คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5 ✿ ประสงค์ร้าย 100% รีไรท์ใหม่
ภาพชานยอลและแบคฮยอนมากมายถูกส่งต่อให้กับเด็กในโรงเรียนในภาพมีทั้งภาพที่เกิดขึ้นจริงและตัดต่อในทางที่ล่อแหลม มันจะไม่ดีแน่ถ้าพวกบรรดาคู่นอนของชานยอลเห็นเข้าและมาทำร้ายร่างบาง ล่าสุดคนที่โดนก็คงจะเป็น ... เยจินสินะ เธอหน่ะเป็นถึงลูกของเจ้าของค่ายหนังยักษ์ใหญ่และครอบครัวของเธอก็รวยติดอันดับในเกาหลีใต้ เธอเป็นคนที่คบหากับชานยอลได้นานที่สุด ก็สักประมาณ 1 ปีโดยที่ไม่มีใครรู้ เธออกมาเปิดตัวว่ากำลังคบหากับชานยอลและเธอกำลังจะหมั้นแต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็โดนรุมโทรม สภาพนี่ดูไม่ได้เลย คลิปของเธอกับผู้ชายนับสิบคนนี่กระจายไปทั่วโลกโซเชี่ยว พ่อของเยจินถึงกับยกเลิกงานหมั้นและพาเยจินย้ายไปต่างประเทศทันที
"รับสายฉันสิแบคฮยอน"
"..................., "
"รับสายฉันสิแบค"
".................................."
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ
"โถ่วเว้ยยยย!!!!! "
ก็อกๆๆๆ
"เข้ามา!! "
"มีอะไร"
"คุณเซฮุนครับ ... เรื่องที่ให้ผมติดต่อคุณอี้ฟานผมได้ติดต่อให้แล้วนะครับ อีกไม่เกิน2ชั่วโมงจะมีเครื่องบินมารับคุณหนูลู่ฮานกลับประเทศจีน "
" เออดี แล้วลู่ฮานฟื้นรึยัง "
" เอ่อ ผมว่าฤทธิ์ยามันเกินขนาด อาจจะยังไม่ฟื้นวันนี้ครับ "
" อืม ดีแล้วให้ลู่ฮานไปฟื้นที่จีนนั้นแหละ "
"ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
" เออเดี๋ยว!! เรียกให้มินจุนมาพบฉันด้วย "
"ก็อกๆ ขออณุญาติครับคุณชาย "
" เออเขามา "
"นายคิดว่า ใครเป็นคนส่งภาพนี้ "
" ผมคิดว่าน่าจะเป็นคู่นอนของชานยอลซักคนหล่ะครับ "
"ฉันถามว่ามันเป็นใคร"!!!!!!! เซฮุนตวาดเสียงดังตอนนี้สีหน้าของเขากำลังโกรธจัด เขาโกรธแทนตัวเล็กที่มีคนมาทำลายชื่อเสียง เขาโกธที่ไอ้ข้อความบ้าๆนั่นมันเขียนด่าตัวเล็กว่า "โสเภณี"ทั้งๆที่พวกหล่อนเองต่างหากที่เป็นไม่ใช่ตัวเล็กเพื่อนของเขา
แบคฮยอนกลับถึงบ้านมาสักพักนึงแล้วก่อนหน้านี้ที่เขาจะขึ้นห้องนอนมาเขาได้แวะคุยกับคุณพ่อเรื่องชานยอลนิดหน่อย คุณพ่อท่านคงดีใจที่พวกเราสองคนไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน ผมนำโทรศัพท์ที่แบตเตอร์รี่หมดไปชาร์ตไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ แล้วผมก็เข้าไปอาบน้ำเสร็จก็ออกมาด้วยชุดลายหมีพู สีฟ้า ผมกดสไลค์ปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ก็ต้องตกใจกับเบอร์ที่ผมไม่ได้รับสาย -SEHUN 300 Misscall-
