เวลาในแต่ละวันของผมถูกใช้ไปอย่างเปล่าประโยชน์
ผมเคยถูกถามว่าจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น และไม่คิดจะตอบมันด้วย
มันคือชีวิตของผม ผมจะไม่ให้ใครเข้ามาในชีวิตของผม และผมจะไม่มีทางเข้าไปในชีวิตของใครทั้งนั้น!
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมมีความคิดที่แตกต่างไปจากเดิม
มันเป็นวันที่ผมเกลียดที่สุดเพราะมีเม็ดฝนเต็มท้องฟ้า
ในทางเดินกลับบ้านที่คุ้นชินกลับมีบางอย่างแปลกตาไปกว่าทุกวัน
และนั้นทำให้บางอย่างเปลี่ยนไปจากทุกที
" นายกำลังร้องไห้หรอ? "
" . . . "
" . . . "
" . . . "
" . . . "
ความเงียบคือคำตอบของคำถามผม ผมเคยมีความสุขเวลาเงียบใส่คนอื่น แต่พอเจอกับตัวเองแล้วรู้สึกโมโหเป็นบ้า
แล้วนี่ผมควรจะเดินกลับบ้านไปได้แล้ว ผมไม่ควรเอาร่มของตัวเองไปกางให้เขา ฝนที่ผมเกลียดมันเลอะผมไปหมดแล้ว
แต่ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว อาจจะเป็นเพราะผมเป็นคนขี้สงสาร หรืออาจเป็นเพราะ. . .
" ขอบคุณนะ "
ตึกตัก ตึกตัก
ผมอาจจะเริ่มชอบฝนแล้วก็ได้. . .
___________________________________________________________________________________________________________
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น