คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อีกวันของวันปฐมนิเทศ
ตูม!!! เอ๋ เสียงอะไรหวา ไหงตัวมันเบาๆละเนี่ย ^O^
ดะ เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมถึงรู้สึกเย็นๆแบบนี้ละเนี่ย
เหมือนจะได้ยินเพลงนี้ด้วยแหะ
MAKE US FREE NA SPLASH!
Kasa neta hikari no kontrasuto abite
แล้วก็ feel so free na kyou tobi komu ore tachi no brand new blue,Yeh !!
>_<// เอ๋เดี๋ยวนะ...อ่าวนี้เราอยู่ในน้ำหรอเนี่ย?
ใสจังเลยอะ มีปลาด้วยอะ
ตัวใหญ่จังเหมือนในรูปฉลามวาฬที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำเลยเนอะ > <
อ้าวคุณวาฬว่ายมาทางนี้ด้วย
สวัสดีค่า คุณฉลามวาฬ ^_^
เอ้? ฉลามวาฬ? ว่ายมา???
อืม....ทำไมหายใจไม่ค่อยออกเลยอะ
พูดก็ไม่ได้ด้วย แล้วเค้ากำลังทำอะไรอยู่นะ...
อา หายใจไม่ออกเลยละ... แล้วนี่ เค้าอยู่ในน้ำงั้นหรอ...
ตูม!!!เสียงนั้นดังมาจากข้างบน แขนอุ่นๆจับหมับเข้าที่ไหล่บางของฉันอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ ทำไมมันถึงได้อุ่นจังนะ...
ตัวของฉันถูกช้อนขึ้นมาเหนือผิวน้ำ
"เซนเป็นอะไรรึเปล่า ให้ตายเถอะ วิ่งไม่ดูทางเลย...แถมยังตกไปในบ่อของ
อาเนลอีก ดีนะเนี่ยที่อาเนล กินมังสวิรัติน่ะ"
ขอโทษนะ ฉันน่าจะเชื่อนายแท้ๆ แต่นายรู้ชื่อฉันได้ไงนะ...
"หนาวมากสิท่า ผมเปลี่ยนชุดที่เปียกให้แล้วแท้ๆ"
ไม่หนาวแล้วละ...เปลี่ยนชุดหรอ หมายถึงชุดที่ฉันสวมอยู่รึเปล่านะ
แล้วชุดเปียกหรอตอนไหนกัน...
"นี่ ผมลืมถามไปจำเบอร์ โทรศัพท์ผู้ปกครองได้รึเปล่า"
จำได้สิ เบอร์ของท่านพึ่นะ แต่ทำไมมันถึง...
พูดไม่ออกเลย ไม่เข้าใจเลย
"งั้นไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ"
อืม...เค้าง่วงจริงๆเลยละ...
ตืดดดด!!! เสียงนั้นดังก้องไปทั่ว และมันทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย
คาดว่า มันคือสัญญาณเตือนภัยนั้นเอง
"มีผู้บุกรุกหรอเนี่ย เป็นไปได้ไง??" เสียงย้ำเท้าดังมาจากด้านหลัง
และตามมาด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ราวกับเสียงครางของเสือป่า
"เอาล่ะ ส่งตัวน้องผมมา"
อา ท่านพี่ไซม่อนหรอ... อยากเจอจังเลย...
แต่ว่า ตอนนี้เซนง่วงมากๆเลยละ...
เสียงพูดคุยยังคงดังต่อเนื่อง แต่เซนโทเรียหาได้ฟังมันเลยไม
ดวงตาที่หนักอึ้งของเธอ ปิดลงอย่างแผ่วเบา...
ฉันตื่นมาอีกทีในห้องของตัวเอง
พลางคิดไปว่าเรื่อยเรื่องทั้งหมดเป็นแค่เพียงความฝันเท่านั้น..
.
แต่ทว่าเมื่อเห็นชุดที่ตัวเองสวมอยู่เท่านั้นแหละ
เธอก็สามารถเข้าใจได้ทันที
ว่ามันไม่ใช่ความฝันแน่นอน!
ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจเรื่อง ทั้งหมดเท่าไหร่
แต่เซนเองก็รีบบึ่งไปเปลี่ยนชุดทันที
และไปเจอเข้ากับซองจดหมายสีขาวบนโต๊ะ
เมื่อลองแกะดูก็พบว่า มันคือจดหมายของท่านพี่นั้นเอง
เนื้อความในนั้นก็มีเพียงข้อความสั้นๆเท่านั้น
' ถึงเซนโทเรียน้องรัก
พี่เตรียมยากับชุดไปเรียนไว้ให้แล้ว
อย่าลืมทานน้ำเยอะๆนะครับ
ปล.พี่ไปทำงานวิจัยต่อที่ดาวพูลโตก่อนนะ
รักเสมอเลยละ
เซนไซม่อน มิซาเกะ '
อา...เพียงเท่านี้ น้ำตาก็จะไหลรัวรินแล้ว!! TwT~
ก็ท่านพี่อุสาห์เป็นห่วงเราด้วยนี่ อาาา าา >_<
ฉันกระโดดโลดเต้นราวกับเสียสติ
ปกติเราก็ส่งจดหมายถึงกัน ซึ่งไม่รู้มันไปถึงมือพี่เค้าได้ไง ^_^
แล้วก็นับสิบปีได้แล้วมั้งที่พี่ไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้น่ะ....
เอ๋ กลับมาครั้งนี้ต้อนรับท่านพี่ยังไงดีนะ แต่...แต่ว่านะ...
'ปล.พี่ต้องไปทำงานวิจัยต่อที่ดาวพลูโตก่อนนะ'
ถะ ถะงั้น....!! ว้ากกกกก กกก ระ หรือว่า นี่เค้าต้องรออีกสิบปีหรอเนี่ย!!!!
ท่านพี่ถึงจะกลับมาอีกอะ!!
โอ๊ยยย! เศร้าจริงๆเลย แล้วจะลงกับใครดีละเนี่ย!!! TOT
ก๊อกๆ
"คุณหนูขา เช้าแล้วค่า ^ ^"
นั่นสิ...ลงกับใครดีน้าา... ^O^
ก๊อกๆ
"คุณหนูขา ^_^; " อย่างแรกต้องเตรียมแผนการก่อนสินะ...
10 นาทีผ่านไป
ก๊อกๆๆ
"คุณหนูเปิดประตูเถอะค่า T_T" และแล้วเหยื่อเคราะห์ร้ายรายแรก
ก็ได้ถูกเก็บไปเรียบร้อย......
กลับมาที่ปัจจุบัน
"นายวางยาฉัน!!!"ปกติฉันไม่ใช้คำแทนตัวกับคนอืนอย่างนี้หรอก
แต่หมอนี้มัน เหลือทนจริงๆ!!!
"อืมมม นั้นสินะ ผมวางยาคุณแน่เลยอ๊ะ^O^"
นายนั้นทำเสียงล้อเลียนฉัน ได้อย่างน่าโมโหมาก!!
แล้วไอหน้ายิ้มแย้มอย่างเริงร่ายั้งกับถูกรางวัลที่1นั้น มันคืออะไรกันหา!!!!!!
:) Shalunla
ความคิดเห็น