คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผู้พิทักษ์สายหมอก....
มันเป็นเรื่องที่เสี่ยงมากที่จะนำ โกคุโด่ มุคุโร่ มาเป็นพวกโดนที่รู้ทั้งรู้ว่า
ผู้ชายคนนี้พร้อมที่จะตลบหลังมาเฟีย อย่างวองโกเล่ได้ทุกเมื่อ.....
3 ปีก่อนหน้านี้
วันคริสมาร์ตปีแรกที่ร่างสูงเส้นผมสีไพลินที่ได้ฉลองกับบอสแห่งวองโกเล่ของเค้าด้วย....
ท่ามกลางคืนคริสมาร์ตอีฟที่อบอุ่น ร่วมด้วย รีบอร์น แรมโบ้ อี้พิง
กับพวกโครม เคน ชิกุสะ ในคฤหาสถ์ประจำการ วองโกเล่ แฟมิลี่ ที่ สหรัฐ อเมริกา ดวงไฟหลากสีที่ประดับอยู่บนต้นคริสมาร์สต้นใหญ่ ที่ พวกแรมโบ้ อี้พิง และโครมช่วยกันจัดกันก่อนหน้านี้ ช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นมากจริงๆ
“อะ! นี้จ๊ะอ อี้พิง....ฉันให้^^”โครมยืนกล่องของขวัญกล่องน้อยให้อี้พิงที่โครมรู้สึกรักและเอ็นดู เพราะตั้งแต่มาอยู่กับบอสทำให้เธอมีเพื่อนที่ดีมากมาย รวมถึงเด็กสาวหน้าหมวยที่ชื่ออี้พิงด้วย เด็กสาวดูจะดีอกดีใจกับของขวัญชิ้นนี้มาก จึงเรียบเปิดดูอย่างรวดเร็ว
“ของอี้พิงหรอคะ~~~~ เย้~~~ กิ๊ฟติดผมสวยจังเลย~~~
ขอบคุณนะโครม!!!> <” อี้พิงดีใจ วิ่งเข้ามากอดโครม สาวสวยรับอ้อมกอดจากสาวน้อยอย่างเต็มใจ ก่อนจะหันไปยิ้มให้มุคุโร่ที่ยืนยิ้มมองเธออยู่
“อะ!! ส่วนนี้ของฉัน เอาไปซิ!” เคนโยนกล่องของขวัญให้โครม เป็นสร้อยรูปนกฮูกตาฝั่งเพชรน้ำดีให้แก่โครมอย่างไปใส่ใจ
“ขะ ขอบคุณนะ.....เคน....”สาวสวยยิ้มให้หนุ่มเขี้ยวยาวอย่างเขินอาย
มุรุโร่รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้เป็นยังไง และเค้าก็ยินดีถ้าจะมีให้ซะคนที่สามารถปกป้องโครมได้เหมือนกับเค้า
“เก็บดีๆละ! รู้มั่ยว่า กว่าจะได้มาต้องไปไล่เก็บคนมากี่คน! ถึงจะได้มา!! ถ้าหายละก็ฉันไม่ไว้หน้าเธอแน่!” เคนตวาดก่อนจะเดินไปหยิบคุกกี้มากินแก้เขิน
“เคนนี้....ปากไม่เคยตรงกับใจเลยนะ= =” ชิคุสะแซว
“อะ แรมโบ้ ในฐานะที่แกสามารถเลื่อนขั้นเป็นนักฆ่าชั้นสูงได้”รีบอร์นยื่นกล่องของขวัญให้เด็กหนุ่มหน้าวัว
“เชอะ～～เพราะรีบอร์นขอร้องหรอกนะ คุณแรมโบ้จะรับละกะ.....โป๊ก！！！！” ร่างสูงพร้อมหมวกปีกกว้างทุบหมัดลงหัวยักโศกของเด็กหนุ่ม
“ฮือ～～～～～～อดทนไว้～～～～～～”แรมโบ้กุบหัวก่อนที่ร่างสูงจะข้อตัวออกมาที่ระเบียง
“Merry Christmas นะ มุคุโร่ ^_^ ” ร่างบางที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว หันมาหาร่างสูง
“เออ....ครับ”ร่างสูงเอยรับอย่างเกอเขิน เพราะนานๆทีเค้ากับวองโกเล่รุ่นที่10จะได้พูดคุยกันตามลำพัง ทั้งคู่ยืนเท้าระเบียงมองดูดวงดาวนับร้อยที่อยู่บนฟ้า
“นายเคยมีคริสมาร์สแบบนี้มั่ย?”ร่างบางที่ทอดสายตาไปที่ดวงดาวบนท้องฟ้า
“ไม่ค่อยจัดกันจริงจังแบบนี้ ตั้งแต่ส่งฟรานไปให้วาเรียก็...
