คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter1-50%
“ขอบใจนายมากเลยเอก ฉันกำลังเครียดกับเรื่องนี้พอดี คิดว่าจะหาคนเขียนโปรแกรมไม่ทันเสียแล้ว ทำยังไงได้ล่ะ พวกเราเรียนวิศวะโยธา ไม่ได้เรียนไอทีหรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ซะหน่อย” ชายหนุ่มกล่าวอย่างรู้สึกขอบคุณเพื่อนสนิทของเขาคนนี้พร้อมทั้งบ่นถึงการเขียนโปรแกรมไปตามประสาก่อนจะวางสายกันไปเพื่อไปปฏิบัติภารกิจของตัวเองต่อหลังจากนั้นพีระวัฒน์เปิดอีเมลล์ส่วนตัวของเขาเพื่อตั้งใจติดต่อนักศึกษาที่รับจ้างเขียนโปรแกรมตามที่เป็นเอกแนะนำมา ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่เขาได้ส่งเมลล์ไปสอบถาม ทางนั้นก็ส่งเมลล์ตอบกลับมาอย่างทันใจเขายิ่งนัก
“สวัสดีค่ะ….คุณพีระวัฒน์
ดิฉันชื่อปานฉัตร หรือจะเรียกว่าฉัตรก็ได้นะคะ เป็นนักศึกษาคณะIT(เทคโนโลยีสารสนเทศ)ชั้นปีที่ 2 ของมหาวิทยาลัย…….ภาคภาษาอังกฤษ รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ทางคุณสนใจให้ดิฉันเขียนโปรแกรม จากรายละเอียดที่คุณส่งมาดิฉันขอคิดค่าจ้าง 5,000 บาท ไม่ทราบว่าคุณมีความคิดเห็นอย่างไรหรือมีรายละเอียดอะไรสอบถามเพิ่มเติม สามารถโทรหาฉันได้ที่เบอร์085-xxxxxxx นะคะ
ขอบคุณค่ะ
ปานฉัตร”
หลังจากชายหนุ่มได้อ่านอีเมลล์จากปานฉัตร นักศึกษาที่รับจ้างเขียนโปรแกรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาคิดว่าจากรายละเอียดที่เขาต้องการให้เธอเขียนกับราคาที่เสนอมา ดูเหมาะสมไม่แพงเหมือนที่เคยสอบถามมา จึงตัดสินใจจะจ้างเธอคนนี้ อีกทั้งเขายังรู้สึกดีที่เธอเป็นแค่นักศึกษาชั้นปีที่2 แต่ยังคิดหารายได้พิเศษจากวิชาความรู้ที่ตัวเองกำลังร่ำเรียน ต่างจากนักศึกษาสาวๆสมัยนี้ที่ชอบคิดหารายได้พิเศษแบบผิดๆวิธี จนเป็นข่าวฉาวโฉ่ทำให้เสื่อมเสียถึงพ่อแม่และสถาบันที่ตัวเองกำลังเล่าเรียนหลังจากตัดสินใจได้แล้ว เขาจึงส่งรายละเอียดของงานที่ต้องการให้เธอเขียนโปรแกรมไปทางอีเมลล์อีกครั้งพร้อมทั้งแนบเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวไปเพื่อให้เธอใช้ติดต่อยามฉุกเฉินหรือเผื่อมีเรื่องจะสอบถามด้วย
ผ่านไปสองวันนับจากวันที่ชายหนุ่มส่งอีเมลล์งานจ้างเขียนโปรแกรมให้ปานฉัตร เขาก็รู้สึกว่าไร้การติดต่อกลับจากเธอ ด้วยความกังวลจนทนไม่ไหวทำให้พีระวัฒน์ตัดสินใจโทรไปหาเธอเพื่อสอบถามความคืบหน้าของงานและอีกใจหนึ่งเขามีความรู้สึกว่าอยากคุยและรู้จักกับปานฉัตรให้มากกว่านี้เพียงไม่กี่อึดใจหลังจากกดเบอร์ เขาก็ได้ยินเสียงหวานๆที่กรอกมาทางโทรศัพท์“สวัสดีค่ะ ฉัตรกำลังพูดสายอยู่ค่ะ”
