The Empire -Spirit

"ช่วยด้วยย!! "

"ใครก็ได้! " 

"กรี๊ดดกด!! "

"ร้อนๆๆ! "

"อ๊ากกกก!! "

เสียงโหยหวนของเหล่าพวกพ้องต่างดังก้องอยู่ในหัวผม​พวกพ้องที่เมื่อวานยังนอนเล่นกันอยู่ปกติ​เเต่ทำไม​ วันนี้ถึง...  

เหล่านักเวทย์ที่กำลังฆ่าเพื่อนของเรา​หน้าตาช่างคุ้นเคย​ราวกับ..เป็นคนที่รู้จักกันมานาน

​"พวกเเกทรยศงั้นเหรอ... "

นํ้าเสียงเต็มไปด้วยความเเค้นเเต่เเผ่วเบา​ดวงตานั้นไร้ซึ่งนํ้าตาของความเศร้าเเต่เต็มไปด้วยไฟเเห่งความเเค้น

วันนั้นเป็นคืนเดือนดับ เเต่กลับมีเเสงไฟสว่างไปทั่วป่าลึกทางใต้ของเกาะจนถึงเเม้ว่าจะอยู่ห่างไปเป็นกิโลก็สามารถสังเกตสิ่งผิดปกติได้ 

วันนั้นเป็นวันที่ประชาชนทั่วโลกต่างสรรเสริญว่าเป็นวันตายของกลุ่มรีค กลุ่มปฏิวัติที่นําโดยเหล่าลูกรึ่งปีศาจเเละหัวหน้าของพวกมัน

วันนั้น เป็นวันที่กลุ่มสปิริต กองกำลังพิเศษของเมสาร์กเเลกชีวิตของตนเพื่อปกป้องคนทั้งโลกจากการก่อการร้าย 

วันนั้นทุกอย่างที่เกิดในในป่าลึกเป็นเพียงปริศนาที่ไม่อาจจะมีใครคาดการณ์ได้ ทั้งเพราะกว่าจะรู้ตัวอีกทีไฟก็ดับเเละเป็นเพราะไม่มีมนุษย์คนใดรอดจากสนามนั้น

เเละในใจกลางของสงครามอันยุ่งเหยิง ชายที่สูญเสียทุกสิ่งได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น

เขาพุ่งเข้าหานักเวทย์ที่อยู่ใกล้ตนมากสุด ก่อนจะชักดาบที่หนีบไว้ที่เอวออกมาและฟันใส่ศัตรูที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนอย่างไร้ความลังเล

"ฉึก" 

ชายหนุ่มดึงคาตานะสีดำออกจากคอของศัตรูอย่างไร้ความประณีก่อนจะถีบร่างนั้นออกไปให้พ้นทาง

ดาบที่ถืออยู่ในมือนั้นถูกกำอย่างเเน่นราวกับต้องการหาสิ่งพึ่งพิงจากความกลัวเเละความโกรธที่เต็มไปทั่วร่างกาบ

"มีคนยังไม่ตายเว้ย"

หลังจากที่เห็นว่าฝั่งตนถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม เหล่านักเวทย์ก็ค่อยๆเดินเข้ามาผู้ที่ฆ่าเพื่อนของตนอย่างช้าๆ นักรบที่ผ่านการฝึกฝนนับสิบคนล้อมรอบวิสัยทัศน์ของเด็กหนุ่ม​

แม้ว่าร่างกายจะมีบาดแผลที่เกิดจากการถูกโจมตีมากแค่ไหน แตความโกรธแค้นที่เกินกว่าเด็กอายุ14ปีคนนึงจะรับไหวกกลับทำให้ความเจ็บปวดเล็กน้อยอย่างนั้นหายไปจนหมด

"ขยะอย่างเเก​ตายมันอยู่ในสนามรบนี่เเหละ"

'อะไรกันทั้งๆที่ทำอย่างนี้เพื่อพวกเเกเเท้ๆ'​

"เงินจากการฆ่าพวกเเกครั้งนี้​องค์ราชาคงจะให้เยอะเลยเนอะ"

"เนอะ" 

"เนอะ" 

เหล่าคนทรยศหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน​ภาพนั้นทำให้สติผู้ที่มองอยู่เเทบจะเเตก

'ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำเพื่อประเทศเเท้ๆ'​

"เฮ้ยหนุ่ม.. ยอมมอบตัวดีกว่า"

'ทำไม'​

"เงียบอีก"

"งั้นฆ่าเเม่งเลย! " 

'ต้องทำเรื่องอย่างงี้ด้วยวะ'​

ความคิดต่างๆนานาต่างเข้ามาในหัวของผม

"ตายซะไอปีศาจ" 

พริบตานั้น​นักเวทย์คนหนึ่งก็ร่ายคาถาไฟใส่ผม​ลูกบอลเพลิงยักษ์​เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ1เมตรได้พุ่งเข้ามา​ 

