คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 ชานชานผู้น่ารัก ^^
Chapter 3 ชานชานผู้น่ารัก ^^
Chanyeol Past
ฮ้าววว ง่วงชะมัด =0= กว่าจะปิดร้านได้ ไอ้แบคนี่มันตัวยุ่งจริงๆ
เหอะ…คิดจะจีบสาวด้วยมุกตื๊อเนี่ยนะ เจริญเถอะพ่อคุณ -_-
วันนี้ผมกะจะอยู่ร้านเค้กกับยุนอาซักหน่อย แต่ไอ้เฉินน่ะสิดันไม่มาขึ้นร้อง กรรมเลยตกมาอยู่ที่เจ้าของร้านอย่างผมเนี่ยแหละ T^T
ตอนนี้ผมกำลังเดินไปรับยุนอาที่ร้าน Sweetlove ร้านเค้กของเธอ แล้วเราก็จะกลับบ้านด้วยกัน
คือ ผมกับยุนอาเราอยู่ด้วยกันน่ะ แต่ก็ไม่เห็นแปลก เราเป็นแฟนกันมาได้ 2 ปีแล้วนะ อีกอย่างพรุ่งนี้ก็จะครบรอบ 3 ปีที่เราคบกันมาแล้วล่ะ >_< ผมรู้จักยุนอาได้เพราะวันนั้นผมแย่งเค้กไอ้แบคกิน แล้วมันก็อร่อยมาก ผมเลยถามแบคว่ามันซื้อมาจากไหนและได้รู้ว่ามันเป็นเค้กจากร้าน Sweetlove ร้านเค้กที่อยู่ห่างจากผับผมไม่ถึง 2 กิโล แต่ทำไมผมไม่ยักรู้แฮะว่ามีเค้กอร่อยๆ อยู่ไกล้ๆ แค่นี้เอง …
3 ปีก่อน
กริ๊ง
“มีใครอยู่ไหมครับ”
ผมตะโกน ถามหาคนในร้านเพราะตอนนี้ไม่มีใครเลยซักคน
“มาแล้วค่า”
เสียงหวานมาพร้อมร่างเล็กที่เดินออกมาจากหลังร้าน เธอสวมชุดกระโปรงสีหวานยาวแค่เข่า โดยมีผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนน่ารักสวมทับไว้อีกที ผมสีน้ำตาลถูกมวยขึ้นกลางศรีษะ มีปอยผมประปรายบนหน้าขาวใสของเธอ รวมๆแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักเอามากๆเลยแหละ
เอ๊ะ มีรอยช็อคโกแล๊ตเปื้อนอยู่ที่แก้มใสๆของเธอด้วยนิ่
“เอ่อ รับอะไรดีคะ”
“…”
“คุณคะ!! จะรับอะไรดีคะ”
เสียงของเธอทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“อ่อ เอ่อ ครับ คือหน้าคุณ”
“เอ๊ะ หน้าฉันทำไมคะ”
เธอถามอย่างงุนงงก่อนจะเอามือลูบหน้าตัวเองไปมาหวังจะลบรอยเปื้อนออก แต่รู้อะไรมะ ยิ่งเธอพยายามจะเช็ดมันเท่าไหร่ มันกลับยิ่งเปื้อนมากกว่าเดิมซะอีก เอ้าๆ เช็ดเข้าไป
“ฮะ ฮ่า”
“นี่ นายหัวเราะอะไรเนี่ย”
“หน้าเธอน่ะ ยิ่งเช็ดยิ่งเปื้อนใหญ่แล้ว”
“อ๊า จริงๆเลย แล้วนายก็ยืนขำฉันเนี่ยนะ”
“มานี่มา เดี๊ยวผมเช็ดให้”
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมา
“เดี๋ยว!! ฉันเช็ดเองได้นะ”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ให้ผมเช็ดให้เนี่ยแหละจะได้ไม่เสียเวลา”
ผมค่อยๆเช็ดรอยเปื้อนออกจากหน้าเธอเบาๆ โดยที่เธอเองก็ยังขัดขืนอยู่นิดหน่อยแต่ไม่นานก็ยืนนิ่งอย่างว่าง่าย
ในขณะที่ผมวุ่นต่อการเอารอยเปื้อนออกนั้น ตาโตๆของเธอกำลังจ้องมองผมอยู่ มันทำให้ผมต้องก้มลงไปสบตาเธอเหมือนถูกต้องมนตร์อย่างไงอย่างงั้น
เราสองคนสบตากัน ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เธอและผมไม่มีใครสามารถละสายตาออกจากกันได้เลย มันเหมือนมีอะไรตรึงเราสองคนเอาไว้ ไม่ให้ผมและเธอหันหนีกันไปได้
และนั่นคือจุดเรื่มต้นความรักของเราทั้งสองคน
กริ๊ง
เสียงกระดิ่งตรงประตูร้านดังขึ้นเมื่อผมผลักมันเข้าไป ร้านดูเหมือนเก็บเรียบร้อยแล้ว แล้วยุนอาอยู่ไหนนะ ผมกวาดสายตาทั่วร้าน ก่อนจะส่งเสียงเรียกหาเธอ
“ยุนอา ยุนอา…อยู่ไหนอ่า ฉันมาแล้วนะ กลับบ้านกันเถอะ”
เงียบ…
หายไปไหนของเขานะ ผมเดินสำรวจไปรอบๆร้านแต่ก็ไม่เจอเธอเลย
หรือว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นนะ!!!
