[Fic B.A.P] DAELO BANGCHAN JAEUP UPLO DAEUP DAEJAE etc.

ลำดับตอนที่ #5 : [SF-DAELO] Take it! หัวใจของผม รับมันไปเถอะนะครับ! (1)

♥
เหมือนทุกวันที่ร้านเบเกอร์รี่แห่งนี้ ผมที่ต้องมานั่งกินชีสเค้กทุกวี่วัน ไม่ใช่เพราะรสชาติมันที่อร่อยถูกปาก แต่มันเพราะพนักงานเสิร์ฟคนนึง! ซึ่งผมเล็งมาสามเดือนแล้ว -////-) อย่าว่าไปเลยนะครับ เจ้านี่เด็กกว่าผมตั้งสามปี~ ผมไม่รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเขาเลย นอกจากชื่อที่เจ้าของร้านเรียก

    'จุนฮง ช็อกโกแล็ตเค้กโต๊ะ 3'

    'จุนฮง ชีสเค้ก โต๊ะ 5 นะ'

    นั่นล่ะครับ จุนฮง ชื่อช่างน่ารักสมกับหน้าตาอันใสซื่อแบบเด็กๆ~ ^^

    เพราะร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ คนมากินไม่มากเท่าไหร่ พนักงานเสิร์ฟคนเดียวก็เอาอยู่แล้ว แถมเด็กนี่ยังทำอะไรคล่องแคล่วเหลือเกิน ตัวสูงๆที่ดูน่าจะเก้งก้างนี่ไม่เป็นอุปสรรคสักนิด

    "ฮยองครับ....ชีสเค้กครับ ทานให้อร่อยนะครับ! ^^" เสียงหวานใสดังเจื้อยแจ้วข้างๆผม ก่อนที่มันจะหายไป แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ เด็กนี่จำผมได้ แต่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นเลย นอกจากคำทักทายปกติทุกวัน แล้วก็จบด้วยการจากลาง่ายๆ ผมไม่เคยทำอะไรได้มากกว่านี้เลย
วันนี้ก็เช่นกัน.....

    04.45 PM

    "เอ่อ.....ขออภัยลูกค้าทุกท่านนะครับ วันนี้มีเหตุที่ร้านต้องปิดเร็วกว่ากำหนด เลยเรียนมาเพื่อทราบว่า 5 โมงเย็นนี้ร้านจะปิดแล้วนะครับ ใครที่สั่งเค้กไว้ ผมจัดใส่กล่องให้เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณครับ!" เสียงเจ้าของร้านคนเดิม ตะโกนดังลั่นร้าน เจ้าของร้านนี่ก็หน้าตาคุ้นๆเหมือนรุ่นน้องที่มหาลัยที่ชื่อ 'ยู ยองแจ' แหละมั๊งครับ ถ้าผมจำไม่ผิด

    ผมซึ่งกินชีสเค้กหมดไปครึ่งชาติ เลยเก็บมือถือSamsung S2 ที่ชิงโชคได้จากฝาปลากระป๋องมาเข้ากระเป๋า

กางเกง พร้อมเห็นเป้าหมายสุดน่ารักของผม~ เดินออกนอกร้านไป.....ถ้าผมตามไปแล้วอ้างว่าไปทางเดียวกัน จะเป็นอะไรไหมนะ? ผมไม่ใช่คนโรคจิตนะ ห้ามว่า!! :P

    "เอ่อ.....ฮยองกลับทางนี้เหรอฮะ? ^^" เมื่อเด็กนี่หันมาเจอผม รอยยิ้มใสๆก็ถูกส่งมาให้ผม พร้อมคำถามสั้นๆ ผมได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ แล้วเดินตามเด็กนั่นไปเงียบๆ ความจริงบ้านผมอยู่อีกฝากนึง = =/// เรื่องไรจะบอกล่ะ?

    "วันนี้มืดเร็วนะฮะ"

    "อืมมม.... -///-"

    "เดี๋ยว~ ฮยองพูดอะไรบ้างก็ได้นะฮะ เหมือนผมพูดคนเดียวเลย ฮ่าๆๆ~ > <" อย่าน่ารักสิ ฉันเขินนะเฟ้ย!

