นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #5 : [ChanChen] หึง [Loading 100%] (07/12/13)

Title: หึง

Couple: ChanChen

Rate: PG

Tag: Romantic Comedy, Drama

Request 3: น้องบิว

Note: ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

++++++ หึง ++++++

                [บันทึกของปาร์ก ชานยอล]

                “นี่ไอ้หยอย อาการแกเหมือนกำลังหึงเฉินเฉินอยู่เลยว่ะ”สิ้นเสียงแหลมสูงของไอ้หมาเพื่อนรัก(หักเหลี่ยมโหด) เอ่ยขึ้นหลังจากที่พวกเราสองคนนั่งมองเจ้าของชื่อในบทสนทนานี้ถูกนักเรียนชายเข้ามารุมจีบมาได้สักพักแล้ว ผมหันไปถลึงใส่มันตาโต บังอาจพูดอะไรอัปมงคลแถวนี้

                “อย่ามาพูดให้ขำเลยไอ้หมา กูเนี่ยนะจะหึงไอ้จืดไม่มรทางอ่ะ!”สิ้นคำตอบของสุดหล่อชานยอล ผมแอบเห็นไอ้หมามันหันไปเห็นไอ้หมาแอบเบ้ปากใส่พร้อมพูดดว่า...

                “ซึนจริงๆ เพื่อนกู ซึนเหี้ยๆ”

                “กูได้ยินนะไอ้หมา!!!”

                ผมว่ามันเสียทีหนึ่ง ก่อนจะกลับไปให้ความสนใจไอ้หน้าจืด ‘คิม จงแด’ ที่มีแต่เด็กผู้ชายมารุมล้อม เหอะ! ใครบอกกันว่าไอ้จืดนั่นมันเรียบร้อย มันแอ๊บต่างหาก เห็นหงิมๆ แบบนั้นแรดเงียบจะตาย หา? ถามว่าผมรู้ได้ไงน่ะเหรอ? ผมรู้ล่ะกันน่า ไอ้พวกผู้ชายที่เข้ามาจีบนี่ก็ตาถั่วซะเหลือเกิน เลิกไปรุมไอ้จืดสักทีเถอะ ขวางหูขวางตา เห็นแล้วหงุดหงิด ย้ำ! ผมไม่ได้หึง!

                ปึง!!!

                เสียงโต๊ะล้มดังก้องไปทั้งห้อง สมาชิกในห้องทุกคนต่างมองมาทางผมเป็นตาเดียว แต่จะทำไมอ่ะผมไม่สนซะอย่าง อ๊ะๆ อย่าได้คิดว่าผมทำไปเพราะหึงมันล่ะ ผมก็แค่รู้สึกขวางหูขวางตาเท่านั้นเอง

                “มอง’ไร ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง”สิ้นมุขชมตัวเองของผม ทั้งห้องตกอยู่ในห้องหนักกว่าเดิม ผมเอ่ยไว้ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องมากก่อนที่จะทนความรู้สึกอยากจะชกคนเอาไว้ไม่ไหวซะก่อน

++++++ หึง ++++++

[Loading…22%] เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาลงต่อให้นะคะ (4/12/13)
 

[Continue] พร้อมแล้วก็อ่านกันต่อเลยค่ะ

++++++ หึง ++++++

                พักกลางวัน

                แบคฮยอนรู้สึกว่ามือกลางวันวันนี้ดูจะคุกกรุ่นพิกล เมื่อเพื่อนสนิทของเขาทั้งสองคน ชานยอล และจงแดต่างคนต่างนั่งกินข้าวเงียบๆ ไม่คิดจะมองหน้ากันสักนิด

          ไอ้สองคนนี้รู้มั้ยเนี่ย ว่าคนกลางอึดอัดนะว้อยยยยยยย!!!

                แบคฮยอนกรีดร้องในใจก่อนจะรีบคีบเส้นจาจังมยอนเข้าปากอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวว่าคัวเองจะอึดอัดตายเสียก่อน หางตาของร่างเล็กเหลือบมองไอ้เพื่อนสนิทหูกาง ที่หั่นเนื้อสเต็กในจานด้วยท่าทางที่ดูโรคจิตโคตรๆ ประหนึ่งว่ามันกำลังจินตนาการว่าเนื้อเสต็กในจานคือใบหน้าของใครสักคน

                ส่วนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเข้านั้นก็ก้มหน้าก้มตาทานรามยอนซะจนหน้าแถบจะจุ่มลงไปในรามยอนอย่างไรอย่างนั้น และก่อนที่แบคฮยอนจะได้เอ่ยขัดทำให้บรรยากาศมันดีขึ้น เหล่าแฟนคลับของคิม จงแดก็รีบถือจานเค้กมาถวายกันถ้วนหน้า

