คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : ไวเวิร์นแคระและสาวน้อยสีขี้เถ้า
เมื่อฮาฟถูกโจมตีเข้ามา ชายหนุ่มก็ตั้งท่าพร้อมโจมตีกลับ ไวเวิร์นตัวนั้นถึงขนาดจะเล็กกว่าปกติประมาณ1หรือ2เท่า แต่ด้วยขนาดที่เล็กกว่าปกตินั้นทำให้มีความคล่องแคล่วว่องไวสูง (ไวเวิร์นส่วนมากมักจะล่าเป็นฝูง) ด้วยภาพจำนั้นทำให้ฮาฟต้องระแวงรอบข้างมากเป็นพิเศษหน่ำซ้ำไอ่ตัวที่โจมตีเข้ามามันดันรวดเร็วจนน่ารำคาญอีก
แกร๊กๆๆๆ ฟุป!!!!
ไวเวิร์นตัวนั้นไต่ไปตามกิ่งไม้อย่างรวดเร็วและกระโจมเข้าใส่ฮาฟจากมุมอับอีกครั้ง ทว่ามุขเก่าเล่นไปก็ไม่ขำ ฮาฟที่จับทางได้สะบัดคาตานะเข้าใส่ในทิศทางนั้นโดยทันที
"อย่านะเจ้าคะะะะะะ!!!!!"
ทว่าฮาฟก็ต้องยั้งคมดาบนั้นเอาไว้แล้วกระโดดถอยออกมา เหมือนกับเจ้าไวเวิร์นตัวนั้นที่สะบัดปีกเปลี่ยนทิศทางซะตัวมันเสียหลักกลิ้งตกจากกิ่งไม้
เด็กผู้หญิงที่ถือไม้คฑาที่บนยอดประดับด้วยอัญมณีสีชมพู อยู่ก็กระโจนเข้ามาตรงกลางระหว่างฮาฟกับเจ้าไวเวิร์น
"ทำบ้าอะไรน่ะยัยหนู!!เดี๋ยวก็ตายหรอก!!"
ฮาฟตวาดลั่นก่อนที่สายตาของชายหนุ่มจะโฟกัสอะไรบางอย่างจนทำให้เขาต้องชะงัก
เด็กผู้หญิงอายุราวๆ14ปีเส้นผมสีขี้เถ้า นัยย์ตาสีแดงอมชมพูในชุดวันพีชเดรสสีขาว แต่สิ่งที่ทำให้ฮาฟต้องชะงักไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก แต่เป็นเขาหนึ่งคู่ที่งอกอยู่บนหัวหูที่ยาวแหลมกับหางคล้ายสัตว์เลื้อยคลานสีขาวที่ลอดออกมาจากกระโปรงชุดเดรสอีกตางหาก
"นี่เธอ...."
"ทำอะไรน่ะเจ้าคะ-โซอี้- เกือบตายแล้วเห็นไหมล่ะคะ!!!"
สาวน้อยคนนั้นชะโงกหน้าออกไปตำหนิไวเวิร์นตัวนั้นที่กำลังทำหน้าง๋อเกาะอยู่ข้างต้นไม้...
"ไต่ขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าคะ!!แล้วก็มาขอโทษท่านผู้นี้ด้วยค่ะ!!!"
และดูเหมือนเจ้าไวเวิร์นตัวนี้จะฟังคำสั่งของเธอซะด้วย เจ้าไวเวิร์นตัวนั้น ค่อยไต่ขึ้นมาอยู่ที่ด้านหลังของสาวน้อยคนนั้นแล้วก็ก้มหัวลงราวกับมันกำลังขอโทษจริงๆ
ฮาฟที่กำลังทำหน้างงๆ ก็เก็บดาบเข้าฝักลงไป
"นี่.." ก่อนที่ฮาฟจะได้พูดอะไร สาวน้อยคนนั้นก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"ต้องขอโทษจริงๆเจ้าค่ะะะ!! ได้โปรดยกโทษให้เด็กคนนี้ด้วยเถอะเจ้าค่ะ!" เธอพูดพร้อมนั่งคุกเข่าลง
"อ่า..."
"ดิฉันไม่มีเงินอะไรหรอกนะคะ!!ถ้าจะเรียกร้องค่าเสียหายล่ะก็ ทางนี้ไม่มีอะไรให้นอกจากคำขอโทษหรอกเจ้าค่ะ!!!"
คิ้วขวาของฮาฟเริ่มกระตุกเพราะความหงุดหงิด
"โว้ยยย!!!ฟังฉันพูดก่อนสิฟ่ะ!!!!"
"เอ่ะ??.."