    "อ่อ.... อื้ม! ^////^" ผมตอบไปสั้นๆอีก อ๊าก.... ผมพูดไม่ออกอ่า นี่มันใกล้กันมากเลยนะ เราเดินใกล้กัน แล้วผมเป็นรุ่นพี่แท้ๆ มาเขินเด็กแค่นี้ได้ไงเนี่ย ใช้ไม่ได้

    "พี่หน้าแดงๆนะฮะ ป่วยเหรอครับ?"

    "อือ อากาศมันแปรปรวนนิดหน่อยน่ะ" พ....พูดแล้ว ผมพูดได้แล้ว!! T^T

    เจ้าเด็กนี่หยุดมองผม พร้อมยกมือมาแนบที่หน้าผากผมเบาๆ

    "เหรอครับ ขอโทษนะครับ ตัวพี่ไม่ร้อนเลย อาจจ..."

    "เฮ้ยยยย!!! ไอ้หนุ่มสองคนนั้นน่ะ! = =)!" เสียงนึงขัดจังหวะขึ้นมา พร้อมทั้งผมที่รู้ตัวอีกทีว่า นี่มันใกล้ซอยเปลี่ยวๆที่มีพวกอันธพาลอยู่! เจ้านักเลงคนที่เรียกผมกับจุนฮง ผิวปากเรียกพวก สักพักนึงก็มีกลุ่มคนเดินออกมาจากความมืดเป็นฝูงใหญ่ๆ มันมาหยุดตรงหน้าผม แล้วสบถคำหยาบต่างๆออกมา

    "ไอ้เหี้-นี่ หน้าตาแม่-ดีนะ จับทำเมี-ซะดีไหมนะ! ^^" มันยกมือขึ้นมาเชยคางจุนฮงช้าๆ พร้อมเลียปากแผล็บๆ ผมสังเกตุจุนฮงที่ยืนตัวสั่นอยู่อย่างฉุนเฉียว - -*

    "พวกมึ-มีเงินเท่าไหร่กัน เอามากองให้หมดเลยมา....." เจ้านักเลงหน้าเหมือนหนอนไม้ไผ่ เอาไม้หน้าสามท่อนนึงแตะๆที่ไหล่ผมเบาๆ ผมได้แต่มองหน้าพวกมันแล้วกำมือแน่น

    "ไอ้เด็กนี่ แม่- น่ารักจริงว่ะ กูอยากได้....." เจ้าหัวโจกยังคงใช้มือเชยคาง บีบแก้มจุนฮงต่อไป

    "หึๆๆ เอาเลยมึ-แชร์กันบ้างละกัน" นอกจากพวกแกจะเป็นนักเลงแล้วยังเป็นเกย์ควายอีกเหรอวะ =[]=)! กล้าดียังไงมาลวนลามจุนฮงของผมวะ!

    "ว่าไงจ๊ะน้อง? ^3^)" ไอ้หน้าขยะเปียกมันก้มหน้าไปใกล้จุนฮง ที่ยังคงหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ทำเอาผมทนไม่ไหว

    "มึงงงง ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ ไอ้เหี้-!!! =[]=" ผมง้างหมัดใส่ไอ้หน้าขยะเปียกนี่ซะหงายเงิบ แล้วใช้เท้ายันอกไอ้คนที่อยู่ตรงหน้าผมเต็มแรง ก่อนที่พวกมันจะตั้งตัวได้ ผมรีบจับมือจุนฮงกลับหลังวิ่งสุดขีด...

