ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

ลำดับตอนที่ #79 : เล่ม2 : ตอนที่79. เหตุใดพระองค์จึงต้องทรงลงทุนปลอมตัวขนาดนี้ด้วย?

วังตะวันออก ต้นยามไฮ่*

"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ..เยี่ยงนี้แล้ว..."

"ทำไม!? หรือเรายอมเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าแล้วก็ยังไม่ได้อีก!" จ้าวฝูหมิงที่บัดนี้อยู่ในชุดองครักษ์เช่นเดียวกับบุรุษข้างกายหันมาถามเสียงขุ่น

"หามิได้พ่ะย่ะค่ะ"

หลี่อี้ยืนคอตกขณะเอ่ยปฏิเสธด้วยเสียงเบา เขาไม่เข้าใจท่านอ๋องเลยจริงๆว่าเพียงจะไปพบพระชายาเอกแค่นี้..เหตุใดพระองค์จึงต้องทรงลงทุนปลอมตัวขนาดนี้ด้วย? หากก็นับว่ายังโชคดีที่ท่านหมอซุนทิ้งยาต่างๆไว้กับองค์รัชทายาทมากพอให้ได้เลือกใช้..ตอนนี้ท่านอ๋องนายของเขาจึงได้อาศัยโอกาสนั้นเปลี่ยนแปลงตัวเองจนกลายมาเป็นหนึ่งในองครักษ์เงาไปแล้ว แล้วดูสีหน้าท่าทางของท่านอ๋องในยามนี้สิ!

ใบหน้าหล่อเหลาซึ่งเป็นที่ใฝ่ฝันถึงของสตรีเกินกว่าครึ่งแคว้นยามนี้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองราวกับคนอมโรคทั้งยังมีรอยแผลเป็นอยู่ประปรายจนหาเค้าเดิมแทบมิได้ แม้แต่ผิวกายก็แลดูมัวหม่นกระดำกระด่างไม่น่าดูด้วยฤทธิ์ยาของท่านหมอซุนเม็ดนั้น กระทั่งเสียงก็ยังเปลี่ยนเป็นแหบแห้งเสียจนน่ากลัว โชคดีที่ยาชนิดนี้จะมีฤทธิ์อยู่เพียงไม่กี่ชั่วยาม..มิฉะนั้นเขาที่รับปากกับองค์ไท่จื่อไว้ดิบดีว่าจะดูแลพระอนุชามิให้ริ้นได้ไต่ไรได้ตอมจะทำอย่างไร? แต่เมื่อถามท่านอ๋องน่ะหรือ? ก็กลับทรงเอ่ยออกมาว่าพอพระทัยเป็นอย่างยิ่งเสียอีก เพราะว่าด้วยหน้าตาท่าทางและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปเช่นนี้..ไหนเลย 'เย่หลิงของพระองค์' จะทรงจำได้! เฮ้อ!

"เจ้าหยุดทอดถอนใจแล้วเรียกสองคนนั้นมาเปลี่ยนเวรกับพวกเราได้แล้ว!" จ้าวฝูหมิงส่งเสียงห้วนก่อนจะเลิกคิ้วข้นขึ้นอย่างเริ่มไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยืนนิ่งเฉย

"พะ..พวกเราหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

"หรือเรายังจะต้องเสียเวลาแจกแจงเรื่องนี้ให้เจ้าฟังอีกครั้ง!?"

"ไม่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไปเดี๋ยวนี้!" ได้ยินเสียงอันเยียบเย็นนั้น..หลี้อี้ก็พลันเอ่ยขึ้นพลางทะยานร่างออกไปทันที!

และไม่นานต่อมา...

"หลี่อี้..นี่คือ...?"

"นี่..นี่ก็คือหลี่เคอเฟิงไงเล่า!"

หลี่อี้ตอบคำถามของหลี่อี้เฉิงด้วยท่าทางฉิวๆขณะหนังตาเริ่มกระตุกไม่หยุดเมื่อเห็นสองเงาที่ตนไปเรียกมาเอาแต่จ้องบุรุษข้างกายเขาไม่วางตา แถมเจ้าหลี่ฟู่เฉิงยังขยับเดินเข้ามาใกล้เสียอีก ก็นั่นน่ะคือท่านอ๋องจ้าว..เจ้านายเหนือหัวของพวกเขาเลยเชียวนะ!

"หลี่เคอเฟิงงั้นหรือ...? ทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นหน้าเจ้ามาก่อนเลย...? ตระกูลหลี่ของเรามีคนชื่อนี้ด้วยหรือนี่?" หลี่อี้เฉิงยังสงสัยไม่เลิก

"แล้วเจ้ารู้จักองครักษ์ตระกูลหลี่ทุกคนเลยงั้นรึ!? คนที่เข้าไปเป็นสายที่แคว้นอู๋และแคว้นเว่ยใต้ตั้งแต่เล็ก..บางคนไปอยู่ที่นั่นตั้งแต่ก่อนเจ้าจะเกิดเสียอีก เจ้ารู้จักพวกเขาหมดทุกคนเลยหรือไง!?"

