รักใสๆ...ใจคว้าดาว

ลำดับตอนที่ #4 : เนียน...100% ครบแล้วจ๊า...

 ตอน  เนียน...

พรึ่ง!!! แสงจากหลอดไฟสว่างไสวขึ้น หลังจากเกิดเสียงแปลกๆ เหมือนคนตกเตียง...

และนี่คือภาพหลังจากที่พี่โดมเปิดไฟ....

ฮัท: นั่งกองอยู่ที่พื้น สภาพ น่าอเนจอนาถใจสำหรับผู้พบเห็น สีหน้าแลดูระบม (สงสัยจุก)

มังกรแคน : นอนหัวยุ่งอยู่บนเตียง สภาพ หลุดลุ่ยไปทั้งตัวตั้งแต่เสื้อยันกางเกง (เห็นแล้ว น่าจับกด)

พี่หมีฮั่น: สงสัยจะเป็นหมีขั้วโลก สภาพ นอนตัวขดตัวแข็ง แต่ไม่เป็นไร (พี่แข็งแรง~)

น้องแกง: สภาพ นอนเป็นดักแด้อยู่ใต้ผ้าห่ม (นี่แกกะจะไม่แบ่งพี่หมีเลยใช่มั้ย!!!!)

แล้วพี่โดมล่ะ!!!... ตาค้างไปตามระเบียบ แต่เมื่อได้สติพี่แกก็ดับไฟลงอีกรอบ...

 มังกรน้อยรีบเอาผ้าห่มคลุมโป่งทันที เพื่อความปลอดภัย ในเวอร์จิ้น...

 ฝ่ายอิตาคิ้วหนา หน้าหื่นของเรา พอตั้งหลักได้ปุ๊บก็กระโดดขึ้นเตียงไปอีกรอบ...

“นายทำฉันค้างนะ...รู้มั้ย” เมื่อร่างสูงปล่อยประโยคนี้ออกมา ก็สามารถรู้สึกได้ถึงอาการสั่นจากคนใต้ผ้าห่ม

“นี่นายกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ...” ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับมา มือหนาจึงค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสกับไหล่ของร่างบางผ่านผืนผ้าห่ม

“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ...มังกรแคน” เสียงของฮัทอ่อยลงเรื่อยๆ เพราะ ไม่ว่าจะปล่อยออกไปกี่ประโยค สิ่งที่ได้คืนมาก็คือ ความเงียบ...

ความรู้สึกผิดกับอารมณ์ชั่ววูบกำลังกอบกุมเข้าภายในจิตใจ

“ขอโทษนะ...” กล่าวจบตาคิ้วหนาก็เลื่อนตัวเองออก เพื่อสร้างระยะห่างให้อีกคนสบายใจขึ้น แต่ก็ไม่วายหันมามองร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่มอยู่เรื่อยๆ

............................................................

กลางดึก...

ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศยี่ห้อดีที่แผ่กระจายไปทั่ว

ทำให้ร่างของพี่ใหญ่ที่ไร้ซึ่งผ้าห่ม(จากการยึดของเด็กน้อยแกงส้ม)สั่นสะท้านด้วยความเหน็บหนาว ประดุจดั่งมีสายหิมะโปรยปรายไปทั่วบริเวณ(เวอร์และอินี่)

ลำแขนล่ำนั้นยกขึ้นมากอดบรรเทาความหนาวให้กับตัวเอง...ประจวบเหมาะกับหนุ่มน้อยหน้าใสตื่นขึ้นมาเบาๆ เพื่อส่องอิพี่หมีปากเก่งที่ยอมทนหนาวแต่ไม่ยอมห่มผ้าผืนเดียวกับเค้า

ก่อนหน้านั้น~

“พี่ฮั่น...ผ้าห่มมีผืนเดียวอ่ะ ห่มด้วยกันได้ป่ะ”  ผมเอ่ยปากชวน แม้มันจะยากลำบากเสียเหลือเกิน ทำใจตั้งนานนะเออ...กว่าจะกล้าเนี้ย

“แกงห่มเถอะ พี่ไม่หนาวหรอก” ปฏิเสธเฉยเลย (แกงส้มเสียใจอ่ะ)T_T

“แน่ใจนะพี่...ผมว่ามัน.....”  อ๊าก!!! หน้า หน้า หน้าพี่ฮั่นมันใกล้เข้ามาอีกแล้ว เหมือนเมื่อตอนเย็น (ที่มันตามมาหลอกหลอน.....)