    "จุนฮงวิ่ง!!!" ผมตะโกนลั่น โดยที่จุนฮงเองก็รอเวลานี้มานาน โกยกันแน่บล่ะครับ! พวกนักเลงเห็นดังนั้น มันก็พากันวิ่งไล่กวดเลยครับ ผมวิ่งไปหอบไปโดยไร้จุดหมาย แต่พวกมันไม่มีท่าทางที่จะเหนื่อยเลย แถมยังสปีดเร็วขึ้นอีก กินยาม้ามาเหรอวะ ไอ้พวกนี่ \(T^T)/

    "ไหวไหม จุนฮง...." ผมหันไปถามจุนฮงที่วิ่งก้าวยาวๆตามผมมา

    "ฮยอง....เฮือก... ผ...ผมเป็นหอบ..." จุนฮงสีหน้าเริ่มซีด พร้อมทั้งเสียงหายใจแรงๆ เพราะเป็นโรคหอบ ผมได้ยินดังนั้นก็ยิ่งห่วงใจจะขาด สักพักผมก็เห็นที่ที่จะใช้หลบได้ ผมวิ่งฝ่าฝูงชนพร้อมกระชากจุนฮงเขาซอกตึกแคบๆ พวกนักเลงมันวิ่งเลยกันไปไหนก็ไม่ทราบ ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับเขา....
    ใบหน้าซีดเซียว เสียงหัวใจเต้นเร็วและแรง เสียงหอบหายใจถี่ๆดังอยู่ตรงหน้าผม เพราะซอกตึกนี่มันเล็กหรืออย่างไง จุนฮงซบหน้าลงบนไหล่ผมอย่างอิดโรย แรงเขาคงแทบไม่เหลือแล้ว~

    "ผ....ผมขอโทษ" เสียงกระซิบเบาๆข้างหู ทำเอาใจผมสั่นไหวด้วยความห่วงใย หรือความรู้สึกอะไรสักอย่างที่มันไม่แน่นอนซะเลย..... ผมใช้มือประคองตัวเขาไว้ เมื่อมั่นใจว่าพวกนั้นไปกันหมดแล้ว ผมเลยส่งเสียงเรียกเบาๆ

    "จุนฮง!"

    "......"

    "จุนฮง นายโอเคไหม?"

    "......" บ้าจริง!! หมดสติเหรอ = =! แล้วผมจะทำไงเนี่ย แบกไปเหรอ? เอ่อ..... มันไม่มีวิธีไหนแล้วใช่มั้ย?

    "โอเค ฉันจะพานายไปบ้านฉันก่อน...." จากตรงนี้ผมว่าใกล้บ้านผมอยู่เหมือนกันนะ เราวิ่งมาทางบ้านผมพอดีเลย บ้านผมซึ่งมีเพียงผมอยู่ลำพังกับหมาสุดที่รักที่ชื่อ 'ชีสเค้ก' มันอยู่ไม่ห่างจากจุดนี้มาก พยุงกันไปซักแป้บก็คงถึงนะ!

    ผมค่อยๆเดินกึ่งลากกึ่งแบกเด็กยักษ์นี่ไปช้าๆ จนถึงบ้านผม ชีสเค้กวิ่งมากระโดดเกาะขาผมอย่างทุกวัน

    "ชู่ว ชีสเค้ก! ไม่ใช่ตอนนี้....."

    หงิงง~ *0*)

    "ไม่ใช่เพื่อนแกซะหน่อย เขาหมดสติ"

    แอ๋งๆ = =)

    ไม่ต้องมาทำเหมือนหึงฉัน ไอ้ชีสเค้กแกเป็นตัวผู้นะ เห็นผมแบกผู้ชายมา มันก็แสดงอาการไม่พอใจ แล้วเดินเชิ่ดเข้าบ้านมันไปเลย ให้มันได้งี้สิ เจ้าหมากระแดะ

    ปึ้ง......

    ผมกระแทกปิดประตูบ้าน เมื่อพาร่างที่หมดสติของเด็กนี่เข้ามาได้ ผมวางเข้าลงบนโซฟาช้าๆ แล้วเปิดแอร์ทิ้งไว้ผมเดินเข้าครัวไปชงโกโก้มานั่งดื่ม แล้วนั่งมองหน้าเด็กนี่อยู่บนพื้นใกล้ๆโซฟา

