คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ★ SF ★ พ่อของผมชื่อชานยอล ❥CB1 100% รีไรท์ใหม่ทั้งหมด
..
รีไรท์ใหม่ทั้งหมด 27/2/14
ข้อควรกระทำ : ปิดหน้าหลักออกไปก่อนนะค่ะเดี๋ยวเพลงมันจะตีกัน
เป็น SF นะค่ะเนื้อหาไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก ไรท์เอามาคั่นเวลา อยากให้อ่านกันทุกคน หลังจากห่างหายไปนาน
คำเตือน : ทำใจไว้ก่อนล่วงหน้ากับสิ่งที่ตามมาในอนาคต
กันว่าถ้าหากเราทำความดีมากๆเราจะสามรถขอพรได้ 3 ข้อ
แน่นอว่านว่าถ้าพวกคุณขอได้ข้อแรกเลยคือคุณจะต้องขอให้ตัวเองและครอบครัวมีความสุข ส่วนข้อสองคุณอาจจะขอให้ความฝันของคุณเป็นจริง และข้อสุดท้ายคุณก็อาจจะขอให้คุณได้สมหวังในความรักกับใครสักคนหนึ่ง
แต่สำหรับผม ถ้าหากผมสามารถขอพรได้สามข้อจริง
.ข้อแรกผมจะขอให้เขากลับมา
ข้อสองผมจะขอให้เป็นเหมือนดั่งข้อแรก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
และข้อสุดท้ายผมก็ขอให้เป็นดั่งข้องสอง
ท่านประธานครับ คุณหนูเซฮุนโทรมาบอกว่าเธอจะมาถึงตอนประมาณ2ทุ่มครึ่งครับท่านประธานจะไปรับเองหรือจะให้สั่งคนไปรับครับ
“ ผมไปรับเจ้าแสบเองดีกว่า ขืนให้คุณคิมไปรับผมเกรงว่าเจ้าแสบมันจะปั่นหัวพวกคุณเหมือนครั้งที่แล้วอีก ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับคุณคิมเชิญตามสบายเลยครับวันนี้ไม่มีอะไรแล้ว“
ปาร์ค ชานยอล ท่านประธานของปาร์คกรุ๊ป บริษัทอสังหาริมทัพย์ยักษ์ใหญ่ในเกาหลี เขามีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเอเชียด้วยความสามารถของเขาทำให้เขาได้เข้าบริหารและทำงานในบริษัทของผู้เป็นพ่อซึ่งเสียชีวิตลงเมื่อไม่กี่ปีก่อนด้วยโรคร้าย ชานยอลเข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้ตั้งแต่อายุ 22 ปี ด้วยเป็นนักศึกษาที่จบใหม่ในตอนนั้นและยังเป็นคุณพ่อที่เลี้ยงลูกทำให้ชานยอลขยันขันแข็งที่จะทำงานไม่ว่าจะงานใดก็ตาม ด้วยความที่ผู้เป็นพ่อเคยเข้าใจผิดและผิดหวังในตัวของชานยอลงานแรกที่เขาได้ทำคือการเป็นพนักงานกวาดขยะ ต่อมาก็เป็นเด็กเดินส่งเอกสารและต่อมาเป็นพนักงานฝ่ายบัญชี ฝ่ายออกแบบ และเกือบจะทุกๆฝ่ายในบริษัทชานยอลเองก็เคยกระทำมาหมดแล้ว ถึงจะเป็นลูกของเจ้าของบริษัทแต่ยังไง ปาร์คจุนโฮ ก็ยังให้เงินเดือนตามอัตราพนักงานปกติของบริษัทอยู่ดี จนวันหนึ่งปาร์ค จุนโฮ ได้ปรับความเข้าใจกับคนเป็นลูกและให้เขาได้รับตำแหน่งผู้บริหารสืบต่อมาจนถึงปัจจุบัน จนถึงตอนนี้ชานยอลก็ยังเป็นเด็กหนุ่มที่มีไฟอยู่ในตัวเพราะเพียงแค่อายุ 