DON'T TOUCH ME มือผม คุณห้ามจับ

ตอนที่ 7 : ตอนที่ 7

หลังจากเลิกคลาสวิ่ง อินทัชก็รีบพาตัวเองไปหามื้อกลางวันทานอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าที่แคนทีนจะไม่มีโต๊ะให้ตัวเองได้นั่งอีก ก่อนจะพบว่าแคนทีนกลับมาโล่งเหมือนเดิมอย่างที่เขาคุ้นเคยมาตลอดตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่

คนได้โต๊ะที่นั่งแล้วกวาดตามองทั่วทั้งแคนทีนก็ไม่พบว่าจะมีคนที่เป็นแหล่งรวมสายตาคนอื่นอยู่ในที่นี้ด้วย

คิงไม่ได้มาทานอาหารที่นี้อย่างเช่นเมื่อเช้าของเมื่อวานและวันนี้

หรือว่าคิงจะมาแค่ช่วงเช้า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขาจะได้หาทางหลีกเลี่ยง หันไปทำอาหารเช้ากินเอง แต่ว่าเขาขี้เกียจตื่นเช้ามาทำอาหาร อีกอย่างเขาก็ติดใจรสมือของคุณป้าเจ้าของร้านอาหารประจำเขาด้วยนี่นา

ช่างเถอะ บางทีหลังจากนี้คิงอาจจะไม่มาแล้วก็ดะ ได้

คำสุดท้ายของคนที่ลอบคิดปลอบใจตัวเองสะดุดลง เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกลุ่มบุคคลห้าคนเดินเข้ามาพอดี

ห้าคนนั้นจะเป็นใครไปได้นอกจากคิงและบรรดาอัศวินข้างกาย

ไม่ได้การแล้ว เขาควรจะรีบไปสั่งอาหารก่อนที่คนอื่น ๆ จะแห่ตามคิงมา

เดี๋ยวอาหารเขาจะได้ช้า!

คนห่วงกินมากกว่าสิ่งอื่นในตอนนี้รีบวางกระเป๋าจองโต๊ะเอาไว้บนเก้าอี้อย่างรวดเร็วแล้วเดินไปยังร้านอาหารประจำของตัวเอง

ร้านเดียวแต่มีอาหารหลายสัญชาติให้เลือกสรร มีทั้งแท้ทั้งฟิวชั่น เขาโคตรปลื้ม!

“เมนูเดิมนะคะ” แค่เห็นหน้าเขา ลูกจ้างสาวที่ทำหน้าที่รับเมนูในวันนี้ก็พูดขึ้นอย่างรู้ทันในทันที

“ครับ คุณป้าอยู่ในครัวเหรอครับ” อินทัชถามเมื่อเห็นว่าวันนี้คุณป้าเจ้าของร้านที่เขาไม่เคยรู้จักชื่อแต่ติดใจในรสชาติฝีมือไม่ได้นั่งอยู่หน้าร้านอย่างทุกที

อินทัชรู้ว่าปกติคุณป้าเจ้าของร้านไม่ค่อยได้ลงมือเข้าครัวเอง ส่วนมากก็จะเป็นเชฟที่จ้างมามากกว่าเป็นผู้ปรุงอาหาร เขาเองกว่าจะได้ทานอาหารฝีมือคุณป้าก็ตอนที่ใช้บริการร้านนี้เป็นครั้งที่ห้าแล้ว และเป็นครั้งที่ทำให้เขาติดกับร้านนี้ไปไหนไม่ได้

“ใช่ค่ะ” พนักงานสาวตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม

อีกสิ่งหนึ่งนอกจากรสชาติอาหารแล้ว บริการของร้านนี้นี่แหละที่ทำให้อินทัชกลายเป็นลูกค้าประจำ ตั้งแต่ลูกจ้างไปยังเจ้าของร้าน ไม่มีใครมองเขาด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามหรือข้องใจในตัวเขาเพราะข่าวลือเลยสักคนเดียว

นี่มันน่าประทับใจมากจริง ๆ

“เดี๋ยวจะไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะนะคะ” เมื่อเห็นว่าลูกค้าเงียบไปแล้ว พนักงานสาวก็พูดแจ้งให้ทราบ

“ครับ” อินทัชรับคำแล้วเบี่ยงตัวเดินออกมา เมื่อรู้สึกว่าคนเริ่มทยอยเข้ามาสั่งอาหารกันเยอะขึ้น

โชคดีที่เขาฉลาดไหวตัวทัน รีบมาสั่งอาหารก่อน ไม่อย่างนั้นกว่าจะได้กิน หิวตายกันพอดี

คนหิวเพราะเสียพลังงานกับการวิ่งไปมากนึกยินดีกับความฉลาดของตัวเองในใจ เดินยิ้มมุมปากด้วยความพอใจมาตลอดทาง จนกระทั่งเดินมาถึงโต๊ะอาหารที่ตัวเองจองเอาไว้ รอยยิ้มที่มุมปากก็แข็งค้างพอดี

ไม่ใช่ว่าเขาจองโต๊ะเอาไว้แล้วเหรอ กระเป๋าเอกสารการเรียนของเขาก็วางอยู่บนเก้าอี้นั่น แล้วทำไม

แล้วทำไมคณะของคิงถึงมานั่งอยู่ที่โต๊ะตัวนั้นได้!