" เซฮุน.. เกิดอะไรขึ้น "
ผมโทรหาเซฮุนประมาณ 5 ครั้งแต่เขาก็ไม่รับโทรศัพท์ผม ผมเลยกดเข้าไปในเฟสบุ๊คเผื่อเซฮุนเล่นอยู่จะได้ติดต่อกับมันได้ ... แต่ปล่าวเลย หน้ารีฟีดข่าวของเฟสบุ๊คทำให้ผมแทบจะขยับมือเพื่อสไลค์หน้าจอไม่ไป รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าผมดับหายลงไปในทันที .... รูปภาพของผมกับชานยอลมากมายถูกตัดต่อขึ้นมา และถูกบรรยายใต้ภาพด้วยคำที่ไม่เหมาะสม ข้อความในแชทของผมเป็นร้อยที่ส่งมาต่อว่าด้วยความหยาบคาย บ้างว่าผมขายตัวบ้าง บ้างก็ว่าเป็นตัวเกาะเขากินบ้าง บางคอมเม้นต์ก็คิดว่าผมเป็นคนต้นคิดเรื่องรุมโทรมเยจินแฟนเก่าเขา..ซึ่งผมไม่รู้จักเธอคนนั้นด้วยซ้ำ ภาพทั้งหมดถูกแชร์กันอย่างรวดเร็วในทุกๆพื้นที่ของโลกโซเชี่ยว มีคนนับร้อยที่กำลังไม่พอใจผมอยู่นะตอนนี้ ผมปิดล็อกหน้าจอสักพักนึง น้ำตาผมมันก็ร่วงลงมา
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ของแบคฮยอนดังขึ้น เขากดรับมันทั้งน้ำตาโดยพยายามดัดเสียงให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้เพื่อของเขาสงสัย
"ฉันรู้ว่านายร้องไห้อยู่ นายไม่ต้องกลั้นมันหรอก ฉันเป็นที่ระบายให้นายได้นะ
"ฮึกๆขอบใจมากๆนะเซฮุน ขอบใจนายมาก " แบคฮยอนตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เซฮุนฟัง เซฮุนเองที่รู้เรื่องอยู่แล้วกลับยิ่งโกรธหนังเข้าไปใหญ่ เขาไม่คิดเลยว่าพวกที่ตามชานยอลจะมาด่าเพื่อนตัวเล็กของเขาทางแชทอีกแบบนี้ เขาเปิดกล้องหน้าเพื่อคุยกับแบคฮยอนทำให้เห็นตาแบคฮยอนบวมหนักก็รู้สึกเจ็บใจ
"ทำไมคนอย่างฉันถึงปกป้องนายไม่ได้เลยนะ "
แบคฮยอนปิดการสนทนากับเขาไปแล้ว เพื่อนเล็กของเขาร้องไห้หนังมากเกินไปทนผมทนที่จะดูตัวเล็กร้องไห้ไม่ได้เองทั้งๆที่ตอนแรกผมบอกไปกับแบคฮยอนว่าจะเป็นที่ระบายให้ ผมกดโทรศัพท์ไปหามินจุนลูกน้องคนสนิทของผมทันทีหลังจากที่มันส่งข้อความรูปภาพคนทำมาหาผม
"ได้ความว่าไง"
[ คนในรูปเป็นคนรับจ้างตัดต่อครับคุณชาย แต่เขาสารภาพว่ารับงานทางโทรศัพท์เลยไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ว่าจ้างครับ]
"นายโทรไปตามเบอร์นั้นรึยัง"
[โทรไปแล้วฮะ .. แต่มันเป็นเบอร์ที่ถูกปิดการใช้งานไปแล้ว]
F*uc*k!! ไปตามตัวมันให้ได้ .. ส่วนไอ้หมอนั่นจัดการได้ตามใจเลยจะเอาไปโยนบ่อจระเข้ หรือ จะตัดแขนขาขายก็แล้วแต่ ตู้ด!!!
