ข้ามภพมาเป็นมารดาเลี้ยงของนักล่าชาวเลพร้อมระบบตกปลา

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

"อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เคยเข้าป่าเช่นนี้มาก่อน?"เซี่ยหง

"เอ่อ..พี่สาวเซี่ยก็พูดไป แต่ป่าในหมู่บ้านของข้าไม่ได้ไกลข้าจะดูเหนื่อยมากเช่นนี้ก็หาได้แปลกไม่ มิใช่หรือไง?"หลันหลิงรีบเอาหมู่บ้านของตนมาอ้าง

"อืม..นั่นก็จริง"สามสาวพากันพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะพากันเดินเข้าป่าที่เป็นทั้งเนินสูงและพื้นที่ราบอย่างไม่รอช้า

"เดินไหวหรือไม่?"หลันหลิงเอ่ยถามลูกชายตัวน้อย

"ไม่ขอรับ..."

"ไม่เหนื่อยสักนิด หน่อยเหรอ..."หลันหลิง

"ฮ่า ๆ ๆ"

"เด็ก ๆ ที่นี่พากันวิ่งขึ้นเขาได้เป็นลูกสองลูกแค่นี้อาเซิงไม่เหนื่อยหรอกน่า มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละที่ดูท่าจะไปไหนไม่รอดเสียแล้ว..."

"เช่นนั้นข้าจะหาเก็บของป่าที่นี่รอพวกท่านก็แล้วกันขึ้นเขาตามไปด้วยมีหวังพวกท่านเสียเวลาเป็นแน่..."หลันหลิงมองเห็นพืชมีหัวสองสามชนิดเห็นสามสาวพากันเดินข้ามไม่สนใจทั้ง ๆ ที่เห็น ก็ไม่ขอตามไปด้วยต่อทันที

"ก็ดีเหมือนกัน หากได้ของป่ามามากจะแบ่งให้นะ..."

"ข้าไม่ขอเกรงใจพวกท่าน..แฮ่..." หลันหลิงพูดจบก็ได้รับรอยยิ้มจากทุกคนส่งกลับมาพร้อมกับส่ายหัวให้จากนั้นทั้งสามก็เดินทางกันต่อ

"ท่านแม่"

"ว่าเยี่ยงไร?"

"ท่านกำลังทำอะไรหรือขอรับ?

"ขุดหัวมันไง..."

"มันอะไรหรือขอรับ?"

"มันอ้อน..."

"ส่วนเครือนี้เรียกว่ามันเทศและเครือนี้เรียกว่ามันมือเสือเดี๋ยวแม่จะขุดมันขึ้นมาให้ดูว่าแต่ละชนิดจะมีลักษณะเป็นเช่นไร"

"ขอรับ ว่าแต่มันพวกนี้กินได้เหรอขอรับ?"

"กินได้สิ ถ้ากินไม่ได้แม่จะขุดมันขึ้นมาทำไมกัน ว่าแต่ถามเช่นนี้ไม่เคยกินมาก่อนเหรอ?"หลันหลิงหยุดมือก่อนจะหันมารอฟังคำตอบของลูกชาย

"ไม่เคยเห็นผู้ใดกินให้เห็นมาก่อนขอรับ..."

"โอ่..."

"เช่นนั้นลูกจะเป็นคนแรกที่จะได้กินมัน..."

"ขอรับ"

"ฮ่า ๆ ๆ"ทั้งสองพากันหัวเราะก่อนหลันหลิงจะลงมือขุดหัวมันขึ้นมากองไว้พื้นดิน

"ลูกเล็ก ๆ มีขนตะปุ่มตะป่ำเช่นนี้เรียกว่ามันอ้อนนะ"หลันหลิงคิดว่าขุดได้มากพอแล้วก็นั่งพักก่อนจะคัดแยกชนิดมันที่ขุดขึ้นมา

"แล้วที่ดูเหมือนมือนี่ละขอรับ"อันเซิงเห็นว่าหัวของมันใหญ่เหมือนมือหรือเท้าสัตว์เลยก็ถามขึ้นมาพร้อมกับยกหัวมันให้ผู้เป็นแม่ดูไปด้วย

"นั่นเรียกว่ามันมือเสื้อ เห็นไหมว่ามันเหมือนเท้า"

"เห็นขอรับ"

"ส่วนหัวนั้นเรียกว่าหัวมันเทศ เนื้อของมันจะมีอยู่สองสามสีเชียวนะ"

"จริงหรือขอรับ?"

