คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 ✿ ไดอารี่กับภาพถ่าย
หลังจากทั้งสองออกมาจากร้านไอศกรีม ชานยอลก็พาแบคฮยอนเดินไปยังทะเลสาบใกล้สวยสาธารณะตรงนั้น
" นายรอตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน ... เดี๋ยวฉันมา "
หลังจากที่ชานยอลเดินหันหลังออกไปจากม้านั่งที่แบคฮยอนนั่ง แบคฮยอนก็ได้หยิบได้อารี่เล่มเล็กที่พกติดตัวไปทุกที่ขึ้นมาจด ~~ รอยยิ้มเล็กๆที่ฝุดขึ้นบนใบหน้าของแบคฮยอนใครได้เห็นตอนนี้นับว่าเป็นโอกาสที่ดีนัก เพราะน้อยคนที่จะได้เห็นแบคฮยอนยิ้มอย่างมีความสุขกับการได้เขียนเรื่องราวของตนเองและพี่ชายลงในไดอารี่เล่มนั้น
และชานยอลก็ได้เห็ยรอยยิ้มนั้นของแบคฮยอนจนได้ เขาแอบมองแบคฮยอนอยู่ตั้งนานแล้ว เขาแค่ไม่อยากเดินเข้าไปทำลายความสุขของน้องก็เท่านั้นเอง ชานยอลรอให้แบคฮยอนเขียนไดอารี่เสร็จเมื่อเห็นคนตัวเล็กจับไดอารี่ใส่กระเป๋าเขาก็สวมขายาวๆเดินไปหาน้องชายตัวเล็กทันที
".... เอ่อรอพี่นานรึปล่าวครับ "
"ไม่นานหรอกฮะ..พี่ชานยอลไปไหนมาเหรอ"
" เอ่อๆ พี่ไปเอาเจ้านี้มาให้เราหน่ะ "พูดจบชานยอลก็ชี้ไปยัง กล่องเล็กๆที่ใช้ใส่สมุดไดอารี่ไว้ไม่กี่เล่ม
" เอ่ออ..พี่ชานยอลไม่ได้เอามันไปทิ้งเหรอฮะ "
" พี่ไม่ทิ้งหรอกหน่า พี่รู้ว่าพ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดใครเรา พี่จะทิ้งทำไมล่ะ แล้วเรื่องตอนเด็กๆพี่ขอโทษนะแบค ที่พี่เคยแกล้งแบคแกล้งพูดจาแรงๆใส่ แกล้งโน่นนี้สาระพัด ต่อจากนี้พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก "
"............................."
คนฟังถึงกับนิ่งเงียบใบหน้าของผู้เป็นน้องชายคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ เขาไม่นึกเลยว่าพี่ชานยอล ผู้ที่เป็นพี่ชายของเขาจะยอมสารภาพกับเขาตรงๆแบบนี้ หัวใจของเขาภายในแทบจะระเบิดออกมา ใบหน้ากลับเห่อแดงขึ้นเวลาผู้เป็นพี่สบตา ลมหายใจติดขัดขึ้นมาทำให้แบคฮยอนต้องเบือนหน้าหนีพี่ชายไปในทันที
"แบคจะไม่ยกโทษให้พี่เลยเหรอครับ " คนที่ถามกลับคิดดว่าที่แบคฮยอนหันหน้าหนีไปนั่นก็เพราะ โกรธเคืองทำให้ ปาร์คชานยอลถึงกับแสดงสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปเลยในทันที
คนเป็นน้องอยากลองแกล้งพี่ชายสักครั้ง เลยตอบกลับไปว่า
"แบคไม่เคยหายโกรธใครง่ายหรอก ทุกอย่างแบคจำได้ดี" โดยที่ไม่หันหน้าไปมองชานยอลเลย ชานยอลกลับรู้สึกผิดคิดไปต่างๆนานาว่าเจ้าตัวเล็กของเขาต้องเกลียดเขามากๆแน่นอน ปาร์คชานยอล เงียบไปสักพักนึง
"คิกๆ พี่ชานยอลคิดว่าแบคโกรธจริงเหรอ ฮะ คิคิ "
" โอ๋ๆๆ พี่ชานยอลไม่ร้องนะ ฮ่าๆๆๆๆ "
" กล้าแกล้งพี่เหรอ งั้นต้องเจอนี้ !!! "
"คิกๆๆ ไม่เอานะ แบคจั๊กกจี๊ คิกคิก พี่ชานยอลปล่อยๆ "
