นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #7 : [TaoChen] เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย...

Tag: เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย....

Paring: TaoChen

Tag: Romantic, Drama

Note: ขอรีไรท์นะคะ แต่รับประกันว่ายังดราม่าเหมือนเดิม (อีกแล้ว)

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

          เธอไม่รู้หรอก เธอหลอกใครไม่เก่ง

            บ่อยครั้งที่ฉันรู้ทัน

            ทุกๆ คำที่เธอพูดมาว่ารักกัน

            มันเจ็บตรงที่มันไม่จริง

          ผมมันก็แค่คนพิการคนหนึ่ง...

          เสียงคลื่นที่สัดสาดดังก้องอยู่ในหู พร้อมทั้งกลิ่นเค็มๆ ของเกลือที่ลอยโชยเข้ามาในห้องนอนช่วยปลุกให้ผม หวาง จื่อเทา ตื่นขึ้นมาได้อย่างไม่อยากเย็น สิ่งแรกที่ผมมองหาทันทีที่ตื่นขึ้นมาก็คือ...คิม จงแดคนรักของผม ผมจะยังเรียกเขาแบบนั้นได้อยู่มั้ยนะ...

          เขาเป็นคนเดียวที่ยอมรับผม และไม่ทิ้งผมไปแม้ผมจะเป็นไอ้คนพิการไร้น้ำยา ผมใช่แขนทั้งสองข้างยันตัวเองขึ้นจากที่นอนก่อนจะพาไปนั่งยังวีลแชร์ที่วางอยู่ใกล้ๆ กลินหอมอ่อนๆ ของข้าวต้มกุ้ง เรียกน้ำย่อยในกระเพาะของผมให้ทำงาน ผมใช้มือทั้งสองข้างหมุนล้อของวีลแชร์พาผมไปยังต้นกลิ่น ก็พบกับชามเข้าต้มกุ้งที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร พร้อมน้ำ ยา และโน้ตสีส้ม

          ผมเลื่อนวีลแชร์เข้าไปใกล้ก่อนจะหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่าน

          ‘ทำสุดฝีมือเลยนะ!!!

                             รัก...

                             เฉินเฉิน’

          ผมใช้ช้อนคนข้าวต้มในชามที่ดูเย็นชืด ก่อนจะหันวีลแชร์ไปทางระเบียงเมื่อได้ยินเสียงของคนที่ผมรัก ก่อนจะพบว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ทันทีที่เขาเห็นผมเขาก็รีบวางและซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลัง และหันมาโบกมือและยิ้มให้ผม ทำให้ผมได้นึกถึงอดีต

          วันนั้น...ผมกับจงแดเราไปเดินเล่มด้วยกันที่ริมหาด เมื่อสุดหาดด้านหนึ่งผมบอกให้เขาหลับตาและยื่นมือมา ก่อนที่ผมจะเอาแหวนที่แอบไปสั่งไว้สวมให้เขา เมื่อสวมเสร็จผมจึงบอกให้จงแดลืมตา เมื่อเขาลืมตา จงแดยิ้มทันทีที่เห็นแหวนก่อนจะพุ่งเข้ามากอดผม จนเราทั้งคู่ล้มลงไปนอนบนพื้นทราย

          เราต่างแลกจูบแสนหวานให้แก่กันและกัน...

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

          แค่หวังอาจมีสักวันที่ฉันชื่นใจ

            ได้ฟังอะไรที่จริงสักครั้งก็ยังดี

            ไม่เคยติดเลยเรื่องจริงที่ฉันหวังให้มี

            คือคำพูดคำนี้ที่เธอว่าหมดรักกัน

          ผมหลุดออกจากภวังค์เมื่อจงแดเอ่ยเรียกจากด้านล่าง ผมมองไปที่เขาที่กำลังใช้กิ่งไม้อันใหญ่พอสมควรเขียนอะไรบางอย่างลงบนพื้นทราย

          ‘LOVE’

          ผมจะยังเชื่อในคำๆ นี้ได้อยู่มั้ยนะ....