"จริงสิ"

"มีสีอะไรบ้างขอรับท่านแม่?"

"อืม..มีสีเหลือง สีม่วงและขาว..."ซึ่งที่ที่หลันหลิงจากมายังไม่เคยเห็นมันเทศสีขาวสักครั้ง แต่นางเคยเห็นแต่อยู่ที่เมืองหนาวเหมืองหนึ่งมาก่อนจึงรู้ว่ามันเทศสีขาวก็มีเช่นกัน

"โอ่ว..ข้าอยากกินสีม่วงขอรับ?"

"ไม่รู้ว่าที่เราขุดได้มานี้จะมีสีอะไรบ้างค่อยกลับไปลุ้นกันแล้วล่ะ..."

"ฮ่า ๆ ขอรับ"

เด็กน้อยไม่ได้มีท่าทางสดใสเช่นนี้มาก่อนเมื่อต้องอยู่กับสะใภ้ใหญ่ป๋อที่จำใจต้องเลี้ยงดูเขาแทนแม่ผู้ให้กำเนิดซึ่งจากไปแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็หาได้ผูกพันกับเด็กน้อยไม่ นี่คงเป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขาเป็นวันแรกตั้งแต่ที่พูดได้เลยก็ว่าได้

"ไปหาของป่ากันต่อ"

หลันหลิงทำทีเก็บมันลงในตะกร้าก่อนจะโยนมันเข้าไปไว้ในระบบและก็ต้องนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองมีระบบตกสัตว์วิญญาณ ขณะเดินหาของป่าต่อก็มองเข้าไปในระบบไปด้วย หน้าจอใสปรากฏขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงของระบบดังขึ้น

"หากนายหญิงอยากได้คันเบ็ดที่สามารถเพิ่มพลังวิญญาณของสัตว์วิญญาณต้องหาอาหารทะเลมาแลกคะแนนกับทางระบบจนกว่าจะครบห้าหมื่นคะแนน ระบบก็จะอัปเดตขึ้นเป็นเลเวลสองท่านก็จะได้คันเบ็ดตกสัตว์วิญญาณระดับหนึ่งถึงสามมาครอบครอง..."

"ห้าหมื่นเลยหรือ?"หลันหลิงพูดขึ้นด้วยความตกตะลึงกับคะแนนที่ต้องทำ

"ใช่แล้ว"

"แล้วคันเบ็ดที่ข้ามีอยู่นี่สามารถตกสัตว์วิญญาณได้ระดับใดหรือ?"นางบดูซีรีส์มาก่อนจึงไม่ตกใจกับสิ่งที่ระบบพูดมา ในเมื่อตัวเองยังมาอยู่สถานที่ใหม่เช่นนี้ได้เลยจะมีเรื่องเช่นนี้เพิ่มเข้ามาจะเป็นไรไป นางหาได้ตกใจไม่

"แรกเริ่มเพียงเท่านั้นขอรับ"

"แค่แรกเริ่มเองหรอกเหรอ?"

หลันหลิงยังไม่รู้ว่าสัตว์วิญญาณในโลกใบนี้หาได้ยากมาก มีเพียงผู้ฝึกยุทยเท่านั้นสามารถล่ามันมาได้แต่ก็ถือว่าหายากมากเช่นกันน้อยคนนักจะหามาขายได้และก็ผ่านมานานหลายสิบปีแล้วที่ยังไม่มีผู้ฝึกยุทธคนใดล่ามาได้

หากนางนำออกมาขายย่อมเป็นเรื่องฮือฮามากถึงแม้จะเป็นเพียงสัตว์วิญญาณแรกเริ่มเท่านั้นก็ตาม คงมีผู้ฝึกยุทธแห่มาขอซื้อกันอย่างล้นหลามอย่างแน่นอนและคงเป็นที่จับตามองจากผู้คนเป็นอย่างมากไปด้วย

"...."

หลันหลิงได้ความเงียบตอบกลับมาจึงหยุดสนใจกับระบบตกสัตว์วิญญาณมาสนใจทางเดินแทนก็พบเจอเข้ากับฟักทองลูกใหญ่น่ากินก็รีบเดินเข้าไปเก็บมาไว้ก็ถูกเสียงลูกชายเอ่ยถามขึ้นมา

"ท่านแม่เก็บลูกนั่นไปทำไมหรือขอรับ?"

"ก็เก็บไปไว้กินเยี่ยงไรล่ะ ทำไมเหรอ?"