หลังจากนั้น ปาร์คชานยอล ก็ได้ชวนแบคฮยอนคุยเรื่องราวต่างๆมากมายในชีวิตของเขาให้ฟัง แบคฮยอนเองก็พลัดกันเล่าเรื่องราวของเขาตอนใช้ชีวิตที่อยู่ที่อังกฤษให้ฟัง ทั้งสองดูจะมีความสุขกับการคุยกันอย่างมาก ซึ่งมันก็ทำให้ชานยอลแน่ใจว่าแบคฮยอนไม่โกรธเขาแล้ว มิหนำซ้ำยังเป็นคนที่คุยสนุกและไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้าอย่างที่เขาเคยคิดมาก่อน
หลังจากที่ทั้งคู่ดูจะสนิทสนมมากแล้วแบคฮยอนก็กล้าที่จะเอ่ยปากขอให้พี่ชานยอลของเขาพาไปเที่ยวที่ต่างๆที่ไม่เคยไป ชานยอลก็ทำตัวเป็นสารถีที่ดีพาคนตัวเล็กไปเที่ยวที่ต่างๆที่เขาอยากจะไป
เช้าวันจัทร์ที่ดูเป็นวันที่หน้าเบื่อที่สุดของการเปิดเรียนในแต่ละสัปดาห์เพราะส่วนใหญ่แล้วยากนักที่จะมีคนอยากตื่นตอนเช้าๆหลังจากสนุกกับวันหยุดของตัวเอง ต่างจากแบคฮยอนที่รีบตื่นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปโรงเรียน ด้วยความตื่นเต้น เพราะพี่ชานยอลของเขาจะไปส่งที่โรงเรียนนะสิ
" เอ่อ..จอดให้แบคลงตรงนี้ก็ได้ฮะ แบคเอ่อ เดี๋ยวแบคเดินเข้าโรงเรียนเองดีกว่าฮะ "
น้อยคนนักที่จะมีคนรู้ว่าแบคฮยอนเป็นลูกอีกของผู้นำประเทศเกาหลีใต้ มีแค่เซฮุนและบรรดาคุณครูในโรงเรียนที่น่าจะรู้ว่าเขาเป็นใคร ก่อนหน้านี้ทุกๆเช้าเวลาคนขับรถมาส่งแบคฮยอนเขาเองมักบอกว่าให้ส่งเพียงแค่หน้าโรงเรียนเพียงเท่านั้น
"ได้ไงกัน อย่าบอกนะว่านายเดินเข้าโรงเรียนทุกวันหนะแบคฮยอน นี่ไกลมากเลยนะ "
"ก็เดินทุกวันหนะฮะ อากาศยามเช้าบริสุทธิ์จะตาย แถมได้ออกกำลังกาย พี่ชานยอลไม่ลองเดินดูบ้างหล่ะฮะ "
" อืมฉันว่าก็ดีนะ งั้นเราเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยกันเถอะ "
พูดจบชานยอลก็รีบปลดล็อกประตูรถแล้วก็ลงจากรถสปอร์ตของชานยอลทันที
"คุณชานยอลจะให้ผมเอารถไปจอดไหนครับ "
" จอดที่เดินเสร็จแล้วเอากุญแจมาให้ฉันด้วน
ชานยอลกับแบคฮยอนเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึงอาคารที่แบคฮยอนเรียน
"งั้น แบคไปก่อนนะฮะ ขอบคุณนะฮะที่เดินมาเป็นเพื่อนแบค "
" อืม ไม่เป็นไรหรอก ตอนเย็นรอตรงนี้นะเดี๋ยวพี่จะมารับ "
"เอ่อ จะดีเหรอครับ ค..คือแบคกลับเองก็ได้นะฮะ รบกวนพี่ชานยอลปล่าว "
"ห้ามเถียงฉันแบคฮยอน ! พี่บอกมารับคือมารับ ไปละ " พูดจบชานยอลก็เดินไปจากตรงนั้นเลย หนำซ้ำยังเอาไอพอดขึ้นมาเปิดเพลงฟังอีก
"พี่ชานยอลนี่ดื้อจริงๆเลย " แบคฮยอนพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินขึ้นอาคารเรียนไปด้วยรอยยิ้ม โดยไม่รู้หรอกว่ามีใครมองดูเขาอยู่บนอาคารเรียน
แบคฮยอนถ้าฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนกับนายแบบนี้บ้าง นายจะมีความสุขแบบนี้มั้ย ...."
...........................................................................................................................