ผมโดนกดครับทุกโค๊นนนนน!!!!

มือหนาๆของพี่ฮั่น ออกแรงกดหนักๆมาที่หัวผม ทำให้หน้าลงไปกองเกลือกกลั้วกับหมอนเรียบร้อย

เฮ้ย! หัวคนนะเว๊ย ไม่ใช่หัวลิง ไม่กลัวน้องตายบ้างไงวะ ทำได้เพียงคิดในใจ เพราะไอ้มือหนักๆข้างบนมันกดลงมาอีกแล้ว

โด่ว!!! ไอ้พี่นี่ ถ้าตายไปไม่มีคนให้รักนะ

ผมพยายามขัดขืน(?) อย่างสุดกำลัง แต่ทว่ากำลังของผมไม่สามารถสู้แรงของพี่ฮั่นได้ซักนิดเดียว ชิชิ ไอ้ผู้ชายแรง.....ควา-...

................................30% เบาๆ..............................

ต่อๆๆๆๆ

กลับมาสู่ปัจจุบัน~

ผมขยับตัวเข้าไปใกล้พี่ฮั่นขึ้นเรื่อยๆ หวังว่าจะไม่ตื่นขึ้นมากะทันหันหรอกนะ

สายตาซุกซนจ้องมองคนตัวโตอยู่นานผ่านแสงจันทร์ที่สาดส่อง มือน้อยๆเอื้อมไปตรงหน้าขาวๆนั่น แล้วสั่นไปมา เพื่อความแน่ใจว่าคนตรงหน้าหลับแล้วจริงๆ

“พี่จะเคยรู้ตัวบ้างไหมน๊า...ว่าเวลาไม่เย็นชาเป็นน้ำแข็งเนี้ยพี่น่ารักสุดๆไปเลย” ผมชมออกมาจากใจจริง

ร่างที่หลับอยู่ตรงหน้า พลิกตัวหันหน้ากลับมาทางผมเล็กน้อย พอได้เห็นหน้าชัดๆแบบนี้ เรื่องเมื่อตอนเย็นมันก็ตีตึงกลับขึ้นมาสู่สมอง ริมฝีปากอุ่นๆของพี่ฮั่น กำลังทำให้ผมหลงใหล...

แต่คิดไปแล้วก็เศร้า...มีจูบแรกทั้งที ก็มีกับคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราเลย แถมเราก็ดันหลงรักเข้าไปเต็มเปาซะแล้ว ไอ้ตอนแรกก็ไม่เท่าไหร่ เจอจูบนี้เข้าไป...โอ้! ชัดเลย

พี่ฮั่นครับ พี่จะรู้บ้างรึเปล่าว่าพี่ทำผมหวั่นไหวทุกครั้งที่เราใกล้กัน ผมหวังว่าซักวัน...

พี่ต้องหันมองผมบ้างนะครับ...

ผมดึงผ้าห่มส่วนนึงไปคลุมให้พี่ฮั่น หลังจากที่ฟุ้งซ่านอยู่นาน ตามด้วยการก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ

ลมหายใจของพี่ฮั่นสม่ำเสมอขึ้น หลังจากที่ผมปล่อยให้ทนหนาว  ในขณะที่ผมกำลังจะเคลิ้มหลับ อยู่ อยู่ ก็ได้ยินเสียงแปลกๆข้างหู เสียงเหมือน...

“ม๊ามี๊!!! มามะ มาให้ฮั่นกอดที” เท่านั้นแหละครับ...มันก็รัดผมเลย...

ผมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น...มันทำให้ผมสัมผัสได้กับความเศร้าบางอย่าง

วันที่เราคัดเลือกแปดคนสุดท้าย ผมจำได้ ว่าพี่ฮั่นยืนรอแม่อยู่ตั้งนานสองนาน แถมร้องไห้อีกต่างหาก เห็นทีผมคงต้องให้ไออุ่นซักหน่อยแล้วล่ะ

เจอกันตอนเช้านะฮะ.....แกงส้มม๊วฟฟฟฟฟ!!!

