KNUPREBYC AJNIN (ทดลองอ่าน)

ฝันเห็นดวงดาว

พวกมันช่างหลากหลายสีสันทั้งปะปนกันเป็นดวงใหญ่ดวงเดียว จนจำแนกไม่ถูกว่ามีสีอะไรบ้าง

ห่างไกลออกไปประหนึ่งไกลโพ้น แต่ไม่สูงเกินหยั่งบนนภาน้ำหมึก

บังคับตัวเองเงยหน้าขึ้นไม่ได้ รู้อยู่แก่ใจว่าดวงดาวอยู่ข้างบนหัวนับล้านๆ ดวงได้กระมัง อนันต์จนนับไม่หวาดไม่ไหว

รู้แท้แน่ว่าเบื้องหน้าขณะจับจ้องเพียงอย่างเดียวสะท้อนเงาบนกระจกตาคู่นี้

ไม่ใช่ดวงดาว

ฝันถึงมันเป็นรอบที่เท่าไรแล้วนะ รู้สึกเหมือนฝันซ้ำๆ กันอย่างนี้มาหลายครั้ง หรือมันเพิ่งเกิดขึ้นครั้งนี้ครั้งแรกและครั้งเดียว ทำไมจิตถึงจดจำได้ว่าเคยท่องเที่ยวมายังแดนสนธยานี้อีกครั้งล่ะ

ไม่อาจแยกแยะ

สัมผัสถึงเหตุการณ์จริง กาลครั้งหนึ่งซึ่งเคยยืนอยู่ตรงจุดนี้

ไจอาห์

หันขวับทันใด มองหาต้นเสียงเสมือนและใช่เรียกขานตนด้วยชื่อขาดความคุ้นเคย ลึกๆ แล้วปักใจเชื่อว่าเจ้าของชื่อนั้นคือตนนั่นเอง

มายืนดูกลุ่มดาวเหล่านั้นอีกแล้วเหรอ

เสมือนความหวังไม่ไกลเกินเอื้อมจะคว้ามา เทียบเท่ากับเหนือชั้นฟ้าขึ้นไปเป็นไหนๆ หวังว่างั้นน่ะนะ

พยักหน้าตอบ

เดาฉันได้ง่ายตลอดเลยหรือ ว่าควรเจอฉันได้ที่ไหนน่ะนะ

ไม่ยากเลย

อีกฝ่ายตอบ

ฉันหวังอยากให้ตัวเองคว้ามันมาให้กับเราทั้งสองคนได้จัง

จำเป็นด้วยหรือ

พินิจคำพูดนั้น

ฉันไม่แน่ใจ อาจจำเป็นก็ได้มั้งนะ หรืออาจไม่เลยก็ได้ ฉันเพียงไม่รู้ว่าที่นั่นจะเป็นอย่างไรกับเรา เมื่อได้อยู่สถานที่แห่งนั้นจริงๆ จะใจดีหรือใจร้ายกับเราแบบไหน หรือเพียงปล่อยชีวิตอยู่ในรูปแบบตามยถากรรมไม่ต่างจากข้างนอกนี่

ใครๆ ก็ว่าข้างในไม่ใช่ดินแดนแห่งฝันดีเลยนะ

พวกเขานอกรีต

สวนกลับทันควัน ไม่ไว้ใจพวกเดียวกันเอง ซึ่งคอยดูแลกันและกันไม่ทิ้งห่างหายแม้แต่คนเดียว

พวกเขาหนีตายเพื่ออพยพออกมา

อีกฝ่ายแย้ง

พวกเขาย่อมรู้ถ่องแท้กว่าเด็กอย่างเรา เพราะพวกเขาเคยอยู่ที่นั่นมาก่อนนะ ไจอาห์ ถ้ามันวิเศษวิโสจริง พวกเขาไม่ละทิ้งสวรรค์เพื่อมาตรากตรำท่ามกลางพื้นที่รกร้างนี้หรอก พวกเขาอาจมองว่าที่นี่อย่างน้อยก็ช่วยให้พวกเขารู้สึกปล่อยภัยกว่าข้างในนั้น ฉันไม่รู้สิ ฉันก็ฟังๆ แม่มาเท่านั้น

พวกเขาอาจใส่ร้าย

ส่ายหน้าอย่างไม่ต้องการถูกหลอมรวมกลายเป็นหนึ่งกับพวกเขาที่นี่

บางทีอาจไม่

บางทีอาจใช่

ซึ่งไม่ยอมแพ้

แต่ไม่ยอมละทิ้งที่นี่ไป

อีกฝ่ายกังขา

ทำไม

เหลือเราเพียงหนึ่งไม่ได้ ฉันขาดอีกหนึ่งไม่ได้ ฉันอยูลำพังโดยไม่มีอีกหนึ่งไม่ได้

น้ำตาใสๆ เคยคลอเบ้า ล้อกับแสงกลุ่มดวงดาราโดดเด่นท่ามกลางความมืดมิดของโลกเบื้องใต้ส่องประกายระยิบระยับ ไหลรินอาบสองแก้ม

อีกฝ่ายยื่นมือปาดน้ำตา เหลือเพียงไว้คราบแห้งกรัง อากาศหนาวเหน็บสุดขั้วหัวใจกัดผิวหนังหน้าลอกเป็นสะเก็ดขาวแสบระคายเคือง

ฉันถึงรั้งแบบฝืนทนอยู่อย่างนี้

นายคาดหวังอะไรที่นั่น

อาจสุขสบายกว่า

อาจไม่เลยก็ได้ หรือไม่ต่างอะไรจากที่นี่ อย่างน้อยพวกเราก็เป็นหนึ่ง ไม่แตกแยกเหมือนที่นั่น

ดาไว

ไร้สิ่งซึ่งจะต่อเถียงอย่างไม่อยากเห็นด้วยต่อความคิดนั้น จึงต้องปราม เพื่อหยุดการซึมซับในมุมมองแง่ร้ายก่อนฝังรากลึกลงในสมองจนถอนรากถอนโคนไม่เกลี้ยง

มองความสว่างไสวนั่นสิ แล้วย้อนมองกลับมาในความมืดมิดนี่สิ กลุ่มดาวนั่นจะต้องแตกต่างจากที่นี่ ฉันอยากพาเราไปยังดาวเมโทรโปลิสด้วยกันนะ

สิ้นคำพูดนี้ิแล้ว

โลกทั้งใบพลันมืดสนิทกว่าที่เคย กลุ่มดาวมหานครเมโทรโปลิสพร่าเลือนในสายตาของทั้งสี่คู่

มันช่างเงียบงัน

ไร้สัมผัส

ปราศจากการรู้สึก

ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า