คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : มะลิป่วนโรงแรม
4
มะลิป่วนโรงแรม
ลานจอดรถโรงแรม
ทั้ง 13 หนุ่มต่างพาลากร่างของตัวเองที่หนักอึ้งตะกายออกจากรถกันอย่างยากลำบาก แต่มีอยู่คนนึงที่รู้สึกว่าจะคึกมาก(เกินไป) นั่นก็คือฮันเกิงนั่นเอง
“โหๆ สภาพแต่ละคนดูมิได้เลย ต้องถ่ายรูปเก็บไว้ซะหน่อย” ฮันถ่ายรูปสภาพของแต่ละคนเอาไว้เป็นคอลเล็คชั่น แชะ!มุมซ้ายรูป แชะ!มุมขวารูป
“ทำไมถ่ายรูปได้แค่ 11 คนเองฟะ” ฮันพูดขึ้นมา แล้วชะโงกเข้าไปดูในรถตู้ก็เห็นว่า ดงแฮกำลังหลับอย่างสบ๊าย สบาย เค้าก็เลยจัดการถ่ายรูปของดงแฮทุกมุมเท่าที่จะทำได้ **เนื่องจากกล้องที่ฮันถ่ายเป็นกล้องโพลารอยเพราะฉะนั้นเค้าสามารถนำรูปออกมาได้เลย
“ฮะ...เฮ้ย!! นี่มันตัวอะไรเนี่ย ย” ฮันร้องลั่นด้วยความตกใจ ดงแฮเมื่อได้ยินเสียงร้องอันน่าหนวกหูยิ่งนัก จึงลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นหน้าฮันเหวอสุดขีด
“งืมๆ เสียดังไมเนี่ย ผมกำลังหลับสบายเลยน้า” ดงแฮพูดด้วยความงัวเงีย
“ดะ..ดะ...ดะงแฮ ..ทะ..ทะ..ทำไมมีคนนอนหนุนเท้านายอยู่ล่ะ”
“ไหนง่ะ.......อ๊ากกกกกกกกกก”
“เง้อ .. อรุณสวัสดิ์ดงแฮ” มะลิตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องโหยหวนของดงแฮ
“นะ....นะ...นายเห็นเหรอดงแฮ” ฮันถามดงแฮด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“ฉัน...ฉัน...ฉัน...ฉันไม่เห็นอะไรทั้งน้า น” ดงแฮร้องแล้ววิ่งออกไปจากรถทันที ฮันเองก็เริ่มหวาดหวั่นเล็กน้อย
“ดะ..ดะ...ดงแฮ รอด้วยโว้ย!!” เค้าวิง่ตามดงแฮไปแล้วด้วยความเร่งรีบ
“รายวะ คนออกจะสวยลากไส้ กลัวกันไมเนี่ย” มะลิพูดด้วยท่าทีอารมณ์เสีย (เค้าจะไม่กลัวแกนะ ถ้าแกไม่ใช่ผีน่ะ- -*)
ห้องพักของดงแฮ...
ดงแฮนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ตรงมุมห้อง ทำให้ อึนฮยอก ผู้ที่นอนห้องเดียวกับเค้ารู้สึกงงอย่างมาก
“ดงแฮ!!!”
“ว๊ากกก!!!!” ดงแฮร้องละกระเด้งตัวขึ้น แล้วชูพระที่ห้อยคอทุกศาสนาขึ้นมา(ช่างไปหามานะ) พร้อมกับสวดอะไรก็ไม่รู้ พึมพำๆ
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ นี่ถึงขั้นต้องสวดไล่กันเลยหรือไงห๊ะ?”
“นายเล่นอะไรมีรู้ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยเนี่ย” ดงแฮพูดพลางจับที่หัวใจตัวเอง
“ไหนขอฉันลองจับดูหน่อยสิ”
“บ้าเหรอ! เอาไว้กลับเกาหลีแล้วค่อยเล่นน่า” <<< เอ๊ะยังไงเนี่ย
“ดงแฮนายพูดคนเดียวทำไมเนี่ย”
“ห๊ะ ฉันเนี่ยนะพูดคนเดียว ก็เมื่อกี๊นายไม่ได้พูดเหรอ”
“ฉันพูดเองแหละ” ดงแฮหันหน้าไปตามเสียงแล้วพบว่ามะลินั่งยองๆอยู่ข้างหน้าเค้า ดงแฮไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่...
ตึง!!
