นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #4 : [Series คุณหมอ: KrisChen] Pediatrics 100% (06/12)

Title: Pediatrics

Series: คุณหมอ

Couple: KrisChen

Category: Romantic Comedy, PG-13

Request 2: PrinZ_TamaIs

Note: อารมณ์ประมาณแนวโซตะค่อนค่ะ ใครไม่ชอบก็ปิดไปก็ได้นะคะ ไรท์ไม่ได้ห้ามนะคะ

++++++ คุณหมอเด็ก ++++++

          วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แสนธรรมดาสำหรับกุมารแพทย์หนุ่มหล่อประจำโรงพยาบาลชื่อดังของเกาหลีใต้อย่างอู๋ อี้ฟาน หรือ ที่คนไข้เด็กๆ หรือ คุณพยาบาล(แก่ๆ)ทั้งหลายแหล่เรียกว่าหมอคริส

          “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหมอ”นางพยาบาลผู้ช่วยประจำเอ่ยทักทาย ร่างสูงในชุดลำลองธรรมดาๆ แต่ดูๆ แล้วราวกับหลุดออกมาจากแมกกาซีนยิ้มให้ ก่อนจะหยิบเสื้อกาวน์สีขาวที่แขวนอยู่บนพนักพิงของเก้าอี้ทำงานตัวประจำขึ้นมาคลุมใส่ เป็นการบอกกลายๆ ว่าพร้อมจะทำงานแล้ว

          “วันนี้ผมมีกี่เคสครับ คุณพยาบาลคิม”เอ่ยถามพลางเปิดจอคอมรอ และสวมเสตรทโตสสโคปให้เข้าที่เตรียมเริ่มการตรวจ

++++++ คุณหมอเด็ก ++++++

          อีกด้านหนึ่ง

          โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในโซล

          พักกลางวัน

          “เฮ้อ~~~”เสียงถอนหายใจของร่างเล็กๆ ในชุดนักเรียนแบบฤดูหนาวเรียบร้อยดังขึ้นแหวกความเงียบของคาบเรียนช่วงบ่ายของวัน ที่ซึ่งอาจารย์ทุกคนถูกเรียกประชุมด่วนกะทันหัน คิม จงแดและเพื่อนสนิทนาม พยอน แพคฮยอน จึงหลบความวุ่นวายในห้องเรียนออกมานั่งอ่านหนังสือที่สวนหลังโรงเรียน

          “เป็นอะไรเหรอแดแด้ เห็นถอนหายใจมาสักพักแล้วนะ”พยอน แพคฮยอนวัยสิบสามปี(นับแบบเกาหลีนะคะ) เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ตัวเล็กไม่แพ้กันด้วยความสงสัย ผละความสนใจจากนิตยสารเครื่องสำอางค์ในมือ

          “เปล่าหรอก”คนตัวเล็กตอบปฏิเสธ ก่อนจะวางศรีษะลงบนลำแขนเล็กทั้งสองข้างที่วางซ้อนทับกันต่างหมอน หากแต่ในหัวกำลังครุ่นคิดเรื่องสำคัญอยู่ ปล่อยให้บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนเต็มไปด้วยความเงียบงัน จนกระทั่ง...

          “แพคฮยอนอ่า... รู้มั้ยว่าทำไมช่วงนี้คริสฮยองดูไม่ค่อยมีความสุขเวลาอยู่กับฉันเลยอ่า”และแล้วจงแดก็ไม่อาจทนเก็บความสงสัยเอาไว้ได้คนเดียวจึงเอ่ยถามออกมา แพคฮยอนที่แสร้งทำเป็นอ่านหนังสือแต่แท้จริงแล้วกำลังรอเพื่อนเปิดปากบอกสิ่งที่ครุ่นคิดอยู่ในใจออกมา

          “ฉันเองก็ไม่รู้สาเหตุหรอก แต่ฉันรู้วิธีที่จะทำให้พี่คริสหายจากอาการแบบนั้นล่ะ... สนใจมั้ยล่ะ”

          “????”

