ตอนที่ 8 : ตอนที่ 8
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความกดดัน ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือมีแค่อินทัชคนเดียวที่รู้สึกกดดัน เขายังคงนั่งนิ่งทั้ง ๆ ที่อาหารมาเสิร์ฟแล้วเรียบร้อยและคนอื่น ๆ ที่ร่วมโต๊ะด้วยต่างก็ได้อาหารกันจนหมดแล้ว และเริ่มลงมือทานกันไปแล้วด้วย เหลือแค่เขาที่ยังคงไม่ได้ลงมือจัดการอาหารตรงหน้าเสียทีทั้ง ๆ ที่รู้สึกหิวมาก ๆ
ก็เล่นนั่งชิดติดกันขนาดนี้ เขาจะขยับตัวขยับมือยังไงไม่ให้ไปโดนคนข้าง ๆ เล่า!
อินทัชหงุดหงิดในใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมานั่งระหว่างมนุษย์หน้านิ่งสองคนนี้ด้วย หนึ่งก็คิงที่ทุกคนหวาดกลัว สองก็อัศวินที่เขาเพิ่งจำชื่อได้ว่าชื่อเจตวิชน์
แล้วคนพวกนี้แบ่งฝั่งกันนั่งจากสีหน้าหรือไง ฝั่งหนึ่งพวกมนุษย์น้ำแข็ง หน้าเรียบเป็นปูนฉาบ อีกฝั่งก็เหมือนพวกบ้า ๆ รอยยิ้มบนหน้านี่มีตลอด แต่เป็นพวกรอยยิ้มโรคจิต
คนโมโหหิวลอบนินทาในใจ แต่สีหน้าแสดงออกชัดเจนมาก คิ้วขมวด ปากยังเผลอขมุบขมิบ
“อย่ามัวแต่นินทา อาหารมาแล้วรีบ ๆ กินสิ หรือจะรอให้มีใครป้อน” อินทัชหยุดชงักความคิดที่กำลังนินทาคนเอาไว้เมื่อเสียงของคนที่บังคับให้เขามานั่งอึดอัดอยู่ตรงนี้ดังขึ้นมาก่อน
“ทำไมต้องรอให้มีใครป้อนด้วย ไม่ได้พิการสักหน่อย” อินทัชตอบกลับไป พยายามเก็บสีหน้าตัวเองไม่ให้แสดงออกว่ากำลังหงุดหงิด
“ใครจะไปรู้ คิดว่านายอาจจะอยากให้คิงป้อน” ลอยซ์ยักคิ้วหลิ่วตาพูด
อินทัชอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคนพูดแบบนั้น
อะไรคือความเชื่อมโยง ไปเอาความคิดมโนแบบนั้นมาจากไหนกัน
เขาไม่ใช่สาว ๆ ที่คลั่งไคล้คิงนะถึงจะอยากได้มนุษย์น้ำแข็งแบบนั้นมาป้อนข้าวป้อนน้ำ
แค่คิดก็ขนลุกจะแย่
และเหนือจากความขนลุก อินทัชเริ่มหวาดระแวงว่าคนพวกนี้มีแผนการจะกลั่นแกล้งอะไรเขาหรือเปล่าถึงได้พาตัวเองมาใกล้เขาแบบนี้
หรือว่า!
คนพวกนี้วางแผนจะลงโทษเรื่องที่เขาไม่เข้าพิธีสถาปนาอะไรนั่นด้วยการแกล้งเข้าใกล้เขา ให้คนอื่น ๆ รู้สึกอิจฉาเขา แล้วพอคนอื่นอิจฉาเขาคนพวกนั้นก็จะหาทางกลั่นแกล้งเขา
ต้องใช่แน่ ๆ
คนที่ปกติมีความสามารถในเรื่องแต่งเพลง ตอนนี้เริ่มมีความสามารถในเรื่องการมโนเรื่องเพิ่มเข้ามาแล้ว
และการมโนคิดไปไกลของเจ้าตัวก็เผลอทำให้ตัวคนคิดไปไกลเอนตัวออกมาจากคิงจนแขนและไหล่ไปแนบชิดกับเจตวิชน์ที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งแทน
“โครม!” และเสียงดังโครมก็ตามมาเมื่อคนจินตนาการไปไกลนั้นร่วงหล่นไปกองที่พื้น เพราะคนที่เขาเผลอตัวไปพิงเข้านั่นลุกจากเก้าอี้กะทันหัน
“โอ๊ย! เจ็บ” อินทัชน้ำตาเล็ดทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บที่บริเวณก้นกบของตัวเอง
บ้าเอ๊ย ทั้งเจ็บทั้งอาย
สายตาของคนเกือบทุกคนจับจ้องมาที่ต้นกำเนิดของเสียงที่ดังสนั่น แต่สายตาที่อินทัชเห็นชัดเจนที่สุดก็สายตาของคนที่ร่วมโต๊ะอาหารด้วยนี่แหละ
คิงก็ยังคงเป็นคิง คนที่เขาไม่เคยคาดเดาความคิดจากแววตาได้เลย
แต่อัศวินอีกสามคนนั้น ไอ้พวกหน้ายิ้ม แววตาพวกนายมันแสดงออกถึงความขำ ความตลกอะไรขนาดนั้น เห็นคนล้มแล้วสมน้ำหน้าเหรอ
ไอ้คนนิสัยไม่ดี!
