คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อวสารตำนานยัยเตี้ยอันตรายกับวายร้ายนายขี้เก๊ก
บนฟ้าไกลไปด้วยกัน เปรียบดั่งความฝันในเวลานี้ เมื่อฉันมีเธออยู่แนบชิดกาย
ด้วยสายตาและสัมผัสด้วยรักที่เรามีให้กัน โอ้ฉันจะจูบเธอ...
เสียงเพลงตามสายจากศูนย์กระจายเสียงของโรงเรียน ยังคงดังต่อเนื่องเพื่อปลุกบรรดานักเรียนที่ยังคงหลับไหลให้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เมนูเช้านี้เป็นก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตก ซึ่งบอกได้คำเดียวว่าอร่อยมาก
หลังจากที่ได้รับประทานอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็เดินทางไปประจำตำแหน่งเพื่อทำงานที่คั่งค้างตั้งแต่เมื่อวานให้เสร็จเรียบร้อย เวลาผ่านไปราว๓ชั่วโมง งานทุกอย่างก็เสร็จสิ้นลง เหลือเพียงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเท่านั้น แน่นอนว่าคนที่ซวยที่สุดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก น้ำฟ้า สาวน้อยร่างบาง ดาวเด่นประจำสายชั้นที่ถูกชินหิ้วตะลอนๆไปเก็บรายละะเอียดตามจุดต่างๆ ใจจริงเธอก็ไม่อยากทำหรอก แต่ด้วยการถูกปลูกฝังจากครอบครัวมาอย่างดี ทำให้เธอต้องแยกระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัวให้ออก (นางงามชัดๆ ^^)
…คราวนี้แหละ นายจะได้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร คริคริ...
สาวน้อยหัวเราะอย่างชั่วร้าย เธอทบทวนแผนการแก้แค้นที่เตรียมไว้ นั่นคือเอาเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไปฟ้องคุณครูประจำชั้นของตนทีเพิ่งเดินทางมาถึง เพียงแค่นี้ รุ่นพี่ปีศาจขี้เก๊กก็จะถูกทำโทษ ฐานใช้งานเธออย่างหนัก โดยที่เธอไม่ต้องไปทำอะไรมาก เรียกว่า ยืมมือฆ่านั่นเอง นอกจากเธอจะไร้มลทินแล้วยังดูเป็นคนดีอีกด้วย หึหึ ตั้งแต่ผืนดินยันแผ่นฟ้า คงไม่มีใครคิดแผนการแก้แค้นที่สมบูรณ์แบบได้เท่าเธออีกแล้ว ว่าแล้วก็เดินไปหาครูประจำชั้นเพื่อเตรียมตีหน้าเศ้ราเล่าความเท็จ แต่ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร เธอกลับโดนทักขึ้นก่อน
"พูดถึงก็มาพอดี เด็กคนนี้ไง ที่นักเรียนผมบอกว่าไม่ช่วยทำงาน"
ชายวัยกลางคนที่กำลังพูดคุยกับอาจารย์ประจำชั้นผายมือมาที่เธอ สาวน้อยเริ่มรับรู้ได้ถึงลาง
สังหรณ์บางอย่าง บางทีเธออาจจะคิดผิดก็ได้ที่มาในเวลานี้ ว่าแล้วก็เตรียมชิ่ง แต่คำพูดของครู
ประจำชั้นที่ดังขึ้นในเวลาต่อมา ทำเธอถึงกับก้าวขาไม่ออก
"อืมมม ครูมองเธอผิดไปจริงๆนะ เอกไพริน"
เมื่อเธอมองมายังใบหน้าของคุณครูที่เคารพ เธอก็แทบทรุด เพราะแววตาของท่าน
ดูผิดหวังในตัวเธอมาก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่???
"ห๊ะ...เดี๋ยวนะคะครู หนูทำอะไรผิดหรอคะ”
“รุ่นพี่ที่ดูแลกลุ่มเธอแจ้งมาว่า เธอไม่ช่วยเพื่อนทำงานนะสิ”
“ห๊ะ อะไรนะคะ หนูไม่ช่วยทำงานหรอคะ!!!"
"ใช่แล้ว เธอนี่แย่จังเลยนะ ครูจะตัดคะแนนความประพฤติเธอ"
"เอ่อ...ครูขา ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ หนูโดนใส่ร้าย TT"
สาวน้อยพยายามจะอธิบายแต่ไม่มีใครยอมฟังเธอเลย เธอพาลเจ็บที่อกซ้ายขึ้นมาตะหงิดๆ
"ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะ เห็นเธอทำแบบนี้แล้ว ครูยิ่งผิดหวังในตัวเธอจริงๆ"
แล้วอาจารย์ทั้งสองท่านก็เดินจากเธอไป ปล่อยให้เธองงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงลำพัง
.............มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน…มโน
...อย่าบอกนะว่าอีตาบ้านั่นแกล้งฉันอีกแล้ว อ้ากกกก !!!! อีตาบ้าเอ้ย นายอยากตายมากใช่ไหม
ถึงทำแบบนี้ ฮึ่ย!!เพราะนายคนเดียว เพราะนาย...
