อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #33 : บทที่ 7 คนสำคัญ (1)

สายฝนยังเทกระหน่ำอยู่นอกหน้าต่างที่เป็นกระจกในแจ๋วตอนที่อุรัสยาก้าวออกมาจากห้องนอนกว้าง บ้านหลังนี้แตกต่างจากคฤหาสน์เปรโดสโดยสิ้นเชิง

คฤหาสน์เปรโดสเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่ หรูหรา มีระดับ ดูโดดเด่นท่ามกลางธรรมชาติที่รายล้อม ในขณะที่บ้านหลังนี้กลับถูกออกแบบให้กลมกลืนกับทิวทัศน์โดยรอบที่เป็นทิวเขาและไร่กาแฟ

ตัวบ้านหลังนี้ออกแบบเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวยกสูง และตั้งอยู่บนจุดที่สูงที่สุดของเนินเขา มีระเบียงกว้างๆ ให้นั่งทอดอารมณ์ไปกับกลิ่นต้นไม้ใบหญ้าแสนสดชื่นได้ทั้งวันทั้งคืน ด้านหน้าของระเบียงไม้มีสระว่ายน้ำแบบส่วนตัวให้เพลิดเพลินท่ามกลางธรรมชาติกลางแจ้ง  ตัวบ้านนั้นนอกจากไม้แล้วก็ยังนำเอากระจกมาตกแต่งเพิ่มเพื่อให้แสงลอดผ่านเข้ามาในห้องได้อย่างสะดวก อีกทั้งผู้พักอาศัยจะได้รับวิวภายนอกได้ทุกวันไม่ว่าจะเป็นวันที่ฝนตกหรือวันที่แดดแรงจัด

ถึงตัวบ้านจะถูกออกแบบให้เข้ากับธรรมชาติ แต่ภายในกลับมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครันและทันสมัยบ้านหลังนี้จึงให้ความรู้สึกทั้งน่าอยู่ ส่วนตัว สงบ และสะดวกสบาย

อุรัสยาพิงไหล่กับกำแพงกระจก ทอดสายตาไปยังทิวเขาสีเขียว เมื่อมองผ่านม่านน้ำฝน ภาพที่เห็นเป็นเพียงภาพพร่ามัว และดูหม่นเศร้า ไม่ต่างจากความรู้สึกของเธอตอนนี้เลยสักนิด

หญิงสาวถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จะจัดการยังไงกับความรู้สึกของตัวเอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรทำยังไงต่อไป

ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เธอยืนนิ่ง และจมอยู่ในความรู้สึกที่หาทางออกไม่เจอ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงราบเรียบดังขึ้นอยู่เบื้องหลัง

        “ทำอะไรอยู่ ไหนบอกว่าจะมาหาอะไรกินไง”

         “กำลังจะไปค่ะ”

“งั้นก็เผื่อด้วยก็แล้วกัน”

“คะ?” อุรัสยาถามกลับอย่างไม่แน่ใจ

“บอกว่าทำเผื่อด้วย”

“ได้ค่ะ”

สิ้นเสียงเสียงตอบรับ ริมฝีปากได้รูปบิดขึ้นอย่างดูถูก

อุรัสยาเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย มีพร้อมตั้งแต่ลืมตาดูโลก แม้ว่าครอบครัวของเธอจะล้มละลาย ก่อนที่บิดามารดาจะประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต แต่พ่อของเขาก็รับเธอมาไว้ในครอบครัว เลี้ยงดูอย่างดี ไม่ให้หยิบจับอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ทำให้เธอทำอะไรแทบไม่เป็น

เขาไม่รู้หรอกว่าเธอมีแผนการอะไรอยู่ ไม่รู้ด้วยว่าพ่อของตนคิดจะทำอะไร แต่ในเมื่อไม่ยอมหย่าให้เขาแต่โดยดี เขาก็จะทำให้เธอทรมานจนเป็นฝ่ายร้องขอที่จะหย่าขาดจากเขาด้วยตัวเอง

        ริมฝีปากที่บิดขึ้นคลายความสงสัยในคำสั่งของเขาให้หมดไป และก็ทำให้อุรัสยารู้ได้ด้วยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเข้าใจแบบนั้น...

