คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ✚ r o o m . II
Chapter II
ตอนนี้ทั้งจงอินและคยองซูแน่ใจแล้วว่า ตอนนี้ในห้องมีคนอยู่อย่างแน่นอน และดูเหมือนจะมีเหตุการณ์ไม่สู้ดีเกิดขึ้นในห้องเสียด้วย !
ตึ้ง !!!!!
“อี้ชิง !!! อี้ชิง !!!!!”
มือหนาของจงอินเคาะลงไปที่ประตูห้องหมายเลข 404 แต่คนที่อยู่ในห้องก็ไม่แม้แต่จะส่งเสียงตอบรับออกมา
“มีอะไรจงอิน…”
เสียงของผู้ชายที่อยู่ห้องข้างๆดังขึ้น ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องแล้วตรงมาหาจงอินที่กำลังยืนเคาะประตูห้องอยู่ ส่วนคยองซูที่ยืนอยู่ข้างๆยังคงเหมือนจะงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“หมอครับ สงสัยอี้ชิงจะอาการกำเริบอีกแล้ว !!”
“ไปตามคริสมา !!”
“แต่…”
“ฉันสั่งให้ไปตามคริสไง”
“ครับหมอ…”
จงอินรับคำอย่างหัวเสีย ก่อนจะวิ่งออกไปจากหน้าห้อง 404 ส่วนจงแดที่เป็นคนสั่งก็ยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้อง
“ทำไม…”
“จะถามผมล่ะสิ ว่าทำไมผมถึงไม่เข้าไปช่วยอี้ชิง ทั้งๆที่ผมเป็นหมอ ใช่มั้ยครับ คุณโดคยองซู ?”
“คือ…”
“นั่นสิ ผมลืมไป ว่าคุณเป็นหมอใหม่ งั้นคุณก็จำใส่หัวไว้เลยก็แล้วกันนะ…”
“…”
‘ ไม่มีใครควบคุมอี้ชิงได้ นอกจากคริส ’
“…”
“หน้าตาสอดรู้สอดเห็นดีนี่…”
คำพูดของจงแด ทำให้คยองซูถึงกับสะอึก อะไรของผู้ชายคนนี้กัน ไม่ใช่ว่าจะรู้จัก แต่กลับว่าด้วยคำที่ถือว่าแรงพอสมควรสำหรับคนที่เพิ่งเคยรู้จักกัน
“แต่ว่ายังไง เค้าก็เป็นคนไข้นะครับ”
“แล้วไง…”
“คุณ !” คยองซูขึ้นเสียง
“นายเพิ่งมาอยู่ใหม่ ถ้าไม่รู้อะไรก็เงียบไปซะ นั่นไง คริสมาแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ พอดีมีเด็กน้อยต้องดูแลเหมือนกัน ใช่มั้ยครับมินซอก…”
จงแดพูดจบ ก็หันไปที่ประตูห้อง 403 ที่มินซอกยืนเกาะประตูอยู่พร้อมกะพริบตารัวๆเหมือนเด็กน้อยกำลังอ้อนผู้ใหญ่
“มีอะไรหรอจงแด…”
“เปล่าครับ แค่ออกมาสูดอากาศเฉยๆน่ะ เข้าห้องเถอะ”
พอพูดจบ จงแดก็ดันให้มินซอกเข้าห้องพักไป ก่อนที่เขาจะเลื่อนประตูปิดห้องสนิท ราวกับว่าไม่ขอรับรู้อะไรอีก
คุณเป็นหมอประสาอะไรกัน !!
“หลบหน่อย…”
หลังจากที่ความรู้สึกเริ่มสัมผัสได้แล้วว่า มีคนยืนอยู่ข้างหลัง ร่างเล็กเลยค่อยๆหันไป ก็พบกับผู้ชายในชุดกราวน์คนหนึ่งยืนกอดอยู่ข้างหลังตัวเอง
“ค…คุณ…”
“ตอนนี้ไม่มีเวลาอธิบาย คุณหลบไปก่อน”
พอโดนสั่งได้แค่นี้ คยองซูก็เลยจำใจต้องถอยหลบให้ร่างสูงที่ยืนอยู่เดินเข้าไปในห้อง 404 อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไปเถอะครับหมอ ปล่อยให้หมอคริสเขาจัดการไปเถอะ” จงอินพูดขึ้นมา
“แต่ว่า…”
“แล้วแต่หมอนะ ผมไปล่ะ…”
จงอินพูดพลางยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับออกไป ปล่อยให้คยองซูยืนงุนงงกับการกระทำของทุกคน
คนไข้อาการกำเริบ…แต่กลับมีใครสนใจ
หมอที่ทอดทิ้งคนไข้
บุรุษพยาบาลแปลกๆ
โรงพยาบาลนี้มัน...อะไรกัน !?!
