีกันต์เอาไว้ จึงลดย่อนโทษจากประหารเป็นนัยรเทศเเทน ซึ่งที่ๆจะนัยรเทพท่านพี่นั้น มีอาณาจักรน้อยใหญ่อื่นตั้งถิ่นฐานอยู่มากมาย และในผื่นทะเลนั้นกว้างใหญ่เหลือเกิน และเราเห็นว่าเจ้าเองก็กลับมาอยู่ที่เกาะแห่งนั้นแล้ว เราจึงอยากฝากตัวท่านพี่ไว้กับเจ้าจะได้หรือไม่ เพราะเราเองก็อยากจะให้ท่านพี่ได้เรียนรู้ถึงความเป็นอยู่และสามารถอยู่อย่างสงบสุขได้ หากเจ้ายินยอมส่งสาสน์กลับมาให้เราได้ เราจะได้ทำการส่งตัวท่านพี่ไป"

                                 ลงนาม

                              พระมหาอุปราช มารตา

อ๊อดที่ได้อ่านสาสน์แล้วก็ประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้หวั่นวิตกอะไร เพราะได้ปล่อยวางละจากทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว และในเกาะนกแอ่นแห่งนี้ก็มีเพียงตนที่อยู่ จึงรู้สึกโดษเดี่ยว คุ่นคิดว่าอยากหามีคนมาอยู่ในเกาะอีกสักคนจะได้ไม่เหงา

อ๊อดเดินเข้ากระท่อมน้อยๆของตน แล้วเริ่มเขียนสาสน์ตอบกลับ โดยใช่ไม้แกะสลักที่พ่อของตนเคยสลักเอาไว้ แล้วเขียนข้อความลงกระดาษที่สานจากเปลือกไม้อ่อนๆสีขาวขุน โดยได้เขียนกล่าวว่า

                     ถึง พระมหาอุปราช มารตา

"มารตาเพื่อนรัก ข้าสบายดี มิได้ลำบากขัดสนแม้แต่น้อย ในเกาะแห่งนี้ ทั้งเงียบสงบและเย็นสบาย ขนาดไม่ใหญ่เกินไปเหมาะแก่การอยู่อาศัยอย่างมาก เราที่อยู่นี้ก็โดษเดี่ยว ไม่ค่อยมีอะไรทำ เราเห็นควรด้วยอย่างยิ่ง ที่จะให้เจ้าส่งตัวท่านพี่ของเจ้ามา ณ ที่แห่งนี้ เราเองก็อยากแลกเปลื่ยนมุมมองและความคิดกับท่านเทหะยักษาอยู่เหมือนกัน เพราะงั้นเราเห็นดีงามที่จะให้ส่งตัวท่านพี่ของเจ้ามา และหาเร่งเร็วได้ข้ายินดีให้ท่านนำท้าวเทหะยักษามาส่งที่เกาะนกแอ่นแห่งนี้ภายในรุ่งเช้าเลยย่อมได้แล้ว และข้าจะรอ......"

                                                      จาก อ๊อด

               อ๊อดนำกระดาษสาสน์ม้วนแล้วใช้เชือกใยจากกากมะพร้าสผูกติดไว้กับไม้แกะสลักร่ายคาถาก่อนจะรวบรวมลมหายใจทั้งหมดแล้วปล่อยออกมาอย่างแผวเบาให้แรงลมสัมผัสกับผิวไม้แกะสลักรูปนกเหยี่ยว  ทันใดนั้นรูปแกะสลักก็ค่อยๆสลายกลาบเป็นกลุ่มแสงเปลวไฟรูปเหยี่ยวสีฟ้าครามลุกโชนพุ่งทยานออกไปจากกระท่อมของอ๊อด พุ่งทยานออกจนละสายตาจากขอบทะเลและตาของอ๊อด

                 อ๊อดก้มตัวลงนอนบนเตียงปูพื้นแสนเรียบง่ายของตน แล้วนึกถึงช่วงเวลาในตอนที่สู้กับพระยายักษา

'เขาจะโกรธเราไหมน๊า.... แต่ถึงยังไงข้าว่าทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี'

 'ถ้าเกลียดกันได้'

'ก็ต้องรักกันได้สิ'

               อ๊อดคิดไปเรื่อยเปื่อยถึงพระยายักษาก่อนจะเผลอหลับไปและได้แต่หวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นในรุ่งสาง

"ความสุขเล็กๆของหนุ่มชาวเล"

TB