คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ✚ r o o m . V
Chapter V
‘ ฉันถามว่านายกล้าดียังไงมาแตะต้องจงแดของฉัน !!! ’
จากเสียงที่ฟังดูเหมือนเด็กๆและน่ารัก ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างถึงที่สุด
“ผ…ผม…ผม…”
“มินซอกครับ ไม่เอา…อย่าก้าวร้าว” จงแดหันไปปราม
ตอนนี้ในใจของหมอหนุ่มอยากจะอย่างไรก็ได้ ที่หนีไปให้พ้นจากตรงนี้ แต่ติดที่ว่าขาเจ้ากรรมมันได้ไม่อยากจะขยับ มือเล็กๆของคยองซูเริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ยิ่งรู้ๆกันอยู่ว่า เวลาคนไข้ระดับร้ายแรงอาละวาด มันจะเป็นยังไง
ท…ทำยังไง…ดี…
“ออกไปจากห้องของฉัน…เดี๋ยวนี้ !!!”
คนไข้ร่างเล็กลุกขึ้นเดินมาหาคยองซูที่นั่งอยู่ตรงประตูห้อง ก่อนจะจ้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ แค่เขาแตะแขนจงแด ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้คนไข้คนนี้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
แต่ทำไม…
ทั้งๆที่จงแดก็อยู่ด้วย…
ไม่คิดจะห้าม หรือ เข้ามาช่วยผมหน่อยเหรอ…
“นั่งบื้ออยู่ได้ ! ฉันบอกให้ออกไป !!”
“ค…ครับ…”
“ออกไปซะ !!!”
ตุ้บ !
เสียงวัตถุบางอย่างลอยมากระแทกเข้าที่หน้าของคยองซูอย่างแรง ก่อนที่หมอหนุ่มจะไล่สายตาไปมองวัตถุชิ้นนั้น ที่ตอนนี้มันตกลงพื้นไปแล้ว
แท่งบล็อกไม้
ที่เขาเพิ่งเล่นไปกับมินซอก
ตอนนี้มันกลายเป็นอาวุธที่มินซอกเลือกที่จะเอามาทำร้ายเขา
“ฉันบอกให้ออกไป ออกป๊าย !!!!!”
“มินซอกครับ ใจเย็นๆ”
จงแดที่นั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ลุกขึ้นมาจับมือของมินซอกไว้ เขาไม่ได้ห้ามมินซอกแบบจริงจัง แต่เพียงแค่ปรามไม่ให้มินซอกทำลายข้าวของ
เจ็บจัง…
คยองซูเริ่มรู้สึกแปลกๆที่บริเวณหางคิ้ว ก่อนที่มือของหมอหนุ่มจะค่อยๆแตะไปยังบริเวณจุดที่ถูกบล็อกไม้ของมินซอกปาใส่
เลือด…
คนไข้คนนี้…
“คุณนี่ก็เหลือเกินนะ โดนไล่ขนาดนี้แล้วยังจะอยู่ต่ออีก” จงแดหันมาว่า
“ต…แต่…”
เขาพยายามจะอธิบายว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะจับแขนจงแด แต่มันเป็นนิสัยของคนกลัวความมืดที่ต้องการเกาะแขนใครซักคนเพื่อให้คลายความกลัว
แต่ก็ไม่คิดว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้
“ผ…ผมขอโทษ…ผมขอโทษ…”
“ออกไป !!!!”
สิ้นเสียงตวาดของมินซอก คยองซูตัดสินใจรีบวิ่งออกจากห้อง 403 แล้ววิ่งออกมาให้ไกลที่สุดจากห้องนั้น
หมอหนุ่มเลือกที่จะมานั่งที่ม้านั่งหลังอาคารคนไข้ ในสภาพที่เหงื่อไหลชุ่มไปทั้งตัว จนลืมไปว่า มีบาดแผลอยู่ที่บริเวณหางคิ้ว
ทำไมมือยังไม่หยุดสั่นสักทีนะ…
ตอนนี้คยองซูตกอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถจะบอกได้แน่ชัดว่า สิ่งที่เขากำลังเป็นอยู่ มันคืออาการของคนที่อยากรู้ สงสัย หรือกลัวกันแน่
มือที่ยังคงสั่นไม่หยุด รวมไปถึงขาทั้งสองข้าง
เหงื่อที่ไหล่ชุ่มไปทั้งตัว
และ หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ…
‘ หมอ !! ’
เสียงที่คยองซูเคยได้ยิน เสียงของบุคคลที่พาเขาไปทำความรู้จักกับคนทั้งโรงพยาบาล
“คุณจงอิน…”
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ?”
“คือ…”
“หมอไปทำอะไรมา ? ทำไมเลือดถึงไหลแบบนั้น ??”
