นิทานก่อนนอนของคิม จงแด

ลำดับตอนที่ #3 : [MinChen] Gone

M u s i c ' B u r n

Title: Gone

Couple: MinChen

Category: PG, Drama, Romantic

Note: ตอนนี้อาจจะไม่ค่อยยาวเท่าไหร่นะคะ เป็นเอสเอฟสั้นๆ ที่ได้แรงบันดาลใจจากเพลงตามชื่อเรื่องเลยค่ะ

++++++ Gone ++++++

        ...ที่เดิม เวลาเดิม ทุกๆ สิ่งเป็นเช่นเดิม...

        ที่ที่ความทรงจำอยู่

          ทิ้งความอบอุ่นไว้ที่ปลายมือของฉัน

          คุณอยู่ตรงนั้น ตรงนั้น

          กลิ่นของคุณ ใบหน้าของคุณ

        วันนี้อาจจะเป็นวันที่ธรรมดาๆ วันหนึ่งสำหรับเด็กวัยรุ่นทั่วไป แต่อาจจะไม่ใช่กับเด็กพิการอย่างคิม จงแดหรอก เพราะวันนี้ก็เป็นอีกวันที่จงแดจะต้องกลับมาอยู่บ้าน หลังจากไปอยู่ที่โรงเรียนประจำสำหรับเด็กพิเศษหรือเด็กพิการแบบเขา

        บ้าน...ที่มีคุณพ่อซึ่งเป็นคุณครูสอนเปียโนรออยู่...ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุน่ะนะ หลังจากเกิดอุบัติเหตุนั้น คุณพ่อที่แสนใจดีของจงแดก็กลายเป็นคุณพ่อที่แสนเข้มงวด เมื่อเขาเล่นเปียโนไม่ได้ดังใจ คุณพ่อก็จะดุด่าเขา แต่จงแดทนได้เพราะรู้ว่าคุณพ่อรักและเป็นห่วง กลัวว่าเขาจะไม่สามารถพึ่งพาตนเองได้ หากคุณพ่อจากเขาไป

++++++ Gone ++++++

        ได้โปรดมองมาที่ฉัน มองมาหาหฉัน มองมาหาฉัน

          ฉันรู้สึกแบบนี้ รู้สึกถึงคุณ รู้สึกถึงคุณ

ฉันรับรู้วิธีที่คุณจะพูดด้วยความพยายาม

ฉันรับรู้ถึงรอยยิ้มของคุณด้วยความพยายาม

ฉันรับรู้ถึงคุณด้วยความพยายาม

        วันนี้เป็นอีกวันที่แสนน่าเบื่อของคุณชายคิม มินซอก เขาต้องมาเรียนเปียโนตามคำขอของคุณแม่ ผู้ซึ่งกลัวว่าเขาจะเครียดกับเรื่องโรคหัวใจที่เขาเป็นอยู่จึงส่งเขามาเรียนเปียโน หากแต่ชายหนุ่มคิดว่าวันนี้คงไม่น่าเบื่อแล้วล่ะ...

        ในขณะที่เขากำลังเล่นเพลงของระดับถัดไปอยู่นั้น สายตาก็บังเอิญเหลือบไปเห็น ร่างบอบบางในชุดเสื้อโค้ทสีอ่อนเรียบร้อยกำลังเดินผ่านห้องเรียนเปียโน ความน่ารักของคนตัวเล็กดึงความสนใจของมินซอกไปจนหมดสิ้น คุณครูเปียโนจึงต้องเรียกสติเขาโดยการตีไม้เรียวลงไปบนแกรนด์เปียโนราคาแพง เสียจนสะดุ้ง ทำให่ชายหนุ่มต้องกลับมาตั้งใจเรียนอีกครั้ง...

++++++ Gone ++++++

        ณ ที่ตรงนั้นที่เราเคยอยู่ด้วยกัน

          ช่วงเวลานั้นที่เราคล้ายกันและกัน

          ขนาดเดินท่ามกลางสายฝนก็ยังรู้สึกดี

          คุณไม่อยู่แล้ว คุณไม่อยู่อีกแล้ว

          ฉันจะอยู่คนเดียวโดยการลบคุณออกไปได้อย่างไร

        เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนของมินซอก ชายหนุ่มก็จัดการเก็บสมุดโน้ตเพลงให้เรียบร้อยและเดินออกจากห้องเรียนสวนกับชายหนุ่มร่างเล็กคนนั้น เขาสังเกตได้ว่าเด็กคนนั้นไร้ซึ่งแววตาในดวงตาสุกใส แถมเหมือนอีกคนจะไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่ามีเขาอยู่ หากแต่เมื่อมินซอกลองหันไปถามผู้ดูแลของตน อีกฝ่ายก็บอกแต่เพียงว่าอย่ารู้เลย

        ทำให้มินซอกได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ....

