นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #6 : [Series คุณหมอ LayChen] Psychiatrist 100% 15/12

Tag: Psychiatrist

Series: คุณหมอ

Paring: LayChen

Tag: Romantic, Drama

Note: อืม...สำหรับเรื่องนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากเห็นอาอี้เป็นหมอเท่านั้นเอง

++++++ จิตแพทย์ ++++++

          โรงพยาบาลบำบัดจิตแห่งหนึ่งในฉางซา

          “อรุณสวัสดิ์ฮะพี่หมอเลย์”เสียงหวานของคนไข้ที่เขาแสนจะเอ็นดูดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลบำบัดจิตเล็กๆ แห่งนี้

          “อรุณสวัสดิ์ครับเฉินเฉิน วันนี้ก็ตื่นเช้าอีกแล้วนะครับ”หมอหนุ่มเอ่ยทักทายพลางขยี้กลุ่มผมหนุ่มของเด็กหนุ่มร่างเล็กในชุดคนไข้ตัวบาง ที่คุณหมออย่างเขากลัวว่าอีกคนจะเป็นหวัดไปเสียก่อนที่ตื่นมารับเขาแต่เช้าแบบนี้ เพราะตอนนี้ที่ฉางซาอากาศก็เย็นไม่น้อย

          “ก็เฉินเฉินอยากเจอพี่หมอนี่ฮะ นี่เฉินเฉินตื่นเองเลยนะไม่ต้องมีใครมาปลุกด้วย”ร่างเล็กว่าอย่างภูมิใจที่ตัวเองสามารถตื่นแต่เช้าได้โดยที่ไม่ต้องมึคนปลุก

          “ครับครับ เก่งครับ เฉินเฉินของพี่หมอเก่งมาก แต่...นี่จะได้เวลาอาหารเช้าแล้วนะไม่รีบไปเตรียมตัวเหรอครับ วันนี้ของหวานเป็นเค้กด้วยนะ”ร่างสูงเอ่ยชม ร่างเล็กตาโตเมื่อได้ยินว่าของหวานของมื้อเช้าคือเค้ก ก็แทบจะวิ่งไปในทันที แต่ก่อนจะวิ่งจากไป ร่างเล็กก็ไม่ลืมที่จะทำเช่นทุกครั้ง...

          จุ๊บ

          ริมฝีปากนุ่มๆ ประทับลงที่แก้มสากเบาๆ แต่ก็ทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวยได้ไม่น้อย ก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งดุกดิกตรงไปยังห้องอาหารของโรงพยาบาลบำบัดจิตเล็กๆ แห่งนี้ ทิ้งให้ร่างสูงอดที่จะอมยิ้มคนเดียวได้ไม่น้อยก่อนจะออกเดินตรงไปยังห้องทำงานของตน

          ปีครึ่งแล้วสินะ ร่างสูงคิดพลางเหม่อมองต้นไม้ที่ไร้ซึ่งใบในฤดูหนาวเช่นนี้ เท่าที่ดูโดยภาพรวมแล้วคนไข้ตัวเล็กที่เขาแสนเอ็นดูดูจะมีอาการที่ดีขึ้นกว่าปีครึ่งที่แล้วเยอะเลย เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ร่างสูงก็นึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองได้พบกัน...

++++++ Psychiatrist +++++++

[Loading 10%] เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อให้อีกหน่อยนะคะ ถ้าไรต์ไม่ง่วงซะก่อน อิอิ (08/12/13)