ผมพยายามข่มตาหลับ... แต่ไม่เลยผมไม่สามรถทำมันได้ ผมพยายามทำเป็นเฉยๆแต่ทุกครั้งที่มีการแจ้งเตือนทางโทรศัพท์ผมก็ต้องพบกับข้อความท่าทอของผม ตอนนี้มันคงกระจายไปทั่วโรงเรียนแล้วสินะ โชคยังเข้าข้างผมที่เซฮุนสามารถโทรไปสกัดคนเขียนข่าวไม่ให้เขียนเรื่องนี้ลงไป เพราะถ้าข่าวกระจายไปทั่วประเทศผมคงโดนรุมประนาม ผมนอนร้องไห้เงียบๆอยู่สักพักนึงก็ได้ยินเสียงที่ประตู
แกร้ก แกร้ก เสียงเหมือนมีคนพยายามเข้าห้องของผม
ปัง!!ประตูถูกเปิดออก และถูกปิดลงอยาดรวดเร็ว สมองผมประมวนไม่ทัน ณ ตอนนี้ แต่รู้ตัวอีกทีผมก็อยู่ในอ้อมกอดของคนคนนึง ... คนที่ผมแอบรักมาโดยตลอด. เรากอดกันเนิ่นนาน ผมสะอื้นใส่เขาน้ำตามากมายที่เลอะเสื้อกล้ามสีขาวของเขาเขาไม่มีทีท่าว่าจะผละผมออก เราสองคนกลับกอดกันเนิ่นนาน
" ไม่เป็นไรนะแบคฮยอนพี่อยู่ตรงนี้แล้วนะ คนดีไม่ร้องนะครับ "
"ฮึกๆ ฮึกๆฮืออออออออออ "
ผมยังคงสะอื้นในอ้อมกอดของเขาอย่างเนิ่นนาน จนผมได้ยินเสียงข้อความล่าสุดที่ส่งมาหาผม
พี่ชานยอลผละออกจากอ้อมกอดแล้วหยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมาดู เขาเปิดเขาไปดูข้อความต่างๆที่ส่งมาด่าผม สีหน้าของเขาตอนนั้นดูโกรธแค้นมาก เขาลบทุกๆข้อความของผมทิ้งในทันทีแล้วหันกลับมากอดผมอีกครั้ง
"พรุ่งนี้ฉันจะจัดการทุกอย่างให้นายเอง เข้มแข็งไว้ แบคฮยอน "
ผมตื่นมาตอนเช้าแล้วพบว่าแบคฮยอนตัวร้อนมากและดูเหมือนจะมีไข้ ผมผละออกจากเขาแล้วไปนำกะละมังกับผ้าขนหนูมาผืนนึงเพื่อที่จะเช็ดตัวให้เขา ผมไม่กล้าถอดเสื้อของแบคฮยอนหรอก ผมเองก็กลัวที่จะอดใจไม่อยู่เลยต้องไปตามแม่นมมาเช็ดตัวให้ ผมกลับไปที่ห้องตัวเองหลังจากที่แม่นมเข้ามาแล้วผมก็จัดการตัวเองเพื่อนที่จะไปโรงเรียนทันที ...ผมว่าวันนี้ผมคงจะต้องจัดการกับคนที่ส่งข้อความมาหาแบคฮยอน
ผมขัดรถมาเรื่อยๆจนถึงโรงเรียนในความคิดของใครหลายๆคนอาจจะเป็นโรงเรียนที่ดีระดับประเทศเป็นโรงเรียนที่คนมีฐานะสูงๆเท่านั้นที่จะเข้ามาเรียนได้ แต่สำหรับผมหน่ะมันเป็นโรงเรียนที่ล้วนมีแต่หน้ากาก ถ้าไม่มีคนรู้ว่าผมเป็นลูกใครคงไม่มีคนมาทำดีมาประจบสอพรอจนถึงทุกวันนี้ โรงเรียนที่นี่มีแต่หาผลประโยชน์ หาความสวยหรูให้แก่ตนเอง เลยไม่เคยมีใครแคร์น้ำใจใครกันสักเท่าใหร่
ผมเดินลงมาจากรถสปอร์ตของผมและมุ่งไปยังล็อกเกอร์ขอแบคฮยอนทันที ผมเปิดมันออกมาและอย่างที่เห็น