    "นายจะรู้ไหมนะ ว่าฉันน่ะชอบนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอที่ร้านเค้กแล้ว คนที่ทำให้ฉันอยากไปนั่งกินเค้กทุกวันโดยไม่เบื่อ รอยยิ้มจริงใจที่ลบล้างความทุกข์ใดๆไปจากใจฉัน น้ำเสียงสดใสที่ทำเอาฉันแทบเป็นบ้า แววตาอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความฝันของนายมันทำให้ฉันฮึดได้ในวันที่ท้อ คนที่ฉันอยากจะปกป้องแม้ตัวฉันเองจะไม่ได้เรื่องอะไรเลย ทำไมนะ ทำไมนายถึงมีอิทธิพลกับหัวใจมากมายขนาดนี้จุนฮง? ฉันล่ะไม่เข้าใจ...."

    "......." ไม่มีเสียงใดตอบจากร่างที่นอนแน่นิ่ง ผมได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

    "ฉันหวังให้นายมองฉันนะ จุนฮง...." หยดน้ำใสๆไหลเอ่อ ออกมาจากดวงตาของผม ที่ผมไม่คิดจะปาดหรือเช็ดมันออก ปล่อยให้มันไหลไป ไม่รู้ว่าร่างกายผมสั่งการว่าอะไร ผมค่อยๆจรดริมฝีปากจูบลงบนแก้มขาวๆนี่เบาๆ น้ำตาผมไหลแหมะลงบนแก้มของคนที่นอนหลับอยู่

    "อ๊ะ....ฉ..ฉันขอโทษ ทำบ้าอะไรของเราวะเนี่ย -0-" ผมใช้นิ้วมือเช็ดหยดน้ำตานั้นออก แล้วนอนพิงข้างๆโซฟาพลางสบถด่าว่าตัวเองอยู่ในใจ กับสิ่งที่ผมเพิ่งทำลงไปเมื่อกี้ เหมือนร่างกายเองก็เหนื่อยอ่อน ผมไม่รู้ว่าผมผลอยหลับไปเมื่อไร


    บางทีผมก็อยากจะหลับไปตลอดกาล........


# จุนฮง พาร์ท #


"อื้อ.....หลับสบายจัง >___<" ผมบิดขี้เกียจบนที่นอนนุ่มๆในบ้าน พร้อมทั้งลืมตาช้าๆมองไปรอบๆ เอ๋.... -0- นี่มันไม่ใช่บ้านผมนี่ ย๊า......ที่นี่ที่ไหน!

    พรึ่บ..... ผมหันขวับไปเจอหน้าใครบางคนที่แสนคุ้นเคย ซึ่งไม่แน่ใจว่าเขาคุ้นเคยกับผมแค่ไหน?

    'แดฮยอนฮยอง'

    พี่ชายคนนี้เขาช...ช่วยผมไว้สินะ เหตุการณ์เมื่อวานใช่ ผมเป็นหอบ ผมลืมติดยาไปร้านเมื่อวาน ผมเดินกลับกับพี่เขา แล้ว....โดนพวกนักเลงไล่ ผมโดนมันลวนลามด้วยล่ะ =[]= น่ากลัวชะมัดเลย! แต่พี่เขายอมเสี่ยงช่วยผมไว้... พี่จะทำผมบ้าตายแล้วนะ เรื่องเป็นอย่างไงน่ะเหรอฮะ ฟังผมสิ

    ย้อนไปเมื่อสามเดือนก่อน.......

    'จุนฮงนายอยากมาทำงานร้านเค้กฉันไหม?'

    'ร้านเค้ก? ร้านเค้กเหรอฮะ ผมทำมันไม่ได้หรอก -0-'

    'จริงอ่ะ นายรู้มั้ย แดฮยอนน่ะ ชอบกินชีสเค้กนะ เขาจะแวะมาร้านทุกวันเลย~ >__< ไม่สนหน่อยเหรอ'

    'จ...จริงเหรอยองแจฮยอง งั้นผมทำก็ได้ >/////<'

    'ทำไมต้องหน้าแดง -3-'

    'ผ....ผมดีใจ ขอบคุณฮยองมากนะครับ ยองแจฮยอง รักพี่ที่สุดเลย!'