จ้าวฝูหมิงบอกอย่างเริ่มโมโห เขาอยากพบเย่หลิงจะแย่อยู่แล้ว..และเพราะไม่อยากใช้วิธีวางยานอนหลับด้วยเกรงจะเป็นอันตรายต่อนาง อีกทั้งยังอยากเห็นความเคลื่อนไหวและปฏิกิริยาของนางด้วยตาตนเองจึงได้เลือกใช้วิธีปลอมตัวเยี่ยงนี้ ทั้งยังเลือกบอกความจริงกับบางคนเพื่อมิให้เกิดพิรุธมากขึ้น แต่เจ้าองครักษ์พวกนี้กลับเอาแต่ซักโน่นถามนี่กันอยู่ได้! หรือว่านอกจากวางยาให้พวกหม่าชิงอี๋ก่อนมาที่นี่แล้ว..เขาควรจะวางยาเจ้าสองคนนี้ไปด้วยเสียเลย!

"ท่าน..เอ่อ..หลี่เคอเฟิงเพิ่งกลับมาจากแคว้นอู๋น่ะ เขาไปอยู่ที่นั่นนานแล้ว..พวกเจ้าจะรู้จักได้อย่างไรกัน!?"

หลี่อี้พยายามให้เหตุผล อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โกหกหมดทุกอย่างหรอกนะ! ก็ท่านอ๋องน่ะเพิ่งเสด็จกลับมาจากชายแดนเยว่และอู๋..และก่อนหน้านี้ก็ทรงพำนักอยู่ที่นั่นมาตั้งเดือนเศษๆ... นั่นก็นานเอาการอยู่เหมือนกันนี่นะ!

"แต่ว่า..."

"ท่านอ๋องรู้หรือไม่ว่าพวกเจ้าอู้งานและมัวแต่ซักไซ้ในเรื่องไม่เป็นเรื่องจนเสียเวลาในการดูแลความปลอดภัยให้พระชายาอย่างนี้..."

จ้าวฝูหมิงเหมือนจะทนไม่ได้มากขึ้นทุกทีจนต้องเอ่ยด้วยเสียงต่ำที่แสนจะเย็นชาอีกครั้ง และอะไรบางอย่างในน้ำเสียงนั้นก็คล้ายจะทำให้ทั้งหลี่อี้เฉิงและหลี่ฟู่เฉิงชะงักกึกด้วยความพรั่นพรึงอย่างบอกไม่ถูก..ก่อนที่จะหันมาสบตากันในทันใด

"หลี่เคอเฟิง..นี่เจ้า..." ท่าทีแบบนั้นมันออกจะคุ้นๆ...

"ท่านอ๋องจะต้องไม่พอพระทัยแน่ๆที่เจ้าสองคนเหิมเกริมจนทำให้พวกเราต้องละทิ้งหน้าที่มานานขนาดนี้..." เสียงของจ้าวฝูหมิงยิ่งมาก็ยิ่งต่ำลงและเยียบเย็นลงทุกที "ถ้าพระชายาเย่หลิงทรงเป็นอะไรไปล่ะก็..."

"ยังไม่รีบไปอีกเล่า!?" หลี่อี้พลันตวาดสั่งสององครักษ์ร่วมตระกูลที่ยังยืนอย่างมึนงงระคนด้วยความหวาดหวั่นนั่นเสียเลย "จำเอาไว้ด้วยว่าช่วงสิบวันนี้ข้ากับท่าน..เอ่อ..กับหลี่เคอเฟิงจะมาอยู่เวรแทนพวกเจ้าตั้งแต่ยามไฮ่จนถึงยามอิ๋น*ทุกวัน เข้าใจหรือไม่!?"

"แล้วหลังจากนั้นเล่า?" หลี่อี้เฉิงยังคงกังวลไม่สร่าง

"หลังจากนั้นท่านอ๋องก็จะมีคำสั่งออกมาเองนั่นล่ะ! ไปได้แล้ว!"

---------------------------------------------

"ท่านหัวหน้าองครักษ์... ดึกป่านนี้แล้วท่านยังจะมาที่นี่ทำไมอีกหรือเจ้าคะ?" หนึ่งในสองนางกำนัลเอ่ยถามอย่างสงสัยขณะจ้องมองดูใบหน้าเหลืองที่เป็นแผลตะปุ่มตะป่ำขององครักษ์อีกคนด้วยความหวาดหวั่น หากที่สุดก็ยอมเอ่ยปากออกมา "เมื่อช่วงค่ำพระชายาทรงแพ้เครื่องว่างและพระกระยาหารที่แม่ครัวทำถวายก็เลยเสวยได้น้อยลง... ตอนนี้ไท่จื่อเฟยน่าจะทรงพยายามเกลี้ยกล่อมให้เสวยซุปรังนกก่อนบรรทมอยู่ที่ศาลาเรือนในติดริมน้ำน่ะเจ้าค่ะ"

"แพ้อาหารงั้นรึ!? แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า!?"

______________________________

ยามไฮ่* คือเวลา 21.00-22.59 น.

ยามอิ๋น* คือเวลา 03.00-04.59 น.