คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ✚ r o o m . VI
Chapter VI
“คุณจงอินครับ ตอนนี้หมอคริสอยู่มั้ยครับ ??”
“อยู่ครับ…อยู่ในห้องทำงาน หมอมีอะไรรึเปล่า ?”
“ผมจะเอาเอกสารไปให้เขาเซ็นน่ะครับ”
“อ๋อครับ…”
ผ่านไปอีกหนึ่งวันกับการทำงาน เช้านี้หมอหนุ่มต้องเริ่มต้นการทำงานด้วยการนำเอกสารไปให้ คุณหมอคริส เซ็น จะว่าไป ภายในบรรดาหมอทั้งสี่คนของโรงพยาบาล เขาเองก็แทบไม่เคยคุยกับคริสเลยด้วยซ้ำ
เจอกันครั้งเดียว คือ ตอนที่อี้ชิงอาละวาด
ก๊อก ก๊อก…
“ขอโทษนะครับ คุณหมอสะดวกรึเปล่าครับ ?”
แอ๊ดดดดดดด …
“ค…คุณ…”
“ผมบอกแล้วไงครับ อย่ามองผมแบบนี้ ผมแค่แวะเอาเอกสารมาให้คุณหมอเท่านั้นแหละครับ ตามสบายเลยครับหมอคยองซู คุณหมอคริสอยู่ข้างใน”
ร่างบางตรงหน้าที่ยืนอยู่หน้าห้องพูดพลางส่งยิ้มให้ ก่อนจะพาหมอหนุ่มร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องทำงาน อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น
เสี่ยวลู่หาน…
“มีอะไรเหรอคุณคยองซู ?”
“เอ่อ…ผมเอาเอกสารมาให้คุณเซ็นน่ะครับ”
“อืม…”
หมอหนุ่มรับคำ ก่อนจะรับแฟ้มเอกสารจากคยองซูไปนั่งอ่านครู่หนึ่ง แล้วขีดๆเขียนๆยุกยิกๆลงกระดาษในแฟ้ม
“ผมอยากทำความรู้จักกับคุณจัง นั่งก่อนสิ”
ร่างสูงพูด พลางผายมือไปที่โซฟาในห้องทำงานเล็กน้อย เป็นเชิงเชื้อเชิญให้คยองซูนั่ง
อยากทำความรู้จัก…?
“กาแฟหรือชาดีครับ ?” บุรุษพยาบาลที่เพิ่งไปต้อนรับเขาจากหน้าห้องทำงานถามขึ้นมา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ร่างเล็กปฏิเสธ
“อย่าปฏิเสธน้ำใจสิครับ เสียมารยาทจัง”
“ไม่เอาน่าลู่หาน บางทีคุณหมออาจจะเกรงใจก็ได้ ใช่มั้ยครับ ?”
“คือ…”
ความรู้สึกหน้าเสียมันกลับมาอีกแล้ว ทำไมเวลาเขาเจอลู่หานทีไร คนๆนี้มักจะทำให้เขารู้สึกผิดตลอดเวลา
“งั้นเอาเป็นชาก็แล้วกันนะครับ” ลู่หานจัดการเสนอเอง
“ด…ได้ครับ…”
ลู่หานทำให้ร่างกายของหมอหนุ่มเริ่มเสียสมดุลอีกครั้ง ทั้งๆทีแอร์ในห้องนี้ออกจะเย็น หนักไปทางหนาว แต่เสี่ยวลู่หาน กลับทำให้ร่างของหมอหนุ่มคละเคล้าไปด้วยเหงื่อ
“มาแล้วครับ ทานได้ตามสบาย”
“ลู่หาน เดี๋ยวคุณออกไปก่อนก็ได้” คริสหันไปสั่ง
“ครับหมอ…เรื่องชาน่ะ ทานได้ตามสบาย ไม่ต้องกลัวว่าผมจะใส่ยาพงยาพิษลงไปหรอกครับ”
‘ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา… ’
“ลู่หาน !” คริสดุขึ้นมา
“หมอนี่ขยันดุผมจังเลยนะครับ”
“คุณนี่ชอบเล่นแกล้งคนแผลงๆจังนะ ดูสิ หมอคยองซูเขาตกใจหมดแล้ว”
“สีสันยามเช้าน่ะครับหมอ อย่าใส่ใจไปเลย ผมเล่นแบบนี้กับทุกคนแหละครับ ผมไปก่อนนะครับ” พูดแค่นั้น บุรษพยาบาลหนุ่มก็เดินออกจากห้องไป
ยังไม่ถึงเวลา…
หมายความว่ายังไง …
ถึงแม้ลู่หานจะบอกว่า กำลังแกล้งเล่น แต่เล่นแบบนี้มันแรงไปหน่อยมั้ง ไม่สิ…จะบอกว่าแกล้งก็ไม่ถูก
สายตาที่ลู่หานมองมาเมื่อกี๊…
“อย่านั่งเหม่อสิครับ”
“ข…ขอโทษครับ ผมเหนื่อยๆน่ะ”
“เรื่องเมื่อกี๊นะ ไม่ต้องสนใจหรอกนะ ลู่หานเขาก็เป็นคนเลอะเทอะแบบนั้นนั่นแหละ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” หมอหนุ่มตอบพร้อมยิ้มเจื่อนๆ
“คุณชื่อโด คยองซู หมอใหม่ที่เพิ่งมาบรรจุใช่มั้ย ?”