จงอินถามขึ้นหลังจากเห็นแผลที่ถูกมินซอกฝากรอยเอาไว้ น้ำเสียงของจงอินดูอ่อนลงมากถ้าเทียบกับตอนที่เจอกันครั้งแรก บางที จงอินอาจจะไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่เขาตั้งแง่ไว้
“ไปทำแผลที่ห้องฉุกเฉินก่อนเถอะหมอ”
ไม่พูดเปล่า จงอินเดินนำหน้าเขาออกไปยังห้องฉุกเฉิน ก่อนจะหยิบเซ็ททำแผลออกมา จัดการกับแผลบนใบหน้าของคยองซูอย่างชำนาญ
“ขอบคุณครับ”
“ผมถามอะไรหมอหน่อย…”
“ครับ ?”
“หมอไปโดนอะไรมา ?? ตอบผมมาตรงๆ ”
“คือ…เอ่อ…”
“…”
“…”
‘ ผมเคยเตือนหมอแล้วนะ ว่าอย่าไปยุ่งกับมินซอก ถ้าไม่จำเป็น… ’
นั่นไง รู้ดีอีกแล้ว … ทำไมจงอินถึงรู้ว่าแผลนี้เกิดจากฝีมือของคนไข้คนนั้น หรือว่า…
เขาอาจจะไม่ใช่คนแรกที่ถูกฝากรอยเอาไว้ก็ได้
“ทำไมคุณถึงรู้ ?”
“เอาเป็นว่าผมรู้ก็แล้วกัน กลับบ้านไปเถอะครับ คืนนี้หมอไม่ได้อยู่เข้าเวรนี่”
“ค…ครับ ขอบคุณมากครับ…”
หมอหนุ่มรีบลุกขึ้นพร้อมโค้งให้บุรุษพยาบาลตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
คุณหมอร่างเล็กเดิมตามทางมาเรื่อยๆ หวังว่าจะกลับไปให้ถึงแฟล็ตพักแล้วอยู่พักกายพักใจสงบๆซักที ทำงานที่โรงพยาบาลนี้ไม่กี่วัน ทำไมมันถึงได้หนักใจขนาดนี้กันนะ…
ปื๊น ปื๊น
เสียงแตรรถดังขึ้นจากริมถนน ก่อนที่รถเจ้าของเสียงแตรจะตรงเข้ามาบริเวรริมฟุตบาทตรงจุดที่คยองซูยืนอยู่
‘ ขึ้นรถมาสิครับ ’
โฉมหน้าของเจ้าของเสียง ถูกเผยออกมาหลังจากที่กระจกรถด้านคนขับเลื่อนลงมา เผยให้เห็นใบหน้าของผู้อำนวยการโรงพยาบาล
“ผ…ผู้อำนวยการ…”
“อย่าทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผีสิครับ ขึ้นมาเถอะ ผมก็กำลังจะกลับแฟล็ตเหมือนกัน ขับมาเจอคุณพอดี ก็เลยชวนกลับด้วย”
“เอ่อ…”
“ขึ้นมาเถอะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” ชานยอลพูดชวนพลางยิ้มให้
“ครับ” คยองซูได้แต่พยักหน้าเบาๆแล้วรับคำชวนแต่โดยดี
“จริงๆผมไม่ได้กลับแฟล็ตเวลานี้หรอก แต่วันนี้พอดีว่างานเสร็จเร็วไปหน่อย โชคดีนะที่มาเจอคุณเดินอยู่พอดี”
“…”
“มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าครับ คุณคยองซู ?”
“ป…เปล่าครับ”
“ผมเห็นคุณนั่งเงียบมานานแล้วนะ มีอะไรรึเปล่า ?”
“คือ เมื่อคืนผมไม่ค่อยได้นอนน่ะครับ เลยเหนื่อยๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“อืม…”
“…”
‘ คุณทำงานที่โรงพยาบาลนี้ได้สองสามวันแล้ว รู้สึกยังไงกับที่นี่บ้าง ? ’
คำถาม…มันเป็นคำถามที่คยองซูไม่อยากจะตอบ…ไม่สิ ไม่อยากจะได้ยินเลยด้วยซ้ำ เขาไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เขาเจออยู่ตอนนี้ มันเกิดขึ้นเฉพาะกับเขาคนเดียวรึเปล่า เขาควรจะทำยังไงดีล่ะ ?
“ก็…ปกติดีครับ”
“แต่ผมว่าไม่นะ”
“…”
เหมือนชานยอล ผู้อำนวยการคนนี้จะรู้อะไรอีกแล้ว ทำไมกัน การแสดงออกทางสีหน้าของเขามันชัดเจนไปจริงๆ หรือว่า ชานยอลไปรู้อะไรเกี่ยวกับเขามา ?