30 เขาก็สามารถทำเงินให้ปาร์คกรุ๊ปได้หลายพันล้านบาทต่อเดือน แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามถึงเขาจะเก่งหรือทุ่มเทให้งานสักเพียงไหนแต่สิ่งหนึ่งที่ถือว่าเป็นแก้วตาดวงใจนั้นก็คือ ‘ เซฮุน” ลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ถึงแม้ว่าเซฮุนจะไม่เคยเห็นหน้าแม่ก็ตามแต่ แต่ปาร์คชานยอลก็สามรถเลี้ยงลูกชาย วัย15ปีได้อย่างไม่มีข้อบกพร่อง
เซฮุนเป็นเด็กที่ทุกคนต่างเอ็นดู...ไม่ว่าจะเป็นคนในตระกูลปาร์คเองหรือเป็นคนในปาร์คกรุ๊ปทั้งหมดต่างรักใคร่และเอ็นดูเด็กคนนี้ด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาที่ดูน่ารักจิ้มลิ้ม หรือนิสัยขี้เล่นขี้อ้อนของเด็กคนนี้ทำให้ทุกคนต่างพากันชื่นชมคุณพ่อปาร์ค ที่สามารถเลี้ยงลูกได้ดี ...ถึงแม้เซฮุนคนนี้จะอยู่กับผู้เป็นพ่อเพียงสองคนก็ตาม....... เซฮุนไม่ได้มปมด้อยเรื่องแม่แม้แต่น้อย เด็กคนนี้เข้าใจดีและไม่เคยคิดจะเอ่ยหาคนเป็นแม่ให้ผู้เป็นพ่อต้องช้ำใจเลยสักครั้ง .... เพราะยังไงเซฮุนเองก็รู้ดีว่าคนเป็นพ่อคนนี้รักเขามากขนาดไหน
จนกระทั่งเซฮุนอายุ 10 ปี เจ้าหนูก็ถูกส่งไปเรียนต่อที่อเมริกา ... วัฒนธรรมที่โน่นทำให้เด็กหนุ่มโตขึ้นเป็นอย่างมาก .. ถึงแม้เซฮุนจะจากเกาหลีไป5ปีแต่ผู้เป็นพ่อก็ขยันบินไปหาลูกชายตัวดีทุกๆอาทิตย์...จะมีอยู่บ้างบางอาทิตย์ที่คนเป็นพ่อติดประชุมใหญ่จนไม่สามารถไปหาลูกชายคนนี้ได้แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเสร็จภาระกิจ ปาร์คชานยลอคนนี้ก็ต้องรีบเก็บกระเป๋าไปหาลูกชายภายในทันทีเพราะกลัวลูกชายคิดถึง
....
“เป็นไงเจ้าแสบแคลิฟอร์เนีย สาวไม่ถูกใจเลยหรือไงเห็นปกติวันหยุดยาวๆต้องให้ป๊าไปหาไหนมาวันนี้กลับเป็นฝ่ายมาหาป๊าซะเองหล่ะ”
.
........ใช่จะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้กะล่อนซะขนาดไหนยิ่งโตไปนิสัยยิ่งเหมือนคนเป็นแม่ไม่มีผิด ไม่ว่าจะขี้อ้อนคุยเก่ง ชอบทำตัวให้มีเสนห์อยู่ตลอดเวลา ..ถึงว่าหล่ะลูกชายของเขาคนนี้ถึงได้"ฮอต" มากในกลุ่มหนุ่มสาวของไฮสคูลที่ไปอยู่.......
“โถ่ววป๊าครับ ผมเองไม่ได้มาเกาหลีเกือบ5ปีแล้วนะฮะให้ผมมาหาสาวๆในสต็อกของผมบ้างเถอะฮ่าๆๆๆๆ”
“มาถึงก็จะไปหาสาวในสต็อกทันทีเลยนะ แล้วมาคราวนี้มากับใคร ใช่หนูลู่ฮานหนุ่มหน้าหวานคนนั้นหรือปล่าว”
“ผมไม่ได้มากับลู่ฮานหรอกฮะ ผมมากับคุณครูสอนพิเศษคนฉ๋วยต่างหาก”
“ ครูสอนพี่เศษอะไรกัน ลูกเรียนพิเศษกับเขาด้วยเหรอ?”