“ครับ…”
“แล้วที่คิ้วของคุณ…” คริสพูด พลางชำเลืองมองไปที่หางคิ้วที่มีพลาสเตอร์แปะอยู่
“เอ่อ…”
“ไปเล่นกับมินซอกมาสินะครับ”
ห…ให้ตายเถอะ ! ทำไมมีแต่คนเดาถูกเรื่องนี้นะ หรือว่า ทุกคนจะรู้กันดีว่ามินซอกเป็นยังไง
“ครับ…”
“ดูท่าทางจะไม่ใช่ผมคนแรกนะ ที่ทักแบบนี้ ใช่มั้ยครับ ??”
นั่นไง มันเป็นกันทั้งโรงพยาบาลจริงๆ รู้ดีราวกับเตี๊ยมกันมาแล้ว แต่อย่างน้อยๆ คยองซูก็รู้สึกได้ว่า คริสอาจจะไม่ใช่คนที่เลวร้ายซักเท่าไหร่
คิดว่าแบบนั้นนะ…
“หน้าคุณมันฟ้องน่ะ”
“…”
“คุณรู้ตัวมั้ย คุณเป็นคนที่แสดงออกทางสีหน้าชัดเจนมากนะ”
“ค…ครับ…”
“ผมขอเตือนคุณหน่อยนะ”
‘ เก็บความรู้สึกทางสีหน้าไว้บ้างก็ดี ถ้าไม่อยากตกเป็นเป้า… ’
ต…ตกเป็นเป้า ให้ตายเถอะ หมอคนนี้กำลังจะทำให้เขากลับมานั่งวิตกจริตอีกครั้ง โรงพยาบาลนี้กำลังเล่นอะไรกัน เขาไม่ตลกด้วยหรอกนะ
“ผมไม่ได้แหย่คุณเล่นนะ ผมพูดจริง”
“…”
“จงแดนี่ก็แย่จริงๆ ปล่อยให้มินซอกเล่นจนถึงขั้นเจ็บตัว”
นอกจากที่หมอคริสจะรู้แล้วว่าเขาถูกมินซอกฝากรอยแผล เขายังรู้อีกว่า จงแดเองก็อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นด้วย
“คุณรู้…?”
“ทุกคนในโรงพยาบาลนี้รู้ดี…”
“…”
“อยากรู้มั้ย ว่าทำไมจงแดถึงสนิทกับมินซอกขนาดนั้น”
คริสพูดขึ้นมา ทำให้กระตุ้นต่อมความสงสัยของคยองซูอีกครั้ง ก่อนจะส่งรอยยิ้มที่เขาไม่อยากเจอมาให้อีก
รอยยิ้มที่ดูเย็นชา
แถมยังเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง…
ทำให้รู้สึกว่า เขาดูเป็นคนโง่…
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสมเพช…!
“อันนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“คือ…”
“แต่ว่านะ…”
“…”
‘ สองคนนั้นน่ะ ถ้าเป็นไปได้ อย่าได้คิดไปแยกเขาออกจากกันเลยจะดีกว่า ’
“ผ..ผมไม่ได้…”
“ฉันรู้ ว่านายก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องของสองคนนั้น แต่ฉันเตือนไว้เฉยๆ”
“ครับ…”
“เดี๋ยวผมต้องออกไปทำธุระข้างนอกแล้ว ผมฝากคุณเอาแฟ้มนี้ไปคืนให้ ผอ.ปาร์ค ทีนะ”
“ด…ได้ครับ”
หมอหนุ่มรับแฟ้มมาอย่างงงๆ อะไรของคนๆนี้กันนะ บทจะชวนคุยก็คุย บทจะไปก็ไป แถมยังพูดอะไรทิ้งปริศนาไว้เยอะอีก
ตกลงเรื่องของจงแดกับมินซอก ??
คำพูดของลู่หาน ??
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสมเพช ??
คยองซูปล่อยให้จิตใจคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย จนกระทั่งเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาล
ก๊อก…ก๊อก…
“เข้ามาเลยครับ”
“ผมเอา…”
หมอหนุ่มเปิดประตูเข้าไปเตรียมจะพูดตามที่คิดไว้ แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ด้วย นอกจากผู้อำนวยการ
“สวัสดีครับหมอ…”
“คุณบยอน…?”
“ครับ ผมเอง มีอะไรรึเปล่าครับ ?”
บุรุษพยาบาลหนุ่มยิ้มให้ ก่อนจะหยิบแฟ้มออกไปจากมือของคยองซู เพื่อเอาไปวางไว้บนโต๊ะของผู้อำนวยการ
“อ้าว คุณหมอนั่นเอง มานั่งก่อนสิครับ แบคฮยอน คุณกลับไปจัดการบัญชีต่อเถอะ ต้องส่งวันนี้แล้วนะครับ”
“ครับ ผอ. …ตามสบายเลยนะครับ” แบคฮยอนรับคำ ก่อนจะหันไปพูดกับหมอหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา
“แฟ้มนี้คุณให้ทุกคนเซ็นหมดแล้วเหรอ ?” ผู้อำนวยการนั่งอ่านไปเรื่อยๆ ในขณะที่ปากก็ถามไปด้วย
“ครับ”
“วันนี้ผมเลิกงานหกโมงเย็น ไว้ผมจะรอไปส่งคุณที่แฟล็ตเหมือนเดิมก็แล้วกันนะครับ”
จากที่กำลังคุยเรื่องงาน จู่ๆ ปาร์คชานยอล ก็เปลี่ยนเรื่องมาคุย จนหมอหนุ่มแทบจะเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน
“ม…ไม่…”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เรากลับทางเดียวกันอยู่แล้ว แฟล็ตของผมก็อยู่ที่เดียวกับคุณนั่นแหละครับ”
“คือ…”
“ตามนั้นก็แล้วกัน หกโมงผมจะรอก็แล้วกันนะครับ กลับรถเมล์ตอนค่ำๆน่ะ มันไม่ปลอดภัยเท่าไหร่นะคุณหมอ”
“ก็ได้ครับ”
ตึ้ง !!!!!!
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ !!!”
ชานยอลพูดขึ้นก่อนจะหันไปตามต้นทางเสียง หมอหนุ่มเองก็เช่นกัน ภาพที่ทั้งคู่กำลังเห็นคือ กองแฟ้มนับสิบร่วงลงมาจากโต๊ะที่แบคฮยอนกำลังทำงานอยู่
“ขอโทษครับ พอดีแฟ้มมันเต็มโต๊ะไปหมด มือมันเผลอไปโดนน่ะครับ” แบคฮยอนแก้ตัวแบบเขินๆเล็กน้อย
“เดี๋ยวผมช่วยเก็บ…” คยองซูเสนอตัว
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจัดการได้”
“แต่ว่ามันเยอะนะครับ”
‘ ก็บอกว่า จัดการได้ … ’
น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจของแบคฮยอนดังขึ้นมา ตามมาด้วยอาการที่เรียกว่า ชักสีหน้า เล็กๆ
“…”
“แบคฮยอน…” เสียงของชานยอลดังขึ้นมาเบาๆ
“ข…ขอโทษที่เหวี่ยงใส่นะครับหมอ ตอนนี้งานมันเยอะจนผมเคลียร์ไม่ไหว อย่าสนใจเลยครับ”
พอแบคฮยอนพูดจบ ชานยอลก็หันไปอ่านเอกสารในแฟ้มต่อ ในขณะที่คยองซูก็ได้แต่นั่งมองบุรุษพยาบาลลงไปนั่งเก็บแฟ้ม
ในขณะที่กำลังมองอยู่ จู่ๆแบคฮยอนก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาคมของบุรุษพยาบาลหนุ่มมองมาที่คยองซูอย่างจัง
สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
หมอหนุ่มเริ่มรู้ตัวดีว่า กำลังไปสะกิดเสือเข้าให้แล้ว ไม่เพียงแต่สายตาที่ส่งมาให้คยองซูเท่านั้น แต่ปากของบุรุษพยาบาลหนุ่มยังขยับเบาๆ โดยหมอหนุ่มพอจะจับใจความได้สั้นๆ
‘ ระ – วัง – ตัว – ไว้ - เถอะ… ’
“ผ…ผู้อำนวยการครับ ผมนึกขึ้นได้ว่า ผมต้องไปจัดการเรื่องใบสั่งยานิดหน่อย ขอตัวก่อนนะครับ”
“อ้าว จะไปแล้วเหรอครับ ?”
