คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : เดินทาง
"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แค่พาไปส่งก็พอใช่ไหมเจ้าคะ"
เฟเลเน่พูดพร้อมพยายามดันฮาฟที่เข้ามาประชิดตัวออกไป โดยที่มีเจ้าโซอี้ คอยขู่เป็นระยะ
ผ่านไปสักพัก...
"ขึ้นมาสิเจ้าคะ"
เฟเลเน่ยืนมือมาทางฮาฟ ก่อนที่เธอจะทำเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ก็ทำหน้าจ๋อยก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือกลับไป ฮาฟที่ทำหน้างงก็คว้ามือนั้นเอาไว้ก่อนจะกระโดดขึ้นหลังเจ้า-โซอี้- ไวเวิร์นแคระแสดงท่าทีไม่พอใจครั้งนึงแต่เฟเลเน่ก็ลูบบริเวณคอของมันสักสองสามครั้ง ก่อนที่มันจะนิ่งให้ฮาฟได้นั่ง
ชายหนุ่มผู้มีคาแร็กเตอร์เดิมทีเป็นคนไม่สนโลก ไม่ได้สังเกตุสาวน้อยที่กำลังหูแดงอยู่ด้านหน้าของเขา
"ที่เดิมที่ประจำเลยเจ้าค่ะโซอี้ บินขึ้นไปเลย"
ไวเวิร์นแคระ สะบัดปีกนำพาทั้งสองขึ้นสู่ท้องฟ้า
(อ่าาาา..ทิศทางมันคนละทิศกับที่เราจะไปเลยนี่หว่า..)
และเราก็ได้รู้ข้อมูลอีกอย่างนึงว่า ฮาฟเป็นพวกหลงทิศ..
ระหว่างทางฮาฟได้จ้องมองทิวทัศน์ด้านล่าง ถัดจากผืนป่าทึบก็เป็นแผ่นดินที่แห้งแล้งสลับกับป่าที่ดูน่ากลัว ทั่วทั้งทวีปนี้มีแต่ทิวทัศน์เช่นนั่น..
3ชั่วโมงผ่านไป
เฟเลเน่ แอบหันมามองฮาฟที่กำลังเหม่อลอยเป็นระยะๆ
"ก่อนหน้านี้แดนรกร้าง ไม่ได้เงียบเหงาแบบนี้นะเจ้าคะ"
ฮาฟเงยหน้าขึ้นฟังสาวน้อยตรงหน้า
"องค์ราชา แห่งทวีปนี้น่ะ พยายามสร้างความสัมพันธ์กับทวีปอื่นๆอยู่เสมอเจ้าค่ะ เรือขนส่งสินค้ามากมายถูกซื้อมาเพื่อให้ธุรกิจระหว่างทวีปได้ขับเคลื่อน แลกเปลี่ยนทรัพยากรต่างๆกับทวีปสรวงสวรรค์ ด้วยแรงกายแรงใจของพระองค์นั้นทำให้เหล่าประชาชนยิ้มได้เจ้าคะ แต่ว่า..ตั้งแต่เดือนก่อน ทุกอย่างก็ดูแย่ลงซะอย่างนั้นเจ้าค่ะรอยยิ้มของประชาชนอยู่ๆก็ค่อยๆหายไป... สงครามใหญ่กำลังจะมาสินะเจ้าคะ..จากที่มนุษย์อย่างท่านหนีเข้ามาในป่าลึกเช่นนี้ กองทหารที่เพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ กลิ่นคาวเลือดที่ล่องลอยมาตามสายลม.."
"อ่า..ใช่แล้วล่ะ"
ฮาฟ พูดขัดขึ้นมา
"องค์ราชาองค์ก่อนถูกสังหารไปแล้ว ตอนนี้ไอ้บ้าที่มานั่งบันลังค์แทน กับ หนึ่งในชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า กำลังจะก่อมหาสงคราม..."
วูป!!!
ในตอนที่ฮาฟกำลังพูดอยู่ ท้องทะเลด้านหน้ากลับเปล่งแสงสีม่วงออกมาจากใต้ผืนน้ำ
"นั่นมันอะไร.."
ความรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีแล่นเข้าหาชายหนุ่ม
"ไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ อาจจะเป็นปรากฏการณ์อะไรสักอย่าง แสงแบบเมื่อครู่ เกิดขึ้นหลายครั้งแล้วนะเจ้าคะ แต่พอได้ลองดำน้ำลงไปดูก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติเลยเจ้าค่ะ"
ฮาฟยังคงทำหน้าสงสัย แต่ก็ตัดสินใจปล่อยผ่านไปและแล้วทั้งสองก็เดินทางออกจากเขตทวีปแดนรกร้าง มุ่งหน้าสู่ท้องทะเล
....