เธอเรียนไม่เก่ง เล่นดนตรีก็ไม่เอาไหน เล่นกีฬาก็ไม่ได้เรื่องสักอย่าง แถมยังทำงานบ้านไม่เป็น แต่สิ่งที่เธอทำได้ดีในชีวิตนี้มีอยู่สองอย่างเท่านั้น นั่นก็คือก็คือการวาดภาพ กับทำอาหาร ถึงแม้ว่าครั้งแรกที่ลองทำอาหารเธอเกือบเผาครัวทิ้งก็ตาม

แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอทำอาหารเป็น เพราะตอนที่อยู่ในคฤหาสน์เปรโดสเธอแทบไม่ได้หยิบจับอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน มีแต่การวาดภาพมั้งที่บรูโน่ส่งเสริมให้เธอได้เรียนรู้ ท่านคงเห็นว่าการวาดภาพช่วยให้เธอคลายความเหงาและความเศร้าที่เสียบุพการีทั้งสองไปอย่างกะทันหัน ถึงได้ส่งเสริมเธอมาโดยตลอด แต่ตอนที่ต้องออกไปอยู่เพียงลำพังเธอได้ลองทำอะไรหลายๆ อย่างที่ไม่เคยได้ทำ และนั่นก็ทำให้รู้ว่าการทำอาหารเป็นอีกอย่างหนึ่งที่เธอทำได้ดี ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เก่งเหมือนเชฟที่ถูกจ้างมาประจำที่คฤหาสน์เปรโดส แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดที่จะกินไม่ได้

         อุรัสยาหมุนตัวเดินเข้าไปในครัวที่มีดีไซส์ผสานธรรมชาติและความทันสมัยรวมไว้ด้วยกันอย่างลงตัว หญิงสาวเปิดตู้เย็นสำรวจว่าของสดมีอะไรบ้างที่พอจะทำอาหารได้บ้าง

เพราะปกติคริสเตียนจะพักที่คฤหาสน์หลังใหญ่มากว่าที่บ้านหลังนี้ อีกทั้งคริสเตียนก็ไม่เคยทำอาหารกินเอง แน่ล่ะ เขาทำอาหารเองไม่เป็น ซึ่งคนที่มีเงินจ้างเชฟมือหนึ่งของโลกมาคอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้ก็คงไม่จำเป็นต้องทำอาหารเป็น

และด้วยเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล เธอจึงคิดว่าในตู้เย็นคงมีของที่พอจะทำอะไรกินได้ไม่มากนัก แต่ในตู้กลับมีของสดอัดแน่น ราวกับที่นี่มีคนอยู่เป็นประจำ

อุรัสยาหยิบผัก และของสดที่ต้องใช้ของจากตู้เย็นเมื่อตัดสินใจได้ว่าจะทำอะไรดี เธอกำลังวางของไว้ที่เคาน์เตอร์ครัวตอนที่รู้ตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองอยู่ เพราะครัวในบ้านหลังนี้เป็นส่วนหนึ่งของห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ เพียงแค่ถูกคั่นส่วนด้วยเคาน์เตอร์เล็กๆ ดังนั้นคนที่นั่งตรงโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่บนพื้นพรมสีเอิร์ธโทนจึงมองเห็นเธอได้ แม้ว่าไม่ได้อยากจะมองก็ตาม

พอรู้ว่าเขามองอยู่หญิงสาวก็เกร็งไปหมด มือที่ใช้หยิบนั้นหยิบนี่ก็ดูเงอะงะไปหมดหยิบผิดหยิบถูก แม้จะรู้ว่าเขาจับจ้องมาด้วยสาเหตุใด แม้จะห้ามใจตัวเองแล้ว แต่คนที่ไม่เคยได้อยู่ในสายตาของเขาเลยก็อดใจเต้นแรงไม่ได้

         “คงไม่ได้กินแน่วันนี้ แต่อย่าทำครัวไหม้ก็แล้วกัน” คงเป็นเพราะท่าทางเงอะๆ งะๆ ของเธอ เสียงเย้ยหยันจึงหลุดออกมาจากคนที่นั่งอยู่ไม่ไกล เขามองมาอีกครู่หนึ่งด้วยแววตาเย็นเฉียบอย่างเช่นเคย ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้น แล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

         พอไม่มีสายตาที่มองมาความเกร็งเครียดก็หายไป อุรัสยาพ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะเริ่มต้นทำอาหารด้วยการหุงข้าว  พอหุงข้าวเสร็จก็เริ่มมาหันส่วนผสม

โมเคกา สตูพื้นเมืองของชาวบราซิลเลี่ยนที่ทำมาจาก ปลา กะทิ กุ้ง มะเขือเทศ หัวหอม กระเทียม และผักชีเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว อุรัสยาตักสตูใส่ถ้วย และตักข้าวใส่จานสองจาน แล้วยกทั้งหมดไปที่โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น ก่อนจะเดินที่ที่ประตูห้องนอน เพื่อเรียกให้คนในห้องออกมากินอาหาร

      สำหรับคนที่ยังไม่ได้โหลด รีบโหลดก่อนหมดโปรฯ โปรโมชั่นลดจัดเต็มหมดแล้วหมดเลยจ้า