“ค…ครับ…”
“โอเคครับ งั้นคุณไปจัดการงานของคุณเถอะ หกโมงเย็นเจอกันนะครับ”
พอลาผู้อำนวยการได้ คยองซูก็รีบเดินออกมาจากห้องทำงาน โดยไม่แม้แต่จะมองบุรุษพยายาลที่นั่งอีกมุมหนึ่งของห้อง
ระวังตัวไว้เถอะ
คุณหมายความว่ายังไง…
บางที ไม่ใช่แค่เสี่ยวลู่หานเท่านั้นที่ทำให้คยองซูเริ่มกลัว แต่กลับกลายเป็นว่ามีบุรุษพยาบาลอีกคนอย่าง แบคฮยอน ที่ทำให้เขาตกอยู่ในอาการที่ไม่ต่างจากเวลาที่เจอเสี่ยวลู่หานเท่าไหร่
ต่างกันตรงที่…
ในขณะที่ลู่หานมักจะตบท้ายด้วยคำว่า ‘ล้อเล่น’
บยอน แบคฮยอน กลับแสดงมันออกมาอย่างจริงจัง
“หมอ !!!!!!!”
เสียงของ จงอิน ดังขึ้นจนสามารถดึงโสตประสาทของคยองซูให้กลับเข้าสู้สภาวะปกติได้ ก่อนที่จะเห็นว่าจงอินกำลังวิ่งมาจากตึกคนไข้ด้วยหน้าตาตื่น
ร่างสูงวิ่งมาหยุดตรงหน้าหมอหนุ่มด้วยอาการกระหืดกระหอบ แต่จุดที่ทำให้คยองซูสะดุดตาก็คือ
เสื้อสีขาวของบุรุษพยาบาลหนุ่มเต็มไปด้วยสีแดงของเลือด
“คุณจงอิน ไปโดนอะไรมา !!!”
“ม…ไม่ใช่ผม…”
“ใจเย็นๆนะครับ มีอะไรครับ…”
“ซ…เซฮุน…”
“เซฮุน ? เซฮุนทำไมครับ ?”
‘ เซฮุนกรีดแขนตัวเอง !! ’
…TO BE CONTINUED…
มาอย่างว่องไวกับตอนที่ 6
แหม...ขอแอบกัดหน่อยเถอะนะ พอเรามาอัพไวหน่อยได้ใจกันใหญ่
ยอดเม้นแทบไม่กระตุกเลยนะ
เอาเถอะ ไม่ว่ากัน ของแบบนี้มันอยู่ที่คุณสมบัติอันพึงประสงค์
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่เม้นนะคะ เป็นกำลังใจที่ดี และเป็นรีดที่น่ารัก จุ๊บๆ
ตอนต่อไปยังคงเหมือนเดิมว่า จะมีหรือไม่มี อยู่ที่คุณสมบัติอันพึงประสงค์ของรีดเดอร์
ขอบคุณมากๆค่า <3
ปล. อัพรอบต่อไป ไม่ระบุจำนวนเม้น แต่จะพิจารณาตามความเหมาะสม สัดส่วนยอดดูกับยอดเม้น
#ดัดนิสัยพวกอ่านแล้วไม่เม้นซะให้เข็ด
ความคิดเห็น