++++++ Gone ++++++

        ช่วงเวลานั้นที่เราเดินด้วยกัน

          ความทรงจำและความเสียใจที่พวกเราสร้างมันมาด้วยกัน

          มันยังอยู่ตรงนั้น

          ยังคงอยู่ตรงนั้น

          ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน

        นี่ก็เป็นอีกวันที่คิม มินซอกก็มาเรียนเปียโน ชายหนุ่มโค้งให้คุณพ่อบ้านที่ออกมาต้อนรับเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องเรียนเปียโนอย่างเช่นทุกครั้ง หากแต่ทว่าวันนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง

        เมื่อเขามาถึงพบว่าวันนนี้มีคนเรียนอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งคนๆ นั้นก็คือชายหนุ่มตัวเล็กคนนั้น ดูเหมือนร่างเล็กจะโดนดุว่ากล่าวมากเป็นพิเศษ เพราะเขาเห็นใบหน้าของอาจาย์นั้นดูโมโหและโกรธมาก เสียงฟาดไม้ลงบนเปียโนดังขึ้นถี่ๆ จนน่ากลัว มินซอกได้แต่มองดูด้วยความสงสาร และยังไม่ทันทีที่จะได้ทำอะไรอาจารย์ของเขาก็เดินสวนออกมาเสียก่อน หากแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรรู้ว่าอาจารย์กำลังโกรธ จึงจ้องมองคนตัวเล็กที่น่าจะสั่นด้วยอาการเสียขวัญ มือบางที่จะหยิบลูกกวาดสีสดใสในถ้วยเล็กๆ ซึ่งวางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนั้นสั่นจนน่าสงสาร

        ร่างสูงหันไปเอ่ยถามคุณพ่อบ้านที่เดินเข้ามาได้จังหวะพอดี เขาถามในสิ่งที่เขาคาดคะเนเอาไว้ คุณพ่อบ้านไม่ตอบทำเพียงแค่เอานวแตะไว้ที่ริมฝีปากก่อนจะเดินจากไป

        ด้วยความอยากรู้มินซอกจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ร่างเล็กนั้น ค่อยๆ เล่นเป็นเพลงที่ช่วยให้ผ่อนคลายได้เยอะ จนทำให้บนดวงหน้าหวานเริ่มประดับด้วยรอยยิ้มขึ้นมาบ้างแล้ว หากแต่ยังไม่ทันจะเล่นได้มากกว่านี้ เสียงฝีเท้าของอาจารย์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ทำให่ชายหนุ่มรีบหลบแทวไม่ทัน

        ชายวัยกลางคนที่รีบเดินมาเพราะเมื่อกี้ได้ยินเสียงเปียโนที่ทำนองไม่คุ้นหู ก็มองหาเจ้าของทำนองเพลงนั้นไม่พบ จึงเดินกลับไป

        มินซอกค่อยๆ โผล่หัวออกมาจากที่ซ่อนที่ละนิด และยิ้มเมื่อรู้ว่าอาจารย์ของเขาจับไม่ได้ เขายิ้มและลองมองเข้าไปในดวงตาของร่างเล็กทำให้เขาได้รู้ว่าอีกฝ่ายตาบอด มินซอกกลับมานั่งเคียงข้างจงแดอีกครั้ง แต่ทว่า...ทันทีที่ก้นสัมผัสกับความนุ่มของเบาะอาการเจ็บจี๊ดที่อกซ้ายก็กำเริบอีกครั้ง จนเขาต้องเอายาขึ้นมากิน

        “เป็นอะไรเหรอ”ร่างเล็กถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเหมือนเม็ดยากระทบกัน

        “ไม่มีอะไรหรอก”เขาตอบก่อนจะหยิบเอาลูกอมเม็ดหนึ่งมาและป้อนให้ ร่างเล็กยิ้ม ทำให้ร่างสูงอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้

++++++ Gone ++++++

        หลายวันต่อมา...