    'รักฉันหรือรักใคร? -0-'

    'รักแดฮยอนฮยองที่สุดเลย! คึๆๆ'

    ใช่ฮะ..... สามเดือนก่อนผมตัดสินใจมาช่วยพี่ยองแจที่ร้านของเขา เพราะเหตุผลบ้าๆ เพื่อมาส่องใครบางคนที่จะแวะมาที่ร้านทุกวันๆ ^^ เขาคงชอบกินชีสเค้กมากเลยสินะครับ ผมล่ะอยากเป็นชีสเค้ก! > < ผมกับพี่ยองแจรู้จักกันเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน เราเล่นกันตั้งแต่เด็กๆ พี่เขาแก่กว่าผมสองปีได้มั๊ง? แล้วพี่เขาอยากจะเปิดกิจการส่วนตัวในระหว่างที่เรียนไปด้วย ฉลาด รวยแล้วยังจะขยันอีก - - นั่นแหละครับ จุดเริ่มต้นที่ผมมาเป็นพนักงานเสิร์ฟร้านยองแจฮยอง

    กิจวัตรผมทุกๆวันคือเสิร์ฟๆๆ ผมมักจะเดินวนเวียนแถวโต๊ะที่แดฮยอนฮยองนั่งเสมอ ใจจริงผมอยากบริการแค่โต๊ะเดียว แต่กลัวยองแจฮยองเขาจะเฉ่งเอา -..- ผมเลยทำได้แค่วนไปวนมา แอบมองแอบส่องอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

    และวันนี้เหมือนหัวใจผมจะหลุดออกจากอก ก็ผมน่ะได้เดินกลับบ้านกลับคนที่ผมอยากเดินด้วยที่สุด มันวิเศษไปเลยถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ พี่เขาช่วยผมไว้ ทำให้ผมยิ่งมั่นใจและปักใจรักพี่เขาหนักเข้าไปอีก พี่เขาเท่ห์ ไม่เหมือนใครบางทีที่ดูเป็นคนพูดน้อยๆ แต่อิมเมจพี่เขาคือผู้ชายอบอุ่น ถึงผิวจะแทนๆไปบ้าง แต่เชื่อดิ ผมจะแบ่งความขาวไปให้เขาเอง!

    ผมต้องแกล้งทำเป็นไม่ค่อยรู้จักพี่เขา ทั้งๆที่ผมมีสายลับตัวเก่งอย่างพี่ยองแจอยู่ข้างๆ ข้อมูลทุกอย่างเท่าที่จะหาได้ มันอยู่ในหัวผมหมดแล้ว ที่ผมต้องแกล้งเพื่อไม่ให้พี่เขาสงสัย เราเจอกันทุกวันก็จริง แต่ผมไม่มีสิทธิเลย ไม่มีสิทธิจะคิดเกินเลยไปกว่านี้ พี่เขาอาจจะมีใครอยู่ในใจ ถ้าผมรู้ขึ้นมาคงเจ็บจี๊ดไม่เบาสิ.... TT

    "อือ......" ส...เสียงนี่ พี่เขาตื่นแล้วเหรอ ผมแกล้งหลับตาพริ้มไปเบาๆ แล้วค่อยๆแกล้งลืมตาขึ้นมาบ้าง

    "อ่า.... ตื่นแล้วเหรอฮะ ^/////^" ระยะที่หน้าใกล้กันขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมผมจะงับจมูกพี่เขาซะ #คิดไรบ้าๆวะจุนฮง -3- //ว่าแล้วก็เคาะหัวตัวเองหนึ่งทีฮะ

    "อือ นายเคาะหัวตัวเองทำไม = =?" โอ๊ะ....แย่สิ เอาไงดี

    "ผมมึนๆนิดๆฮะ เลยกะจะจูนสมองสักหน่อย แหะๆๆๆ"

    "เหรอ? กินยาไหม แล้วอาการนายเป็นไงบ้าง"

    "พักทั้งคืนก็ดีขึ้นเยอะเลยฮะ >_<) ขอบคุณฮยองมากๆเลย" ผมลุกขึ้นมานั่งพิงพนักโซฟาช้าๆ แล้วโค้งลวกๆให้พี่เขาหนึ่งที.... แดฮยอนฮยองยิ้มหวานๆทำเอาใจผมแทบละลาย แล้วเดินเข้าไปในครัว

    "ฟู่ว.....เกร็งจะบ้า -3-"

    "นายปวดเกร็งกล้ามเนื้อเหรอ" เสียงพูดดังออกมาจากห้องครัว ทำเอาผมค้างไปครึ่งวิ

    "อ๋อ คร๊าบบบบบ" ผมตอบโดยคิดแทบไม่ทัน หูดีนักเชียว!