แบคฮยอนเดินเข้ามาในห้องเรียนก็มองฮาเพื่อนซี้อย่างโอเซฮุนทันที .. เซฮุนที่เดินตามแบคฮยอนเขามาได้หย่อนตัวลงข้างๆเพื่อนตัวเล็ก
“ แบคฮยอนการบ้านเสร็จยัง ฉันขอลอกหน่อยสิ น๊าน๊า”
“มาถึงก็ทันทีเลยนะ เอานี่” ที่จริงฉันไม่อยากให้นายลอกเลยนะแต่วันนี้ฉันอารมณ์ดียอมให้นายลอกวันนึงแล้วกัน
โอเซฮุนที่นั่งยิ้มอยู่ดีดี ก็ต้องหุบยิ้มลงในทันทัน “เออนี่ไม่เป็นไร ฉันลืมไปว่าทำมาแล้ว”
“ไหนี่ว่าทำมาแล้วเอามาให้ดูหน่อยซิ” แล้วแบคฮยอนก็หยิบสมุดการบ้านของโอเซฮุนไปแล้วเปิดหน้าที่คุณครูสั่งทันที
“นายยังไม่ทำมันเลยนะเซฮุน”
“ ..เอ้า ..เอ่อจริงดิ เอ่องั้นทำเดี๋ยวนี้แหละ” เซฮุนแย่งสมุดการบ้านไปจากแบคฮยอนแล้วนั่งทำการบ้านต่อจนเสร็จด้วยตัวเอง
“ วันนี้นายเป็นอะไรไปเซฮุน” แบคฮยอนที่เห็นเพื่อนทำการบ้านเสร็จแล้วเอ่ยถามเซฮุนด้วยความเป็นห่วง
“ก็ไม่เป็นอะไรหรอกแบคอย่าคิดมากเลยนะฮ่าๆ” เซฮุนแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้แบคฮยอนจับได้ว่าตัวเองแบบน้อยใจ ก็เซฮุนเป็นได้แค่เพื่อนหนิจะไปสู้อะไรพี่ชายเขาได้หล่ะ
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันนึกว่านายจะโกรธฉันเรื่องหนีนัดนายสะอีก”
“เรื่องนั้นฉันก็โกรธนะแบคฮยอน แต่ฉันเองก็ขอโทษเหมือนกันที่ไม่ได้บอกเรื่องลู่ฮานให้นายรู้ก่อนหน่ะ”
“ อือ ไม่โกรธเราก็ดี .. แต่นายช่วยเล่าเรื่องคู่หมั่นนายให้ฟังหน่อยสิ”
“ ได้สิแบคฮยอน ฮ่าๆ ไว้พักเที่ยงฉันจะเล่าให้นายฟังก็แล้วกัน”
“ สรุปนายกับพี่ลู่ฮานโดนคลุมถุงชนอย่างนั้นเหรอ ? แต่ดูจากแววตาพี่เขาคงรักนายมากนั้นแหละ ขนาดฉันกับนายเป็นเพื่อนพี่เขายังโมโหได้ขนาดนี้เลย นายก็เปิดใจให้พี่เขาหน่อยแล้วกัน นะเซฮุน”
หลังจากที่เซฮุนเล่าเรื่องทั้งหมดให้แบคฮยอนฟังยิ่งกลับกลายเป็นว่า แบคฮยอนกลับอยากทำให้เขาทั้งสองรักกัน เพราะลู่ฮานเองก็ดูน่ารัก แต่มันคงน่ารักในสายตาแบคฮยอนคนเดียวนั้นแหละ
ครืดดๆ ครืดๆๆๆ “นั่นเสียงโทรศัพท์นายรึปล่าวเซฮุน”
“อือ หน้าจะเป็นของฉันหล่ะมั้ง”
“อ้าว!แล้วทำไมนายไม่รับสายหล่ะ”
“เอ่อ... คงไม่เป็นไรหรอก”
“แอ๊ะนายนี่ยังไงกันนะ ! เอางี้ฉันเข้าห้องก่อนดีกว่าแล้วนายจะได้รับโทรศัพท์ของนายซะที”
“เอ่อ แต่.....”