“เฮ้ย! ดงแฮ..ดงแฮ เป็นไรไปเนี่ย!!!” อึนฮยอกวิ่งไปประคองดงแฮ หลังจากที่เห็นเค้าล้มตึงไป
“อึนฮยอกเกิดอะไรขึ้นน่ะ! แล้วดงแฮเป็นอะไรอะ!” ฮันเกิงที่ได้ยินเสียงพอดีก็เปิดเข้ามา(จริงๆแล้วจะมาคุยเรื่องบนรถ)
“ไม่รู้ดี อยู่ดีๆก็เป็นลมอะ”
“ให้นอนพักหน่อยละกัน มา..ช่วยกันแบกเค้าขึ้นบนเตียง” ฮันเกิงพูดพลางช่วยกันยกตัวดงแฮขึ้น
ตอนนี้ดงแฮนอนแอ่งแม้งอยู่บนเตียง ฮันกลับห้องของเค้าไปแล้ว อึนฮยอกก็นั่งเฝ้าดงแฮทั้งคืน หาพามาเช็ดตัวให้เค้า เช็ดจากหน้าของเค้าเบาๆ แล้วก็ลูบที่คอของเค้า(เฮ้ยๆ พอแล้วๆนี่มันไม่ใช่ฟิค Y นะเฟ้ย)
ส่วนมะลิก็ทำหน้าประมาณว่า ฉันไม่ได้ทำ อยู่ข้างๆอึนฮยอก แล้วก็เดินออกไปจากห้อง
ซักพักดงแฮก็ฟื้นขึ้นมาแล้วก็พบว่าอึนฮยอก นอนซบมือของเค้าอยู่
“อึนฮยอก..อึนฮยอก ตื่นๆ”
“อ้าวดงแฮ..ฟื้นแล้วเหรอ”
“อื้อ...นี่ฉันเป็นลมเหรอเนี่ย...แล้ว มะ..เฮ้ย!”
“มีอะไรเหรอ...นายจะเอามะกรูดหรือไง?”
“เปล่าๆ...” ดงแฮตอบพลางทำท่าครุ้นคิด
อ๊าก กก !! ว๊าก กกก!! อาจาบาราเฮ้ยย!!
“นั่นเสียงอะไรน่ะ!!!” ดงแฮพูดขึ้นหลังจากได้ยินเสียงประหลาดมาจากห้องข้างๆ “ไปดูกันเถอะ!” ดงแฮลากอึนฮยอกไปห้องข้างๆด้วยความเร็วสูง
“แว้กๆๆๆๆ” หลังจากที่ดงแฮกับอึนฮยอกมาถึงห้องข้างๆ ก็พบว่า ชีวอน กำลังลูบๆ คลำๆ หน่มน๊มของตัวเองอยู่ แต่สิ่งที่ดงแฮเห็นมันไม่ใช่ สิ่งที่เค้าเห็นคือมะลิกำลังลูบๆคลำๆหน่มน๊มของชีวอนและซิกแพ๊คของเค้า
“เอ่อ...ชีวอนนายทำอะไรน่ะ ถ้ามีอารมณ์ขนาดนั้นก็ไปทำกับ....” อึนฮยอกถาม แล้วชายตามองไปที่ฮีชอลที่กำลังนั่งมองชีวอนตาปริบๆ
“ไม่ได้มีอารมณ์อะไรซักหน่อย!!! อ๊ากก ฉัน...ฉันแค่รู้สึกว่า ฉันสยิวๆ กั๊บกิ้วที่หน่มน๊มเท่านั้นแหละ”ชีวอนตอบ
“โหห ชีวอนนี่ล่ำสุดๆเลย กล้ามเป็นมัดๆ แม่เจ้า!!!” มะลิพูดแล้วทำหน้าเคลิบเคลิ้ม “ไปห้องอื่นต่อดีก่า อิอิ” มะลิก็เอามืออกจากหน่มน๊มชีวอนแล้วเดินออกไปจากห้องดงแฮเห็นดังนั้นจึงเดินตามออกไป
“นี่..ดอกไม้จันเธออยู่อย่างสงบได้มั้ยเนี่ย...ฉันกลัวนะ” ดงแฮพูดด้วยสียงเบาๆ
“ไม่ยุ่งแล้วก็ได้ งั้นยุ่งกะดงแฮได้ป่ะ?”
“ - -*”
“โห อย่าทำหน้างั้นดิ ก็ได้ๆ เราไปนอนดีกว่า”
ในที่สุดดงแฮก็รู้สึกสบายใจสุดขีดเมื่อผีได้ไปไกลจากตัวเค้าแล้ว..แต่หารู้ไม่ว่าตอนที่เค้าคุยอยู่กับมะลิ มีคนแอบมองเค้าอยู่ ในห้องถัดๆๆไป
ความคิดเห็น