    "ยาอยู่หน้าทีวีนะ" ดีจัง พี่เขาเป็นห่วงแบบนี้ทุกคนไหมนะ หรือผมคิดเข้าข้างตัวเองไปคนเดียว?

    ผมเองก็ไม่ได้หยิบยานี่มาทาหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ก็เนียนๆไป ซักพักก็มีเสียงเดินออกมาจากครัว แดฮยอนฮยอง ถือถ้วยซุปซาหร่ายมาสองถ้วย แล้ววางบนโต๊ะหน้าโซฟา

    "กินสิ! ^^ ฉันทำเองนะ"

    "ครับ ขอบคุณครับ ^^" ผมตักขึ้นมาๆเป่าๆแล้วซดเข้าปากไปหนึ่งคำ O/////O)! อ....อร่อยมากกกกก

    ผมเร่งความเร็วการกินไปทีละนิด จนหมดก่อนแดฮยอนฮยองซะอีก! -..-) ก็มันอร่อยจริงๆนี่ เพราะผมหิวด้วยล่ะมั๊งครับ

    "โห....กินเร็วจัง หิวใช่ไหมเนี่ยเรา?" พี่แดฮยอนเอื้อมมือมาเคาะหัวผมเบาๆ ผมเลยทำได้แค่ย่นจมูกใส่ -^-)!

    "ก็พี่ทำอร่อยนี่!" ผมตอบยิ้มๆ และสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มเขินๆเช่นกัน ชมแค่นี้ถึงกับเขินเลยเหรอฮะเนี่ย? แปลกนะฮะ ผมกับแดฮยอนฮยองน่ะ ไม่ค่อยรู้จักกันแท้ๆ แต่เหมือนเราเคยรู้จักกันมานานมากเลย? ทำไมกันนะ?

    อ๋อ.....นี่ มันก็เช้าแล้วผมยังไม่ได้กลับบ้านเลย.....

    "เอ่อ.... แดฮยอนฮยองครับ....ผมต้องกลับบ้านแล้ว"

    "อืมม เดี๋ยวนะ นายรู้จักชื่อฉัน" เอาซวยชิบแล้วความจะแตก =[]=)!

    "อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกฮะ แม่ต้องเป็นห่วงแน่ ที่ผมหายไปทั้งคืนเนี่ย"

    "อ๋อ งั้นฉันไปส่งละกันนะ ^^" เพียงแค่คำตอบแค่นั้นทำเอาผม ยิ้มแป้นอีกหน เราสองคนเดินเอาถ้วยซุปไปเก็บแล้วเดินออกจากบ้านฮยองเขาไป โดยพบกับ........ เอ่อ...หมา - - ผมเกลียดหมา

    หงิงงง *0*

    ไม่ทันไรมันก็ มาประจบออเซาะแดฮยอนฮยองใหญ่ เตะหมาสักป้าบ มันบาปไหมฮะ? เรียกร้องความสนใจมันละกัน ^^ เจ้านี่ชื่ออะไรนะ?

    "เอ่อ..... เจ้า...."

    "ชีสเค้ก ^^" แดฮยอนฮยองตอบพลางเล่นหัวมันต่อไป

    "โอเค ชีสเค้กมานี่มา....."