                “นี่สำหรับคุณจงแดคนน่ารักครับ”เหล่าชายหนุ่มต่างพูดโดยพร้อมเพรียง เล่นซะคนตัวเล็กกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกันเลยทีเดียว หากแต่เจ้าตัวก็ยังฝืนยิ้มและรับเค้กทั้งหมดมาตามประสาคนมารยาทดี เพราะถ้าจะไม่รับก็ดูไม่ดี

                “ขอบคุณทุกคนนะ...”ยังไม่ที่ร่างเล็กจะเอ่ยจนจบประโยค เสียงเลื่อนเก้าอี้ข้างๆ แบคฮยอนก็ดังขึ้นเรียกสายตาให้คนทั้งโต๊ะมองไปยังคนที่ทำให้เกิดเสียง ก็พบว่าชานยอลกำลังมองมาทางจงแดด้วยสายตาแบบ...หึงหวงเป็นอันมาก

                ชานยอลใช้เท้ายันเก้าอี้เข้าที่เดิม ก่อนจะออกเดินเอาจานไปเก็บที่ ทิ้งความงุนงงให้กับแบคฮยอน จงแดและแฟนคลับของจงแด

++++++ หึง ++++++

                สนามบาส

                ซวบ ซวบ ซวบ ซวบ ซวบ!!!

                เสียงลูกบาสถูกโยนลงห่วงลูกแล้วลูกเหล่าอย่างรัวๆ ทำเอาสมาชิกชมรมบาสที่กำลังซ้อมอยู่ มองไปที่รองกัปตันทีมที่ไม่รู้ไปกินรังแตนมาจากไหน มาถึงก็คว้าเอาลูกบาสในตระกร้าโยนลงห่วงเอาหลายลูกติดๆ กัน เล่นซะขนาดกัปตันอย่างอู๋ อี้ฟานยังมองอย่างขยาดเลย เพราะชานยอลโหมดโกรธนั้นหน้ากลัวขนาดไหน

                “ไอ้ยอลมันไปกินรังแตนมาจากไหนวะ”เสียงทุ้มของจื่อเทาหนึ่งในตัวจริงของทีมบาสเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย พลางมองเพื่อนร่วมทีมที่ชู้ตลงห่วงได้อย่างแม่นยำหลายลูกติด โดยที่ปกติไอ้บ้านี่ชู้ตที่ไรชนขอบห่วงทุกทีอ่ะ

                “คงจะเป็นเรื่องของรุ่นพี่จงแดล่ะมั้งครับ”เสียงนุ่มหวานของเด็กปีหนึ่งตัวสูง ผิวขาวหนึ่งในสมาชิกตัวจริงของชมรมเอ่ยขึ้นพลางเอาคางมนวางลงบนไหล่กว้างของรุ่นพี่หน้าแพนด้าจากแดนมังกร อี้ฟานเอ่ยอย่างเห็นด้วย

                “คงจะจริงอย่างที่เซฮุนว่า อาการแบบนี้ก็คงเพราะเรื่องของจงแดแน่ๆ”กัปตันหนุ่มเอ่ยอย่างเห็นด้วย พลางยืนพอยท์ขาอยู่ใต้ร่มไม้มองรองกัปตันทีมหูกางที่ยังคงชู้ตบาสลงห่วงระบายอารมณ์

                “ไอ้ยอลนี่แม่งโคตรซึนชิบ ปากบอกไม่หึง แต่อาการมันฟ้องหมดแล้วเนี่ย อยากจะรู้จริงๆ ว่ามันจะปากแข็งไปได้อีกนานแค่ไหน”จื่อเทาเอ่ยอย่างหมั่นไส้

                “ผมว่าพี่ยอลเขาไม่ได้แค่ปากแข็งหรอกครับ แต่เขามีเรื่องอะไรที่ปิดบังเราอยู่ โดยเฉพาะเรื่องของพี่จงแด...”

                “หือ???”