“สวัสดีครับ ผมพีระวัฒน์เองครับที่จ้างคุณเขียนโปรแกรม” ชายหนุ่มแนะนำตัวเองลงไปเพื่อให้ปลายสายได้รู้ว่าเขาเป็นใคร
“อ๋อ! คุณพีระวัฒน์ จำได้แล้วค่ะ มีเรื่องอะไรให้ฉัตรรับใช้หรือมีรายละเอียดอะไรเพิ่มเติมจากอันเก่าหรือเปล่าคะ” หญิงสาวสนทนากับชายหนุ่มอย่างนุ่มนวล ด้วยคิดว่าเขาคือลูกค้าคนหนึ่งที่เธอต้องให้เกียรติ
“ไม่ถึงขนาดต้องรับใช้หรอกครับ ผมแค่เห็นคุณหายเงียบไป เลยลองโทรมาถามข่าวดูว่าเป็นอย่างไรบ้างหรือว่ายากเกินไปหรือเปล่า บอกผมตรงๆได้เลยนะครับ” ชายหนุ่มบอกเหตุผลที่เขาโทรมาหาอย่างเป็นกันเองและก็ได้รับเสียงตอบกลับจากเธอปนรอยขันนิดๆ“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกค่ะคุณพีระวัฒน์ ที่ฉัตรเงียบหายไปไม่ได้ติดต่อกลับเพราะกำลังขะมักเขม้นทำงานของคุณนี่แหละค่ะ ฉัตรไม่อยากให้คุณต้องรอนานเลยพยายามรีบทำให้เสร็จก่อนกำหนดเวลาตะหาก”
“อืม อย่างนั้นเองเหรอครับ ผมเข้าใจว่าคุณฉัตรติดปัญหาตรงไหนเสียอีก ถ้าอย่างนั้นผมขอบคุณมากที่คุณเร่งงานให้เสร็จก่อนกำหนดเวลา อันที่จริงแล้วผมไม่ได้รีบขนาดนั้นหรอกครับ คุณฉัตรไม่ต้องกังวลในส่วนนี้” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงเรียบก่อนจะได้ยินหญิงสาวตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหวานๆ “ไม่เชิงหรอกค่ะ ที่ฉัตรเร่งงานให้คุณเป็นพิเศษเพราะว่าใกล้จะปิดเทอมแล้วและฉัตรต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ก็เลยอยากเคลียร์งานให้เสร็จเรียบร้อยด้วยค่ะ”
“โอเคครับ ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณเลยแล้วกัน สะดวกส่งโปรแกรมที่เสร็จเรียบร้อยแล้วให้ผมเมื่อไหร่ก็บอกได้เลยนะครับ ผมจะได้เตรียมค่าตอบแทนไว้ให้คุณ” พีระวัฒน์ตอบหญิงสาวอย่างเป็นกันเอง
“วันอาทิตย์นี้พร้อมส่งให้คุณค่ะ แต่พอดีวันนั้นมีธุระต้องออกไปข้างนอกด้วย จะทำอย่างไรดีนะ เอ่อ ถ้าอย่างนั้นฉัตรคงต้องส่งให้ทางไปรษณีย์ คุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ” ปานฉัตรเอ่ยถามชายหนุ่มที่เป็นคู่สนทนาทางโทรศัพท์อย่างฉายความกังวลจนชายหนุ่มรู้สึกได้
วันนี้ไรเตอร์อารมณ์ดี ทั้งที่อยู่ในโหมดแดงเดือด แต่ก็อยาก
เอานิยายมาเสิร์ฟให้รีดเดอร์กันทุกคนเลย เผื่อว่ามาลงหลายตอน
แล้วจะมีคนมาอ่านเพิ่มขึ้นบ้าง
แว๊กกก! ทำไมยอดแฟนมันยังน้อยเยี่ยงนี้ หากใครผ่านไปผ่านมา
แถวนี้โปรดแอดแฟนหนูหน่อยนะ แล้วหนูสัญญาว่าจะมาอัพบ่อยๆ
ความคิดเห็น