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

          มันเจ็บๆ กว่าเธอหลอกฉัน

            คำพูดลวงหลอกเป็นพันๆ

            ไม่ทรมาณเท่าเรื่องจริงที่เธอพูดมา

            เธอพูดโดยไม่หลบสายตา

            ยิ่งเจ็บรู้ไหมเพราะมั่นใจได้ว่า

            วันนี้ที่เธอพูดมาคือเรื่องจริง...

          มันเจ็บ! เจ็บมาก กับการที่ถูกคนรักลวงหลอก แต่เป็นเพราะผมเองที่ยอมให้เขาหลอก...

          ไม่รู้ว่าผมจมอยู่กับความเจ็บปวดในหัวใจนานไปรึยังไง ผมถึงไม่รู้ว่าจงแดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาขึ้นมากอดรอบคอผมเอาไว้เสียแล้ว เขาหอมลงที่แก้มซากๆ ของผม ผมเริ่มไม่รู้สึกใจเต้นแล้วเวลาเขาหอม

          เขาบอกผมว่าจะขอออกไปหาเพื่อน ซึ่งผมก็รู้ดีว่าเพื่อนที่ว่าของจงแดเป็นใคร เขาบีบไหล่ผมหนึ่งที่ก่อนจะเดินจากไป เขาลงไปขึ้นรถสีขาวที่จอดอยู่หน้าบ้านสักพัก ก่อนที่รถคันนั้นจะวิ่งไปจนลับสายตาผม..

          ผมเข็นวีลแชร์พาร่างที่ไร้ประโยชน์ของตัวเองลงไปที่ชายหาด จนถึงตรงที่จงแดเขียนคำว่า ‘LOVE’ เอาไว้ผมเอียงตัวลงไปหลบคำที่แสนหลอกลวงนั้นด้วยความเจ็บปวด โกรธ โมโห จนล้มลงจากรถ ใช้สองแขนลบคำๆ นั้นที่เคยทำให้ผมใจเต้นเมื่อนานมาแล้ว...

          แต่จากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว...

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

            เรื่องนี้ที่บอก ทำไมไม่แกล้งหลอก

            เหมือนๆ ที่เคยพูดมา

            ไม่ได้เตรียมหัวใจมาเพื่อเสียน้ำตา

            กับคำล่ำลาคำสุดท้าย

          ตอนนี้ค่ำแล้ว...

          แต่จงแดก็ยังไม่กลับผมรู้สึกเป็นห่วงเขา หากแต่เสียงเหมือนคนสองคนที่คุยกันนอกบ้านเรียกความสนใจของผมเอาไว้เสียก่อน ผมเข็นวีลแชร์ไปที่หน้าต่างมองลอดผ้าม่านไปพบผู้ชายสองคนยืนคุยกันอยู่หน้าบ้านของผม คนที่ยืนหันหลังผมไม่รู้จัก แต่คนที่ยืนหันหน้ามาทางผม ผมรู้จักดี...จงแด

          ดูเหมือนพวกเขากำลังทะเลาะกัน ผมเหลือบไปมองใต้เตียงที่มีกระเป๋าเสื้อผ้าที่ปิดไม่สนิทวางไว้ ก่อนจะหันไปมองพวกเขาอีกครั้ง ดูท่าทางจะทะเลาะกันรุนแรง เพราะจงแดร้องไห้ก่อนจะเข้าไปกอดผู้ชายคนนั้น

          ผู้ชายคนนั้นดันตัวจงแดออกเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน... ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจนิดหน่อย เพราะหน้าที่นั้นมันเคยเป็นของผม แต่นับจากนี้ไปคงไม่ใช่อีกแล้ว....

          เหมือนทั้งสองคนจะเข้าใจกันแล้วล่ะเพราะพวกเขากอดกัน ผมว่าผมทำใจได้แล้วนะแต่ทำไม น้ำตาถึงไหลออกมาล่ะ

          ผมได้แต่ปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างไม่คิดจะห้าม เพราะผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมร้องไห้ให้กับเขา...