จะบอกว่าไม่เห็นกระเป๋าที่เขาวางไว้บนเก้าอี้นั่นเหรอ หลุยส์วิคตองนั่นใหญ่จนใส่ได้ทั้งแม็คบุ๊คทั้งชีทเรียนเลยนะ

จะไม่เห็นไม่ได้!

คนโดนแย่งโต๊ะอาหารกรีดร้องโวยวายในใจ ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างต้องการหาทางหนีทีไล่ให้กับตัวเอง ภาวนาขอให้มีโต๊ะเหลือสักโต๊ะให้เขาได้ย้ายไปนั่ง

แต่คำภาวนาของเขาไม่เป็นจริง เมื่อโต๊ะอาหารกว่าร้อยโต๊ะถูกจับจองไปจนหมดแล้ว กลุ่มคนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนภายในช่วงเวลาไม่ถึงห้านาที แต่ทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไม่ทนนั่งร่วมโต๊ะกับคิงโดยถือว่าตนเองเป็นผู้มาก่อน

ทำไมมหาวิทยาลัยต้องออกกฎห้ามนำอาหารออกไปกินนอกแคนทีนหรือนอกพื้นที่ที่จัดไว้สำหรับกินอาหารนะ

กฎพวกนี้ออกมาทำไม ทำไมไม่ไปสนใจเรื่องความเหลื่อมล้ำอย่างอื่นแทน

คนโมโหหิวเริ่มจะพาลไปเรื่องอื่นแล้ว

ยังไม่ทันจะตัดสินใจอะไรก็เห็นว่าอาหารถูกยกมาเสิร์ฟแล้ว คนจำสัญลักษณ์ของร้านประจำได้ทำได้เพียงแค่ตัดสินใจเดินไปยังโต๊ะที่ตัวเองจองเอาไว้และบัดนี้มีคนมาแย่งนั่งอย่างจำยอม

แต่เมื่อเดินเข้าไปประชิดโต๊ะอาหารได้ก็ได้อ้าปากค้างอย่างมึนงงเมื่อเมนูอาหารที่ตัวเองสั่งมานั้นถูกวางอยู่ตรงหน้าคิง

อินทัชก้มหน้ามองอาหารที เงยหน้ามองคิงสลับกับคนเสิร์ฟทีอย่างคนมึนงง

นี่เขาจะโดนแย่งทั้งโต๊ะทั้งอาหารเลยงั้นเหรอ!

คนหิวงอแงกับตัวเองในใจจนลืมเก็บสีหน้า และอาการมองอาหารทีมองคนทีด้วยคิ้วที่ขมวดจนยุ่งนั่นก็ทำให้คนที่มองมาอดรู้สึกขำไม่ได้

ตลกดี

ไหนเด็กเสี่ย เขาเห็นแต่เด็กหิวจนหน้างอแงเหมือนเด็กสามขวบก็เท่านั้น

“นายมายืนทำไมตรงนี้” โฬมเป็นผู้ที่เปิดปากถามขึ้นมา และนั่นก็ทำให้คนที่กำลังงองแงกับตัวเองในใจละสายตาจากอาหารไปมอง

“นี่โต๊ะผม” ตอบคนที่ทั้งอายุมากกว่า ทั้งมีอำนาจมากกว่าพร้อมกับชี้นิ้วไปยังกระเป๋าของตัวเองที่ยังว่างอยู่บนเก้าอี้ว่างเพียงตัวเดียวที่ยังไม่มีคนจับจองนั่งลงไป เป็นหลักฐานบอกว่าเขาจองโต๊ะตัวนี้เอาไว้ก่อนจริง ๆ

“โต๊ะนาย นายซื้อเอาไว้เหรอ” ถามกลับด้วยรอยยิ้มมุมปาก แววตาฉายแววเจ้าเล่ห์

โฬมกำลังสนุกที่ได้แหย่คน ยิ่งเป็นคนที่ปกติชอบทำหน้ามึน ๆ ไม่สนใจอะไรแม้กระทั่งข่าวลือยแย่ ๆ ของตัวเอง แต่พอโดนแย่งโต๊ะเข้าหน่อยก็ทำตัวพองขนพองเหมือนลูกแมวตอนโกรธ

“แต่ปกติ ถ้ามีกระเป๋าหรือของวางเอาไว้อยู่บนโต๊ะ คนปกติทั่วไปเขาก็ต้องรู้อยู่แล้วนี่ว่าโต๊ะนี้โดนจองเอาไว้แล้ว” อินทัชพูดตอบ เขากำลังสู้เต็มที่เพื่อให้ได้โต๊ะอาหารมาครอบครอง