.....................................เพียงุ60%...............................

เช้าอันแสนครุกรุน...

ร่างสูงเหยียดตัวไปมา ขับไล่ความเมื่อยล้าออกจากตนเอง แต่สายตาก็ยังไม่วายมองหาคนข้างๆ ที่เมื่อคืนได้ทำไม่ดีเอาไว้ด้วย...

แต่ทว่า...มองยังไงก็ยังไม่เห็นวี่แวว ของมังกรน้อยตนนั้นเลย

“ตั้งใจหลบหน้ากันรึเปล่าเนี้ย...มังกร” พูดแล้วก็ทำหน้าหงอย...ทำไงล่ะทีนี้ ต้องหาทางขอโทษซะแล้ว

Can say:

วันนี้ผมตั้งใจตื่นเช้ากว่าปกติ...อยากให้อารมณ์ฟุ้งซ่านเรื่องเมื่อคืนมันออกไปจากหัวไวๆ

ผมไม่เข้าใจ ว่าฮัทเป็นอะไร...ทำไมต้องทำแบบนี้กับผมด้วย

แล้วผมก็ไม่เข้าใจตัวเองอีก...ว่าทำไมต้องเผลอไผลไปกับไอ้จูบแรกแบบนั้น จูบ จากคนที่ไม่ได้รักเรา...

“แคน...มาทำไรตรงนี้” เสียงนึงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมไม่ได้หันไปมอง แต่ก็รู้ว่าเป็นพี่ฮั่น...

“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอ่ะครับ” ผมตอบไป ดวงตายังคงเหม่อๆ ไม่ได้สนจคนที่มานั่งข้างๆ

“เป็นไรมากไหม...ถ้าเครียด เล่าให้พี่ฟังก็ได้นะ” พี่ฮั่นใช้มือแตะบ่าผมเบาๆ เชิให้กำลังใจ ผมหันไปมองหน้าพี่ฮั่น ก่อนจะระบายความในใจให้พี่ชายที่แสนดีคนนี้ฟัง

“ฮัทมันทำขนาดนั้นเลยเหรอ” พอฟังจบพี่ฮั่นถึงกับเบิกตากว้าง ผมพยักหน้า...

ก่อนจะเอาผ้าพันคอสีเขียวอ่อนที่พันไว้ออก รอยสีแดงเป็นจ้ำๆเผยออกมาให้พี่ชายคนนี้ได้เห็น

“แล้วแคนคิดยังไงกับเรื่องเมื่อคืน” ฉึก!!! แทงกลางอกเลยไอ้คำถามนี้

“ผมไม่รู้ ผมสับสน ผมไม่แน่ใจว่าฮัท...” ผมหยุดประโยคนี้เอาไว้ แล้วก้มหน้าหลบตาพี่ฮั่น

“ไม่แน่ใจว่าฮัท จะชอบแคนรึเป่ลาใช่ไหม”  ใช่ คำถามนี้แหละที่ผมไม่มั่นใจ

แต่ที่ยิ่งกว่าคำถามนั้น คือ..........

ผมชอบฮัทรึเป่ลา.......

“เดี๋ยวพี่ช่วย ของแบบนี้ดูกันไม่ยากหรอก เชื่อพี่”

..............................100%............................

ครบแล้วเจ้าค่ะ

ช่วงนี้รู้สึกว่า ยิ่งดูเดลี่ ยิ่งฟินนาเล่ รายการเริ่มพาเราจิ้นหนัก

ตอนส่งฮัทกลับนี่มัน....เขินสุดๆ

มีมโนเยอะอีกแล้ว เวิ่นในนี้คงไม่หมด

ขอไปเวิ่นต่อตอนอื่นแล้วกัน

ส่วนบางคนคงสงสัยว่า เนียนนี่ใครเนียน

คำตอบก็คือ ตอนที่น้องแกงเนียนให้พี่ฮั่นกอดนะค่ะ

:) Shalunla