ไม่ทันไร ตาโตใสๆก็พบต้นเหตุเรื่องวุ่นวายเดินเชิดๆ เก๊กๆอย่างหน้าหมั่นใส้ ไม่ติดว่าครอบครัว
สอนมาดี ป่านนี้เธอเขวี้ยงรองเท้าแตะอัดหน้าแล้ว ฮึ่ย!!!
ทางด้านของชิน พอเห็นหน้าเธอแล้วก็อดยิ้ม เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ เขาคิด
"อ้าว มาหลบอยู่ที่นี่เองหรอ พี่ตามหาตั้งนานแน่ะ"
"พี่ทำแบบนี้ทำไม?”
“ทำอะไร?”
“กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้องยังมีหน้ามาพูดอีก”
เจอสุภาษิตเข้าไปถึงกับงง (มันโง่กว่าที่คุณคิดเยอะ ==’’)
“เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแล้วกัน พี่แค่แกล้งเล่นสนุกๆเท่านั้นเอง”
“ขอโทษ? พี่คะ หนูไม่ใช่ของเล่นของใครนะคะ”
พูดจบก็เชิดหน้างอนๆไปทางอื่น
"แหม ทำเป็นงอน ผู้หญิงอะไรเนี่ย"
"อย่ามายุ่ง ชิ!!"
ดูท่าทางเธอจะโกรธเค้าจริงๆซะด้วยสิ (ก็แหงล่ะ เล่นใส่ร้ายป้ายสีซะขนาดนั้น เป็นใครเค้าก็
โกรธันทั้งนั้นแหละ ==’’)พอทั้งคู่เงียบ บรรยากาศชวนอึดอัดก็เข้ามาแทนที่ ทำยังไงดี คิดสิ
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ปิ้ง!!!
แม้ว่ามันจะเป็นอะไรที่เสี่ยง แต่ชินก็อยากจะลองดูสักครั้ง อย่างน้อยมันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
"พี่นี่แย่จังเลยเนอะ"
ชินคุกเข่าลงต่อหน้าของเธอ เจอไม้นี้เข้าไป เงิบสิครับคุณ แต่เดี๋ยวก่อน มันยังไม่จบ
"พี่ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้รู้สึกไม่ดี และก็ต้องขอบใจฟ้ามากๆด้วย เพราะถ้าไม่ได้ฟ้าช่วย พี่
ก็คงแย่แน่ๆ"
"อยู่ๆก็ดราม่า เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย"
"เป็นสิ เป็นคนๆหนึ่งที่แอบชอบฟ้า ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า ชอบจนอยากอยู่ไกล้ๆ
ตลอดเวลา ไม่อยากจากไปไหน”
โคตรเสี่ยว แต่มันก็ได้ผล เจอดอกนี้เข้าไปถึงกับติดสตั้น มันคงเป็นอะไรที่บ้ามาก สำหรับการ
สารภาพความในใจในห้วงเวลานี้ แต่อย่างน้อยมันก็แสดงให้เห็นแล้วว่า มันดีกว่าการไม่ทำอะไร
เลย ชินรีบอาศัยจังหวะเธองงๆมึนๆนี้พูดอะไรบางอย่างก่อนจะวิ่งไปรวมกลุ่มกับรุ่นพี่เพื่อเก็บราย
ละเอียดอีกนิดหน่อย แล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้พบเจอกันอีกเลย
....หลังจากเสร็จงาน.....
"เอ้อ ชิน เมื่อกี้แกไปพูดอะไรกะน้องเค้าว๊ะ"
"อ้อ ผมแค่บอกลาน้องเค้าเฉยๆครับ"
"ไม่จริงอ่ะ เห็นน้องเค้านิ่งไปเลย บอกหน่อยเหอะ นะ นะ"
เด็กหนุ่มยิ้มย่างมีเลศนัย
"บอกไม่ได้หรอกครับ มันเป็นความลับ หุหุ"
ปล.ถ้าน้องฟ้าอ่านอยู่ ไม่ว่าน้องฟ้าอยู่ไหน ไม่ว่าน้องฟ้าเป็นใคร ช่วยตอบกลับมา
ถ้าน้องฟ้าอ่านอยู่ คิดถึงพี่หน่อยน๊า พี่ขอสัญญาว่า พี่จะเป็นเด็กดี.... ^^
ความคิดเห็น