++++++ หึง +++++++

                หลังเลิกเรียน

                ทันทีที่เลิกเรียนชานยอลที่วันนี้หน้าบึ้งทั้งวันก็รีบบึ่งออกจากห้องเรียนไปทันทีไม่ต้องเดาก็รู้ว่าไปไหน...ไปซ้อมบาส ทิ้งให้จงแดถอนหายใจกับความอึดอัดที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวัน

                “ไหวปะเนี่ยแด”แบคฮยอนถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินผ่านเด็กนักเรียนจากโรงเรียนต่างๆ มากมายไปยังที่เรียนพิเศษที่ประจำของทั้งสองคน

                “ทำไมฉันจะไม่ไหวล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อยนะแบคกี้”คนตัวเล็กว่าพลางส่งยิ้มหวานให้เพื่อนรัก แบคฮยอนล่ะเหนื่อยใจกับคิม จงแดซะจริง ดูก็รู้แล้วว่าไม่ไหวแต่ยังจะปากแข็งบอกว่าไหวซะงั้นอ่ะ

                “ฉันล่ะเบื่อนายจริงๆ ว่ะแด ป่ะ เราไปซื้อชาร้อนๆ สักแก้วกันก่อนไปเรียนดีกว่า”ว่าอย่างไม่รอคำตอบรับของเพื่อนมือบางๆ ของคนที่ตัวพอๆ กันก็ออกแรงลากเพื่อนตัวเล็กไปตามที่ต้องการทันที...

++++++ หึง ++++++

                สองทุ่มโดยประมาณ

                “เฮ้ย กูกลับก่อนนะเว้ย”เสียงทุ้มของคุณรองกัปตันทีมหนุ่มดังขึ้นหลังจากซ้อมครบตามกำหนดเวลา ร่างสูงโหย่งของรองกัปตีนทีมก็รีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดและสะพายกระเป๋าตะโกนบอกลาเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งจากไปทิ้งให้สมาชิกคนอื่นๆ มองตามอย่างุนงง มันจะรีบไปไหนของมันว่ะ ทุกคนต่างคิดแบบเดียวกัน...

                ทางด้านของชานยอล

                หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าและบอกลาเพื่อนๆ เรียบร้อยก็วิ่งมายังลานจอดรถจัดสัมภาระให้เข้าที่เข้าทาง เสียบกุญแจลงในช่องเสียบกุญแจของมอไซต์ลูกรักก่อนจะสตาร์ทและบิดเต็มที่ตรงไปยังจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุด ไม่สนใจว่าจะโดนตำรวจซิ่วหรือเปล่า

++++++ หึง ++++++

                อีกด้านหนึ่ง...

                ณ หน้าโรงเรียนกวดวิชาชื่อดัง

                “แด แกยังจะรอมันอยู่อีกเหรอดึกแล้วนะ ให้ฉันกับพี่หมินไปส่งดีกว่าไหม”เสียงแหลมๆ ของแบคฮยอนเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กของตนเป็นรอบที่ล้านได้แล้วมั้งเนี่ย หากแต่จงแดก็ตอบคำตอบเดิมมาเป็นครั้งที่ล้านแล้วเช่นกัน

                “ไม่เป็นไรหรอกเรารอได้ แบคกี้จะกลับก่อนก็ได้ ถ้ามัวแต่รอเราเดี๋ยวพี่หมินจะโกรธเอาน่ะ”ร่างเล็กบอกเพื่อนพลางพยักเพยิดไปยังแฟนหนุ่มของเพื่อนที่รออยู่ในรถเบนซ์สีเงินคันหรู

                “พี่หมินไม่โกรธฉันหรอก แต่ฉันนี่แหละจะโกรธพี่หมิน ถ้าพี่หมินจะให้ฉันทิ้งแกไว้ให้พวกโจรมาฉุดไปโซเดมาคอมน่ะ”แบคฮยอนว่าอย่างอารมณ์เสียนิดๆ พลางเดินไปเดินมาอย่างหงุดหงิดที่โชเฟอร์ประจำตัวเพื่อนตัวเล็กยังไม่มาเสียที ถึงมันจะยังไม่ดึกแต่มันก็อันตรายกับคนซื่อๆ อย่างคิม จงแดไม่น้อย

                “ไอ้บ้านั่นมัวทำอะไรอยู่ว่ะ!”แบคฮยอนสบถอย่างหงุดหงิด จงแดไม่สนใจทำเพียงแค่นั่งกอดเข่ารอคนที่บอกจะมารับอยู่หน้าโรงเรียนกวดวิชาที่หมดเวลาทำการไปกว่าสองชั่วโมงแล้ว แต่ทันใดนั้นเอง...