[Press Continue] กลับมาต่อแล้วจ้า

~~~

++++++ Psychiatrist ++++++

          ปึครึ่งก่อนหน้านี้...

          โซล เกาหลีใต้

          “ยินดีต้อนรับค่ะคุณชิงฟาน สวัสดีจ้ะอี้ชิง”เสียงหวานใสแต่แฝงไปด้วยความเศร้าของคุณผู้หญิงแห่งตระกูลคิมเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทของสามีกับลูกชายของเขา

          “ขอบคุณนะที่ออกมาต้อนรับพวกเราแทยอน ผมขอแสดงความเสียใจเรื่องหนูจงแดด้วยนะ”เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนเอ่ยปลอบหญิงสาววัยใกล้ๆ กัน อี้ชิงสังเกตเห็นว่าเธอตาแดงช้ำเล็กๆ

          “คะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง เชิญทางนี้จ้ะอี้ชิงน้องอยู่ทางนี้”หญิงสาวเอ่ยขอบคุณบิดาของเขา ก่อนจะเดินนำเขาไปยังห้องที่อยู่ด้านในสุดของคฤหาสน์ ซึ่งอี้ชิงก็ยังงงๆ อยู่บ้างนะว่าคุณนายคิมจะพาเขาไปไหนกันแน่ ความสงสัยของเขาหยุดลงเมื่อคุณนายคิมพาเขามาหยุดยังหน้าห้องที่อยู่ด้านในสุดของชั้นหนึ่งของคฤหาสน์ตระกูลคิม

          แอ๊ด!!!

          มือบางของหญิงวัยกลางคนค่อยๆ เปิดประตูห้องออกอย่างแผ่วเบาเพื่อให้เขาเห็นชายหนุ่มร่างบางคนหนึ่งที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของหัว ร่างเล็กๆ นั้นซุกตัวอยู่มุมโซฟานั่งกอดเข่าตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ร่างที่เคยบางนั้นบางลงกว่าเก่าพอสมควร ดวงหน้าหวานที่เคยเนียนนุ่มอุดมสมบูรณ์เริ่มคล้ำและแห้งติดกระดูก

          “นั่น...จงแดเหรอครับ”อี้ชิงถามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เด็กน้อยที่เขาเคยเห็นเมื่อห้าปีที่แล้วเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยเหรอ จากเด็กน้อยที่สดใสร่าเริงเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มที่เหมือนคนที่หวาดกลัวอะไรบางอย่างตลอดเวลา

          “ใช่จ้ะ”คุณนายคิมตอบ ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอน้อยๆ

          “นี่...มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”อี้ชิงเอ่ยถามขึ้นเมื่อมองดูจากไกลๆ ก็พอจะรู้ว่าร่างบางนั้นต้องโดนใครหรืออะไรบางอย่างกระทำในสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจอันบอบบางของร่างเล็กเป็นอันมาก

          “คือ...จงแดโดนเพื่อนสนิทหลอกไปรุมโทรมน่ะจ้ะ”สิ้นประโยคแสนสะเทือนใจทำเอาอี้ชิงแทบล้มทั้งเป็น ไม่คิดเลยว่าคู่หมั้นตัวเล็กของเขาจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ ร่างสูงยืนเท้าประตูมองคนตัวเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่ในห้องเพียงลำพังแล้วแทบจะอดร้องไห้ตามคุณนายคิมเสียไม่ได้

          “แล้ว...จับตัวเพื่อนของจงแดได้รึเปล่าครับ”

          “ได้จ้ะ เอ่อ...อี้ชิงจ้ะ”

          “ครับ”

          “น้าขอร้องอะไรหน่อยได้มั้ย”

          “ครับ?”

          “อี้ชิงสัญญากับน้าได้มั้ย ว่าจากวันนี้อี้ชิงจะไม่ทอดทิ้งน้อง จะปกป้องดูและน้องตลอดไป”เธอเอ่ยขึ้น ร่างโปร่งเองก็สงสัยว่าทำไมต้องให้เขาสัญญาอะไรแบบนั้นด้วย

          “ครับ...ผมสัญญา”หากแต่เขาก็ยอมตกลง แหมจะสงสัยแต่เขาก็คิดว่าเธอคงจะมีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อาจจะดูแลลูกชายคนเดียวของเธอได้