ซ่า~~~~~~ น้ำหมึกมากหมายทะลักออกมาจากล็อกเกอร์ ในนั้นมีทั้งหนอน แมงสาบ และสัตว์เลื้อยคลานน่าขะยะแขยงอีกมากมาย ในนั้นมีกระดาษแผ่นหนึงเขียนไว้ด้วยว่า
แค่นี้มันยังน้อยไปที่มายุ่งกับชานยอลของฉัน
"บ้าชิบ! ใครเป็นคนทำกันว่ะ แน่จริงมึงก็มาเจอกับกูตัวต่อตัวเลย "
คำสบถบทที่หยาบคายได้ออกมาจากปากของผมนะตอนนี้ มีเด็กนักเรียนมากมายวิ่งกรูเพื่อที่จะมาดูเหตุการณ์บ้างก็ถ่ายเป็นคลิปวิดีโอเก็บไว้ ผอ.คิมเองเมื่อรู้เรื่องถึงกับมาลากตัวผมไปห้องทำงานของท่านท่านคงรู้ว่าถ้าผมเกิดสะติขาดสะบั้นขึ้นมาผมอาจจะทำลายโรงเรียนได้
" มีอะไร ชานยอล บอกลุงมา"
"คุณลุงเห็นภาพพวกนี้แล้วใช่มั้ยครับ " ผมหยิบรูปภาพมากมายออกมาจากกระเป๋า ผมไม่ได้รับมันทางโทรศัพท์หรอกนะ แต่คนของผมไปเจอเข้าเลยเอามาให้
" ใช่ลุงเห็นแล้ว เราจะให้ลุงทำยังไงหล่ะ "
" คุณลุงจะทำยังไงก็ได้ ประกาศจับ ประกาศไล่ออก ฟ้องศาล หรืออะไรที่คุณลุงสามารถทำได้ก็แล้วแต่ "
" ลุงทำไม่ได้หรอกชานยอล เราก็น่าจะรู้นะว่าครอบครัวของเด็กที่นี่เป็นยังไง แต่ละคนใช่ว่าจะเป็นคนธรรมดานะชานยอล อีกอย่างถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ พ่อของหลานอาจจะโดนกล่าวหาในทางที่ผิดก็ได้นะ "
"คุณลุงครับ แต่คนพวกนี้มันทำให้ชื่อเสียงของผมเดือดร้อนนะครับ แล้วแบคฮยอนเขาก็เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกยังไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่า เขามาอยู่ในฐานะน้องชายของผม "
" เรื่องแบคฮยอนคุณพ่อเธอเป็นคนบอกเองว่าไม่ให้บอกว่าเขาเป็นใครเพราะกลัวอันตรายจากพรรคคู่แข่ง แต่เรื่องแก้ข่าวให้ชานยอล ลุงทำไม่ได้จริงๆ "
"................................"
" ผมให้คุณลุงเลิกเอาเองก็แล้วกันนะครับ ว่าจะเป็นคนจัดการเองหรือ ให้ผอ.คนใหม่จัดการ ถ้าหากผมบอกคุณพ่อเรื่องที่นักเรียนโรงเรียนนี้ใส่ร้ายแบคฮยอน คุณพ่อดูท่าจะรักแบคฮยอนมากกว่าผมซะด้วย "
" อย่าเลยนะชานยอล เอาเป็นว่าลุงจะพยายามหาให้เราก็แล้วกัน "
" ไม่เกิน 7 วันนะครับคุณลุงถ้าผมยังไม่ได้รับเรื่อง ผมถือว่าคุณลุงไม่ทำ ผมลาหล่ะสวัสดีครับ :)
............................................................................ 70 %.........................................................
