คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอน หายไป
"เงื่อนไขของนายคืออะไรเพน"ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้แสงอาทิตย์เข้าถึงได้ มีเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร่หนัก
"ไม่ต้องใจร้อนไปอุจิวะ"บุคคลที่อยู่ภายใต้ความมืดที่ปกคลุมพูดแล้วใช้สายตามองผู้สนทนา
"เงื่อนไขคือ...พาตัวกาอาระแห่งสึนะงากุเระมาที่นี่"
'...กาอาระงั้นหรอ' ชายหนุ่มคิดแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าหลบมุมไป
"เฮ้ยๆ ยิ้มอย่างนั้นหมายความว่ายังไง"เด็กหนุ่มผมสีน้ำถามขึ้นออย่างอยากรู้อยากเห็น
"นิดหน่อย"เจ้าตัวตอบ ไม่แม้แต่จะหยุดเดินเพื่อตอบคำถาม
"นิดหน่อยงั้นหรอ?"เด็กหนุ่มทวนคำแล้วมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่จากไปอย่างสนใจ
"เกะกะขวางทางจริง ซุยเก็ตสึ!"เด็กสาวขยับกรอบแว่นพูดพลางเตะหลังของเด็กหนุ่มผู้มีชื่อว่า' ซุยเก็ตสึ 'อย่างหมั่นไส้
แต่ดูเหมือนการเตะด้วยเท้าของเด็กสาวจะเป็นการเตะน้ำซะมากกว่า
วูบบบ...
เนื่องจากร่างกายของเด็กหนุ่มที่เปลื่ยนเป็นของเหลวตอนที่ถูกเตะแล้วจึงกลับสู่สภาพของเด็กหนุ่มเช่นเดิม
"ทำอะไรนะยัยสี่ตาคาริน!"ซุยเก็ตสึคำรามใส่' คาริน 'อย่างโมโหจากนั้นจึงหยิบขวดน้ำที่พกอยู่ตลอดขึ้นมาดื่ม
"อย่าทำมองสุดที่รักของฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะยะไอ้ของเหลวงี่เง่า"คารินพูดพลางเต๊ะท่ากอดอกเดินนำ พลางก็หางตามองซุยเก็ตสึอย่างเหยียดๆ
"ว่าไงนะ! ฉันอยากจะมองหมอนั้นมันก็เรื่องของฉันนี่"ซุยเก็ตสึมองตอบอย่างไม่สบอารมณ์
"หึ...ซาสึเกะคุง! รอฉันด้วยสิจ๊ะ> v <"ว่าพลางคารินก็วิ่งไปหา' ซาสึเกะ ' ชายหนุ่มที่ยังคงเดินดุ่ยๆอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน ด้วยท่าทีที่แตกต่างจากซุยเก็ตสึโดยสิ้นเชิง
"กวนโอ๊ยชะมัด..."
"นายแพ้ ซุยเงสึ"ช่ายหนุ่มร่างใหญ่เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งเดินผ่านซุยเงสึ แล้วเดินตามซาสึเกะและคารินไป
ซุยเก็ตสึอึ้งชั่วขณะแล้วมองแผ่นหลังของขายหนุ่มที่เดินนำไป นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่' จูโกะ 'ชายร่างใหญ่แสนเงียบๆคนนี้จะมาแหย่เขาเล่นแบบนี้
"พวกบ้าเอ้ย รอกันก่อนเซ่! แล้วก็จูโกะฉันไม่ได้แพ้นะเฟ้ย!!"หลังจากที่รู้ว่าตนนั้นได้ถูกปรับแพ้ก็รีบวิ่งไปสมทบพวกซาสึเกะอย่างรวดเร็ว
"อะไรของนายเนี่ย!!"
"เธอนะหุบปากไปเลยยัยบ้า!"
"ว่าไงนะ ไปตายซะไอ้บ้านี่!"
'ทะเลาะกันอีกแล้ว...'และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จูโกะจะเห็นทั้งสองคนทะเลาะกัน
และเขาก็ไม่คิดจะห้ามด้วย…
'ยังไงมันก็ยังดีกว่าเงียบเกินไปอยู่ดี...'
แต่ดูเหมือนคนที่จะไม่คิดแบบเดียวกับเขาจะมีเพียงแค่คนเดียว
'แล้วนายล่ะซาสึเกะ...นายคิดอย่างอื่นนอกจากฆ่าอุจิวะ อิทาจิหรือเปล่านะ...'จูโกะคิดแล้วมองซาสึเกะที่ยังตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป
'ฆ่าให้ได้...เจ้าคนที่ทำลายตระกูลของฉัน!'
