คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : HMP :) Ta-waan
3
Ta-waan
( =U=)-----(=_= )
ฉันนั่งจ้องหน้ากับ ‘ตาหวาน’ มาตั้งแต่ช่วงบ่าย จนตอนนี้ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดลงแล้ว คุณหมอไซโค ขอตัวไปรักษาคนไข้ และทิ้งฉันไว้กับลูกของเค้า เฮ้อ นอกจากเขาจะทำตัวแปลกแล้ว เขายังเลี้ยงสัตว์แปลกๆ อีกด้วย T^T ฉันอยากจะบ้า ฉันบ่นอย่างนี้มาเป็นหลายร้อยล้านรอบแล้ว แต่บ่นไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้น เพราะไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหน ตาหวาน อีกัวน่าลูกรักของนายไซโค มันก็ต้วมเตี้ยมตามฉันไปตลอด
เปิดตู้เย็น… แพร่บ (=U=)
เปิดทีวี… แพร่บ (=U=)
และตอนนี้ ฉันปวดชี้ฉี่ อยากจะเข้าห้องน้ำ! มันยังจะเดินตามไปเกาะติดอินไซต์ฉันข้างชักโครกอีกมั้ย ฉันอยากจะรู้! …มันตามฉันว่ะ =[]= แง้ น้องจิงค์ แมวที่บ้านฉันยังไม่เดินตามฉันแบบนี้เลยโว้ยยย แล้วนี่มันเป็นใคร มาเดินตามฉันทำไม
“นี่ ตาหวาน เธอจะเดินตามฉันอีกนานมั้ย ฉันอึดอัด ทำไมเธอไม่ไปนอนที่โซฟา ที่ของเธอล่ะ มาเดินตามฉันทำไม ฉันปวดหัว ฉันเบื่อ ฉันหงุดหงิด ฉันรำคาญ เข้าใจมั้ย ทำหน้าแบบนั้นแปลว่าไม่เข้าใจสินะ แน่ะ ยังไม่เลิกทำหน้าแบบนั้นอีก ทำปากแบบนั้นแปลว่าอะไร ไม่พอใจฉันหรือไง เอายังไงว่ามาเลย ฉันทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย” ฉันแหวแว้ดๆ ใส่ตาหวานด้วยความโมโหและรำคาญ จะเดินตามทำไมก็ไม่รู้ น่าเบื่อ
แอ๊ด~
“เธอกำลังทำอะไรน่ะ บีแวร์” ไซโคขมวดคิ้วถามฉันอย่างงงๆ
“ฉัน เอ่อ…” กำลังทึ้งหนามนังตาหวานลูกรักของนายอยู่จ้า =O=; ตอบไปแบบนี้ฉันคงตายศพไม่สวยแน่นอน “ฉันกำลัง…อ๋อ ฉันกำลังจัดแต่งทรงผมให้ตาหวานลูกรักของนายอยู่น่ะ แหะๆ” อยากจะเลิกเสื้อดูจริงๆ ว่าสีข้างของฉันแดงเป็นแถบหรือเปล่า แถไปขนาดนั้น
“เหรอ ฉันนึกว่าเธอกำลังจะทำร้ายลูกสาวของฉันเสียอีก” เขามองหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนจะเค้นความจริง
“ใครจะไปกล้าทำลูกสาวสุกที่รักของนายได้ล่ะ จริงมั้ยตาหวาน” ฉันกัดฟันกรอด และตาหวานก็ตอบกลับฉันด้วย… แพร่บ (=U=)
“โอเค ฉันจองโต๊ะที่ร้านอาหารริมหาดไว้แล้ว รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงไปทานข้าวกัน รีบกินรีบกลับ ฉันจะได้ลงมือกับเธอเสียที” เขาทิ้งคำพูดส่อเสียดและเดินเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เอิ่ม ให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไหนเหรอ ฉันมาแต่ตัวกับหัวใจดวงน้อยๆ ที่พร้อมจะรักเธอ~ (เพ้ออะไร)
ผัวะ