          “ขอบใจนะจ้ะ น้าฝากด้วยนะอี้ชิง”และนั่นก็เป็นประโยคสุดท้ายที่อิ้ชิงได้คุยกับคุณนายคิม...

++++++ Psychiatrist ++++++

[Loading 40%]

ขอโทษที่มาต่อช้านะคะรีดเดอร์ทั้งหลาย เดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้ไรท์ไม่น็อคก่อน ไรท์จะมาต่อให้นะคะ บ๊ายบาย (11/12/13)
 

[Press Continue] กลับมาต่อแล้วค่า~~ ในที่สุดก็จบงานกีฬาสี แต่อาทิตย์หน้าไรต์สอบ อาจจะมาอัพซีรีย์คุณหมอตอนต่อไปช้าหน่อยนะคะ

++++++ Psychiatrist ++++++

          หลังจากที่อี้ชิงรับจงแดมาอยู่ในโรงพยาบาลบำบัดจิตของตัวเองที่ฉางซาได้เพียงไม่กี่วัน บิดาของอี้ชิงก็โทรมาบอกว่าคุณนายคิมได้เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง หลังจากนั้นไม่กี่วันเลขาคนสนิทของคุณนายคิมก็ได้มามอบสิทธิในการดูแลจงแดและมรดกของจงแดให้กับเขา

          หลังจากที่เหล่าญาติๆ ได้รู้ว่าประมุขคนปัจจุบันของตระกูลคิมได้เสียชีวิตลง ต่างก็พากันมาทำดีกับจงแดและขอสิทธิ์ในการดูแลจงแดจากเขา แน่นอนว่าเขาไม่มีทางให้ เมื่อนานเข้าเหล่าญาติๆ ของจงแดก็พากันเลิกตามตื๊อและกลับไป ทำให้ชายหนุ่มโล่งใจและเริ่มการรักษาจงแดอย่างจริงจังเสียที

          ในช่วงแรกๆ คนตัวเล็กไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้แม้แต่เขา หรือพยาบาลก็ตาม เอาแต่ร้องเรียกหาแม่อยู่ทั้งวันทั้งคืน ข้าวปลาไม่ยอมกินจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ กว่าที่ลูกเป็ดของอี้ชิงจะยอมให้เขาและคนอื่นเข้าใกล้ก็ใช้เวลากว่าสองเดือนจนอี้ชิงเกือบจะท้อ ร่างเล็กๆ นั้นผอมลงมากจนน่ากลัว

          หลังจากที่สามารถเข้าใกล้คนตัวเล็กได้ชายหนุ่มก็นั่งเฝ้าสังเกตจงแดตลอดเวลาเพื่อดูว่า มีอาการอะไรบ้าง ทำให้เขาพบว่าจงแดไม่ชอบนอนอยู่ในความมืดเพียงลำพัง กลัวเสียงฟ้าผ่า ไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่น(ยกเว้นอี้ชิง)แตะต้องตัว มักจะมีอาการเหม่อลอย และร้องไห้เพียงลำพังเป็นประจำ

          จากอาการของจงแดที่อี้ชิงสามารถสังเกตได้ ทำให้ร่างโปร่งทุ่มเทกายและใจในการดูแลรักษาจงแด จนจงแดสามารถกลับมาใช้ชีวิต และร่วมสังคมคนธรรมดาได้เกือบ 100% แต่ก็ยังมีบางอาการที่ยังไม่อาจสามารถแก้หายได้

++++++ Psychiatrist ++++++

          ก๊อก ก๊อก

          เสียงเคาะประตูห้องทำงานที่ดังขึ้น ปลุกมให้อี้ชิงที่นั่งจมอยู่กับอดีตที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน แต่ราวกับผ่านไปนานในความรู้สึกขึ้นมาได้

          “ครับ ใครครับ?”

          “เหม่ยลี่เองค่ะคุณหมอ พอดีมีคนมาขอพบคุณหนูจงแดน่ะค่ะ คุณหมอจะอนุญาตมั้ยคะ”เสียงหวานของพยาบาลผู้ช่วยสาวดังเข้ามาในห้อง ร่างสูงขมวดคิ้ว ใครกันนะ? เพราะนี้ก็เกือบปีแล้วที่ไม่มีใครมาหาจงแดถึงที่นี่

          “เขาบอกรึเปล่าครับว่าเขาเป็นใคร”อี้ชิงตะโกนถามกลับไป

          “เขาบอกว่าเป็นเพื่อนค่ะ...”

          “....ให้เขามาพบผมหน่อยสิ่ครับ”

++++++ Psychiatrist ++++++

          “เฉินเฉินครับมีคนมาหา...”เสียงนุ่มทุ้มอันแสนอ่อนโยนเอ่ยเรียกคนไข้ตัวบางที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนม้านั่งในสวนด้านหลังโรงพยาบาล ร่างเล็กหันมามองตามเสียงเรียกพร้อมยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่รอยยิ้มจะค่อยๆ หุบลง นัยน์ตาโตหวานค่อยๆ เบิกกว้างขึ้นเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง หนังสือในมือถูกทิ้งลงพื้นหญ้า ร่างเล็กงอตัวกอดตัวเองเหมือนกำลังพยายามปกป้องตนจากบางสิ่งบางอย่าง พร้อมทั้งกรีดร้องด้วยความกลัว