"หรือว่าไม่มีผู้ใดกินอีกน่ะ..."

"เปลือกแข็งมากเช่นนั้นไม่มีผู้ใดเขากินกันหรอกขอรับ?"

"บ้าน่า..ภายในเปลือกของมันจะมีเนื้อสีเหลืองทองน่ากินเป็นอย่างมากเลยนะ..."

"อ่า..จริงหรือขอรับ?"

"ไม่เช่นนั้นแม่จะนำมันกลับไปด้วยให้เสียเวลาทำไมกันล่ะ..."

"โอ่ว"เด็กน้อยร้องขึ้นเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พูดขึ้นเช่นนั้นพร้อมกับเชื่อสุดใจ

"ข้าอยากกินมัน"

"แน่นอนว่าลูกต้องได้กินมันอย่างแน่นอน"

"ข้าแทบอดทนรอกินไม่ไหว..."เด็กน้อยรีบพูดเอาใจผู้เป็นแม่ทันที

"นั่นเครือมันเทียนนี่"หลันหลิงไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปขุดขึ้นมาเก็บไว้ทันที

หลันหลิงขุนมันเทียนได้สักพักก็พาลูกชายเดินออกมานั่งรออยู่ที่เดิมไม่นานทั้งสามก็พากันกลับมา เห็นหลันหลินทำทีพาป๋ออันเซิงเดินเก็บผักป่าตามความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ทักขึ้นมา

"ไม่ต้องเก็บแล้วมาแบ่งเอาที่ข้านี่ ได้มามากโขอยู่"มู่เถาไม่พูดเปล่าหยิบผักป่าออกจากตะกร้าสะพายของตนยื่นให้พร้อมทำให้อีกสองคนหยิบแบ่งให้เช่นกัน

"มา ๆ มาแบ่งเอากับพวกข้านี่..."

"ข้าก็พอเก็บได้บ้างแล้ว พวกพี่สาวเก็บไว้ทำกับข้าวให้ครอบครัวกินเถอะเจ้าค่ะ ถึงเช่นไรผักที่กินดิบไม่ได้ข้าก็ไม่อาจนำไปทำอาหารกินได้อยู่แล้วเพราะไม่มีอะไรให้ใส่ทำกินสักอย่าง พวกท่านลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ..."หลันหลิงจดจำน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของทั้งสามไว้แล้วพูดขึ้นทำให้ทั้งสามนึกขึ้นมาได้ทันที

"โอ๊ะ!"

"จริงด้วย..."

"เช่นนั้นก็ออกจากป่ากันเถอะเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน..."มู่เถา

"ตกลง"ทั้งสาม

"ให้แม่แบกเจ้าออกจากป่าหรือไม่?"หลันหลิงหันมาเอ่ยถามลูกชายตัวผอมแห้งเหลือแต่หัวของนาง

"ข้าเดินไหวอยู่ขอรับท่านแม่"

"ไม่ไหวหรอกให้แม่แบกเจ้าไปสักครึ่งทางค่อยเดินก็แล้วกัน"

"ฮ่า ๆ ๆ ขอรับ"ป๋ออันเซิงหัวเราะด้วยความดีใจก่อนจะรีบเดินไปด้านหลังของหลันหลิงให้นางแบกเขาขึ้นบ่าหลังจากมู่เถาช่วยนางถือตะกร้าให้ด้วยความยินดี

"เจ้าช่างดีเหลือเกิน ตอนแรกข้าก็คิดว่าจะเป็นสตรีไม่ได้เรื่องเสียอีก..."

"ใช่..ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าจะทอดทิ้งเด็กคนนี้เสียอีก..."

"ในเมื่อมีวาสนาต่อกันแล้ว ข้าไม่อาจทิ้งเขาไว้ข้างหลังได้หรอก ถึงเช่นไรก็เป็นเพียงเด็กไร้เดียงสาผู้หนึ่งเท่านั้น..."

"ข้าถึงได้บอกว่าเจ้าเป็นคนดีเช่นไรล่ะ..."

"ฮ่า ๆ ๆ"หลันหลิงหัวเราะกลบเกลื่อนด้วยความเขินอายที่ถูกชม

หลังจากเดินออกมาจากป่าทั้งสามพาหลันหลิงเดินมาอีกทางนางก็ได้ยินเสียงคลื่นทะเลเข้าจึงบอกให้ทั้งสามกลับก่อนและพาอันเซิงไปทางนั้นทันที