“อยากรู้มั้ยว่าทำไมผมถึงพูดแบบนั้น”
“ครับ…”
“แผลบนหน้าคุณไง”
“หืม ?”
“แผลนั่นน่ะ โดนมินซอกเล่นงานแล้วสิท่า”
“ทำไมคุณถึง…”
“เอาเป็นว่าผมรู้ก็แล้วกัน”
คำตอบที่ออกมาจากปากของชานยอล มันเหมือนมาก … เหมือนกับที่จงอินพูดไม่มีผิดเพี้ยน
โรงพยาบาลนี้…
ลางสังหรณ์ของคยองซูไม่ผิดแน่ๆ
รวมทั้งคำพูดเกี่ยวกับความรู้สึกของจุนมยอน
ไม่ผิดแน่…
โรงพยาบาลนี้ ไม่ธรรมดาแน่ๆ !
“ฮะๆ หน้าซีดเชียว ผมกำลังทำให้คุณกลัวอยู่รึเปล่านะ”
“…”
“เอาล่ะ ถึงแฟล็ตแล้ว เดี๋ยวผมขึ้นไปส่งคุณที่ห้องก็แล้วกัน”
“ม…ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้ แค่นี้ก็รบกวนคุณจะแย่แล้ว ขอบคุณมากๆครับ”
คยองซูไม่เปิดโอกาสให้ชานยอลพูดต่อ ร่างเล็กรีบก้าวลงมาจากรถแล้วกดลิฟท์ไปยังห้องของตัวเอง ปล่อยให้ผู้อำนวยการหนุ่มนั่งมองตามอยู่บนรถ
หึ !
XXXXXXXXXX
“จงอิน คืนนี้เข้าเวรเหรอ ?”
“อืม…”
“นายเข้าเวรกับใครล่ะ ?”
“ลู่หาน”
“อืม…งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ บ๊ายบาย”
“บ๊ายบาย…”
“จุนมยอน เดี๋ยว !”
“อะไร ?”
“นายคิดว่ายังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้…”
“เรื่องวันนี้ ?? อะไรเหรอ ?”
‘ เรื่องที่หมอคยองซูโดนมินซอกอาละวาดไงล่ะ ’
“หืม ? จริงเหรอ ? ตอนไหน ! ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง” จุนมยอนได้แต่ทำหน้างงเต้กกับสิ่งที่จงอินกำลังพูดถึง
“ให้ตายเถอะ นายนี่ดีเลย์เป็นบ้า”
“ฉันจะไปรู้อะไรเล่า ก็ทำแต่งานจนหัวปั่นไปหมดแล้ว”
“วันนี้หมอคยองซูโดนมินซอกอาละวาดใส่น่ะ”
“เฮ่อ…กรรมของหมอแท้ๆ มาทำงานวันสองวันก็โดนซะแล้ว”
“มันไม่ใช่แค่นั้น…”
“หืม ?”
“ประเด็นมันอยู่ที่ว่า…”
‘ เป็นครั้งแรกที่มินซอกอาละวาดจนหมอคยองซูได้แผลกลับมาเลย ’
“ฮะ ! นายว่าไงนะ ถึงขั้นได้แผลเลยเหรอ”
“อืม…”
“ล…แล้วหมอ หมอเป็นยังไงบ้าง ?”
“ไม่เป็นไรอะไรมาก หางคิ้วแตกไปหน่อยนึง ฉันทำแผลให้แล้ว”
“จงอิน…”
“…”
‘ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว… ’
“พูดน่ะ มันพูดง่ายนะจุนมยอน…”
“ฉันไม่อยากอยู่แล้ว จงอิน ฉัน…”
“ท่องไว้นะจุนมยอน”
‘ อยู่เพื่อพ่อของนาย… ’
“ต…แต่…”
“อย่าทำให้พ่อของนายต้องผิดหวัง อยู่เพื่อพ่อของนาย พอถึงวันนั้นแล้ว วันที่นายบรรลุเป้าหมาย นายก็ค่อยไปตามทางของนาย”
“…”
“เชื่อฉัน จุนมยอน”
“…”
“กลับบ้านได้แล้วไป จะสองทุ่มแล้ว”
“อือ…”
จุนมยอนได้แต่ถอนหายใจ เขาใช้ชีวิตทำงานกับโรงพยาบาลนี้มาหลายเดือน เพียงเพราะเป้าหมายบางอย่าง ที่พ่อได้ฝากความหวังเอาไว้
หลังจากที่จุนมยอนออกไปได้ซักพัก จงอินก็ได้แต่นั่งกร่อยอยู่คนเดียว ท่ามกลางความมืดและเงียบของโรงพยาบาล ให้ตายเถอะ เป็นบรรยากาศที่เขาเกลียดสุดๆ
พอทนความเบื่อไม่ไหว ร่างสูงก็เลยเดินไปยังหน้าห้อง 401 ของคนไข้คนสนิท ที่ไฟห้องยังเปิดอยู่ และติดชื่อป้ายหน้าห้องไว้ว่า ‘โอเซฮุน’
“เซฮุน นอนรึยัง ?”