และแล้วเวลาก็ผ่านจนถึงช่วงพลบค่ำอย่างรวดเร็ว เฟเลเน่ ได้หยุดพักที่หมู่เกาะหนึ่งที่ระหว่างทาง ระยะทางทั้งหมดอยู่ที่ราวๆ3200กิโลเมตร
ระยะทางที่เหลืออีกประมาณ1200กิโลเมตรเห็นจะได้ เฟเลเน่ อธิบายอย่างนั้น เกาะแห่งนี้เป็นเกาะที่สาวน้อยใช้เป็นที่พักประจำอยู่แล้ว เฟเลเน่ให้โซอี้ลงจอดที่ชายหาด ก่อนที่ทั้งฮาฟและเฟเลเน่จะก่อไฟตั้งแคมป์และหาเสบียงอาหาร เวลาผ่านเลยไปจนถึงช่วงกลางคืน...
น้ำทะเลที่ซัดสาดเข้าฟังอยู่ๆก็มีประกายแสงสีน้ำเงินดวงเล็กๆจำนวนนับไม่ถ้วนส่องสว่างขึ้นมาทั่วทั้งชายฝั่ง ฮาฟแสดงท่าทางสนใจเล็กน้อย
"สวยใช่ไหมล่ะเจ้าคะ นั่นคือสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่ในช่วงกลางคืนจะถูกพัดพามากับน้ำทะเลซึ่งตัวมันส่องแสงในที่มืดได้เจ้าค่ะ"
"หืมม เธอเนี่ยรู้อะไรหลายอย่างดีนะ"
"ก็รู้เฉพาะเรื่องที่รู้นั่นแหละเจ้าค่ะ.."
ฮาฟที่ทำหน้าที่เฝ้ายามจ้องมองบรรยากาศอันงดงามนี้เงียบๆ เฟเลเน่ที่ขอตัวไปพักผ่อนได้เข้าไปนอนที่ลำตัวของเจ้าโซอี้ ไวเวิร์นแคระก็กางปีกคลุมเธอไว้เหมือนดังผ้าห่ม หนึ่งสาวน้อยและสัตว์เลี้ยงของเธอได้หลับไป
ฮาฟถอนหายใจเฮือกยาวออกมา ในวันนี้ชายหนุ่มต้องเจออะไรมามาก การที่ต้องทอดทิ้งอาจารย์ของตนเพื่อทำตามคำสั่งนั้นกำลังทำให้ฮาฟรู้สึกผิดในภายหลัง (ถ้าเรากระโดดเข้าไปช่วยอาจารย์ แล้วเข้าปะทะกับชิ้นส่วนแห่งพระเจ้านั่น ผลมันจะออกมาเป็นยังไงกันนะ..อาจารย์ตอนนี้เป็นตายร้ายดีอะไรยังไงก็ไม่รู้..หรือบางทีอาจจะ...)
ฮาฟกัดฟันแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะ..
(ที่ตาลุงนั่นต้องมาตายน่ะมันก็ความผิดแกนั่นแหละ..)น้ำเสียงเย้ยหยั่นอันคุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างในโสตประสาท อีกหนึ่งตัวตนของเขาพูดแทงใจดำ
"ยังไม่มีอะไรยืนยันสักหน่อย.."
(แกรู้แก่ใจดีอยู่แล้วหนิ ความรู้สึกเวลาที่เผชิญหน้ากับชิ้นส่วนแห่งเทพเจ้าน่ะ) ใช่แล้ว ฮาฟนั้นรู้ดี สิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถต่อกรได้ รู้ดีอยู่แล้ว...
(ถ้าหากเป็นข้า อาจจะชนะมันได้ก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆๆ อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้หนีหัวซุกหัวซุนอย่างเจ้า)
"หุบปากน่า!!!"
(แกน่ะพัตนาขึ้นเจ้าฝันกลางวัน..แต่นั่นยังไม่เท่ากับเศษเสี้ยวของข้าด้วยซ้ำ รีบๆตายๆแล้วคืนร่างข้ามาสักทีเถอะน่า!!!!อยู่ต่อไปก็มีแต่จะแสดงความอ่อนแอเจ็บปวด น่าสมเพช เสียเปล่าๆ!!!)
"ไม่ได้หรอก...ฉันยังมีสิ่งที่ต้องปกป้องอยู่..รอยยิ้มของยัยนั่น"
ใบหน้าของอนนะที่กำลังแย้มยิ้มปรากฏขึ้นมา พอที่จะทำให้หัวใจของฮาฟอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย
(หึ...) อีกหนึ่งตัวตนสบถออกมาเบาๆก่อนจะเงียบหายไป
ฮาฟที่เริ่มสงบใจได้ก็ล้มตัวลงนอนบนหาดทรายที่กะระยะเวลาน้ำทะเลขึ้นสูงที่สุดไว้แล้ว ว่าจะไม่เปียกอย่างแน่นอนเวลาน้ำขึ้น
"ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ.. คิดถึงเธอชะมัด...
...........................................................................................................................................................................