ไซโคเปิดประตูออกมาจากห้องด้วยความรวดเร็ว และมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แหม ถ้าจะมองฉันด้วยสายตาจิกแทงขนาดนี้ก็หยิบมีดในครัวมากรีดหน้าฉันเลยเหอะ มองแบบนี้มันเจ็บ กระซิกๆ TT; ไซโคอยู่ในชุดลำลองสบายๆ เสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงสามส่วนสีดำธรรมดา แต่ดูดีแบบไม่ธรรมดา หล่ออ่ะ =..=
“ทำไมเธอยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ”
“ก็…ก็นายจะให้ฉันเปลี่ยนอะไรล่ะ เสื้อผ้าก็มีแค่ชุดนี้ชุดเดียว” เขาเหลือบตามองฉันนิดหน่อยและพูดต่อ
“จริงสินะ…เธอเดินออกจากห้องไป เลี้ยวขวา แล้วเดนไปจนสุดทาง ประตูอยู่ซ้ายมือ ห้องเสื้อผ้าน่ะ เชิญเธอเลือกตามสบาย”
ฉันเดินออกไปตามทางที่เขาบอกอย่างงงๆ ไหนบอกว่าทั้งชั้นมีแค่ห้องนี้ห้องเดียวไง แล้วทำไมมีห้องอะไรที่ฉันไม่รู้ล่ะ จะว่าไปตั้งแต่ฉันมาที่นี่ ฉันก็ยังไม่ได้สำรวจอะไรเลยนี่นา ขอสำรวจหน่อยแล้วกันนะ หึๆ ตอนนี้ฉันมายืนอยู่หน้าประตูสีขาวบานใหญ่ หน้าประตูมีป้ายไม้เล็กๆ แขวนอยู่ ‘ห้องลับ’ เอิ่ม… อยู่คนเดียว ทำไมต้องติดป้ายวะ บรรยากาศตรงนี้น่ากลัวแบบแปลกๆ ในห้องคงมีไฟนะ รีบเข้าไปสำรวจดีกว่า ฮี่ๆ
แอ๊ด~ (ประตูในเรื่องนี้มันเก่าหมดทุกบานสินะ ดังเอี๊ยดๆ อ๊าดๆ = =)
โอ้โห~ O_o ประตูบานที่ฉันเพิ่งเปิดเข้ามา พาฉันมาโผล่ที่ร้านขายเสื้อผ้าชื่อดังในห้างพาราเซตามอลหรือเปล่าเนี่ย! ภายในห้องเป็นตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอิน โคลเซ็ท (Walk-in Closet) ทางซ้ายมือเป็นเสื้อที่ถูกแขวนไล่เรียงโทนสีตั้งแต่อ่อนจนไปถึงเข้มที่สุด ถัดไปเป็นกางเกงขาสั้นที่สุดไล่ไปจนถึงสแลคขายาวสีดำ ตรงกลางนี่ยิ่งอลังการบานตะไทไฉไลกว่าส่วนอื่น เป็นชั้นวางหมวก แว่นตา เข็มขัด ไล่ลงมาจนถึงรองเท้าสารพัดรูปแบบ นี่เขาเป็นหมอหรือนายแบบคะเนี่ย เสื้อผ้าเครื่องประดับเยอะจริงวุ้ย ส่วนด้านขวามือของฉันมีเครื่องซักผ้าตั้งอยู่หนึ่งเครื่องกับตู้เสื้อผ้าสีเขียวอ่อนๆ ทำไมมันไม่สีขาวเหมือนตรงอื่นล่ะ ขัดหูขัดตาเด็กศิลปกรรมหมด :P ฉันเลือกเปิดตู้สีแปลก (กว่าตู้อื่น) และฉันก็พบกับ…
“อั๊ยยะ!” ฉันอุทานอย่างประหลาดใจ ถ้ามีใครแอบถ่ายหน้าฉันตอนนี้ คงจะเป็นรูปที่อุบาทว์ที่สุดในชีวิตสาววัยสิบแปดก็เป็นได้ =_=
นี่มันตู้เสื้อผ้าของผู้หญิงชัดๆ มีตั้งแต่บิกินีตัวจิ๋วสีม่วงสุดเซ็กซี่ไล่ลามไปจนถึงชุดแสคสีดำแนวๆ สวยมากกก ลิ้นชักแรกเป็นชุดชั้นใน เอิ่ม ป้ายราคายังติดอยู่เลย ลิ้นชักถัดไปเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น และชุดนอนพับอยู่อย่างเป็นระเบียบ ลิ้นชักสุดท้ายจะเป็นอะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่า กางเกงชั้นใน =////= ชัดเลย มีทุกสี ทุกแบบ ทุกลาย สวยๆ ทั้งนั้น โอ้ว~ ฉันหลงรักตู้นี้ ฉันเผลอกอดและลูบไล้ตู้อย่างลืมตัว ฉันควรจะต้องเลือกเสื้อผ้าและรีบออกไปสินะ คุณหมอสุดหล่อกำลังรอไปดินเนอร์กับฉันอยู่ หุๆ ว่าแต่…ไอ้ของในตู้นี้มันเป็นของใครกันนะ เป็นของแฟนเก่าคุณหมอหรือเปล่า :( หรือเขาจะซื้อมาพับเก็บไว้ในตู้เล่นๆ หว่า ฉันจัดแจงถอดเสื้อผ้าออก ใส่ชั้นในทั้งสองชิ้น สวมเสื้อยืดสีขาวสกรีนลายเก๋ๆ และหยิบกระโปรงสีเขียวอมฟ้าลายจุดสีขาวน่ารัก ยาวเท่าเข่ามาสวม ไม่ว่าเสื้อผ้าพวกนี้จะเป็นของใคร ฉันขอยืมใส่ก่อนแล้วกันนะคะ โอเค ตอนนี้ฉันพร้อมจะออกไปทานข้าวกับคุณหมอแล้ว ^^ ฉันเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู เพื่อจะออกจากห้อง
“อ๊ะ” ประตูเปิดไม่ออกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~
กึกๆ กึก! ไม่ว่าฉันจะกระแทกแรงแค่ไหน หรือผลักดึงแรงเท่าไหร่ มันก็ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดออกเลย
ปึงๆๆๆๆๆๆๆ ฉันทุบรัวประตูอย่างบ้าคลั่งจนเจ็บมือไปหมด
“ไซโค คุณหมอไซโค ช่วยด้วยยย ประตูมันติด ช่วยด้วยๆ” ความทรงจำในวัยเด็กวิ่งวนในหัวฉันจนต้องกุมขมับ ความทรงจำอันเลวร้ายที่ฉันเกือบจะลืมมันไปแล้ว เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อตอนเด็กๆ ตอนที่ฉันเล่นซ่อนแอบกับเฟียร์ และฉันติดอยู่ในห้องน้ำพร้อมกับตุ๊กแกหนึ่งตัว ไม่ว่าฉันจะทุบประตูหรือร้องเรียกดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน ความรู้สึกตอนนั้นมันไม่ต่างกับตอนนี้เลย สิ่งที่ต่างกันมีแค่สองอย่าง คือ ในห้องนี้ไม่มีตุ๊กแก และยังมีความสว่างจากแสงไฟเป็นเพื่อนฉันอยู่ แต่ความรู้สึกกลัวจับจิตมันทำให้ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงแต่ไร้เรี่ยวแรงมากพอที่จะทำได้ ไซโค นายมัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่มาช่วยฉันสักที ฉันไม่ไหวแล้ว หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอกด้านซ้าย น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ อะไรทำให้ฉันรู้สึกกลัวได้ขนาดนี้นะ
“ช่วยด้วย ไซโค ฉัน…ฉัน…” ร่างกายเริ่มอ่อนล้า เสียงที่เคยตะโกนร้องเรียกกลับแหบพร่า ฉันทรุดนั่งลงกับพื้นและร้องไห้เสียงสะอื้น ไร้เรี่ยวแรงแม้จะยกมือขึ้นสัมผัสกับประตู หมดแล้ว แรงที่มี ฉัน…ฉันไม่ไหวแล้ว…
-------------------------------------------------------------------
Akamma's say :)
ตอนแรกที่แต่งเสร็จว่ามันยาวแล้วนะ
ทำไมมันยังยาวไม่พอ =..=
เม้นเลยค่าา เม้นเลย
เม้นคือกำลังใจให้ไรท์เตอร์สู้ต่อไป กระซิกๆ TT:
Shalunla
ความคิดเห็น