++++++ คุณหมอเด็ก ++++++

          ตอนเย็น...

          “ฉันไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้แบคกี้”ร่างเล็กโบกมือลาเพื่อนสนิท ก่อนจะเดินมาขึ้นรถลีมูซีนคันหรูที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว

          “สวัสดีฮะคุณลุงชิน”เอ่ยทักทายคนขับรถประจำตระกูลของตนพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะนั่งลงบนเบาะหนังแสนนิ่ม

          “สวัสดีครับคุณหนู ไปโรงพยาบาลโซลใช่มั้ยครับ?”คนงานเก่าแก่เอ่ยอย่างรู้ใจ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเมื่อถูกรู้ทัน

          “ใช่ฮะ...”ตอบอ้อมแอ้มเสียงเบา ชายชราะยิ้มบางๆ ก่อนจะออกรถพาคุณหนูวัยสิบสามปีของตนไปส่งยังสถานที่ปลายทาง

++++++ คุณหมอเด็ก ++++++

          ณ โรงพยาบาลโซล

          ใช้เวลาไม่นานนักคิม จงแดก็มาถึงยังแผนกกุมารแพทย์ของโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของประเทศ ที่คู่หมั้นหนุ่มอายุมากกว่าหลายปีทำงานอยู่ ไม่รอช้าที่จะเข้าไปทักทายพี่พยาบาลประจำแผนกพร้อมทั้งของฝาก

          “สวัสดีฮะพี่ๆ”เอ่ยทักทายพร้อมยิ้มหวาน ก่อนจะวางกล่องเค้กจากร้านเค้กชื่อดังลงบนเคาท์เตอร์ติดต่อ

          หัวหน้าพยาบาลของแผนกนี้ยิ้มรับอย่างเอ็นดู

          “สวัสดีจะหนูจงแด คุณหมอคริสไม่มีคนไข้พอดีเลย ห้องตรวจสามนะจะ”เอ่ยอย่างรู้ใจ แก้มขาวๆ ขึ้นสีแดงสด เจ้าตัวค่อมหัวขอบคุณก่อนจะรีบออกเดินตรงไปยังห้อทำงานของคู่หมั้นหนุ่ม ก่อนจะโดนเหล่าพยาบาลเอ่ยแซว

++++++ คุณหมอเด็ก ++++++

45% ก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวคืนนี้จะกลับมาต่อที่เหลือให้ค่ะ (1/12/13)
 

กลับมาต่อแล้วค่ะ

++++++ คุณหมอเด็ก ++++++

          ก๊อก ก๊อก

          “เข้ามาได้เลยครับประตูไม่ได้ล็อค”ทันทีที่ฝ่ามือบางเคาะลงไปไม่กี่ที่ คนข้างในก็ร้องบอกออกมา ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึก พยายามทำใจให้สงบ มือบางจับที่จับก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมันช้าๆ เผยให้เห็นห้องตรวจคนไข้ที่เป็นเด็ก หลังโต๊ะในสุดมีร่างสูงผมทอง หน้าตาหล่อเหลาเคร่งเครียดอยู่กับแฟ้มประวัติคนไข้

          “ใจเย็นๆ อย่าตื่นเต้น”ร่างเล็กเอ่ยบอกกับตัวเองก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปหาคู่หมั้นตัวใหญ่ที่นั่งทำงานอยู่ ก่อนที่แขนเรียวเล็กจะค่อยๆ โอบรอบลำคอแกร่งอย่างช้าๆ ไม่ให้อีกคนรู้ตัว

