ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงของนักล่าชาวเลพร้อมระบบตกปลา

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

"เอ๊ะ!"

"นั่นเสียงคลื่นทะเลใช่ไหมเจ้าคะ?"

"ใช่แล้ว"

"หมู่บ้านของข้าอยู่ไกลทะเลพอสมควร เคยเห็นมันแค่ครั้งเดียวเช่นนั้นพวกพี่สาวพากันกลับไปก่อนก็แล้วกันขอเดินไปดูเสียหน่อย..."

"รีบกลับล่ะ"มู่เถา

"เจ้าค่ะ"หลันหลิงพาอันเซิงเดินตรงไปตรงทรายหาดทันทีซึ่งใช้เวลาเดินเท้าไม่นานก็ถึงแล้ว

"ท่านแม่เคยเห็นทะเลแค่ครั้งเดียวเองหรือขอรับ?"

เฮ้อ..พูดได้ไหมว่าเคยเห็นนับไม่ถ้วน ก็พูดไม่ได้ใช่ไหมล่ะ

"..." หลันหลิงคิดในใจก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ใช่แล้ว หมู่บ้านของแม่ค่อนข้างอยู่ห่างจากทะเลอยู่พอสมควร วัน ๆ ทำแต่งานเอาเวลาที่ไหนไปกัน"

"ครอบครัวของท่านดีต่อท่านหรือไม่?"ในความทรงจำของเด็กน้อยครอบครัวที่ว่าไม่เคยดีกับเขาเลยสักครั้ง

"ไม่เลย"หลันหลิงไม่พูดเปล่าส่ายหัวให้พร้อม

"โอ้ว!"

"ครอบครัวของท่านก็ไม่ดีกับท่านเช่นกันหรือขอรับ?"

"อืม..."

"หว่า..."ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีกเมื่อเดินมาถึงทะเลที่มีทรายหาดและโขดหินไม่ต่างจากที่นางจากมาจึงรีบเดินกางแขนเงยหน้าขึ้นฟ้าสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอดทันที

"ดูเหมือนท่านแม่จะชอบทะเลมากเลยนะขอรับ"การกระทำของหลันหลิงทำให้เด็กน้อยวัยสามขวบที่มีลักษณะท่าทาง ความคิดโตกว่าอายุยิ้มกว้างขึ้นมาได้

"ใช่แม่ชอบทะเลมาก"

ชอบเอาชนิดที่ว่าต้องมาตายเพราะทะเลไปแล้วครั้งหนึ่งเลยล่ะ ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมาตายเพราะทะเลอีกครั้งด้วยหรือไม่แต่ถึงเช่นไรข้าก็ยังชอบมันอยู่ดี หลันหลิงตอบกลับลูกชายพร้อมกับคิดในใจไปด้วย

"ข้าจะเดินเล่นเป็นเพื่อนท่านแม่เองขอรับ"เสียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งเป็นครั้งคราวทำให้อันเซิงรู้สึกจิตใจแจ่มใสปลอดโปร่งเอามาก ๆ เมื่อเดินเคียงข้างสตรีที่เขาก็ไม่รู้ว่าจะใจดีกับตัวเองเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหน

"นายหญิงอย่ามัวแต่กินลมชมวิวอยู่เลยขอรับ หาเก็บอาหารทะเลเพื่อทำแต้มได้แล้ว..."ขณะที่หลันหลิงกำลังเดินชมบรรยากาศที่ยังไม่ถูกมลพิษทำลายอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นเสียงของระบบที่ไม่พูดอะไรเป็นนานสองนานก็เอ่ยเตือนขึ้นมา

"โอ๊ะ!"

"จริงสิ..."หลันหลิงไม่รอช้ารีบก้มมองหาอาหารทะเลตามริมหาดทันที

"หอยได้หรือไม่?"นางถามในใจ

"ทุกอย่างที่เป็นอาหารทะเลย่อมได้หมด ยิ่งเป็นสัตว์วิญญาณท่านก็จะยิ่งได้คะแนนมากขึ้นกว่าอาหารทะเลธรรมดา..."

"เช่นนี้นี่เอง"แต่หลันหลิงก็ยังคงลองเดินเก็บอาหารทะเลธรรมดาให้กับระบบก็พบว่าหอยแครงสิบลูกเข้าไปแล้วคะแนนยังอยู่ที่เลขศูนย์เหมือนเดิม

"เช่นนี้ข้าต้องเก็บอาหารทะเลมากแค่ไหนถึงจะครบห้าหมื่นคะแนนกันละเนี่ย..."

"ท่านแม่พูดอะไรนะขอรับ?"อันเซิงเดินตามผู้เป็นแม่ได้ยินหลันหลิงพูดแต่ไม่เข้าใจในสิ่งที่นางพูดจึงถามกลับ

"เอ่อ..แม่ก็บ่นไปเรื่อยแหละ..."