        วันนี้มินซอกแอบตอนคุณพ่อบ้านเผลอ พาจงแดออกมานั่งเล่นที่เฉลียงหลังบ้านของอาจารย์ทีเขาเพิ่งได้รู้ว่าคือคุณพ่อของจงแด ทั้งสองคนนั่งคุยกันเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อก่อนที่ร่างเล็กจะขอสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่ม มินซอกยอมให้จับ เปลือกตาหนาปิดลง ก่อนที่มือเล็กๆ ทั้งสองข้างจะค่อยๆ ยกขึ้นและสัมผัสใบหน้าของเขาช้าๆ ไล้ไปตามโครงหน้า เมื่อมือเล็กมาหยุดที่ปลายคาง มินซอกก็จับมือเล็กนั้นทาบตรงหน้าอกข้างซ้าย ต้องการให้อีกคนรับรู้ความรู้สึกของตน

        หากแต่ทำแบบนั้นได้ไม่นานอาการเจ็บจี๊ดเริ่มแสดงอาการอีกครั้ง ชายหนุ่มหยิบขวดยาขึ้นมาหมายจะทานยา โดยหารู้ไม่ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของผู้ดูแลของเขาทั้งสิ้น

        มินซอกถูกลากออกไปโดยที่ไม่อาจจะช่วยตัวเองได้สักนิด ขวดยาตกลงบนพื้น จงแดจึงทำได้เพียงคลำไปตามพื้นหญ้าเพื่อหามินซอกหากแต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากขวดยาของชายหนุ่ม

        ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของคุณพ่อของจงแดทั้งสิ้น...

++++++ Gone ++++++

        นับตั้งแต่วันนั้นจงแดก็ไม่ได้เจอมินซอกอีกเลย ไม่ได้ยินเสียงเปียโนทำนองหวานๆ ที่มินซอกชอบเล่นให้ฟัง วันเวลาผ่านไปจนลูกอมที่มินซอกใส่ให้ไว้ในโหลแก้วหมดลง...

        ราวกับจะสื่อว่าเวลานั้นหมดลงแล้ว...

        จงแดที่ทำได้เพียงเดินไปเดินมาอยู่ในห้องของตน นั้น... ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเปียโน ก่อนจะตามด้วยเสียงเปียโนทำนองหวานๆ ที่สื่อความรู้สึกทั้งหมดของผู้เล่นผ่านตัวโน้ต ร่างบางยิ้ม...

        ในที่สุดเขาก็กลับมาแล้ว...

        แต่ยังไม่ทันถึงโน้ตตัวสุดท้าย ราวกับว่าเวลาของคิม มินซอกได้หมดลงแล้ว ร่างสูงฟุบลงเปียโนจนเกิดเสียงดัง จงแดรู้สึกใจเสียแต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง...

+++++++ Gone ++++++

        คุณพ่อบ้านชรารีบอุ้มคุณชายตระกูลคิมที่เกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลันไปที่รถที่สตาร์ทรออยู่เพื่อพาไปส่งโรงพยาบาล คุณพ่อของจงแดที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดรับรู้ถึงความรู้สึกของเด็กทั้งสองคน จึงตัดสินใจเล่นท่อนสุดท้ายที่มินซอกอยากจะเล่นมากที่สุดแต่ยังไม่ได้เล่นแทน

        และนั่นก็ทำให้ร่างเล็กยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...

++++++ Gone ++++++

มุมเม้าท์มอย...

จบ...สักที เฮ้ออออออ (ถอนหายใจอย่างโล่งอก)

ในที่สุดตอนนี้ก็จบเสียที หลังจากไรท์นั่งปล้ำกับตอนนี้มาพักใหญ่ๆ

แฮ่ๆ ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ตอนแรกจั่วว่ามันเป็นช็อตสั้นๆ

แต่ไหงมันดันยาวกว่าที่คิดไว้เยอะเลย แฮ่ๆๆๆ

จริงๆ ตอนนี้อยากจะบอกว่าเขียนยากมากค่ะ

นั่งเขียนลบ เขียนลบอยู่ตั้งนาน สุดท้ายก็มาจบที่ดัดแปลงมาจากเอ็มวีนั้นแล

จริงๆ ก็จะมีเสริมให้นะคะ แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวจะหาว่าไรท์โรคจิต

ชอบเขียนแนวดราม่าน้ำตาท่วมจอ เพราะคราวก่อนคริสเฉินก็อารมณ์นี้

555+ เอาเป็นว่าตอนหน้าจะชดเฉยด้วยคริสเฉินหวานๆ กับ ชานเชินล่ะกันเนอะ

คริสเฉินนี่ตามรีเควสต์ค่ะ เดี๋ยวจะลงอินโทรไว้ให้ล่ะกันนะคะ

เม้าท์ซะยาวเลย เจอกันตอนหน้าค่ะ บ๊ายบาย

ปล.อย่าลืมกดไลค์เพจกันด้วยนะคะ mykoala1013 fiction

:)  Shalunla