“อ้าว…ยื่นเหม่ออะไรอยู่ครับ ?”
เสียงทักทายของบุรุษพยาบาลคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆหูของคยองซู ก่อนที่เจ้าตัวจะหันกลับมามอง
ผู้ชายในยูนิฟอร์มบุรุษพยาบาล ผิวขาว ตัวเล็กๆ พร้อมใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะโค้งตัวทักทาย
“อันยองครับหมอ ผม…คิมจุนมยอน ครับ”
“อ…เอ่อ…ผ…ผม โดคยองซู เป็นหมอบรรจุใหม่ ฝากตัวด้วยครับ”
“ตามสบายครับหมอ”
“ในมือคุณ…”
คยองซูเลื่อนสายตาลงมาที่มือของจุนมยอน ก็เห็นว่าเขากำลังถือเข็มฉีดยากับขวดยาเล็กๆสองสามขวด
“อ๋อ…ยาของอี้ชิงน่ะหมอ”
“เอ่อ…ครับ” คยองซูทำได้แค่รับคำของจุนมยอนพร้อมยิ้มแหยๆ
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ว่างๆค่อยคุยกันใหม่”
“ครับ…”
“แล้วก็…”
‘ ขอให้สนุกกับโรงพยาบาลนี้นะครับหมอ… ’
จุนมยอนพูดแค่นั้น ก็โบกมือหยอยๆ ก่อนจะเดินเข้าห้อง 404 ไป ก่อนที่คยองซูจะเดินออกมาจากอาคารคนไข้แล้วกลับไปในห้องทำงานที่ถูกจัดไว้เพื่อเขา
หมอที่เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องของคนไข้
คนไข้ที่ไม่มีใครห้ามได้
บุรุษพยาบาลเจ้าของรอยยิ้มเยือกเย็น
ก๊อก ก๊อก !
ก่อนที่คยองซูจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ความคิดทั้งหมดก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงประตูที่ถูกเคาะ
“ขอโทษที่รบกวนครับหมอ ผมเอากาแฟมาให้”
จงอินถือวิสาสะเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมถ้วยกาแฟในมือ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงานของคยองซู
“คราวหลังไม่ต้องก็ได้นะครับ ผมไปชงเองได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของพวกผมน่ะ”
“เอ่อ…”
“…”
“ตอนนี้…อี้ชิงเป็นยังไงบ้างครับ…?”
“ไม่รู้สิครับ ตั้งแต่ผมแยกกับหมอ ผมก็ไม่ได้ไปดูเขาอีกเลย แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้งครับ หมอคริสดูแลอยู่แล้ว”
“ครับ”
“หมดธุระผมแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ อ้อ…คืนนี้หมอเป็นเวรดึกสินะครับ ยังไงก็ระวังตัวให้ดีๆนะครับ”
“ระวังตัว ??”
“เปล่าครับ ผมแหย่ไปงั้นล่ะ ผมไปล่ะนะครับ…”
“ค…ครับ…”
หลังจากที่จงอินปิดประตูห้องแล้ว คยองซูก็เริ่มนำคำพูดของจงอินมานั่งคิดทบทวน ถึงปากจะบอกว่าแหย่เล่น แต่ใครจะเอาเรื่องเวลากลางคืนมาเล่นแบบนี้ล่ะ…
คยองซูลุกขึ้นเดินไปที่บอร์ดรายชื่อเจ้าหน้าที่เข้าเวรประจำวัน หวังแค่ว่าคืนนี้จะมีคนอยู่เป็นเพื่อนพอให้สบายใจ
เจ้าหน้าที่เวรดึกประจำวันที่ xx
แพทย์ : โดคยองซู คริส
บุรุษพยาบาล : เสี่ยวลู่หาน บยอนแบคฮยอน
“แบคฮยอน…คนที่เจอเมื่อเช้าสินะ…”
‘ มาเช็คตารางเวรเหรอครับ ? ’
“ผ…ผู้อำนวยการ !!”