ในที่สุดก็ได้เข้าสู่ช่วงเจรจา
"ทางฉันน่ะไม่เป็นไรหรอกนะ ว่าแต่เธอเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงคุยกับไวเวิร์นรู้เรื่องได้ ไหนจะร่างกายแบบนั้นอีก.."
ฮาฟเริ่มกอดออกยิงคำถาม
"เจ้าค่ะ งั้นขออนุญาติแนะนำตัวนะเจ้าคะ ดิฉันมีชื่อว่า -เฟเลเน่- เจ้าค่ะ ส่วนเด็กคนนี้มีชื่อว่า -โซอี้- เป็นไวเวิร์นที่ถูกทิ้งตั้งแต่เกิดเพราะตัวเล็กเกินไปน่ะเจ้าค่ะ ฉันที่เจอเด็กคนนี้ในป่าตอนที่แม่ของเค้าจะฆ่าทิ้งเพราะคิดว่าพิการน่ะค่ะ จากตอนนั้นกว่าจะอุ้มหนีออกมาได้ก็โดนฟัดเกือบตายเหมือนกันเจ้าค่ะ..พอพาหนีมาได้ดิฉันก็เลยรับเลี้ยงไว้น่ะเจ้าค่ะ.."
ฮาฟพยักหน้าครั้งนึงก่อนจะถามคำถามต่อไป
"แล้วร่างกายแบบนั้นล่ะ ถึงจะเป็นเผ่าดีเวียร์ก็เถอะ แต่รูปลักษณ์แบบนั้นมันออกจะแปลกเกินไป.."
"เสียมารยาทเจ้าค่ะ ถึงเห็นแบบนี้แต่แรกเริ่มเดิมทีดิฉันเป็นมนุษย์นะเจ้าคะ!!"
!!!!มนุษย์!!!! ฮาฟทำหน้าเหวอ
"แล้วทำไม.."
-เฟเลเน่- ทำหน้าหนักใจ ก่อนจะถอนหายใจแล้วเริ่มเล่าออกมา
"ในอดีตดิฉันเคยเป็นทาสมาก่อนเจ้าค่ะ... ก่อนจะถูกซื้อไปด้วยนักวิจัยเวทย์มนต์ ของเผ่าเซเลนเทียร์เจ้าค่ะ ในฐานะหนูทดลอง...การทดลองนั้นคือการค้นคว้าคำตอบที่ว่า หากสัตว์ร้ายนั้นแข็งแกร่ง เราจะนำความแข็งแกร่งนั้นมาใช้ได้อย่างไร สิ่งที่ตัวดิฉันได้รับก็คือ การดื่มเลือดของมังกรเจ้าค่ะ"
"เดี๋ยวนะ..ถ้าแบบนั้น" ฮาฟเริ่มหน้าซีด
"เจ้าค่ะ สัตว์ร้ายน่ะแรกเริ่มคือถือกำเนิดมาจากไอละอองของเทพบรรพกาล สิ่งนั้นปฎิเสธ การมีอยู่ของทั้งสามเผ่าพันธ์หลักอย่างรุนแรง เมื่อถูกบังคับให้ดื่มเลือดของมังกรตัวนั้น พอดื่มเข้าไปภายในร่างกายเหมือนกับกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ ผิวหนังเหมือนถูกราดด้วยน้ำกรด ความเจ็บปวดทรมาณที่ไม่อาจบรรยายได้ถาโถมเข้าใส่ แต่หลังจากนั้นดิฉันก็ยังไม่ย แต่ร่างตากายกลับมีการเปลี่ยนแปลง ราวกับเซลล์ทุกเซลล์ได้รับเอาพลังเวทย์ของเหล่าสัตว์ร้ายนั้นเข้ามา จากนั้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า สิ่งที่ดิฉันได้กินตลอด3ปี ก็คือเลือดของมังกร จนร่างกายเปลี่ยนสภาพเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละเจ้าค่ะ...แต่ถึงรูปลักษณ์จะเปลี่ยนไป แต่ความสามารถทางร่างกายกลับไม่ได้เพิ่มขึ้นมาเลย ดิฉันก็เลยกลายเป็นงานวิจัยล้มเหลวที่ควรกำจัดทิ้งน่ะเจ้าค่ะ แต่ก่อนที่จะถูกฆ่าทิ้งดิฉันก็หนีออกมา..."