ลืมสิ้นแล้วว่าโดนแย่งโต๊ะโดยคิงและอัศวินทั้งสี่

ฝ่ายพนักงานเสิร์ฟนั้นหายไปตั้งแต่เสิร์ฟอาหารเสร็จแล้ว

“นายกำลังว่าพวกฉันไม่ใช่คนปกติงั้นเหรอ แต่ก็ถูกแล้วคนปกติที่ไหนจะหน้าตาดีเท่าพวกฉัน”

ประโยคที่ได้รับจากอีกคนทำให้อินทัชเปลี่ยนจุดวางสายตา

นี่มัน ใช่คำพูดที่คนปกติเขาพูดกันงั้นเหรอ

อินทัชได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองในใจ

ว่าแต่ว่า อัศวินเป็นคนอย่างนี้เองเหรอ

ชื่นชมตัวเองอย่างหน้าด้าน ๆ เนี่ยนะ

ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยว่าคนจะหลงตัวเองขนาดนี้ นึกว่าหลงอำนาจแค่อย่างเดียว

นี่คือกลุ่มคนที่คนทั้งมหาวิทยาลัยเกรงกลัวงั้นเหรอ

คนที่ได้ยินประโยคเยินยอตัวเองของลอยซ์คิดในใจอย่างรับไม่ได้

ลอยซ์หัวเราะขำเบา ๆ เมื่อเห็นคนมีท่าทีขนลุกขนพองกับคำพูดของเขา

เจ้าเด็กนี่โอกาสได้เห็นอีกด้านของพวกเขาแท้ ๆ แต่กลับไม่รับรู้

แล้วหน้ามึน ๆ อย่างนี้ ดูไม่เหมือนว่าจะเป็นคนคนนั้นได้เลยสักนิด

“น่ารำคาญ จะนั่งก็นั่ง จะยืนพูดอยู่ทำไม” เสียงราบเรียบอันเป็นเอกลักษณ์ของคิงขัดจังหวะความคิดของทั้งคนเป็นอัศวินข้างกายและคนที่ได้รับตำแหน่งกบฏไปครอบครอง

“ไม่..”

“ไป ไปนั่งเร็ว อย่าให้คิงรำคาญไปมากกว่านี้” อินทัชยังปฏิเสธไม่ทันจบ ลอยซ์ก็พูแทรกขึ้นมาก่อน เท่านั้นยังไม่พอ ยังลุกขึ้นยืนดันตัวคนไปนั่งลงที่ตำแหน่งข้าง ๆ คิง

อินทัชที่โดนดันลงไปนั่งยังงง ๆ ว่าตำแหน่งเก้าอี้ตรงนี้มันว่างตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ใช่ว่าตอนแรกคนเอ่อ คนที่หน้านิ่ง ๆ อีกคนหนึ่งนั่งอยู่หรอกเหรอ สงสัย มึนงง ก่อนจะพบว่าคนหน้านิ่งอีกคนที่ตัวเองพูดถึงนั้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้อีกตัว

กลายเป็นว่าเขาโดนขนาบข้างด้วยคนหน้านิ่งทั้งสองคน

การกระทำของกลุ่มคนที่เป็นที่เกรงกลัวของนักศึกษาทั้งมหาวิทยาลัยทำให้คนที่ลอบมองมาอ้าปากค้างด้วยความสงสัยว่าสิ่งที่เห็นอยู่นี่มันคืออะไรกัน

ทำไมอัศวินถึงได้ให้กบฏไปนั่งข้างคิงอย่างนั้น แล้วทำไมคิงถึงได้ไม่มีท่าทีอะไรเลย

ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมานอกจากอัศวินที่เป็นเพื่อนทั้งสี่แล้ว คิงก็ไม่เคยยอมให้ใครนั่งร่วมโต๊ะด้วยไม่ใช่เหรอ แม้กระทั่งอดีตควีนที่เคยมีข่าวลือว่าจะได้เป็นคู่หมั้นคู่หมายกับคิงก็ยังไม่เคย

นี่มันวันตลกอะไรกัน หรือพวกเขากำลังตาฝาดอยู่

บางคนสงสัย บางคนตั้งคำถาม บางคนกำลังตื่นตัวเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ และ

บางคนกำลังอิจฉาริษยา

อินทัชของเรา แม้ว่่าน้องจะมีความสามารถพิเศษเหนือคนทั่วไปอยู่ แต่น้องก็คือเด็กอายุสิบเก้าคนหนึ่งที่บางครั้งก็ยังมีความงอแงในตัวอยู่นะคะ แต่รับรองว่าน้องจะแค่งอแง หน้ามึนบ้าง แต่ไม่งี่เง่าแน่นอน

ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