'หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง Sorry, the number that you've dialed cannot be connected at this time, Please try again later
ตู้ด ตู้ด! ' ปิ้ป! แบคฮยอนกดวางสายโทรศัพท์ทิ้งเพราะเขาพยายามติดต่อชานยอลมาหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาเป็นห่วงชานยอลมากเพราะปกติชานยอลจะโทรมาคุยกับเขาก่อนนอนทุกวัน
"เฮ้อ~ นายคงไม่เป็นไรใช่ไหม" แบคฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนึกถึงใบหน้าน่ารักของเพื่อนตัวแสบ
"เอ๋? ไปเดินเล่นดีไหมนะคลายเครียดดีกว่า" แบคฮยอนมองที่นอกหน้าต่างแล้วเห็นฝนตกลงมาจึงไปหยิบร่มสีใสของเขาพร้อมผ้าพันคอมาเรียบร้อยเปิดประตูออกไปรับลมเย็นๆ เขากำลังเดินตรงดิ่งไปที่สนามเด็กเล่นในสวนสาธารณะอย่างช้าๆไม่เร่งรีบพร้อมกำชับผ้าพันคอไว้
'ฝืด~ ฟิ้ว~' "ขอโทษครับ!" เด็กผู้ชายตัวสูงขับเคลื่อนสเกตบอร์ดผ่านไปแล้วหันตะโกนกลับขอโทษแบคฮยอนตามมาทีหลังเพราะน้ำจากที่พื้นได้กระเด็นเข้าตัวแบคฮยอนอย่างจัง
"เวรกรรมอะไรว่ะเนี่ย เฮ้อ~ เฮ้! ไอเด็กเมื่อกี้คุ้นๆว่ะ.....เอ่อ..ขื่อไรว่ะ...น้องจูนง จูนุง เออๆช่างแม่ง!" แบคฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งแล้วคิดได้ว่ะคนเมื่อกี้อยู่ ร.ร. เดียวกับเขาแต่ก็คิดชื่อไม่ออกจึงเดินตามทางไปเรื่อยๆ
"มึงก็รู้ว่ากูรักมึง....ทำไมทำแบบนี้...ตุบ!" แบคฮยอนหันไปตามเสียงกระแทกพื้นที่เขาได้ยินแต่ก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ตรงพื้นนั้นคือใคร
"เซฮุน! มึงเป็นอะไร? มึงไหวไหม? กูจะพามึงกลับบ้าน" แบคฮยอนตบหน้าเซฮุนเบาๆราวเรียกสติ เซฮุนปรือตามองช้าๆแล้วยิ้มบางๆให้แล้วค่อยๆเอื้อมมือไปหาแบคฮยอน
"มึงยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น! ค่อยๆลุกไปหลบฝนที่ตู้โทรศัพท์กับกู" แบคฮยอนตะโกนบอกเซฮุนไปแล้วค่อยๆพยุงเซฮุนเข้าไปในตู้โทรศัพท์ที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กมากแต่เมื่อคนสองคนเข้าไปก็ทำให้ลมหายใจเป่ารดกันได้
"มึงเอานี้ไป" แบคฮยอนถอดผ้าพันคอไปพันให้เซฮุนแต่เซฮุนกลับจับมือนั้นให้หยุดไว้
"ไม่เอาแบบนี้เดี๋ยวมึงหนาว" เซฮุนคลี่ผ้าพันคอออกแล้วพันให้แบคฮยอนครึ่งหนึ่งแล้วอีกครึ่งหนึ่งก็พันให้ตัวเอง
"แบบนี้เราก็ไม่หนาวแล้ว" เซฮุนคลี่ยิ้มเบาๆแล้วเอื่อมมือซีดของตัวเองมาปัดปรอยผมให้แบคฮยอนก่อนจะลูบแก้มเบาๆ
"มึงไปนอนกับกูที่บ้านเลย" แบคฮยอนแบนหน้าหนีแล้วจับมือเซฮุนลากออกมาพร้อมกลางร่มสีใส ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆแต่แบคฮยอนและเซฮุนก็ยังรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ต่างคนต่างให้กัน
.
.
.
.
'สปึก! ปัก!' "เหี้ยไรว่ะ?" เด็กผู้ชายหัวสลิมหยุดขับเคลื่อนสเกตบอร์ดทันทีเมื่อเห็นพลังมืดบางอย่างที่แว๊บๆผ่านเขาไป
"ขนลุกว่ะ อย่าลอกโล่เลย จูนงยอมมมมม อ้ากกกก~" จุนฮุงยกมือพนมกลางอากาศหลับตาปรี๋ดิ้นไปดิ้นมาเหมือนเด็กบ้า
'พรึ่บ!' "เฮ้ย!" บุคคลอีกคนได้เปิดไฟฉายส่องหน้าตัวเองแล้วสะกิดจุนฮงเบาๆเพื่อให้รู้ตัว
'พลั้ก!' จุนฮงลืมตาขึ้นเห็นบางอย่างน่ากลัวมากเขาเลยโดดถีบขาคู่เต็มแรงไม่ยั้งจนคนตรงหน้าล้มลงหน้าคว่ำกับพื้น
"โอ้ยยยยย ไอเอี้ย! ถุย! "แดฮยอนร้องสบถด่าออกมาก่อนจะคลายกบที่เข้าไปอยู่ในปากออกมาจนทำให้จุนฮงสะพรึงขนหัวตั้ง
"ไอหัวสลิมกลินใบเตย! มึงกลับไปอมนมจิ้งจกไป!" แดฮยอนยื่นขึ้นแล้วเอากบฟาดเข้าที่หน้าของจุนฮงอย่างแรงทำให้จุนฮงได้ตามองตากับเจ้ากบนั้นอย่างสำราญใจ
"ไอเงาะดำปากบึน! ไปแหละรำคาญ!" จุนฮงกระโดดขึ้นสเกตบอร์ดแล้วท่อดแท่ดออกไปทันทีโดยทีไม่หันกลับไปมองแดฮยอน
"พรุ่งนี้....มึงตาย!" แดฮยอนจ้องตาเป็นมันตามจุนฮงแล้วกำมือแน่นเพื่อรอการแก้แคล้นในพรุ่งนี้ที่กำลังมาเยือน......
TBC.
เฮโหลลลลล~ แหนะๆ ขอบคุณจริงๆสำหรับคนที่ตามอ่านนะ ตอนนี้มึนนะ..เอ่อ..อย่างจะตบมะเหงกตัวเองดังๆ คือมันแปลกนะแต่อยากให้อ่านอยู่ อยากร่วมเล่นสนุกกันไหม? ถ้าอยากละก็มาช่วยกันคิดชื่อโรงเรียนกันนะ ของใครโดนใจเรามีรางวัลให้นะ ส่งมาที่ทวิตเตอร์ของเดทนะจ้ะ ขอบคุณนะ ช่วยเม่นด้วยยยยยยยยยยย จุ้บ
-.เดทตอล
ความคิดเห็น