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
ณ สึนะงากุเระ
"ท่านคาเสคาเงะ! ท่านคาเสคาเงะเกิดเรื่องใหญ่ครับ!!"เสียงลนลานของนินจาแก่คนนึงดังขึ้นจนกระทั่งเปิดประตูเข้ามาด้วยสภาพที่เหงื่อไหลท่วมตัว
"มีอะไร"กาอาระละออกจากกองงานบนโต๊ะ แล้วเงยหน้าขึ้นมองนินจาคนเดิม
"มีผู้บุกรุกเข้ามาขอรับ!"นินจาแก่ผู้นั้นตอบเสียงดัง
"...เข้าใจแล้ว"กาอาระพยักหน้ารับพลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างใจเย็น โดยมีนินจาแก่มองด้วยสายตาที่แปลกใจ
'ความรู้สึกนี้...อุจิวะหรือเปล่านะ...'กาอาระครุ่นคิด ตาปิดสนิทแต่เขายังคงก้าวเท้าเดินต่อราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง
'...ซากุระ...'
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
'ทำไม...'
ตึก ตึก..
'ทำไมละ...'
ตึก ตึกตึก…
"ซากุระ..."
'น้ำเสียงและหน้าตาที่แสนคุ้นเคยดี และดวงตาที่ไม่มีวันลืมได้อย่างแน่นอน
"ซา..สึเกะ..."ซากุระเรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เขาที่เธอเรียกยืนท่ามกลางศพมากมาย ทั้งตัวนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดใหม่ๆ
'เหล่าหน่วยลับของสึนะ โดนจัดการหมดเลย...'ซากุระกำหมัดแน่น มองซาสึเกะที่มีท่าทีเฉยๆ ดาบที่เสียบตัวกับนินจาคนนึงถูกดึงออกจนเห็นคราบเลือดที่ยังติดอยู่
ตาสีนิลของเขายังคงมองไปที่เด็กสาวไม่วางตา
'นี่เป็นงานที่ท่านซึนาเดะบอกมางั้นหรอ!?
แล้วทำไม...ทำไมถึงมาที่นี่ด้วย… '
ซากุระยังคงยืนมองค้าง โดยที่ซาสึเกะดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนั้น เขาเดินเข้าหาซากุระเรื่อยๆ
"เจอกันอีกแล้วนะว่าไหม"คำพูดที่แทงใจดำทำให้ซากุระเรียกสติกลับมาแล้วตั้งท่าเตรียมรับมือ
'ไม่ใช่มัวเวลามาคิดแล้ว!'เธอรีบพุ่งเข้าหาซาสึเกะทันทีพร้อมทั้งใช้กำหมัดที่ล้นด้วยจักกระพุ่งสู่เป้าหมาย
ฟุบบบบ
ซาสึเกะสามารถหลบได้อย่างง่ายดายดั่งการเคลื่อนไหวนี้ถูกมองออกตั้งแต่แรกแล้ว ซากุระกระโดดถอยแล้วมองเขา
'ยังก็สู้ไม่ได้จริงๆด้วย'ซากุระคิดแต่ยังตั้งท่าพร้อมสู้อยู่ จนกระทั่งซาสึเกะที่อยู่ไกลเธอกว่า10เมตรมาอยู่ตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่คืบ
'เสร็จกัน!?'
เปรี๊ยะ!
ดาบของซาสึเกะได้แทงเฉียดแก้มซากุระไปนิดเดียว แล้วเสียบเข้าไปในหินยักษ์ลึกพอที่จะทำให้หินร้าว
ซากุระที่ยังพอตั้งตัวทันพอจะหยิบคุเรไนขึ้นมาจ่อที่คอของซาสึเกะ แต่ดูเหมือนนั้นจะไม่ทำให้เด็กหนุ่มสะทกสะท้านแม้แต่น้อย
"หมดเวลาเล่นแล้ว"เขากล่าวเสียงเย็นเยียบ มืออีกข้างกดที่ข้อมือเปล่าของเด็กสาว เลือดเริ่มไหลซึมออกจากคอของซาสึเกะที่ถูกจ่อด้วยคุเรไนที่คมพอที่จะสร้างบาดแผลได้
"ทำไมนายต้องมาทีนี่ มาเพื่ออะไรกัน!"ซากุระพูดขึ้นแล้วมองชายตรงหน้าไม่วางตา
เขาเค้นเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอแล้วฉีกยิ้มตอบ"มาเพื่อเอาตัวกาอาระไปอีกยังไงล่ะ..."