คยองซูหันไปเจ้าของเสียง ก็พบว่าชานยอลยืนอยู่ข้างหลัง พร้อมยิ้มให้เขา มันคงเป็นรอยยิ้มแรกที่คยองซูคิดว่ามันดูอบอุ่นที่สุดเท่าที่เขาเจอมาตั้งแต่มาเหยียบโรงพยาบาลนี้
“ฮ่าๆ ตกใจเลย ขอโทษทีนะครับที่โผล่มาแบบเงียบๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“คืนนี้อยู่เวรสินะครับ”
“ครับ…”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมเชื่อว่าแบคฮยอนกับลู่หานก็คงดูแลคุณเป็นอย่างดีนั่นล่ะ”
“ผมก็ว่ามันคงเป็นอย่างนั้นน่ะครับ” คยองซูพูดพลางยิ้มน้อยๆ
“ผมขอตัวก่อนก็แล้วกันนะครับ แล้วก็…”
“…”
ชานยอลหยุดพูดไป ก่อนจะล้วงๆหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ แล้วหยิบเอากุญแจออกมาดอกหนึ่ง
“นี่กุญแจห้องพักในแฟล็ตของคุณนะครับ ผมให้แม่บ้านไปจัดห้องไว้แล้ว”
“เอ่อ…ขอบคุณครับ”
“ทำตัวตามสบายเลยนะหมอ ยังไงเราก็ต้องทำงานด้วยกันไป…”
‘ อีกนาน ’
พูดได้เท่านั้น ชานยอลก็ส่งยิ้มให้ แล้วเดินหันหลังกลับออกไป รอยยิ้มนั่น…มันไม่เหมือนกับตอนแรกที่เขายิ้มให้
ช่างมันเถอะ…
นายคิดมากไปแล้ว คยองซู…
XXXXXXXXXX
นาฬิกาในห้องพักแพทย์ชี้ไปบอกเวลาสี่ทุ่มตรง จริงๆตัวเขาเองก็ไม่ได้กลัวความมืดหรือผีสางซักเท่าไหร่ เพราะชินกับบรรยากาศยามค่ำคืนของโรงพยาบาล หากแต่ว่ามันดูจะเงียบๆผิดวิสัยของโรงพยาบาลจิตเวชนี่สิ…
ก๊อก ก๊อก !
“ครับ ?”
“ขอโทษนะครับ”
เสียงของคนที่อยู่หน้าห้องดังขึ้นเป็นสัญญาณ ก่อนที่เขาจะผลักประตูเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟ เหมือนกับที่จงอินถือเมื่อตอนกลางวัน
“สี่ทุ่มแล้ว ผมกลัวหมอจะง่วง ก็เลยเอากาแฟมาให้น่ะครับ”
“นายคือ…” ร่างเล็กนั่งมองหน้าบุรุษพยาบาลที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมส่งรอยยิ้มมาให้
“จริงสินะครับ เมื่อกลางวันผมไปประชุมแทน ผอ. มาน่ะ เราเลยไม่ได้เจอกัน ผม…เสี่ยวลู่หาน ครับ”
“ค…ครับ ผม…”
“คุณหมอโดคยองซู … ผมทายถูกใช่มั้ยครับ ?”
“แหะๆ ตรงเผงเลยครับ”
“จริงสิ หมอพอจะรู้จักคนไข้ไป 4 คนแล้วสินะครับ”
“ครับ”
“หมอไม่สงสัยหน่อยเหรอครับ ว่าทำไมคนไข้ของเราถึงมีน้อย ?”
ลู่หานยิงคำถามขึ้นมา ทำให้คยองซูเริ่มกระตุกใจขึ้นมาได้ นั่นสิ เป็นถึงโรงพยาบาล แต่ทำไมถึงมีคนไข้แค่ 4 คน กับหมออีก 4 คน รวมกับบุรุษพยาบาลอีก 4 คน บุคลากรมันน้อยจนไม่น่าจะเรียกว่าโรงพยาบาล
“ฮะๆ หน้าหมอนี่ดูตกใจนะครับ จริงๆมีตึกคนไข้อยู่ข้างหลังอีก สงสัยจงอินคงจะไม่ได้พาหมอไปสินะครับ”
“ย…ยังมีอีกเหรอครับ ?”
“ครับผม”
“…”
“แต่ผมแนะนำนะ…”
“แนะนำ ?”