หยดน้ำตาล้นออกมาจากสาวน้อยตรงหน้า โดยมีไวเวิร์นที่อยู่ด้านหลังคอยเลียเช็ดน้ำตาให้
ฮาฟที่ได้ยืนยันข้อมูลเสร็จเรียบร้อยจึงลดแรงกดดันและรังสีฆ่าฟันจนหมดและทำตัวสบายๆ
"อ่า ขอโทษนะที่ทำให้คิดถึงเรื่องแย่ๆน่ะ แล้วก็ขอโทษที่เกือบทำร้ายสัตว์เลี้ยงของเธอ"
"อืม.. ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ โซอี้เองก็ไม่ได้รับบาดเจ็บด้วย"
เฟเลเน่ สายหัวไปมา
"แล้วทำไมเจ้าไวเวิร์นนั่นถึงโจมตีฉันล่ะ"
"ฉันคิดว่าเค้าคงตกใจน่ะค่ะ แบบว่านอนหลับอยู่ก็มีใครก็ไม่รู้โผล่ออกมาใกล้ๆ เลยเผลอโจมดีไป.. ฉันที่อยู่ด้านล่างอยู่ๆก็ได้ยินเสียงโครมคราม พอเงยหน้าขึ้นมามองก็ หว่าาาาาา ทำอะไรน่ะ โซอี้เดี๋ยวก็โดนฆ่าหรอก แต่ตะโกนยังไงก็ไม่มีใครได้ยินก็เลยตัดสินใจปีนต้นไม้นี่ขึ้นมาน่ะเจ้าค่ะ"
"ห่ะ..."
ฮาฟได้ทำหน้าเหวออีกครั้ง ต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ความสูงคงราวๆ 100 เมตรเห็นจะได้ แต่เธอคนนี้กลับใช้เวลาครู่เดียวปีนขึ้นมางั้นเหรอ...
"อ่าาา ขอโทษด้วยแล้วกัน..เออนี่เธอ เคยเดินทางไป ทวีปผืนแผ่นดินหรือเปล่า "
ฮาฟที่อยากจะพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้หลงทิศลองเอ่ยถามดู
"อ้อ รู้จักดีเลยล่ะเจ้าค่ะ ก็ไปๆกลับๆจากที่นี่ทุกอาทิตย์เลยนี่นา สินค้าและอาหารที่ตลาดเมืองเนฮาเลมน่ะของดีจะตายไป"
!!!!
"เดี๋ยวนะ! บอกว่าไปกลับทุกอาทิตย์เลยงั้นเหรอ"
"เจ้าค่ะ"
"งั้นแสดงว่ารู้จักเส้นทางเป็นอย่างดีเลยน่ะสิ"
เฟเลเน่เริ่มแสดงสีหน้ากังวล เพราะฮาฟพรวดพราดเข้ามาใส่เธอ จนเจ้าโซอี้คำรามขู่
"แล้วพอจะมีวิธีเดินทางไปที่นั่นหรือเปล่า นอกจากเรือขนส่งสิ่งค้าน่ะ"
"ดิฉันไม่เคยโดยสารไปกับเรือขนส่งสินค้านะเจ้าค่ะ ถ้าจะถามว่าไปยังไงล่ะก็ ก็ขี่โซอี้ไปค่ะ"
คำตอบนั้นทำให้ฮาฟอ้าปากค้างอีกครั้ง
"เป็นไปได้ด้วยเหรอ!! จะเป็นเรือสินค้า หรือผืนแผ่นดินก็มีทหารคุ้มกัน สัตว์ร้ายอย่างไวเวิร์นไม่มีทางเข้าใกล้ได้หรอก"
ฮาฟยังไม่ปักใจเชื่อ
"ก็อ้อมไปอีกทางนึงสิเจ้าคะ...ทางเดินเรือส่งสินค้าน่ะส่วนใหญ่จะเป็นเส้นตรงเจ้าค่ะ ก็แค่อ้อมไปอีกทางนึงก็ไม่มีปัญหาแล้ว..พอใกล้จะถึงก็บินลงที่เกาะใกล้ๆ แล้วค่อยใช้เวทย์บินข้ามไปเจ้าค่ะ เห็นแบบนี้ดิฉันก็มีธาตุประจำตัวเป็นสายลมนะเจ้าคะ เนื่องจากใช้ทางอ้อม การเดินทางแต่ละครั้งก็ใช้เวลาวันครึ่ง หรือประมาณ20ชั่วโมง ก็ถึงแล้วเจ้าค่ะ"
นัยย์ตาของฮาฟเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง
"ไปส่งหน่อยสิ"...
"เจ้าคะ??"
"เธอช่วยไปส่งฉันที่เมืองเนฮาเลมทีสิ ถือว่าเป็นค่าทดแทนที่ไวเวิร์นของเธอโจมตีฉันก็แล้วกัน แค่นี้ได้ใช่ไหม"...
...........................................................................................................................................
...
ความคิดเห็น