"กาอาระ?!"ซากุระเพลอขยับตัวไปเล็กน้อยแต่ก็ทำให้ตนยิ่งโดนกดทับลงกับหินมากขึ้นทุกที
"ท ทำไมกัน"เด็กสาวถามเสียงหอบ เนื่องจากแรงกดทับที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้ตอนนี้สติใกล้จะเลือนลางเข้าไปทุกที
"....."ซาสึเกะไม่ตอบเพียงแต่สีหน้าของเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างโดยตายังคงจังบจ้องไปที่ซากุระอยู่
"เพราะพี่ชายของนายสินะ..."
"?!"คำพูดที่เหมือนแทงใจดำทำให้แรงกดของดาบในมือเพิ่มขึ้นจนหินร้าว
ซากุระกลืนน้ำลายและมองเขากลับด้วยสายที่เจ็บปวด
"ฉันรู้ว่านาย อยากจะแก้แค้นพี่ชายของนาย...แม้ว่าจะต้องทำอะไรก็ตามนายก็อยากที่จะกำจัดพี่นายสินะ..."
น้ำตาที่คลอเบ้าของเด็กสาวทำให้ซาสึเกะเพลอนึกถึงก่อนที่เขาจะออกจากหมู่บ้านพร้อมกับเจอซากุระ
"ฉัน...น่าจะฆ่าเธอซะตั้งแต่ตอนนั้น..."ชายหนุ่มค่อยๆขยับหน้าเขามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูของเด็กสาวด้วยเสียงที่เย็นเยียบ
'ไม่...หยุดนะ!!'เสียงตะโกนในใจเรียกสติ ทำให้ซากุระใช้พลังแขนของเธอดันซาสึเกะออกไป
ซาสึเกะเหมือนจะอารมณ์เสียที่ถูกพลักออกมาแต่ก็ยังแสยะยิ้มใส่เมื่อเห็นว่าซากุระเองก็หอบหนัก
'เจ็บ...จังเลย...'เลือดอุ่นๆไหลออกจากแผลที่ถูกฟันยาวกลางหน้าท้องในชั่วพริบตาที่หลบคมดาบได้อย่างเฉียดฉิว
"ปิดฉากซะที..."ซาสึเกะพูดแล้วเดินไปหาซากุระที่หายใจระรัวอีกครั้งด้วยแรงสังหาร
ซากุระที่มีข้างหลังเป็นหินใหญ่ ไม่สามรถถอยหนีไปได้แล้ว จักกระที่รักษาที่แผลท้องก็ไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลย
กึกก...
"ฉันน่ะนะ"เธอเริ่มเอ่ยคำนึงขึ้นแล้วหลับตาลงราวกับรู้ชะตากรรมแล้ว เรียกให้ซาสึเกะหยุดเดิน
กึกกกก..!
'นอกจากเธอ ฉันเองก็รักโคโนฮะที่สุดเลยล่ะ'ก่อนจะกล่าวคำสุดท้ายซากุระก็ยิ้มออกมา
"ไม่เสียใจที่เจอเธอเลย"
โครมมมมมม!!!!
หินยักษ์ที่อยู่ริมหน้าผาได้สร้างรอยร้าวจนไม่อาจรับน้ำหนักของก้อนหินขนาดใหญ่และตัวของเด็กสาวไว้ได้
'คงจะเป็นอย่างเขาว่า ที่ก่อนตายความทรงจำที่ผ่านมาจะหลั่งไหลเข้ามา...'
แรงโน้มถ่วงของโลกฉุดกระฉากซากุระลงสู้แม่น้ำที่เฉี่ยวกราดพร้อมกับเศษหินที่แตกกระจาย
'ทั้งที่ยังมีเรื่องที่ต้องทำแท้ๆ...'
'อยากจะขอโทษและขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมาแท้ๆ แต่คราวนี้คงไม่ได้เจอกับทุกคนแล้วสินะ…'
'ฉันเอง...หายไปโดยที่ไม่มีใครรู้ก็ดีเหมือนกัน'
'ฉัน...มีความสุขที่ได้เกิดมา...'
'จะถึงใครก็ได้ '
'ทั้งความทรงจำที่แสนเจ็บปวด'
'ทั้งความสุขที่ได้มา'
'ลาก่อน...'
ภาพสุดท้ายของเด็กสาวคือโลกที่มืดลงเรื่อยๆ
"...ราตรีสวัสดิ์..."
......
.....
...
..
.
ความคิดเห็น