“ก็มีบ้างหนะครับ พอดีผมติดใจครูคนนี้มากๆเลยหิ้วเขามาหน่ะปกติเขาก็อยู่บ้านเราที่แคลิฟอร์เนียนั้นแหล่ะป๊า แต่แค่เสาร์อาทิตย์ที่ป๊าไปหาผมเขาดันกลับบ้าน ป๊านี่พลาดกับคุณครูคนสวยของผมตลอดเลย น่าเสียดายจริงๆเลย”
“ นี่แอบซ่อนสาวไว้แล้วไม่บอกป๊า ... กลับไปบ้านจะให้แม่นมตีซะให้เข็ดเลยดีมั้ย ”
" โหยป๊าอย่าดุ ฮุนนักสิฮะ ฮุนเป็นหนุ่มแล้วอายุตั้ง15 เรื่องแค่นี้มันธรรมดามากสำหรับเด็กอเมริกานะป๊า "
" มันน่านักนะเจ้าเด็กแสบ ...... แล้วไหนหล่ะคุณครูของเราทำไมเขายังไม่ออกมานี่ผู้โดยสารออกมาจะหมดแล้วนะ "
“ รอแป๊ปสิครับป๊า คุณครูของผมเขากำลังเข้าห้องน้ำอยู่อีกเดี๋ยวก็คงจะออกมาแล้วหล่ะ นั้นไงๆแบคกี้ๆทางนี้”
ทันทีที่คุณครูตัวเล็กได้ก้าวเข้ามาจนถึงเขตที่ผมกับลูกชายยืนอยู่ โลกทั้งใบก็ตั้องหยุดนิ่งไว้ที่ตรงนี้สมองของผมสั่งการให้ไปสบตากับคุณครูตัวเล็กหัวใจของผมมันก็สั่นขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด นั่นทำให้ผมรู้ว่าคนที่จากผมไป 15 ปีนั้นได้กลับมา บยอนแบคฮยอน นายกลับมาแล้วใช่มั้ย ? นายจะกลับมาอยู่กับฉันและลูกใช่หรือปล่าว? นายจะไม่ทิ้งฉันไปไหนอีกแล้วใช่ไหม?....
“ป๊าฮะๆนี่แบคกี้ คุณครูสอนพิเศษผมเองฮะ น่ารักใช่ไหมล่ะ? ”
คำถามมากมายกำลังวนเวียนอยู่ในหัวของผมตอนนี้ อะไรกันทำไมถึงชื่อแบคกี้ คนคนนี้ต้องชื่อแบคฮยอนสิ คนที่ผมคุ้นเคยมาตลอด ......
" สวัสดีครับคุณพ่อของเซฮุน ผมชื่อแบคกี้นะครับ เรียกผมว่าแบคเฉยๆก็ได้ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ "
คนตัวเล็กพูดจบก็ยิ้มให้กับชานยอล รอยยิ้มที่สดใสนั่น รอยยิ้มที่ผมโหยหามาโดยตลอด ตอนนี้สติของผมได้หายออกไปจากตัวเรียบร้อยแล้ว หายไปกับรอยยิ้มของคนน่ารักที่ผมเผ้ารอมาตลอด15 ปี
‘ เอ่อ ........ นายคือแบคฮยอนใช่ไหม ?’