รุ่งเช้าของอีกวัน
เฟเลน่า ค่อยๆลืมตารับแสงอ่อนๆยามเช้า สาวน้อยสีขี้เถ้าปิดปากหาวครั้งหนึ่ง สายตาค่อยๆปรับให้มองเห็นได้ชัด
เธอมุดออกมาจากปีกของโซอี้ช้าๆ ไวเวิร์นแคระร้องทักทายกับเธอ จากนั้นสายตาของสาวน้อยก็เหลือบไปเห็นร่างของฮาฟนั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก
เฟเลเน่ ค่อยๆขยับเข้าไปหาฮาฟ เมื่อได้ยินเสียงของการเคลื่อนไหว ชายหนุ่มลืมตาขึ้นและจ้องไปทางต้นเสียง
"โย้ว อรุณสวัสดิ์"
เมื่อเห็นที่มาของเสียงนั้นคือเฟเลเน่ ฮาฟก็กล่าวคำทักทาย
"เจ้าค่ะ นี่เฝ้ายามตรงนี้จนถึงเจ้าเลยหรือเจ้าคะ"
"ก็นะ แต่ไม่ได้ตื่นตลอดหรอก บางทีก็เผลอหลับไปบ้างน่ะ"
เฟเลเน่ยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินกลับไปหาเจ้าโซอี้
"ท้องหิวหรือเปล่าเจ้าคะ หาอะไรทานกันก่อนค่อยออกเดินทางดีไหมเจ้าคะ"
"ก็ดีนะ งั้นเดี๋ยวฉันไปหาวัตถุดิบก็แล้วกัน"
...............................
หลังจากทานอาหารเช้าแล้วทั้งสองก็ออกเดินทางต่อ
.....
ตัดภาพมาที่เมืองหลวงแซงซัวรี่เมืองหลวงแห่งทวีปผืนแผ่นดิน
องค์ราชาดรักม่ากำลังนั่งขมวดคิ้วอยู่ในห้องทรงงานของตน
สัญญาณชีพจากนาฬิกาของวันไดรฟ์หายไป..
นาฬิกาที่ปัญญาแห่งบรรพกาลสร้างไว้แจกจ่ายให้กับ อัศวินของภาคีย์นั้นติออุปกรณ์วัดสัญญาณชีพไว้ทุกเรือน ในการสอบหรือการฝึกจะมีเวทย์รักษาขั้นสูงใส่ไว้ด้วย แต่ถ้าหากออกไปทำภารกิจเวทย์รักษานี้จะถูกถอดออกไปเพื่อให้อัศวินแห่งภาคีย์ตระหนักไว้เสมอว่า ทุกๆต่างมีแค่ชีวิตเดียว..
"สูญเสียอัศวินระดับ4ไปอีกคนหรือเนี้ย….
เรื่องของการสูญเสียไม่ใช่เรื่องใหญ่มากเท่าไหร่แต่เป็นการสูญเสียจากภารกิจที่ไม่น่าจะอันตรายนี่สิแถมเป็นวันไดรฟ์ผู้ใช้เวทย์ธาตุความมืดสายลวงตาอีก..
"ข้าชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ"
.........................................
ทางฝั่งปราสาทสีดำแห่งทวีปแดนรกร้าง
"นำกำลังพลทั้งหมดทยอยขึ้นเรือขนส่งซ่ะ"
บนท้องฟ้ารอบๆปราสาท มีเรือขนส่งสินค้านับร้อยลำบินวนช้าๆอยู่รอบๆปราสาทนั้น
"หึๆๆ ใช้สิ่งที่มันสร้างขึ้นบุกโจมตีพวกมันเอง คงจะรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างมากแน่นอน เหล่าพวกมนุษย์"
...................
ท้องฟ้าตัดผ่านกับผืนทะเล ทำให้บางครั้งก็สับสนว่าด้านไหนคือท้องฟ้าด้านไหนคือทะเล ฮาฟที่นั่งชมวิวเงียบๆจู่ๆก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"อะไรน่ะ.."
ชายหนุ่มสบถออกมา
หมู่เกาะเล็กๆที่เขาได้บินผ่านได้ให้ความรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกเดียวกันกับเวลาที่ได้เผชิญหน้ากับชิ้นส่วนแห่งพระเจ้า...
ฮาฟจ้องไปที่เกาะนั้นตาไม่กระพริบ จนเฟเลเน่ต้องทักเขา
"มีอะไรงั้นเหรอเจ้าคะ.."
"เธอรู้จักเกาะเล็กๆนั่นหรือเปล่า"
ชายหนุ่มชี้นิ้วไปที่เกาะนั้น
"ขออภัยเจ้าค่ะ ไม่รู้จักเลยเจ้าค่ะ"
ฮาฟถอนหายใจแต่ก็ปล่อยผ่านไปอีกครั้ง สิ่งที่เขาต้องการตอนนี้ก็แค่ไปแจ้งข้อมูลกับองค์ราชาหลังจากนั้นก็จะกลับบ้านไปหาอนนะ ต้องการแค่นั้น...
และแล้วเจ้าไวเวิร์นแคระก็ทยานเข้าสู่เขตแดนแห่งทวีปผืนแผ่นดิน
...............................................................................................................................................................
ความคิดเห็น