"อ่อ..."อันเซิง

"ละนั่นจะเก็บหินไปทำอะไรหรือขอรับ?"

"ไหนหิน..."หลันหลิงถามกลับทันที

"เอ่อ..ในมือของท่าน..."

"ลูกเรียกมันว่าหินหรือ?"

"หรือไม่ใช่ ใคร ๆ ก็เรียกมันเช่นนั้นกันทั้งนั้นขอรับ..."

"ผู้อื่นก็เรียกว่าหินหรือ?"

"อื้อ..."เด็กน้อยพยักหน้าจนคอแทบหัก

"แล้วถ้าแม่จะบอกว่ามันไม่ใช่หินเล่า..."

"แข็งขนาดนี้ไม่ใช่หินแล้วจะเป็นอะไรได้ขอรับ?"

"หินอะไรสามารถอ้าปากได้กัน..."

หลันหลิงไม่พูดเปล่าพาเด็กน้อยเดินไปนั่งยอง ๆ ดูหอยกันเงียบ ๆ ด้วยความที่ไม่มีการเคลื่อนไหวทำให้ปากหอยแครงอ้าออกเผยให้เห็นเนื้อสีส้มอ่อนปนสีขาวของมันทำให้อันเซิงที่เห็นหินขนาดเล็กชนิดนี้มีลักษณะเช่นนี้เป็นครั้งแรกจึงร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น

"อั่ยหยา!"

"หินอะไรน่ะ ดิ้นได้ด้วย..."

"ยังจะคิดว่าเป็นหินอยู่อีกหรือเนี่ย..."

"เอ่อ..มันคือหอยใช่ไหมขอรับท่านแม่?"

"ใช่..เรียกว่าหอยแครง"

"กินได้หรือไม่ขอรับ?"

"กินได้สิ อร่อยด้วย"

"แต่เปลือกมันแข็งมากจะกินมันได้เยี่ยงไร..."เด็กน้อยเกาหัวตนเองไปมา

"แม่มีวิธี"

"หา..."

"ว่าแต่คนที่นี่ไม่กินกันใช่ไหม?"

"ข้าไม่เคยเห็นย่ากับลุงใหญ่และป้าสะใภ้ใหญ่เก็บไปกินสักครั้งเลยขอรับ"

"เพราะคิดว่ามันคือหินเหรอ?" หลันหลิงยังคงอยากรู้

"ใช่แล้วขอรับ"

"..."หลันหลิงไม่คิดว่าคนสมัยยุคโบราณจะไม่รู้จักอาหารการกินมากนักเช่นนี้

ก่อนจะตกใจกับเสียงห้ามของลูกชายเมื่อตนกำลังเก็บปลาหมึกสายที่หนวดของมันกำลังคลานไปตามพื้นทรายเมื่อถูกน้ำพัดขึ้นจากฝั่ง

"ท่านแม่ อย่าจับเจ้าสัตว์นั่น..."แต่เสียงห้ามของเขายังพูดไม่จบก็เห็นหลันหลิงจับหมึกสายขึ้นมาเสียก่อน

"รีบทิ้งมันเร็วเข้า เดี๋ยวก็ถูกมันพ่นพิษสีดำใส่หรอกขอรับ"

"พิษสีดำ..."

คงไม่ใช่หมึกของมันหรอกกระมัง หลันหลิงคิดในใจก่อนจะกลับมามีสติเมื่อเสียงร้องของลูกชายดังขึ้นอีกครั้ง

"ท่านแม่มันพ่นพิษใส่ท่านแล้วรับล้างออกเร็วเข้า เดี๋ยวหลังมือของท่านจะเป็นผื่นคันเอาได้..."

"เอาล่ะ มือของแม่จะสบายดี..."

หลันหลิงไม่พูดเปล่าแสร้งจับหมึกสายลงในตะกร้าจากนั่นก็ล้างมือเอาหมึกสีดำออกเผยให้เห็นหลังมือขาวไร้ผื่นอย่างที่เด็กน้อยกลัว

"อ้าว!"

"ไม่มีผื่นพิษนี่..."อันเซิงพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ

"ใครบอกว่าสีดำที่ปลาหมึกตัวเมื่อกี้ปล่อยออกมาเป็นพิษหรือ?"

"ก็..มีท่านลุงผู้หนึ่งเคยไปโดนตัวของมันเข้า จากนั้นก็ถูกพิษสีดำนั่นเข้าพอรุ่งขึ้นเขาก็มีผื่นแดงตรงที่ถูกพิษสีดำของเจ้าสัตว์ชนิดนี้จนมีตุ้มน้ำใสพองขึ้นเต็มเลยขอรับ"

"อ๋อ..ดังนั้นเจ้าสัตว์ชนิดนี้ก็ไม่มีผู้ใดกินอีกล่ะสิ..."