          “อ๊ะ!”เสียงทุ้มร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพคู่หมั้นที่อายุน้อยกว่าเหมือนจะขี่หลังเขาอย่างไรอย่างนั้นผ่านภาพสะท้อนของจอคอม เห็นรอยยิ้มหวานๆ ของคนตัวเล็กก็ทำเอาอาการเครียดเมื่อกี้แทบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง ทีคริสชอบเด็กก็เพราะแบบนี้ล่ะ

          “ว่าไงครับตัวเล็ก วันนี้จะมาอ้อนเอาอะไรจากฮยองอีกครับ”ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จงแดไม่ตอบทำเพียงแค่อ้อน โดยการเอาหัวไปถูไถกับไหล่กว้างอย่างออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อย ดูน่ารักไม่หยอก ชายหนุ่มคิดว่าคงไม่เคยมีใครเห็นคนตัวเล็กทำนอกจากเขาอีกแล้ว

          “ผมปวดหัว...”เอ่ยเสียงแหบแห้งฟังดูน่าสงสาร คริสเบิกตากว้างอย่างตกใจ รีบหันมาสำรวจ ตรวจร่างกายคู่หมั้นอายุน้อยกว่าด้วยความกังวล

          “หา!? ปวดหัว! แล้ว...แล้วตัวเล็กปวดตรงไหนอีกรึเปล่าครับ”ร่างสูงเอ่ยถามอย่างร้อนรน เตรียมจะหยิบเครื่องมือทำมาหากินออกมาใช้งาน หากแต่ร่างบางกลับห้ามไว้เสีย ก่อนที่ร่างบางจะเพิ่มออพชั่นเสริมโดยการลงไปนั่งลงบนตักแกร่งของคุณหมอหนุ่มทันที

          “ตัวเล็กรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยฮะ ตัวเล็กอยากให้พี่หมอฉีดยาให้ตัวเล็กหน่อยฮะ”คริสไม่รู้หรอกนะว่าตัวเล็กของเขาน่ะตั้งใจยั่วหรือไม่ได้ตั้งใจยั่วเขากันแน่ แต่ถ้าเอาตามสัญชาตญาณเขาล่ะก็เขาคิดว่าคนตัวเล็กบนตักกำลังยั่วเขาอยู่เป็นแน่

          แถมเขาว่าเขาไม่เคยสอนให้ตัวเล็กของเขาทำอะไรแบบนี้เลยนะ หากแต่ความคิดแรกที่แวบเข้ามาทำเอาเขารู้สึกอยากตีเด็กตะหงิด

          แบคฮยอน!!!

          คนแรกที่เขานึกถึงคือน้องชายต่างสายเลือกที่เป็นเพื่อนสนิทกับตัวเล็กของเขา ชายหนุ่มขบฟันอย่างโกระธนิดๆ ที่แบคฮยอนสอนอะไรที่ยังไม่ถึงเวลาให้จงแดฟัง คริสแถบจะหงายหลังตกเก้า

          “เอ่อ...ตัวเล็กครับ ตัวเล็กไปเอาคำพูดพวกนั้นกับการกระทำแบบนี้มาจากไหนครับ”เอ่ยถามให้แน่ใจเพื่อที่จะได้เล่นงานไม่ผิดคน

          “หือ? แบคกี้สอนมาฮะ ตัวเล็กเห็นคริสฮยองดูเครียดๆ แบคกี้ก็เลยบอกตัวเล็กให้ทำตามที่แบคกี้สอน แล้วเดี๋ยวคริสฮยองจะหายเครียดนี่นา...ฮยองไม่ชอบเหรอฮะ”ร่างเล็กตอบก่อนจะอธิบาย และตบท้ายด้วยน้ำตาปริ่มๆ เหมือนจะร้องไห้ เล่นเอาคุณหมอหนุ่มรูปหล่อโอ๋คนตัวเล็กบนตักแทบไม่ทัน