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

          แค่หวังอาจมีสักวันที่ฉันชื่นใจ

            ได้ฟังอะไรที่จริงสักครั้งก็ยังดี

            ไม่เคยคิดเลยเรื่องจริงที่ฉันหวังให้มี

            คือคำพูดคำนั้นที่เธอว่าหมดรักกัน...

          ผมทนมองภาพบาดตานั้นไปได้อีกสักพักนึง ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตูรั้ว ผมจึงรีบเข็นวีลแชร์ไปยังเตียงย้ายร่างอันไร้ประโยชน์ของตัวเองไปนอนลงบนเตียง ห่มผ้า และปิดไฟ แกล้งทำเป็นหลับ

          ผมได้ยินเสียงประตูห้องนอนเปิด พร้อมกับเสียงจงแดที่พึมพำเบาๆ ว่า

          “หลับแล้วเหรอ...”

          ก่อนที่เขาจะหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานนักจงแดก็กลับออกมาในชุดเสื้อเชิ้ตตัวเดียวแขนยาวตัวยาวคลุมเข่า ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกด้านของเตียงก้าวขึ้นมานอนกอดผมจากทางด้านหลัง มือบางนุ่มๆ จับมืซ้ายของผมขึ้นมานิดนึงและใช้นิ้วลูบลงบนแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม ก่อนที่จะหลับไปโดยเอาใบหน้านั้นซุกกับหลังของผม

          ผมลืมตาขึ้นมาในความมืดปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาไร้ซึ่งเสียงร้องไห้อย่างเช่นทุกคืน...

          ถ้าไม่รักกัน ก็อย่ามาทำแบบนี้เลย รู้มั้ยว่ามันเจ็บ...

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

          มันเจ็บๆ กว่าเธอหลอกฉัน

            คำพูดลวงหลอกเป็นพันๆ

            ไม่ทรมาณเท่าเรื่องจริงที่เธอพูดมา

            เธอพูดโดยไม่หลบสายตา

            ยิ่งเจ็บรู้ไหมเพราะมั่นใจได้ว่า

            วันนี้ที่เธอพูดมามันคือเรื่องจริง...

          วันนี้อากาศเย็นสบาย จงแดเลยเข็นผมเดินเล่นริมหาด ตลอดการเดินเราต่างคนต่างเงียบ จนไปถึงสุดขอบถนนซึ่งอยู่สุดหาด ความเงียบที่ปลุกคลุมทำให้ผมนึกถึงครั้งแรกที่ความเชื่อใจของผมที่มีแต่จงแดลดลง...

          วันนั้นค่อนข้างดึกผมได้ยินเสียงคนคุยโทรศัพท์ผมเดินมายังบันไดก็เห็นแสงไฟตรงห้องนั่งเล่นสว่าง ผมเดินลงบันไดมาเพียงสองสามขั้นก็เห็นจงแดกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยความเคร่งเครียด เสียงที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์เป็นเสียงผช. เท่านั้นผมก็พอจะรู้แล้วว่า เขาเริ่มที่จะหมดรักผมแล้ว...

          ในเช้าวันถัดมาเขาบอกกับผมว่าเขาจะไป ผมทำได้แค่รั้งเขาไว้ขอร้องให้เขาอย่าทิ้งผมไป แต่เขาไม่ฟัง ผมจึงยื้อกระเป๋าเขาตรงชานบันได ยื้อกันไปกันมาจนกระทั่ง...

          ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาแค่ต้องการจะให้ผมปล่อยกระเป๋าของเขาแต่มันกลายเป็นว่า...ผมผลัดตกมาจากชั้นสองกลิ้งลงมาตามบันไดจนถึงข้างล่าง

          “เทา!!!!”เสียงร้องเรียกชื่อของผมดังมากแต่ผมไม่รับรู้อะไรนอกจากความเจ็บปวด ผมคิดว่าผมคงจะขาหักแล้วละ เพราะขาผมเริ่มไม่รู้สึกอะไรแล้ว

          จงแดรีบวิ่งลงมาจากชั้นบนมาประครองร่างของผมพร้อมทั้งร้องเรียกชื่อ และขอโทษขอโพยผมมากขนาดไหน จนถึงโรงพยาบาล...