“ง่วงนอนก็กลับบ้านไปนอน” เสียงราบเรียบที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงของใครทำให้อินทัชอยากจะสบถใส่หน้าคนพูดเป็นร้อยครั้ง
แล้วนั่นอะไร ยื่นมือมาทำไม
มองอย่างหวาดระแวงเมื่อเห็นคนยื่นมือมาตรงหน้า
“ลุกเองไหวหรือไง”
อินทัชมองเจ้าของมือและเจ้าของคำพูดนั้นนิ่ง
นี่ใช่ว่าให้เขาจับมือตัวเองเพื่อจะฉุดเขาให้ลุกขึ้นหรือเปล่า
ขอบใจสำหรับความหวังดีนะ แต่นั่นไม่ได้เป็นผลดีกับเขาเลย
คนล้มไปกองอยู่กับพื้นนอกจากจะไม่จับมือที่ยื่นมานั่นแล้ว ยังคงกระเถิบตัวถอยห่างออกไปจนมั่นใจว่ามือของคิงจะเอื้อมมาไม่ถึงตัวเขาแล้ว
คนแบบคิง คงไม่พยายามยื่นมือมาฉุดเขาหรอกใช่ไหม ลำพังแค่ยื่นมือมาตอนแรกนี่ก็ทำเขาตกใจจนแทบจะช็อกอยู่แล้วนะ
คิงก็มีน้ำใจกับเขาด้วย
คนไร้ใจแบบคิงเนี่ยนะ
ไม่สิ บางทีคนพวกนี้อาจจะมีแผนอะไรอยู่อีก แบบฉุดเขาให้ลุก แต่เขายังไม่ทันตั้งตัวได้ดีก็ปล่อยมือให้เขาล้มลงไปอีกอะไรแบบนั้น
คนร่วงหล่นจากเก้าอี้เริ่มเข้าสู่ช่วงมโนอีกครั้ง จนไม่ทันได้รู้ตัวว่าคิงที่แสนจะเย่อหยิ่งลุกจากเก้าอี้มาใกล้เขาแล้ว
“น่ารำคาญจริง ๆ” คนช่างรำคาญใช้มือแกร่งของตัวเองกำเข้าที่ต้นแขนของคนที่ชอบทำให้เขารู้สึกรำคาญ ฉุดดึงคนให้ลุกขึ้นมาจนเจ้าคนน่ารำคาญของเขาร้องเสียหลงด้วยความเจ็บที่ก้นกบ
“โอ๊ย ๆ เจ็บ ๆ” อินทัชร้องเสียงหลง หยดน้ำตาไหลลงที่หางตา เขาเจ็บจริง ๆ นะที่ก้นกบนี่ มันกระแทกกับพื้นแรงมากตอนที่เขาร่วงลงไปจากเก้าอี้
“น่ารำคาญ” พูดจบก็ตวัดร่างคนที่ชอบสร้างความรำคาญตา รำคาญใจให้ตัวเองขึ้นพาดไว้บนไหล่แล้วพาเดินออกจากโรงอาหารไปท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนอื่น ๆ
นี่มันวันโลกาวินาสอะไรกัน!
พวกเขากำลังอะไรอยู่กันแน่!