          “โอ๋ๆ อย่าร้องนะครับคนเก่งของฮยอง ใครว่าฮยองไม่ชอบล่ะครับ ฮยองชอบนะที่ตัวเล็กอ้อนฮยองแบบนี้น่ะ เพราะฉะนั้นไม่ร้องนะครับ ที่ฮยองถามเพราะฮยองอยากรู้เฉยๆ ครับ”ร่างสูงเอ่ยปลอบสลับกับการโยกคนตัวเล็กในอ้อมกอดไปมา ประหนึ่งกำลังปลอบเด็กเล็กๆ ยังไงยังงั้น

          “ฮึก...ฮะ ตัวเล็กไม่ร้องก็ได้”เอ่ยบอกเสียงอ่อน พลางพยายามเช็ดน้ำตาบางส่วนที่ไหลออกมาให้เรียบร้อย

          “เก่งมาครับคนเก่งของฮยอง อ่า...อีกเดี๋ยวฮยองก็ออกเวรแล้ว เดี๋ยวฮยองพาไปเลี้ยงบุฟเฟต์เค้กเอามั้ย”ร่างสูงเอ่ยชมพลางเหล่ตามองนาฬิกาบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะชวนคนตัวเล็กในอ้อมแขนไปเที่ยวก่อนไปส่งบ้านเสียหน่อย

          “เอาฮะ!!!”พอได้ยินว่าคู่หมั้นจะเลี้ยงของโปรด มีหรือเด็กน้อยจงแดจะไม่สน สนมากๆ เลยด้วยล่ะ!

          “โอเคครับเดี๋ยวฮยองจะพาไปเลี้ยง แต่ตัวเล็กต้องสัญญากับฮยองก่อน”ร่างสูงว่าอย่างยินดี ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์ต่างๆ กะทันหันเหมือนเพิ่งนึกได้

          “สัญญาอะไรเหรอฮะ”คนตัวเล็กถามอย่างงุนงง

          “ตัวเล็กต้องสัญญานะว่า ตัวเล็กจะไม่ไปอ้อนคนอื่นแบบที่อ้อนฮยองเมื่อกี้นะ”ร่างสูงเอ่ยอย่างหวงๆ จงแดเอียงคอเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำของตนเองนั้นมันดูโมเอะขนาดไหนในสายตาของคริส

          “โอเคฮะ ตัวเล็กสัญญา แล้วฮยองอย่าลืมพาตัวเล็กไปเลี้ยงเค้กนะฮะ....อ๊ะ!”ร่างเล็กเอ่ยสัญญาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะโดดลงจากตักของคุณหมอหนุ่มและเตรียมจะเดินออกไปรอร่างสูงข้างนอก แต่ก่อนจะเดินออกนอกห้องก็ยังมิวายทวงคำสัญญา

        “หืม? มีอะไรเหรอครับตัวเล็ก”คริสถามขึ้นเมื่อเห็นร่างเล็กยืนข้างอยู่ที่หน้าประตูนนหลายวิ

          “จุ๊บ”ร่างเล็กไม่ตอบแต่เลือกที่จะบอกด้วยการกระทำแทน จงแดเดินกลับมาหยุดตรงหน้าร่างสูงก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บปากของร่างสูงเบาๆ หนึ่งที เล่นเอาคนแก่เครื่องช็อตกันเลยทีเดียว

          “ยาเพิ่มพลังฮะ”ร่างเล็กว่าพลางยิ้มให้จนตาปิด ก่อนจะรีบวิ่งดุกดุกออกจากห้องไป ทิ้งให้คนบ้าเด็กนั่งจับปากอมยิ้มอยู่คนเดียว...

++++++ คุณหมอเด็ก ++++++

[Loading 100%]

ครบร้อยแล้วนะคะ ต้องขออภัยด้วยค่ะถ้ามันสั้นเกินไป

หรือมันดูแปลกๆ ยังไงต้องขอโทษด้วยนะคะ

ตอนนี้ไรท์ไม่มีอะไรจะทอล์ค ไรท์ไปล่ะ บายค่า

:) Shalunla