"อื้อ..ไม่มีผู้ใดกล้าจับมันไปลองกินอีกเลยขอรับ..."

"อ่า..."หลันหลิงพอจะเดาคำตอบของตนได้แล้วแท้ ๆ แต่ก็ยังอดที่จะอึ้งไม่ได้อยู่ดีว่าอาหารรสเลิศในที่ที่ตนเองจากมากจะถูกคนในยุคนี้เมินเสียเช่นนั้น

"แล้วพวกเขากินอะไรกันบ้างหรือ?"

"ปลาขอรับ แต่ปลาบางชนิดมีคนกินตายมาแล้วก็มี..."

"อย่าบอกนะว่าทั้งทะเลนี่ กินแค่ปลากันเท่านั้น..."

"ใช่แล้วขอรับ..."

"มิน่าของทะเลอย่างอื่นถึงได้เยอะมากขนาดนี้..."หลันหลิงไม่รู้จะอึ้งเช่นไรดีแล้วเมื่อได้รับคำยืนยันจากลูกชาย

"ท่านแม่รู้เยี่ยงนี้แล้วยังจะเก็บมันกลับไปอีกหรือขอรับ?"

"แล้วแม่จะทำให้ลูกรู้ว่ามันกินได้ไม่มีพิษแถมอร่อยมากด้วย..."

"โอ้..ปากของเราจะไม่มีตุ่มน้ำใสเหมือนท่านลุงผู้นั้นใช่หรือไม่ขอรับ..."อันเซิงถามด้วยความไม่แน่ใจ

"ไม่มีอย่างแน่นอน..."

"โอ่ว..."

"ลูกช่วยแม่เก็บหอยก็แล้วกัน"หลันหลิงพูดจบก็วิ่งไปเก็บปูเมื่อเห็นมันถูกน้ำพัดขึ้นมาบนฝั่งสองสามตัวพร้อมกับปลิงทะเล

"ยี้..."อันเซิงขนลุกชันขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นแม่ของตนหยิบหนอนยักษ์สีดำตัวใหญ่ใส่ลงในตะกร้าก็ร้องขึ้น

"ไม่ต้องมาทำเสียงเช่นนั้น ยังไงก็ต้องได้กินเจ้านั่นแน่นอน..."

"ข้าไม่กินเจ้าหนอนยักษ์ได้หรือไม่ขอรับ?"อันเซิงยังไม่หายขนลุกเลยด้วยซ้ำ

"ไม่ได้..และมันก็ไม่ใช่หนอนแต่เป็นปลิงที่กินได้ต่างหากเล่า"

"มันกินไม่ได้หรอกขอรับท่านแม่..."

"เจ้าปลิงทะเลตัวนี้นะหากเราขายให้กับทางพระราชวังต้องขายได้เงินมากมายอย่างแน่นอน..."หลันหลิงรู้ว่ามันเป็นอาหารยา

"จริงเหรอ..."เด็กน้อยพอเริ่มคุ้นชินกับหลันหลิงและพบว่านางใจดีตอบกลับด้วยความไม่อยากจะเชื่อเสียเท่าไหร่จึงเน้นคำว่าเหรอเสียงสูงมาก

"ฮ่า ๆ "

"จริงสิ กับหอยเป๋าฮื้ออีกชนิดหนึ่งที่จะขายให้ทางพระราชวังได้ในราคาที่สูงมาก..."

แต่ด้วยความที่ในยุคนี้คนในระดับเมืองใหญ่ ๆ บุรุษมักจะฝึกวรยุทธกันเป็นส่วนใหญ่สัตว์ทะเลธรรมดาจึงไม่เห็นผลกับพวกเขามากนักแต่ก็ใช่ว่าจะกินแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย

รวมไปถึงสตรีที่ฝึกวรยุทธด้วยเช่นกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นหลิงหลันก็หาได้รู้ไม่ว่าสมัยนี้มีการฝึกฝนพลังปราณอะไรเช่นนี้ด้วยเช่นกันซึ่งต่างจากฝึกวรยุทธในซีรีส์มาก แต่คนเหล่านั้นที่ฝึกฝนพลังปราณมักไม่เผยตัวตนของตนแต่อย่างใด การฝึกวรยุทธจะเป็นการฝึกกำลังภายในที่ไม่ได้มีพลันปราณเข้ามาเกี่ยวข้อง 

สองแม่ลูกช่วยกันเก็บอาหารทะเลธรรมดาด้วยกันได้หลากหลายชนิดมาเก็บไว้ในพื้นที่เก็บของ ของระบบ หลันหลิงเห็นว่ามากพอจึงพาอันเซิงไปตกเบ็ดต่อเมื่อเห็นว่าตะวันยังไม่ตกดิน

"..."