          “ไม่นะ!!! อย่าเข้ามาใกล้นะ!!!”

          “ใจเย็นๆ ก่อนครับเฉินเฉิน”อี้ชิงรีบวิ่งเข้าไปกอดปลอบคนตัวเล็กทันที ริมฝีปากร้อนกระซิบอยู่ที่ข้างใบหูของคนตัวเล็ก เมื่อรับรู้ว่าใครกอดตนอยู่ ร่างเล็กจึงหันไปกอดร่างโปร่งด้านหลัง ร่างบางทั้งร่างสั่นด้วยความหวาดกลัว น้ำตาหยดเล็กๆ นับสิบหยดลงบนไหล่กว้างทะลุผ่านเสื้อกราวน์ เสื้อเชิ้ต จนมาถึงส่วนที่เป็นเนื้อนหนังของเขา

          “ฮึก พี่หมออย่าให้ลู่หานเข้ามาใกล้เฉินเฉินนะ! ฮือ...ลู่หานทำร้ายเฉินเฉิน”ร่างเล็กร้องบอกคนที่กอดตัวเองอยู่ด้วยความกลัว ใบหน้าหวานซบลงบนไหล่กว้างไม่ยอมห่าง

          ลู่หานที่ยืนมองอยู่มุมนอก มองร่างเล็กของเพื่อนสนิทด้วยความเจ็บปวด เขาอยากจะชกกำแพงอีกสักร้อยครั้งพันครั้ง เพื่อลงโทษตัวเองที่หน้ามืดตามัวทำตามคำยุยงของเพื่อนจนทำลายชีวิตน้อยๆ ของใครคนหนึ่งให้เปลี่ยนไปตลอดกาล...

          ลู่หานสูดหายใจให้ลึกจนเต็มปอดก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าตรงไปยังม้านั่งที่มีเพื่อนที่เขารักมากที่สุดนั่งตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอยู่ในอ้อมกอดของผู้ปกครองคนใหม่ ร่างโปร่งย่อตัวนั่งลงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลร่างเล็กนัก

          “จงแดอ่า ลู่รู้ว่าลู่ทำผิด”

          “...”

          “ลู่จะไม่ขอให้แดยกโทษให้ลู่ แต่ลู่ก็อยากพูดว่า...ลู่ขอโทษ”

++++++ Psychiatrist ++++++

          หลายปีต่อมา....

          “คุยอะไรกับลู่หานอยู่ครับตัวเล็ก”เสียงทุ้มทีดังมาจากทางด้านหลัง เรียกให้ร่างเล็กที่กำลังนั่งคุยสไกป์กับเพื่อนสนิทอยู่ที่หน้าจอโน้ตบุ๊คให้หันไปมองได้เป็นอย่างดี

          “อ๊ะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านฮะพี่เลย์ ลู่แดออฟก่อนนะพี่เลย์กลับมาแล้ว”ร่างเล็กเอ่ยทักทายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตน ก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อนและรีบออฟไลน์ทันที จากนั้นจึงถลามารับเสื้อกราวน์ที่แขนกับกระเป๋าใส่ของไปทำงานของเขาแทบไม่ทัน

          “กลับมาแล้วครับที่รักของพี่”ร่างสูงเอ่ยทักทายกลับ พลางส่งของให้คนรักถือ ในขณะที่อีกมือใช้ปลดเน็กไทด์ออกจากคอของตน

          “พี่อยากจะอาบน้ำก่อน หรือว่าจะทานข้าวเย็นก่อนฮะ”จงแดเอ่ยถามพลางนำของที่สามีส่งให้ไปเก็บเข้าที่ ร่างสูงที่สามารถปลดเน็กไทด์และพับแขนเสื้อไปจนถึงศอกเรียบร้อยแล้วก็เดินตามเข้าไปหาภรรยาของตนถึงในครัว มือหนาสอดเข้าที่เอวบางพร้อมหอมลงไปที่แก้มนุ่มเสียหนึ่งทีก่อนจะตอบคำถามดังกล่าว

          “ขอกินจงแดก่อนได้รึเปล่า”สิ้นคำตอบ ร่างบางหน้าแดงก่ำหันมาเอาตะหลิวฟาดไหล่แกร่งก่อนจะเอ่ยว่า

          “พี่เลย์บ้า>///< พูดอะไรก็ไม่รู้ลูกตั้งสามแล้วนะ ยังจะเอาอีกเหรอ”ร่างบางเอ่ยตอกกลับไป ร่างสูงยู่หน้าดูน่ารักน่าชังไม่ยอก