"................................. "
" เปล่าฮะ ผมไม่ใช่แบคฮยอน ผมคือ แบคกี้ คาร์รี่ แบคกี้ ครับ "
"..................... "
แต่ปาร์คชานยอลคนนี้ฟังสิ่งที่คุณครูตัวเล็กพูดซะที่ไหนกัน ฉับเขาก็พุ่งเข้ากอดกับคุณครูตัวเล็กของเซฮุนเข้า คนตัวเล็กดูท่าทางจะตกใจแต่ก็ได้แต่กลั้นหายใจไว้ไม่กล้าแม้แต่ขยับกาย คนตัวสูงก็ยังคงกอดแน่นๆอีกหลายครั้งจนคนตัวสูงเองเริ่มที่จะผละกอดนี้ออกมา
“หายไปไหนมา .... ทำไมไม่กลับมาหา รู้มั๊ยปล่อยให้เราเลี้ยงลูกคนเดียวมันเหนี่อยนะทำไมไม่กลับมา ตอบฉันสิ ทำไมไม่กลับมา ฮึกๆ ฮือออออ
ปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลมาอย่างไม่อายใคร คนตัวเล็กที่มองอยู่อย่างสงสารก็ได้ส่งสายตาไปหาเจ้าแสบที่ยืนอมยิ้มกรุ้มกริ้มอยู่ แต่ทันที่ที่ปาร์คชานยอลหันไปหา เด็กน้อยที่ทำหน้าตาทะเล้นกลับทำหน้าตาเศร้าสลดกว่าอย่างที่เคย สงสัยรางานนี้รางวัลออสก้าต้องตกเป็นของหนุ่มน้อเซฮุนวัย15 คนนี้แน่นอน
“ ป๊าแบคกี้เขามาเหนื่อยๆ เรากลับบ้านกันดีกว่าไหม อีกอย่างแบคกี้เขาอยู่กับพวกเราอีกตั้งหลายอาทิตย์ทีนี้ป๊ามีไรป๊าไว้ค่อยเคลียร์จะดีกว่านะ วันนี้ฮุนว่าป๊าเริ่มอาการไม่ดีแล้วหล่ะ”
ประโยคหลังตั้งใจจะบอกให้คุณครูตัวเล็กที่เดินติดๆกันมาเป็นคนรับรู้ เจ้าตัวที่เดินตามติดๆมาก็อดที่จะนึกขำไม่ได้ ไหนที่เซฮุนเคยบอกว่าน่าเกรงขามเหมือนดั่งเสือ วาจาดุร้ายเย็นชา แต่ไหนวันนี้กลับกลายมาเป็นลูกแมวร้องไห้ได้หล่ะ ปาร์คชานยอลนะปาร์คชานยอล ไม่สมคำเล่าลืออย่างที่ใครๆเขาพูดกันไว้เลย
" ไปกันเถอะครับคุณชานยอล ...... ไว้คุณมีอะไรสงสัยในตัวของผมผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง :) "
................................................................................................
“ วันนี้เรากลับบ้านของป๊ากันก่อนนะเซฮุนเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนสายๆป๊าจะพาเราไปหาคุณย่าที่บ้านใหญ่กัน”
“เอางั้นก็ได้ฮะป๊า... อืมว่าแต่พรุ่งนี้แบคกี้จะไปหาคุณย่ากับเรามั้ย”
“อืม..แบคกี้ว่าไม่ดีกว่านะเซฮุน.....แค่มาอยู่ที่นี่ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”
“เกรงใจอะไรกันหล่ะแบคกี้...คุณย่าของฮุนท่านใจดีจะได้แถมยังทำขนมอร่อยอีกด้วยน๊า..แบคกี้จะไม่ไปกับเราจริงดิ”
“อือเสียดายมากๆเลยหล่ะแต่โทษทีนะพอดีแบคกี้มีธุระ....”
“อื้อไม่เป็นไร...เรายังอยู่ที่นี่กันอีกตั้งหลายอาทิตย์...ไว้เราค่อยพาแบคกี้ไปหาก็แล้วกัน”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !
... สักครู่นะฮะ.......
“เอ่อคุณชานยอล ..... มีธุระอะไรเหรอครับ?”
“ ผมขอเข้าไปคุยในห้องได้มั้ยครับ...”
“ อย่างนั้นก็ได้ครับ..เชิญครับ ”
“ เอ่อ..คุณชานยอลมีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ ”
“ อ่อ..เอ่อ เอิ่ม พอดีผมจะคุยเรื่องเซฮุนหน่ะครับ เซฮุนตอนอยู่อเมริกาเป็นยังไงบ้างเหรอครับ เขา เอ่อ เขางอแงบ้างรึปล่าว”
“ ฮ่าๆๆๆ ก็มีบ้างครับ...แต่นั้นเป็นช่วงแรกๆที่เขาไปอยู่ที่โน่นน่ะครับ แต่ตอนนี้ลูกของคุณน่ะโตแล้วสามารถรับผิดชอบอะไรได้แล้วเขาคงไม่งอแงเหมือนเมื่อก่อนแล้วหล่ะครับ ”
“ …..เอ่อแล้ว...มีแฟนรึยังครับ.........”
