(Fiction Moriarty The Patriot) เฟโรเนีย ผู้ลงทัณฑ์ซึ่งเปี่ยมคุณธรรม

ว่ากันว่าคนเรามักจะอยากได้ในสิ่งที่เห็นในทุกวัน....

หนึ่งในนั้นก็คงจะเป็นฉันคนนึง....

ใช่... ถ้าเป็นเมื่อ"ก่อน"น่ะนะ

เพราะว่าตอนนี้น่ะ ฉันมักจะปรารถนาในสิ่งที่ไม่มีวันได้เห็นอีกเสมอ

ตัวฉันตอนนี้คงจะวิ่งไล่และไขว้คว้าในสิ่งที่จะไม่มีวันเป็นจริงอีก

ต่อให้ต้องทำให้ตนต้องดับลมหายใจหลายชีวิตไปกี่ครั้ง ฉันก็จะทำ

เพื่อที่ฉันจะได้กลับไปพบกับความสุขสุดท้ายที่ถูกฝังไว้ในความทรงจำ

มันก็คุ้มค่าที่จะลอง เพราะฉันจะไขว่คว้าทุกสิ่งด้วยตัวฉันเอง

ฉันได้แต่หวัง... ให้ได้พบคำตอบที่ฉันต้องการก่อนที่จะลืมทุกสิ่งไป

และเริ่มชีวิตใหม่ที่แสนจะยากเย็นในความจำนงที่มิอาจขัดเจตนาของผู้เป็นใหญ่ได้

เหมือนที่เธอผู้นั้นกล่าวไว้กับพวกเราที่ต่างจากผู้อื่น

เธอมักจะขับกล่อมบทเพลงที่ไม่รู้ที่มาของภาษาในโลกใบนี้ให้ฉันฟังเสมอ 

เธอกล่าวว่า... หากฉันได้เปิดสิ่งที่เธอมอบให้

ฉันพบกับความหมายในสิ่งที่เธอพร่ามบอกฉันในทุกคืน

ว่า... 'หากการหลับใหลเพื่อการหลบหนีปัจจุบัน คือสิ่งที่อยากกระทำยามที่ไม่รู้ว่าทางออกอยู่หนใด'

'ก็จงฝืนใจ ลืมตาขึ้น แล้วลืมเรื่องที่หลบหนีซะ'

'เพราะว่าต่อให้ปรารถนามันมากเพียงใดก็ไม่อาจได้มันมา'

'หากอยากจะได้มันมา'

"ก็... จงรอจนกว่าลมหายใจจะดับสูญ แล้วจงแต่งแต้มเรื่องราวให้เป็นสิ่งที่พึงปรารถนาสุดท้ายก่อนไปเยือนปรโลกในนวนิยายของคนดี"

"พวกเรารู้ดี... ว่าไม่อาจกลับไปจากที่พัดพรากมาได้....." นั่นคือความจริงที่ไม่มีผู้ใส่ใจกับมัน

"และดูเหมือน..... ฉันฝันเพ้อไปเองอีกแล้ว" น้ำเสียงของสตรีผู้หนึ่งถูกเอ่ยขึ้นมาอย่างนิ่งสงบ

ใบหน้าที่เพิ่งลืมตื่นจากความฝันในนิทรา ยังคงเรียบเฉยแฝงความเหนื่อยหน่ายใจด้วยความฝันที่ตามมาหลอกหลอนจนน่ารำคาญ

ดวงตาเรียวสวยเหม่อมองเพดานอย่างไร้จุดสนใจราวกับอยู่ในห้วงพะวังของฝัน ในคราที่ตื่น

ก่อนที่เส้นผมสีควันบุหรี่ปลายครามจะขยับอย่างเป็นธรรมชาติตามการเคลื่อนไหวของหญิงสาว

เธอลุกขึ้นนั่งและเหม่อมองไปที่หน้าต่างอันมีแสงพระอาทิตย์อยู่รำไร

"ต้อนรับวันใหม่กับฝันรกสมองที่ไม่น่าจดจำ... บางทีวันนี้อาจมีเรื่องชวนปวดเศียรเวียนเกล้ามาแน่"

ดวงตาสวยหลุบมองข้อมือของตนเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปจัดการตัวเองอย่างไม่สนใจสิ่งใดอีก

ทุกอย่างกำลังจะเริ่มอีกครั้ง....

ในยามรุ่งอรุณที่สาดแสงสีทองไปทั่วทั้งดินแดนแห่งนี้

เงาทมิฬที่มักจะหลบซ่อนก็ปรากฎควบคู่กับแสง

ราวกับมีสิ่งใดเป็นตัวกลางที่ทำให้ทั้งสองสามารถปรากฎตัวตนของมันออกมาได้

นั่นคง... จะเปรียบเสมือนตัวของฉันละมั้ง?

__________________

ทุกคราที่ร่ายรำมิอ่อนไหว  เหตุไฉนชาดอาบไม่เลือนหาย

พระพายพัดฟังสดับชาย ล้วนตรึงกายฤทัยให้หวั่นเกรง

อันเหมันต์เย็นเยือกก็เบาตา บุษบาโสภาก็บิดพริ้ง

โฉมสุดาเยาว์วัยมิอาจอิง  จิตรประวิงแหวกว่ายท่ามคงคา

_______________

Talk : นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยที่เรื่องราวอาจไม่ตรงกับในอนิเมะหรือมังงะ จะเรียกว่าโลกคู่ขนานก็ได้ เพราะเกิดจากจินตนาการและความเป็นจริงผสมรวมกับอนิเมะ อาจมีการอิงประวัติศาสตร์มาบ้างแล้วแต่อารมณ์

*คำเตือน*

-มี Oc เยอะพอสมควร เดี๋ยวไรท์จะร่างผังให้ทีหลัง

-มี Ooc แน่นอน เพราะไรท์ไม่มั่นใจในคาแรคเตอร์ของตัวละครเขาฉลาดเกินไป แต่จะพยายามให้เหมือนที่สุด

-ปมของ Oc แต่ละตัวค่อนข้างเยอะ จำไม่ไหวเดี๋ยวจะสรุปให้อีกที

___________________

TW: การฆาตกรรม,ความเหลื่อมล้ำ,การเหยียดชนชั้น,การทำร้ายร่างกายตนเอง,มีการใช้ความรุนแรง,มีเลือด,มีการใช้ของมีคม,ความรุนแรงในครอบครัว,มีการครอบงำความคิด