หลังจากเคลียปัญหาเสร็จผมก็ต้องรีบกลับมายังบ้านของผมทันที .... เพราะอะไรนะเหรอ น้องชายคนเล็กของผมไม่สบายไง ผมคงไม่มีกระจิตรกระใจจะนั่งเรียนในห้องเรียนได้หรอกใครจะว่าอะไรผมก็ช่างครับแต่ตอนนี้คนที่สำคัญที่สุดของผมก็คือ "แบคฮยอน "
" แบคฮยอน ตื่นมาทานข้าวได้แล้วนะครับ " "แบคฮยอน แบคฮยอน "
ั
" งื้อออ พี่ชานยอลเหรอฮะ! "
"ใช่พี่เอง เราไปอาบน้ำได้แล้วนะ พี่เตรียมอาหารไว้ด้านล่างแล้ว เราอาบน้ำเสร็จแล้วลงไปทานด้วยหล่ะ
อาหารสำหรับคนป่วยมากมายถูกจัดมาให้คนตัวเล็กอย่างดี เขาแค่อยากให้น้องชายหายป่วยเร็วๆเลยขอให้แม่นมช่วยสอนการทำซุปไก่ให้เขาโดยให้ข้ออ้างว่า อยากทำให้น้องชายของเขาซักครั้ง
"คุณหนูของนมทานเยอะๆนะค่ะ คุณชานยอลเค้าอุตส่าตั้งใจทำตั้งนาน เพื่อให้คุณหนูแบคของป้าโดยเฉพาะเลยนะคะ "
"นี่พี่ชานยอลเป็นคนทำเหรอฮะ .. น่ากินทั้งนั้นเลย "
"ใช่แล้วหล่ะค่ะคุณหนู นมเพิ่งจะสอนให้วันนี้นี่เอง ดูคุณชานยอลจะตั้งใจทำมากเลย นมสอนแค่ครั้งเดียวคุณชานยอลก็ทำได้หมดเลย ..เห็นคุณหนูของนมทั้งสองกลับมารักกันเหมือนตอนเด็กๆคนแก่อย่างนมก็พาดีใจไปด้วย "
แบคฮยอนยิ้มให้แม่นมของเขาอีดครั้งก่อนที่จะลงมือกินอาหารที่พี่ชานยอลของเขาทำมาให้อย่างตั้งใจ ...
ทางด้านของชานยอลเมื่อปลุกแบคฮยอนให้มาทานอาหารที่ตนเองตังใจทำไว้แล้วก็รีบออกจากห้องน้องชายทันทีโดยก่อนออกมาจากห้องของแบคฮยอนก็ไม่ลืมหยิบไดอารี่ของแบคฮยอนติดมาด้วย เขาสงสัยน้องชายตัวเล็กของเขามาตั้งนานแล้วว่าทำไมเวลาไปไหนก็จะต้องพกไดอารี่เล่มนี้อยู่ตลอด และดูเหมือนกับจะให้ความสนใจกับสมุดเล่มนี้มากกว่าสิ่งอื่น
" แบคฮยอนนายเขียนอะไรไว้ในนี้กันนะ ทำไมนายดูมีความสุขเวลาหยิบมันขึ้นมา"
" ขออ่านหน่อยนายคงไม่ว่าอะไรฉันหรอกนะ "
ชานยอลตั้งใจอ่านไดอารี่ของแบคฮยอนทุกหน้าของแบคฮยอน เนื้อความของน้องชายตัวเล็กที่จดบันทึกทำให้คนแอบอ่านอย่างเขารู้หลายเรื่องเกี่ยวกับน้องชาย แบคฮยอนบันทึกทุกอย่างไว้ในนี้จริงๆ แต่ส่วนใหญ่ที่เขียนเนื้อเรื่องก็มักจะเกี่ยวกับเขาทั้งนั้น " นี่ตอนนายอยู่อังกฤษนายยังเขียนถึงฉันด้วยเหรอ "