“แนะนำว่า หมอรู้จักคนไข้แค่นี้พอจะดีกว่า”
“ทำไมล่ะครับ ยังไงทุกคนก็เป็นคนไข้เหมือนกันนะครับ ผมว่าผมควรจะ…”
“ชู่ว !”
ลู่หานส่งเสียงเบาๆพร้อมเอานิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากของคยองซูเบาๆแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้คยองซูจนทำให้หมอหนุ่มใจเต้นรัว
ไม่ใช่เพราะอะไรนะ…
แต่รู้สึกว่ามันน่ากลัว… น่ากลัวมากๆ
“คนไข้ด้านหลังน่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกพยาบาลกับหมอคนอื่นไปเถอะครับ หมอน่ะ รู้จักแค่นี้ก็พอ”
“ท…ทำ…ไม…”
“ก็เพราะว่า…”
‘ ทุกคนเป็นคนไข้พิเศษน่ะครับ ’
ค…คนไข้พิเศษ ?? คนไข้พิเศษ ที่โรงพยาบาลนี้มีการแบ่งแยกชนชั้นคนไข้ด้วยรึไง นี่มันโรงพยาบาลอะไรกัน !
“อย่าเพิ่งตกใจไปครับ”
“แต่ว่า…”
“ไว้เดี๋ยวหมอก็รู้เองแหละครับ ว่าทำไม พวกเขาถึงพิเศษ”
“…”
“สนใจจะออกไปเดินทัวร์โรงพยาบาลยามวิกาลกับผมหน่อยมั้ยครับ ?” ลู่หานชวน
“ก…ก็…ก็ดีครับ”
สุดท้าย หมอหนุ่มก็ตกลงรับคำชวนของลู่หาน ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องพักแพทย์ ก่อนจะพบว่าห้องพักแพทย์ที่อยู่ด้านข้างของเขานั้นถูกปิดไฟไว้ ทั้งๆที่หมอคนนั้นก็มีรายชื่อเข้าเวรอยู่ด้วย
“หมอไม่แปลกใจหน่อยเหรอครับ”
“แปลกใจอะไรครับ ?”
“คืนนี้มีรายชื่อคุณหมอคริสเข้าเวรอยู่ด้วย แต่ทำไมห้องของเขาปิดไฟล่ะ ?”
นั่นสินะ ทำไมกัน ทั้งๆที่คริสควรจะอยู่ที่ห้องพักแพทย์ของเขา แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าของห้อง
“สงสัยเขาคงออกไปเดินตรวจเวรมั้งครับ”
“หมอนี่ตอบได้ฉลาดสมกับเป็นหมอเลยนะครับ” ลู่หานว่าแบบนั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้คยองซูรู้สึกดีกับคำชมซักเท่าไหร่
“อ้าว แบคฮยอน !”
ลู่หานตะโกนทักทายเพื่อนร่วมงานอีกคนที่เพิ่งเดินตัดผ่านหน้าของทั้งคู่ไป ก่อนที่เจ้าของชื่ออย่างแบคฮยอนจะหันกลับมาทักทาย
“ไง…พาคุณหมอออกมาเดินเที่ยวโรงพยาบาลยามวิกาลเหรอ ?”
“อื้ม”
“ทัวร์ให้สนุกนะครับหมอ ขอตัวก่อนนะลู่หาน”
“ตามสบายเลย อ้อ ! ผอ. ฝากมาบอกว่าพรุ่งนี้ตอนแปดโมงให้ไปพบด้วย”
“อีกแล้วเหรอ ?”
“อื้ม…ฉันไปนะ พาคุณหมอไปทัวร์ต่อ”
“โชคดี…”
หลังจากที่ทั้งคู่แยกออกมาจากแบคฮยอน ลู่หานก็พาคยองซูเดินมาเรื่อยๆจนถึงตึกของคนไข้ที่คยองซูมาเมื่อตอนเช้า
“เงียบดีนะครับ” ลู่หานพูดพลางหยิบแฟ้มที่ถือติดขึ้นมา ก่อนจะเขียนยุกยิกๆลงบนแฟ้ม
“ทำอะไรเหรอครับ ?”
“เช็คเบ็ดเตล็ดทั่วไปครับ เฮ่อ…ได้เวลาที่ผมต้องสอนงานคุณหมออีกแล้วสินะ”
“หืม ?”