                บรื้น บรื้น

                เสียงเครื่องยนต์สองสูบยี่ห้อดังดังมาก่อนตัวเสียอีก ก่อนที่เจ้าของเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มนั้นจะมาปรากฏตรงหน้าจงแดและแบคฮยอน เจ้าของ Ducati Monster 1100 EVO สีรัตติกาลจะถอดหมวกกันน็อคออกเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ติดจะเรียบนิ่ง เมื่อเห็นหน้าของคนขับคนตัวเล็กก็ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปกอด

                “ฮึก แดขอโทษยอลลี่ แดขอโทษ ยอลลี่อย่าโกรธแดเลยนะ”ราวกับว่าความอัดอั้นที่ถูกเก็บมาทั้งวันจะทำให้นักเรียนดีเด่นของรุ่นเขื่อนแตกทันทีที่เห็นหน้าของคนรัก ปาร์ค ชานยอลดูจะอึ้งไม่น้อยเมื่อเห็นคนรักร้องไห้ เพราะหลังจากเขาไประบายลงกับบาสมันก็ทำให้เขามีสติมากขึ้นและรู้ว่าตัวเองพูดกับคนรักแรงเกินไป มือหนาที่สวมถุงมือหนังเอาไว้ยกขึ้นลูบหลังคนรักเพื่อปลอบโยน

                “หืม? แดจะขอโทษยอลลี่ทำไมครับ แดไม่ผิดสักหน่อย คนผิดคือยอลลี่ต่างหาก ยอลลี่ต่างหากที่ต้องขอโทษแด ขอโทษที่ยอลลี่พูดไม่ดีกับแดทั้งๆ ที่รู้ว่าแดไม่ได้ทำแบบนั้น”ร่างสูงว่าพลางดันร่างบางออกก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยนน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน แต่ดูเหมือนยิ่งเช็ดน้ำตาจะยิ่งไหลซะอย่างนั้น

                “ชู่ว์ คนดีของยอลลี่ครับไม่ร้องนะ แล้วนี่รอยอลลี่นี่นานรึเปล่าครับ”ร่างสูงบอกก่อนจะถาม คนตัวเล็กตรงหน้าพยักหน้ารับ

                “ถึงว่าล่ะแดตัวเย็นเชียว รอแป๊บนะแด”ร่างสูงพึมพำเสียงเบาก่อนจะกระโดษจากสองสูบลูกรัก เปิดใต้เบาะหยิบเอาเสื้อกันลมตัวใหญ่ของตัวเองใส่ให้คนตัวเล็กพร้อมทั้งผ้าพันคอผืนหนาเสร็จสัพ เล่นซะจงแดตัวกลมเหมือนตุ๊กตาหิมะกันเลยทีเดียว

                “เอาล่ะเรียบร้อย แดจะกลับเลยมั้ย หรืออยากจะกินอะไรก่อนมั้ยเดี๋ยวยอลลี่เลี้ยงไท่โทษเอง”ร่างสูงเอ่ยถาม คนตัวเล็กส่ายหน้าก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายคนรัก มือหนาจับมือบางทั้งสองข้างมากอดไว้รอบเอวของตนเองก่อนจะขี่จากไป ไม่คิดจะล่ำลาแบคฮยอนที่ยืนหัวโด่อยู่สักพัก

                “โว๊ะ ไอ้หยอยบ้า! เวลาลำบากล่ะขอให้ช่วยจัง ช่วยเสร็จไม่เคยจะขอบคุณสักครั้งเลยยยยยย ไอ้หยอยหูกางงงงงงงง”

จบเถอะ...

++++++ หึง ++++++

[Loading 100%]

ครบแล้วคร่า~~~~

ตอนจบนี่มันหักมุมไปมั้ยหว่า แฮะๆๆ (หัวเราะแห้งๆ)

ตอนหน้ารีดเดอร์อยากอ่านอะไรต่อคะระหว่าง

ซีรีส์คุณหมอ ที่คราวนี้เป็นตาของคุณหมอเลย์ กับ เทาเฉิน

ไปตัดสินใจกันนะคะ แล้วเดี๋ยวไรท์จะมาต่อค่ะ

ปล. อย่าลืมไปอ่านฟิคยาวเรื่องนี้ด้วยนะคะ ไรต์เพื่งรีไรต์ไหม่ เปลี่ยนแพริ่ง เปลี่ยนพล็อตใหม่เกือบทั้งหมด

http://my.dek-d.com/perris-4569/writer/view.php?id=899830

ปล.สุดท้าย ปิดท้ายด้วยรูปรถที่อิหยอยใช้ค่ะ มันชื่อ Ducati Monster 1100 Evo เพิ่งเข้าเมื่อต้นปีค่ะ ราคาเงินไทยคือ 859,000 =[ ]= 

:)  Shalunla