มันก็จริงอยู๋ที่แบคฮยอนเลือกที่จะจดเรื่องราวของเขาที่อยากเล่าให้พี่ชายฟังลงสมุดเล่มนี้ เพราะช่วงแรกๆที่แบคฮยอนไปอยู่โน้นก็มักจะส่งจดหมายหรือข้อความกลับมา แต่เขาไม่คิดจะตอบกลับไปหาน้องชายตัวเล็กเลยสักครั้ง ชานยอลอ่านไปเรื่อยๆจนถึงหน้าล่าสุดที่แบคฮยอนบันทึก แต่ต้องมาสดุดกับบรรทัดนึงของหน้าที่เขากำลังอ่าน
" แบคคิดว่า .. แบคแอบรักพี่ชายตัวเองเข้าแล้วหละฮะ "
หลังจากอ่านประโยคนั้นของน้องชายเขา หัวใจดวงน้อยๆของเขาก็สั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าของคนตัวสูงเห่อแดงขึ้นมาทันที
"ฉันว่าฉันก็คิดไม่ต่างจากนายในตอนนี้นะแบคฮยอน "
ปักกิ่ง คฤหาสต์ Wu Fan
"อื้ออออ!! ปล่อยฉันนะอิพวกบ้าาาา ปล่อยยย!! ฉันกลับไปหาเซฮุน บอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิว่ะ
"เอ่ออ คุณฟ่านครับ จะให้ผมยังไงกับคุณหนูดีครับ ผมว่าถ้าเธอยังดิ้นอยู่อย่างนี้แผลที่ข้อมือเธออาจจะฉีกมากกว่านี้ก็ได้นะครับ "
"เดี๋ยวฉันเข้าไปดูเอง "
พลัก!!
" อาลู่หยุดร้องไห้ แล้วหยุดทำร้ายตัวเอง !!"
"ฮึก ~~ เฮียย พาผมกลับเกาหลีเถอะฮะ ฮึกๆ"
" เฮียพาอาลู่กลับไม่ได้ ตอนนี้ "
" เฮียฮะผมเจ็บ เจ็บมากเลยเซฮุนทำผมไว้เจ็บมากเลย " พูดจบลู่ฮานก็ร้องไห้สองมือแกร่งกอดมาที่คนตัวใหญ่อย่าง อู๋อี้ฟาน ใบหน้าหวานซุกเข้าตรงแผ่นอกใหญ่
อี้ฟานทำได้แค่เอามือลูบหัวของลู่ฮานเบาเบา "ฉันก็อยากช่วยนายนะ ลู่ฮานนา แต่ฉันทำไม่ได้เซฮุน มันเป็นคนบอกกับฉันเองว่าห้ามนายกลับเกาหลี "
" ฮึกๆๆ เฮียไม่รักผมแล้วเหรอฮะ ไหนเมื่อก่อนเฮียเคยบอกว่ารักผมไงฮะ ? ตอนนี้เฮียไม่รักผมแล้วรึไงกัน "
" ..................................."
อี้ฟานทำได้แค่เพียงนั่งให้ลู่ฮานกอดเงียบๆจนคนร่างบางผลอยหลับไป จากนั้นเขาก็จัดให้ร่างบางนอนบนเตียงให้เรียบร้อยก่อยจะออกมาจากห้อง
ฉันอยากรักนายเหมือนแต่ก่อนนะ .. แต่มันจะเป็นไปได้ไงหล่ะ เมื่อคู่หมั้นของนายเป็นน้องชายแท้ๆของฉัน
# กรี๊ดดดจบบทที่ 5 กันแล้วนะ คริสสสมาแล้วจ้าาาอยากจะบอกว่า ตอนนี้อยู่ในพาทอดีตอยู่นะแจ้ะ ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกคน ช่วงนี้อาจจะมาอัพช้าหน่อยน๊าา ฝากเม้นด้วยยเน้อ แท็กในทวิตเตอร์ก็ยังไม่มีใครมาสกรีม T T เศร้ามากกก ฝาก #ฟิคเจ็บเพราะรัก
ความคิดเห็น