“ดูนะครับ ตอนนี้เราอยู่ที่ห้อง 401 ซึ่งเป็นห้องของ โอเซฮุน ตอนนี้ไฟในห้องปิดแล้ว นั่นหมายถึงว่าเขาคงนอนแล้ว ก็คือเหตุการณ์ปกติดีครับ”
“อ๋อ…ครับ”
“ส่วนห้องนี้ 402 หวงจื่อเทา ไฟห้องก็ดับแล้ว แต่ว่าโคมไฟยังเปิดอยู่ สงสัยจะอ่านหนังสือน่ะครับ”
“ต้องสังเกตละเอียดขนาดนี้เลยเหรอครับ ?”
“แน่นอนครับ หมออย่าลืมนะ ว่าโรงพยาบาลจิตเวชของเราไม่เหมือนโรงพยาบาลทั่วไปที่พวกหมอกับพยาบาลเวรดึกจะแอบไปงีบหลับหรือเดินเอ้อระเหยลอยชายน่ะ”
ลู่หานพูดพร้อมยักไหล่อย่างไม่ค่อยชอบใจ ดูท่าทางลู่หานจะเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานมากๆ บางทีลู่หานก็คงเป็นคนที่ไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่คยองซูชอบเผลอคิดมากบ่อยๆ
“อันนี้ห้อง 403 คิมมินซอก ผมแนะนำว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าเข้าไป ห้องนี้หมอจงแดดูแลอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้โคมไฟห้องเปิดอยู่ แสดงว่าหมอจงแดยังไม่กลับแฟล็ต ถ้าไฟห้องปิดนั่นหมายถึงว่าเขากลับไปแล้ว”
ลู่หานอธิบายอย่างชำนาญ สมกับที่อยู่โรงพยาบาลมานาน ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะคิกคักๆดังออกมาเบาๆจากห้อง 403
“สงสัยหมอจงแดคงเล่นกับมินซอกอยู่มั้งครับ” ลู่หานว่า
“สองคนนั้น…เขาสนิทกันเหรอครับ”
“ครับ…คนไข้คนโปรดนี่นา ช่างเถอะครับ”
ตอนนี้ทั้งสองคนได้มาหยุดอยู่ที่ห้อง 404 โดยมีชื่อคนไข้เขียนไว้ว่า จางอี้ชิง ตอนนี้ไฟของห้อง 404 ถูกเปิดทิ้งไว้ พร้อมกับมีเสียงบางอย่างดังอู้อี้ๆออกมา
‘ อ…อือ… ’
“หือ ??” คยองซูหันไปตามต้นเสียงหน้าห้อง 404 ที่ไฟในห้องเปิดอยู่
“เสียงมาจากห้อง 404 เหรอครับหมอ ?” ลู่หานที่เดินตามหลังมาจากหน้าห้อง 403 ถามขึ้น
“ครับ เสียงแปลกๆ…”
‘ ค…คริส…แรงอีก อือ… ’
“ด…เดี๋ยวผมมานะครับ ขอตัวไปเก็บแฟ้มซักครู่นะครับ หมอรอผมตรงนี้นะครับ”
“ค...ครับๆ”
หลังจากที่รับปาก ลู่หานก็รีบวิ่งออกไปจากตึก ทิ้งให้คยองซูอยู่เพียงลำพังหน้าห้อง 404 พร้อมกับเสียงของคนในห้องที่ดังออกมาเป็นระยะๆ
‘ ค…คริส…ฉันไม่…ไม่ไหวแล้ว… ’
‘ ฮ…ฮึก… อ๊า !!! ’
เสียงสุดท้ายดังขึ้นภายในห้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบไป ทิ้งไว้เพียงความสงสัยของคยองซู
ความรู้สึกที่ได้ยินเสียง พอจะบอกเขาได้ทันที ว่าเสียงที่เขาได้ยินเป็นเสียงของ จางอี้ชิง คนไข้ห้อง 404 กำลังทำอะไรบางอย่าง เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ รู้แต่ว่าแค่นึกถึงมันก็น่าขยะแขยง…
คริสกับอี้ชิง…
สองคนนี้ กำลัง…
มีอะไรกัน…
!!!!
…TO BE CONTINUED…
ยอดดูร้อยอัพ แฟนคลับนับสิบ ยอดเม้นไม่ถึงยี่สิบ น้อยใจนะเออ.
ปล. อัพรอบต่อไป ขอเม้นถึง 35 (เยอะไปป่ะเนี่ย ?)
ความคิดเห็น