'ศัตรูมีอยู่เกือบหลักร้อยคน ฝ่ายเรานั้นไม่ทราบจำนวน เป็นไปได้ว่าอาจจะตายหมดเเล้ว'

ผมใช้ดาบคาตานะในมือฟันลูกไฟนั้นทิ้งอย่างง่ายดาย ลูกไฟเเตกกลายเป็นสะเก็ดไฟเล็กๆที่ไม่สามารถสร้างบาดเเผลได้ โดยหัวยังคงคิดวิธีที่จะจัดการศัตรู

'เอาไงดี เเต่ละคนก็ฝีมือเเต่ละคนก็ระดับนักรบเวทย์ทั้งนั้น ปกติสามารถรับมือได้เต็มที่ก็ประมาณสิบคนนิดๆ'

นักรบเวททย์คนนึ่งพุ่งเข้ามาพร้อมกับมีดเล่มเล็กที่ดูไม่เข้ากับรูปร่างที่สูงใหญ่ของเขา 

'ความเร็วก็ไม่มี เเรงก็ไม่ได้ งั้นก็...'

ดาบในมือฟันใส่เส้นเลือดใหญ่ตรงคอของอีกฝ่ายอย่างเฉียบคม ศัตรูล้มลงพยายามใช้มือปิดบาดเเผลอย่างทรมาน

หลังจากที่เห็นการเคลื่อนไหวของผม เหล่าคนที่เหลือก็ดูหวาดกลัวขึ้นเล็กน้อย พวกเขาคงจะรู้ว่าฝีมือผมไม่เหมือนกับคนที่พวกเค้าฆ่ามา

มีไอโง่อีกคนพุ่งเข้ามาหลังจากดูเชิงกันสักพัก ดูจากรูปร่างคงจะเป็นผู้หญิง

ทันทีที่นักเวทย์คนนั้นคิดว่าจะได้ชีวิตของผู้อยู่ตรงหน้า นั้นกับเป็นความคิดสุดท้ายในหัวของเธอ 

คอของเธอขาดสะบั้นในการฟันเพียงครั้งเดียว 

ความเมตตาของผมน่ะมันหายไปนานเเล้ว

ร่างไร้วิญญานนั้นล้มลงพร้อมกับคอที่ขาดออกมา

'ไม่สิ.. ที่เเล้วมาเราสู้เพราะต้องฆ่าอีกฝ่าย..ครั้งนี้น่ะเเค่ต้องเอาชีวิตรอดไปให้ได้..พร้อมกับ...'

เลือดของพวกมันอาบเท้าผม

'เธอคนนี้'

​"หนีไป"

ผู้หญิงผู้ที่อยู่ข้างหลังนั้นอาบอยู่ในกองเลือด ผมที่ถูกสีเลือดย้อมจนไม่รู้ว่าเดิมสีอะไร​​ตาที่หมดความหวังของเธอทำให้ผมถึงกับชะงัก​อย่างตกใจ นํ้าตาของเธอไหลรินออกมา​ก่อนจะตกลงพื้นที่เต็มไปด้วยเลือดของพวกพ้องที่ตายไป

"ฉันทิ้งเธอไปไม่ได้หรอก​"

ผมกล่าวด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกลัว​เเต่ถึงกระนั้นก็รวบรวมความกล้าที่มีหันประจันหน้ากับศัตรู

"นายน่ะ...สู้ทั้งหมดไม่ไหวหรอกนะ"

ผมก้มหยิบดาบอีกเล่มที่อยู่ในกองเลือดออกมา​ดาบคาตานะเล่มนั้นปกติมีสีขาว​เเต่ในตอนนี้กลับเป็นสีเเดงจากเลือด

ผู้ที่นอนอยู่นั้นยังคงไม่ห่วงตัวเอง

"นะ.. หนีไป... " 

"ไม่" 

"หนีไป"

"ก็บอกว่าไม่ไง​ อย่ามาพูดโง่ๆนะ"

"เราน่ะ..ต้องรอดไปด้วยกัน"

ผมกล่าวด้วยเสียงเบาจนเธอคงไม่ได้ยิน ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากให้เธอได้ยิน เพียงเเต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าสามารถรักษาคำพูดได้หรือไม่ 

หลังจากหยั่งเชิงอยู่นาน คนจำนวนนับสิบพร้อมอาวุธครบมือพุ่งเข้ามาโจมตีผม ไม่มีทางที่จะมีมนุษย์คนไหนรอดจากการโจมตีนั้นได้เเน่ ภาพทั้งหมดตัดไป

"อึกกกก"

เรย์ตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึก​เค้าหันไปดูนาฬิกาที่กำลังชี้ไปที่เลขห้า​

"ฝันอีกเเล้วเหรอวะเนี่ย"

เรย์พูดพร้อมบิดขี้เกียจหนึ่งที​

เรย์ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงต่อโดยพยายามลืมฝันร้ายที่เกาะกินจิตใจเขามาตลอด

​"ผ่านมา3ปีเเล้วสินะ..จากวันนั้น"

ดวงตาสีดำนั้นดับลง

.

.

.

TB

TB