“ยัง เข้ามาดิ”
“มีเกมส์ไรเล่นมั่ง ?”
“นายนี่เหลือเกินจริงๆ เวลาทำงานยังจะเดินมาเล่นเกม เห่ยชะมัด” เซฮุน คนไข้เจ้าของห้องจิกกัดจงอินไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งเครื่องเล่น PSP ให้
“…”
“ว่าแต่วันนี้ใครเป็นพยาบาลเวรคู่กับนายล่ะ ?”
“ลู่หาน”
“…”
“หึ เงียบเลย ถามจริงๆ…”
“…”
‘ ยังลืมเขาไม่ลงอีกเหรอ ? ’
“ช่างหัวฉันเถอะ” เซฮุนพูดไปนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดไป แต่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับเครื่องเล่น Nintendo ขนาดพกพาของเขาอย่างไม่ใส่ใจ
“…”
“ที่ลืมไม่ลงอ่ะนะ ไม่ใช่เพราะตัดใจไม่ได้”
“…”
‘ แต่เพราะการกระทำเลวๆต่างหาก ’
น้ำเสียงที่เรียบเฉยของเซฮุนตอบจงอินไปแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใส่ใจอะไรมากเท่าไหร่ เพียงแค่เงยหน้ามามองจงอินที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง
“การกระทำ…เลวๆ…?”
“จงอิน…”
“…”
‘ ผู้ชายที่ชื่อเสี่ยวลู่หานน่ะ ยังมีมุมของเขาอีกเยอะให้คนอื่นเรียนรู้ ’
“อ…อะไรของนาย ?”
ตอนนี้จงอินเริ่มสับสนไปหมดแล้ว จากเซฮุนที่ดูเหมือนโอตาคุคลั่งเกมไปวันๆ กลายเป็นชายหนุ่มที่พูดอะไรมีลับลมคมในไปซะแบบนั้น
ก๊อก…ก๊อก…
“ใคร ?”
เซฮุนถามขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง ก่อนที่จงอินจะอาสาไปเปิดประตูห้องให้
“ล…ลู่หาน”
“ไง…จงอินก็อยู่ด้วยเหรอ”
“มีอะไร ?” เซฮุนถามบุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่หน้าประตู
“มีเรื่องสำคัญจะคุยน่ะ นายออกไปก่อนได้มั้ยจงอิน ?”
“สำคัญมากเลยเหรอ ?” เซฮุนถาม
“มาก…”
“…”
‘ เอาเป็นว่า คนนอกอย่าง จงอิน น่ะ ช่วยออกไปทีนะ ’
ลู่หานสั่ง พร้อมยิ้มบางๆให้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความรุนแรงของคำพูดที่ว่า คนนอก ลดน้อยลงไปแต่อย่างใด
แถมยังเพิ่มความหมั่นไส้ให้จงอินอีกต่างหาก
“ก็ได้ ฉันไปก่อนนะเซฮุน ไว้พรุ่งนี้เช้าเจอกัน” จงอินลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะล่ำลาเพื่อน โดยที่ไม่มองหน้าบุรุษพยาบาลผู้ร่วมงานด้วยซ้ำ
ร้ายกาจเหมือนกันนี่…เสี่ยวลู่หาน
…TO BE CONTINUED…
เดินทางมาถึงตอนที่ 5 แล้วจ้า เป็นอย่างไรกันบ้าง ?
กลับมาอัพแบบไวๆทันใจคนอ่าน ปั่นสดเล่นสดแล้วอัพเลย
ขอบคุณสำหรับทุกยอดเม้นท์นะคะ คนอ่านน่ารักมาก และขอให้น่ารักแบบนี้เรื่อยๆนะคะ
จริงๆคอมเม้นท์เนี่ย แค่บรรทัดสองบรรทัด หรือสามพยางค์ก็แฮปปี้แล้ว
ขอให้ติดตาม และทำตัวน่ารักกันแบบนี้ไปเรื่อยๆนะคะ
ตอนต่อไปยังคงเหมือนเดิมว่า จะมีหรือไม่มี อยู่ที่คุณสมบัติอันพึงประสงค์ของรีดเดอร์
ขอบคุณมากๆค่า <3
ปล. อัพรอบต่อไป ขอเม้นถึง 220 ถึงปุ๊บอัพเลย คึคึคึ
ความคิดเห็น