    แง่งงง - -*

    ฉันไปทำอะไรให้แกเกลียดเหรอ ไอ้หมาบ้า ผมพยายามกระดิกนิ้วเรียกมันแต่มันไม่สนใจผมเลยครับ - - หวงนักใช่ไหมเจ้านายแกน่ะ ได้....... #ทะเลาะกับหมาละงานนี้

    "โอ๊ะ.....ฮยองฮะ ผมรู้สึกมึนๆ รีบกลับบ้านผมกันเถอะฮะ TT" ผมทำท่าเซๆ แล้วแดฮยอนฮยองก็มาพยุงตัวผมไว้ เจ้าชีสเค้กยิ่งแยกเขี้ยวใส่ผมหนัก

    "งั้นรีบๆไปกันก็ได้ ^^/ ชีสเค้กเป็นอะไรของแกเนี่ย -0-)!" แดฮยอนฮยองดุเจ้าชีสเค้กแสนรัก แล้วมันก็งอนเดินเชิ่ดเข้าบ้านไม้สีเทามันไปทันที ไอ้เจ้าหมานี่มันวอนนัก

    โอเค.....ตอนนี้เราทั้งคู่ก็เดินมาแบบปกติแล้ว เพราะผมหายมึนกระทันหัน คึๆๆๆ ตอนนี้เราก็เดินไปซื้อต๊อกโปกีมากินไปด้วย อ๊า ช่วงเวลาที่อยู่กับแดฮยอนฮยองนี่ช่างมีความสุขจริงๆ! TT ผมไม่อยากห่างช่วงเวลาแบบนี้เลย สักพักใหญ่ๆเราก็เดินไปเรื่อยๆ จนเจอคนแก่คนนึงเดินมาพูดกับผม

    "เจ้าสองคน..... O___O) มีดวงที่เกี่ยวพันธ์กัน เจ้าเคยพบกัน ดวงเจ้ามัดกันอยู่ ถ้าใครเป็นอะไรไป อีกฝ่ายจะเป็นไปด้วย เจ้าต้องสะเดาะเคราะห์"

    "หือ.... ป้าพูดอะไรเหรอครับ?" แดฮยอนฮยองพูดพลางเอียงคองงๆ ผมเองก็อยู่ในสภาพนั้น

    "เจ้า.....แล้วก็ เจ้า... ต้องแก้ไข มิฉะนั้น หายนะจะบังเกิด วะฮะฮ่าๆๆๆ~ >0<"

    "อะไรของเขานะ จุนฮง? - -)" ฮยองหันมามองหน้าผม พร้อมขมวดคิ้วอย่างงงๆ

    "นั่นสิฮะ เอ๊ะ แต่ป้าครับ... เฮ้ยยย -0- ห....หายไปไหน" ผมพยักหน้าเห็นด้วย แล้วหันมาอีกที ป้าคนนั้นก็..... -0- หายไปแล้ว กลางวันแสกๆเลยหรือเนี่ย!

    "พี่เห็นและได้ยินเหมือนผมใช่ไหมฮะ - -///"

    "ใช่ ฉันก็เห็นเหมือนนาย - -///" แดฮยอนฮยองพยักหน้าซีดๆนั่น แล้วพาผมเดินรี่ต่อไปโดยไม่สนใจสิ่งใด
    


    สายตาคู่นึงมองมาจากหลังเสาไฟฟ้า พลางยิ้มบางๆโชว์ริมฝีปากสีแดงเข้ม~
    "แล้ววันเวลาจะพาเธอสองคนกลับไปสู่ความทรงจำเก่าๆ มันจะช่วยรื้อฟื้นเรื่องราวบางอย่างในอดีต หึๆๆ ^^"




TALK
ฝากติชมด้วยนะคะ >< ตอนแรกสนองความอยากไรเตอร์มาก แต่ง DAELO ก็ไรเตอร์แม่ยกคู่นี้ รอคู่อื่นนะคะ ฝากด้วยค่า ผิดพลาดตรงไหนขออภัยงามๆด้วยนะคะ T^T
รักทุกคน ขออภัยเพราะช่วงนี้ไรเตอร์ใกล้สอบแล้วด้วย ไหนจะงานร.ร.มากมาย รับรองปิดเทอมไป ได้จัดเต็มทุกคู่แน่! สวัสดีค่า ขอบคุณค่ะ ♥




:)  Shalunla