แล้วแบคฮยอนก็เดินเข้าไปในห้อง ส่วนเขาเดินไปที่หน้าล็อกเกอร์ของตัวเอง
“ตื้ด!! มีอะไร”
[เอ่อ คุณเซฮุนครับ คือคุณหนูลู่ฮานไม่ยอมทานอาหารตั้งแต่เช้าแล้วครับ ซ้ำคุณหนูยังร้องไห้แผลที่มือคุณหนูยังไม่หายและก็มีแผลใหม่ที่บริเวรขาอีกแผลนึงครับ]
“ทำไมถึงเกิดแผลใหม่”
[ เอ่อ.......คือ ]
“ฉันถามว่าทำไมถึงเกิดแผลใหม่!!!!” เซฮุนที่ตอนนี้อารมณ์ขาดสะบั้นตะคอกใส่โทรศัพท์จนคนรอบข้างต่างพากันตกใจ
[ เอ่อคุณหนูพยายามหนีครับ พอเธอหนีไม่ได้เธอจึงทำร้ายตัวเอง ]
“บอกมันว่าหนีให้ได้แล้วกัน อีก20 นาทีถ้าฉันไปถึงบ้านมันจะไม่มีทางได้หนีอีกต่อไป”
ตื้ด!! เขากดวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ทั้งห้องต่างพากันเงียบ เพื่อนๆในห้องต่างก็รู้ดีว่าเซฮุนเป็นอย่างไร นอกจากแบคฮยอน เพื่อนของเขา
“ฉันมีธุระ ต้องรีบกลับบ้าน นายก็ดูแลตัวเองด้วยนะแล้วตอนเย็นฉันจะโทรมาอีกที”
เซฮุนรีบบอกแบคฮยอนไปด้วยความเร่งรีบ เพื่อนตัวเล็กไม่ทันได้ตั้งคำถามใดใด เซฮุนก็รีบวิ่งออกไปจากห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว
“รีบไปไหนของเขากันนะ”
เสียงออดโรงเรียนดังได้ซักพักแล้ว แบคฮยอนเพิ่งลงมาจากตัวอาคาร เนื่องจากเขาต้องนำงานไปส่งคุณครูที่ห้องพักครูก่อน เลยลงมาช้ากว่าปกติ เขาทอดสายตามองพี่ชายตัวเองก็พบว่าพี่ชายของเขานั่งเล่นเกมส์อยู่ที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆตรงนั้น ผู้เป็นพี่ชายสังเกตเห็นจึงเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปหา
“ทำไมวันนี้ลงมาช้า”
“อ่อวันนี้แบคต้องไปส่งงาน หนะฮะ เลยมาช้า”
“อือ งั้นเรารีบไปกันเถอะ”
พูดจบชานยอลก็ดึงมือของแบคฮยอนแล้วกรีบเดินไปยังรถสปอร์ตของตัวเอง ทันที ทั้งคู่ไม่ได้สังเกตุเห็นหรอกว่ามีคนแอบถ่ายรูปทั้งสองอยู่ คนที่แอบถ่ายรูปทั้งสองคลี่รอยยิ้มร้ายออกมา
“แกกล้ามายุ่งกับพี่ชายของฉันเหรอแบคฮยอน แกไม่ตายดีแน่”
ชานยอลพาแบคฮยอนมายังคอนโดของเขาที่พ่อเพิ่งซื้อให้เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนหน้านี้เขายอมรับเลยว่า ห้องนี้มันเต็มไปด้วยอบายมุขไม่ว่าจะเป็น ขวดเหลา บุหรี่หรืออะไรก็ตามเวลาเขาเบื่อเขามักจะมาปลดปล่อยที่นี่ แต่ตอนนี้ห้องนี้กลับเนรมิตกลายเป็นสถานที่ในฝันของใครหลายๆคน ชานยอลเปลี่ยนทาสีห้องใหม่ให้มีโทนสว่าง รูปของเด็กตัวเล็กๆสองคนและพ่อของพวกเขาได้แขวนอยู่ตรงฝาผนังห้อง ดอกไม้ประดับมากมายที่วางประดับเจกันอยู่ทำให้แบคฮอยนแปลกใจไม่น้อย
“ ทีนี้ก็หลับตาได้แล้วนะตัวเล็ก พี่มีบางอย่างจะให้”
ร่างบางทำตามคำสั่งของร่างหนาทันที ทันใดนั้นที่แบคฮยอนหลับตามือหนาๆของชานยอลก็มา
วางทับบนเปลือกตาอีกครั้งเพื่อป้องกันไม่ให้น้องชายตัวเล็กมองเห็น
“ ทีนี้ค่อยๆเดินทีละก้าวนะ” ปาร์คชานยอลพาแบคฮยอนเดินไปเรื่องๆจนเข้าใบในห้องๆหนึ่งของคอนโด เมื่อถึงที่หมายแล้วปาร์คชานยอลจึงค่อยๆเอาฝามือออกจากใบหน้าของร่างบาง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ทีนี้ก็ลืมตาได้” เมื่อดวงตาเล็กค่อยๆเปิดออกหัวใจของแบคฮยอนที่สั่นอยู่แล้วเพราะความตื่นเต้นกลับเต้นแรงมากกว่าเดิม ภาพที่เห็นคือภาพของแบคฮยอนและชานยอลตั้งแต่เด็กๆถูกจัดไว้ในฝาผนังของห้องอย่างดี มันเป็นภาพที่ครั้งหนึ่งชานยอลเคยเอาไปฉีกทิ้งแล้วด้วยซ้ำแต่มันก็ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ แบคฮยอนยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ฉับพลันก็หันหลังกลับไปกอดพี่ชายตัวสูงของเขาทันที
....... ขอบคุณนะครับพี่ชานยอล
แบคฮยอนลืมคิดไปรึปล่าว ว่ามีอีกคนเป็นห่วงแบคฮยอนอยู่เหมือนกัน
โอเซฮุน 300 Misscall .........
:) Shalunla
ความคิดเห็น