“ยุนอาเธออยู่ไหนเนี่ย เป็นอะไรหรือเปล่า ยุนอา !!”
เงียบ…
ผมเริ่มใจไม่ดีแล้วสิ หายไปไหนของเธอนะยุนอา!!
หมับ!
“แฮ่”
ร่างบางโผล่ออกมาหลังประตูก่อนจะกระโดดกอดผมจากด้านหลัง
“เฮ้ย!! โธ่ ยุนอาเธอเล่นอะไรของเธอเนี่ย ฉันตกใจแทบแย่นึกว่าเธอเป็นอะไรไปแล้วซะอีก”
ผมพูดก่อนจะหันหลังกลับไปกุมมือเธอทั้งสองข้างไว้
“โธ่ ชานยอล ฉันก็แค่อยากจะแกล้งนายเล่นเฉยๆ เองน้า ตกใจมากหรอ มามะเดี๋ยวฉันเรียกขวัญให้ โอ๋เอ๋ๆ ขวัญเอ๊ย ขวัญมา ไม่ต้องตกใจนะ ชานชานผู้น่ารัก ^^”
เธอยกมือขึ้นลูบหัวผมไปมาอย่างทะเล้น
ดูนั่นสิ ตาโตๆของเธอที่จ้องมองผม ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่ฉีกยิ้ม
เธอเนี่ยจริงๆเลยน้า แกล้งคนอื่นแล้วยังมาทำตัวน่ารักอีก อย่างนี้ต้องโดนทำโทษซะให้เข็ด
“นี่ รู้อะไรมะ มันแลกกันไม่ได้หรอกน้า มามะ มาให้ชานชานผู้น่ารักลงโทษซะดีๆ”
“จะทำอะไรน่ะ ชานยอล อย่านะ อย่า ฮะๆฮ่าๆ”
ผมจัดการจี้เอวเธออย่างเมามันส์ โดยที่เธอเองได้แต่บิดไปบิดมาและส่งเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆ ฮะ พอแล้ว พอ ฉันจั๊กกะจี๊นะชานยอล ฮ่าๆ”
ร่างบางพยายามร้องขอให้หยุด ผมคว้าร่างของเธอเข้ามาไกล้จนจมูกเราชนกัน อ๊าทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้นะ มันไม่ต่างกับตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรกเลยซักนิด >///<
“หยุดแล้วไงครับ”
“คนบ้า รู้ว่าฉันบ้าจี้ยังจะมาจั๊กกะจี๊ฉีนอีก”
“เอ๊า ทีตัวเองแกล้งคนอื่นเขาอ่ะ”
“ฉันก็แค้อยากรู้ ว่าถ้าฉันหายไป…นายจะเป็นยังไง”
“ถ้าเธอหายไป ฉันคงจะไม่รู้จะอยู่ยังไงเลยล่ะ”
“หรอ ให้มันจริงเถอะ”
ผมหมุนตัวไปกอดเอวเธอจากด้านหลัง แล้วเอาคางเกยไหล่ของเธอไว้ ก่อนจะโยกไปมา
“จริงสิ ถ้าไม่มีเธอฉันก็ไม่รู้จะอยู่ยังไงจริงๆน้า พรุ่งนี้ก็วันครบรอบ 3 ปีแล้ว เดี๋ยวฉันปิดผับเลี้ยงเลยดีมั้ย”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากฉลองกันแค่สองคนมากกว่าไม่อยากวุ่นวายน่ะ งั้นพรุ่งนี้ฉลองที่ร้านฉันแล้วกันนะ ^^”
“โอเค งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเย็นฉันมาหานะพอดีตอนกลางวันมีธุระต้องไปทำกับแบคน่ะ”
“อื้ม”
“ป่ะ กลับบ้านกันเถอะ ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว ฮ้าว =O=”
“จ้ะ”
ยุนอาเดินไปสะพายกระเป๋า แล้วเดินออกมาหน้าร้าน ผมปิดประตูแล้วล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา ก่อนที่เราทั้งสองคนจะพากันเดินกลับบ้าน
โดยที่ไม่ลืมจะกุมมือกันไว้ มันเป็นอย่างนี้มาจะ 3 ปีแล้วไม่เคยเปลี่ยน ความรัก ความหวั่นไหว ความสุขที่เรามีต่อกันมันไม่เคยจากหายไปไหน มันเป็นแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ แถมยังจะมากขึ้นทุกวันด้วยซ้ำ >///<
กลับมาอัพแล้วนะคะ
น่ารักใช่มั้ยล่า ฟินกันมั้ยเอ่ย >///<
ตอนหน้าดราม่าหน่อยนะค้า กระซิกๆ T^T
อ่า ติดตามกันด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนค่า จ๊วบบบ >3<3>3
ความคิดเห็น