          “ฮ่าๆๆๆ พี่ล้อเล่น เดี๋ยวถ้ากับข้าวเสร็จ เฉินเฉินตะโกนบอกพี่ด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะไปเล่นกับลูกรอ”ร่างโปร่งว่าก่อนจะเดินตรงไปยังสนามหญ้าหลังบ้านที่คาดว่าน่าจะมีลูกๆ เขาอยู่ ทิ้งให้ร่างบางจมอยู่กัลอดีตที่เพิ่งเกิดไปไม่นาน แต่...มันก็นานจนจงแดเองก็แทบจะจำไม่ได้อยู่แล้ว...

++++++ Psychiatrist ++++++

[Loading 90%] เดี๋ยวจะมาต่อให้นะคะ พอดีไรท์ง่วงมาก (13/12/13)
 

[Press Continue] มาต่ออีกสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือกันค่ะ

++++++ Psychiatrist ++++++

          ในวันนั้นหลังจากที่ลูฮานเอ่ยคำขอโทษและกำลังจะหันหลังกลับไป เสียงหวานที่แสนคุ้นเคยที่เรียกเอาไว้อดจะทำให้เขาตกใจไม่ได้ ร่างโปร่งหันกลับไปตามเสียงเรียกก็พบกับจงแดที่กำลังหันมามองเขาอยู่ ในดวงตากลมๆ นั้นแฝงไปด้วยแววตาเศร้าสร้อย และผิดหวังอยู่ในที ทำเอาลู่หานรู้สึกผิดเป็นร้อยเท่าพันเท่ากับความคิดสั้นของตน

          จงแดเอ่ยขอร้องไม่ให้ลู่หานทิ้งตนไป เพราะตนไม่อยากจะเสียเพื่อนสนิทไปเพียงเพราะความโกรธและเคียดแค้น ซึ่งลู่หานก็เข้าใจและเอาแต่ขอโทษ และพร้อมที่จะชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้กับความผิดพลาดทุกอย่างในอดีตที่ตนทำเอาไว้กับคนตัวเล็ก ซึ่งคนตัวเล็กไม่ต้องการอะไรมากนอกเสียจากความเป็นเพื่อนกัน...

          หลังจากที่ลู่หานกลับมาเป็นเพื่อนกับจงแดแล้ว ลู่หานก็มาเยี่ยมจงแดทุกวัน จนกระทั้งวันหนึ่งลู่ห่านมาพร้อมข่าวดีที่ว่า เจ้าตัวกำลังจะแต่งงานซึ่งจงแดก็อดจะดีใจและอิจฉาเพื่อนไปด้วยไม่ได้ เพราะเขาเองก็รักอี้ชิงมากแต่ก็ไม่กล้าบอก เพราะคิดว่าที่อีกคนดูแลเขาเป็นอย่างดีเพราะคำสัญญาที่ให้ไว้กับคุณนายคิม

          จนกระทั้งจงแดหายดี ร่างเล็กจึงตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่จะบอกความรู้สึกในใจให้อีกคนได้รับรู้ก่อนที่อาจจะไม่ได้เจออีกคนเลยเพราะต้องกลับไปดูแลบริษัทที่ผู้เป็นมารดาฝากให้อี้ชิงดูแล และดูเหมือนการตัดสินใจในครั้งนั้นจะทำให้จงแดสมหวัง เพราะอี้ชิงเองก็รู้สึกไม่ต่างจากจงแด เพราะหลังจากที่คนตัวเล็กสารภาพรักกับตน อี้ชิงก็เอ่ยขอแต่งงานคนตัวเล็กทันที แน่นอนว่าจงแดเองก็ตอบตกลงเพราะทั้งสองคนต่างใจตรงกันทั้งคู่ ทั้งสองคนเลือกที่จะแต่งงานกันแบบง่ายๆ ไม่จัดงานเลี้ยงใหญ่โต มีเพียงสาบานตนในโบสถ์ มีพยานรับรู้เพียงไม่กี่คนก็เพียงพอแล้ว...

++++++ Psychiatrist ++++++

          “อาหารเสร็จรึยังครับตัวเล็กลูกๆ หิวแล้วนะ”เสียงนุ่มทุ้มที่ดังขึ้นที่ข้างหู เล่นเอาจงแดสะดุ้ง ดวงหน้าหวานหันไปหมายจะต่อว่าอีกคนที่มาทำให้ตกใจ หากแต่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเพราะอีกคนจงใจก็ไม่อาจจะทราบได้ เพราะเมื่อหันไปก็พบว่า...ริมฝีปากบางๆ นั้นประทับลงบนริมฝีปากหนาเข้าเสียแล้ว... เหมือนตกอยู่ในภวังค์คนทั้งสองต่างค้างเอาไว้อย่างนั้น ราวกับว่าอยากเก็บเกี่ยวช่วงเวลาแบบนี้เอาไว้ให้นานที่สุด สายตาจากดวงตาสองคู่ผสานความรู้สึกและส่งผ่านให้แก่กัน ไม่ต้องบอกออกมาเป็นคำพูดก็สามารถรับรู้ได้ด้วยใจ...

...จบ...

++++++ Psychiatrist ++++

[Loading 100%]

ครบแล้วค่า~~~

ฮี่ๆๆ มาตามคำเรียกร้อง

ถ้าหากว่าตอนจบมันดูห้วนๆ ไปยังไงอย่าได้ใส่ใจคะ พอดีว่าไรท์เมาเคมีค่ะ

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ บ๊ายบาย

:)  Shalunla