“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆลูกคุณอายุสิบห้าจะสิบหกแล้วนะคุณปาร์คชานยอล...เรื่องแฟนเหนี่ยคงต้องมีเป็นธรรมดาสิฮะ........ หรือคุณไม่เคยมีแฟนในวัยนี้กัน..”
“ เอ่อคคือผมไม่ได้หมายความยังนั้นครับคุณแบคกี้”
“ แล้วคุณหมายความว่ายังไงกันเหรอครับคุณชานยอล? ”
“ ความหมายของผมนั้นก็คือ.......
.
.
.
.
.
. คุณต่างหหากหละครับ...มีแฟนรึยัง” J
เช้าวันอาทิตย์ชานยอลได้พาเซฮุนไปบ้านของคุณย่าซึ่งอยู่ห่างออกตรงแถวๆชานเมือง...
“ ว่าไงหลานรัก..ไม่ได้เจอกันหลายปีดูเป็นหนุ่มขึ้นเยอะเลย เป็นไงบ้างพ่อเสือคิดถึงย่าบ้างรึปล่าวย่าให้คนทำขนมรอเพื่อหลานเลยนะเหนี่ย ”
“ โถ่วคุณย่าผมคืดถึงคุณย่ามากๆๆๆเลยฮะ แล้ววันนี้ผมก็เก็บท้องมาเพื่อกินขนมของคุณย่าโดยเฉพาะเลย ”
“ทำเป็นปากหวานไปนะจ้ะหลานย่า ....... ว่าแต่ไหนล่ะคนคนนั้นที่หลานบอกว่าจะพากลับมาด้วยน่ะ ย่าหยากเห็นจนใจแทบขาดอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าวันนั้นเขามีธุระย่าคงได้คุยกับเขา ”
“ วันนี้เขาไม่มาหรอกฮะคุณย่า......แต่คราวหน้าเขาต้องมาแน่นอน...ฮุนมีแผนการดีดีมาทำเสนอฮะคุณย่าจะร่วมมือกับฮุนรึปล่าว J ”
“ แน่ใจเหรอว่าจะค้างที่นี่หน่ะ.....กลับไปกับป๊าก่อนดีไหมแล้ววันพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”
“อะไรกันตายอล!! ฉันคิดถึงหลานแทบตายแกจะดันทุรังให้หลานกลับบ้านไปกับแกทำไมหลานเขาก็คิดถึงฉันแทบแย่..นี่เราไม่ไดเจอกันมาจะ5ปีได้แล้วนะแกยังจะมาพรากแม่ไปจากหลานอีกเหรอ ฮึกๆๆ”
“เอ่อ...ป๊าฮะผมว่าให้ผมอยู่ที่นี่กับคุณย่าเถอะนะ... ดูคุณย่าสิน้อยใจจนน้ำตาไหลแล้วเหนี่ย ป๊าไม่สงสารคุณย่าเหรอฮะ”
“ แล้วคุณครูละลูก...ลูกจะทิ้งแบคกกี้เหรอ.......ป๊าว่ามัน..”
“เขาอยู่ได้ฮะป๊า! แบคกี้อยู่ได้ฮะ”
“ แต่ป๊าว่า......”
“โอ๊ย!! เซฮุนย่าเป็นอะไรก็ไม่รู้ปวดหัวจังเลย โอ๊ยย!!” คุณนายปาร์คขยิบตาให้หลานชายคนโปรดก่อนที่จะแสร้งทำเป็นปวดหัวแล้วให้หลานชายพาขึ้นห้องไป
ให้ตายเถอะชานยอล...ฉันจะสู้หน้าแบคกี้ได้มั้ยเหนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยT T
TBC..............
#ครบ100%แล้วข้าาาาาาาาาาา อ่านเนื้อเรื่องต่อได้ใน SFตอนต่อไปนะค่ะ อันนี้เอามาคั่นเวลา5555 กว่าไรท์จะได้ลงเนื้อเรื่องหลักคงจะสอบเสร็จโน้นนน ต้องขอโทษล่วงหน้าก็แล้วกันนะค่ะ >< อยากเว้นเว้อ #SFคุณพ่อปาร์คชาน
ความคิดเห็น