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

          มันเจ็บๆ กว่าเธอหลอกฉัน

            คำพูดลวงหลอกเป็นพันๆ

            ไม่ทรมาณเท่าเรื่องจริงที่เธอพูดมา

            เธอพูดโดยไม่หลบสายตา

            ยิ่งเจ็บรู้ไหมเพราะมั่นใจได้ว่า

            วันนี้ที่เธอพูดมามันคือเรื่องจริง...

          ผมไม่รู้ว่าผมตกอยู่ในภวังค์แห่งความทรงจำนานขนาไหน ผมรู้สึกได้ว่าบนไหล่ที่มือบางๆ นั้นเคยวางไว้นั้นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมสูดหายใจเข้าให้ลึกเต็มปอด ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ผมอยากรู้ที่สุดนับตั้งแต่ผมกลายเป็นคนพิการ

          “ถามจริงๆ เถอะ เรา...ยังรักกันอยู่ใช่มั้ย?”ผมเงียบเพื่อรอฟังคำตอบ ผมสัมผัสได้ว่าจงแดจับที่เข็นของวีลแชร์เอาไว้แน่นก่อนจะตอบออกมา

          “ฉัน...ก็แค่สงสารนาย ก็เท่านั้น”เมื่อได้ฟังความจริงจากปากของอดีตคนรัก ผมก็รู้สึกเจ็บไม่น้อย ผมคิดว่ามันคงจะไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่ดูมันจะตรงข้ามกันมากเลย

          ภาพวันหวานในอดีตของสองเราย้อนกลับมาให้ผมได้รู้สึกเจ็บขึ้นอีกสักครั้ง ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้เพื่อเขาอีก ผมจิกผ้าที่คลุมขาของผมแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ ให้เต็มปอด

          ก่อนที่จะ...

          ดึงผ้าที่คลุมขาทิ้ง ก่อนจะยันตัวขึ้นยืนบนพื้น ผมหันไปมองหน้าเขา จงแดดูตกใจมากที่เห็นว่าผมยืนได้ จริงๆ ผมยืนได้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ผมปิดเอาไว้เพื่ออยากจะรอดูว่าเขาจะอดทนกับคนพิการแบบเขาได้นานเท่าไหร่...

          ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วนะว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ทำไมน้ำตาถึงไหลกัน

          “ลาก่อน...”ผมเอ่ยกับจงแดเสียงเบาทิ้งท้าย ก่อนจะเดินจากไป

          จบสิ้นกันสักทีกับความรักที่แสนหลอกลวง....

++++++ เรื่องจริงเรื่องสุดท้าย ++++++

จบสักที~~~~

ในที่สุดก็จบแล้วค่ะ กับคู่นี้

สำหรับใครที่รออ่านคู่นี้อยู่ ขอโทษด้วยนะคะที่ไรต์หายไปนาน แฮ่ๆ

ตอนแรกไรต์ว่าเวอร์แรกดราม่าแล้วนะ พอเปลี่ยนใหม่มันดูจะดราม่ากว่าเดิมรึเปล่า

แต่ช่างมันเถอะเนอะ^ ^

เดี๋ยวดึกๆ ไรต์จะมาลงแบคเฉิน(น้องสาวขอ)กับคุณหมอซิ่ว

ถือเป็นของขวัญวันคริสมาสต์(ย้อนหลัง) กับของขวัญปีใหม่ล่ะกันเนอะ^^

ไรต์ขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะคะ <3

ปล. ตอนนี้ไรต์เปิดจองรวเล่มออลเฉินอยู่นะคะ สนใจกดเข้าไปดูรายละเอียดในลิ้งด้านล่างเลยค่ะ

 https://www.facebook.com/media/set/?set=a.267814686701851.1073741828.135902733226381&type=3

:) Shalunla