“นายตายแน่ ทำให้หมอนั่นต้องออกโรงเอง”
“ช่ายยย ตายแน่ คนบอกว่ายังไม่ถึงเวลาแท้ ๆ”
“เอาคดีไหนก่อนดี แนบชิดหรือทำคนเจ็บตัวดีนะ”
“น่าสงสารจังเลยน้า ว่าแต่มีอะไรจะสั่งเสียไหม ฮ่า ๆๆๆ”
“นายก็พูดไป มีเรื่องอะไรจะต้องให้สั่งเสีย ว่าแต่นายอยากกินข้าวต้มหรือโจ๊กดี”
ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็สงสัยไป คนอีกกลุ่มหนึ่งก็พูดจาหยอกล้อกับคนคนหนึ่งไป
คนโดนเพื่อนพูดหยอกปรายตามองนิ่งครั้งหนึ่ง สีหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไร ใครจะรู้ว่าภายในใจก็ลอบเหงื่อตกเหมือนกัน
แล้วเขาจะเลือกอะไรได้ไหม เลือกไม่ทำอย่างนั้นได้หรือเปล่า
ข้อหาทำคนเจ็บตัว กับข้อหาแนบชิดกับคนจนเกินไป ข้อหาไหนร้ายแรงกว่ากัน
หรือที่จริงเขาควรจะหาคนมาร่วมแบ่งเบาโทษไปบ้าง
คนที่ทำให้เขาตกอยู่ในที่นั่งอย่างนี้ก็ควรโดนด้วยใช่ไหม ถ้าหมอนั่นไม่พาคนมานั่งใกล้เขา เขาจะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง
ใช่แล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นก็เพราะเพื่อนตัวดี ถ้าอย่างนั้นก็มารับโทษไปด้วยกันเสียดี ๆ
คนหน้านิ่งหวังว่าโทษหนักจะลดเป็นเบาได้เมื่อมีเพื่อนร่วมหาร
“ปล่อยผมลง จะพาผมไปไหน” คนโดนจับพาดบ่ามาด้วยความไม่ยินยอมร้องถามทั้ง ๆ ที่หัวตัวเองยังคงห้อยจนรู้สึกเวียนหัวไปหมด
“ถามมาก น่ารำคาญ”
ไอ้บ้านี่นอกจากจะไม่ตอบคำถามแล้วยังว่าเขาน่ารำคาญอีก แล้วใครใช้ให้มาเข้าใกล้เขากัน
อินทัชรู้สึกอยากจะฆ่าคนมากในตอนนี้ แล้วคนที่เขาอยากฆ่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่แบกเขาอยู่นี่ไงล่ะ
คนอยากจะฆ่าคนเริ่มหาวิธีลอบฆ่าในใจ เลิกบ่นเลิกถามให้เปลืองน้ำลาย รู้ดีว่าถามไปก็ไม่ได้คำตอบแล้ว ไม่ถามให้เมื่อยปากหรอก
โชคดีที่ระยะทางจากโรงอาหารจนถึงจุดหมายที่คนเป็นคิงตั้งใจจะพามาไม่ไกลมากนักนั่นทำให้อินทัชไม่ต้องทนเห็นสายตาที่มองมาเหมือนคนเจอผีของคนอื่น ๆ มากนักเหมือนอย่างที่เขาเจอมาตลอดทาง และในที่สุดอินทัชก็ได้รู้ว่าจุดหมายคือที่ไหน
“โอ๊ะ คิง เจ็บป่วยตรงไหนคะ ให้ดิฉันเรียกรถโรงพยาบาลไหมคะ” ผู้ช่วยพยาบาลสาวร้องถามเสียงหลงเมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้เปิดประตูห้องพยาบาลเข้ามา ถามโดยลืมคิดไปว่าถ้าคิงเจ็บป่วยตรงไหนจะสามารถแบกคนขึ้นบ่ามาได้ยังไง
แล้วที่ควรจะสงสัยหรือควรจะถึงขั้นตกใจก็คือ คิงแบกคนขึ้นบ่ามา
คนอย่างคิง! แบกคนขึ้นมาบ่ามา
อินทัชกลอกตาจนแทบจะเป็นเลขแปดเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น
ก่อนถามนี่คิดดีแล้วใช่ไหม ถามจริง แค่เห็นหน้าหล่อ ๆ ของคิงก็มองข้ามอย่างอื่นไปหมดแล้วใช่ไหม
คนทั้งคน มองข้ามกันได้
คนโดนตั้งคำถามไม่ตอบ แต่ขยับตัวพาคนบนบ่าไปวางไว้บนเตียงพยาบาลแทน แล้วนั่นก็ทำให้คนที่มัวแต่สนใจคิงรู้สึกตัว มองเห็นคนอีกคนหนึ่ง
“เอ่อ” ผู้ช่วยพยาบาลสาวงุนงงกับสิ่งที่เห็นจนทำอะไรไม่ถูก
นี่เธอฝันกลางวัน หรือตาฝาดไปหรือเปล่า
คนที่คิงเพิ่งจะวางลงบนเตียงนั่นมันคือคนที่คนทั้งมหาวิทยาลัยรู้จักกันดีว่าเป็นกบฏไม่ใช่หรือไง
คิงอุ้มกบฏมาห้องพยาบาลนี่นะ
นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน
“จะยังยืนนิ่งอยู่ทำไม” เจ้าของตำแหน่งคิงไม่สนใจสีหน้าเหมือนคนเห็นผี เหมือนคนเจอสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ถามเสียงเย็นกับคนที่ไม่ทำอะไรสักที
“เอ่อ ปะ เป็นอะไรมาคะ” คนที่โดนบรรยากาศเยียบเย็นกดดันจนตัวสั่นหันไปถามคนบนเตียงผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว
“เจ็บก้นครับ” อินทัชตอบไปสั้น ๆ แต่ไม่ได้รู้เลยว่าคำตอบสั้น ๆ ของตัวเองนั้นสร้างความตื่นตะลึงให้คนฟังขนาดไหน
พยาบาลสาวมองคนเจ็บก้นบนเตียงที มองคนที่พาคนเจ็บมาส่งทีด้วยสีหน้าตื่นตกใจ
นี่ใช่ว่าคิงเป็นสาเหตุหรือเปล่า
OH MY GOD!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
5555 น้องน่ารักมาก
พยาบาลเทอต้องหยุดดดดดดดดด!!!!! มันไม่ใช่น้องไม่ได้โดนอย่างนั้นนนนนนนน