ไม่ได้จัดกันน่ะครับ”ร่างสูงเอยขึ้น พร้อมนึกถึงหน้าเด็กหัวเชอร์รี่ตัวน้อยที่ได้รับของขวัญชิ้นแรกในวันคริสมาร์สอีฟที่พวกเค้ารวมเงินกันซื้อให้ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข
“ฮ่ะๆ มุคุโร่เหมือนพี่เลี้ยงเหมือนกันกับฉันเลย^_^ ตั้งแต่มีแรมโบ้กับอี้พิงเข้ามาในชีวิต บ้านมันก็กลายเป็นบ้านจริงๆ”ร่างบางนึกถึงครอบครัวที่ญี่ปุ่นี่มีคุณแม่ รีบอร์น แรมโบ้ อี้พิง ฟูตะ เบียงกี้ อยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทุกวัน
“คุณพูดเหมือนชีวิตมีปัญหานะ สึนะโยชิคุง”ร่างสูงสังเกตดวงตาที่เคยสุกใสของร่างบาง ตอนนี้มีความหม่องลง
“ตอนหน้านั้นฉันอยู่กับแม่กันสองคนตั้งแต่เด็กๆ หมายถึง....ก่อนที่ฉันจะรู้ว่าพ่อทำงานอะไรอะนะ ฮะๆ”สึนะหันมายิ้มให้ร่างสูงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พ่อคุณเค้าเป็นห่วงคุณมากนะ เค้ายังฝากคุณกับผมกับฮิ....
กับผมอยู่เลยนะครับ”
มุคุโร่หันมามองหน้าร่างบางเช่นกัน มันอาจจะคำพูดที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็ได้ พวกมุคุโร่เองก็มีสิทธิ์ของผู้พิทักษ์ที่ได้เงินทุนจากวองโกเล่ในการศึกษาต่อที่มหาลัยเหมือนๆกับผู้พิทักษ์คนอื่นๆ
โดยมีอิเอมิสึ ค่อยดูแลพวกเค้าและฮิบาริเหมือนดั่งลูก เค้าสอนอะไรดีๆให้พวกเค้าเสมอ ถึงเค้ากับฮิบาริจะไม่ถูกชะตากันเท่าไร แต่เพราะอิเอมิสึ ทำให้การต่อสู้ที่ดุเดือดกลายเป็นสงครามประสาทแทน
“หึ~ พ่อนี้แปลกคนจังเลยนะ.....ไม่รู้ว่าคุณแม่ทนมาได้ยังไง ฮะๆ”ร่างบางหัวเราะสีหน้าจริงจังเวลามุคุโร่พูดถึงพ่อของตน
“อะ เออ....คุณอิเอมิสึ เค้าเป็นใช้ได้เลยนะครับ สึนะโยชิ....คุณนะโชคดีมากเลยนะครับ”ร่างสูงพูดถึงพ่อของร่างบางด้วยความนับถือจากใจ
“งั้นมาอยู่บ้านเดียวกันกับฉันมั่ย^^”ร่างบางกอดอกถามด้วยสายตาจริงจัง
“เอ๋?”ร่างสูงทำหน้างงในเสียหน้าที่จริงจังของร่างบาง
“นี้....เวลาที่วองโกเล่อยู่ด้วยกันนะ มันอบอุ่นมากเลยนะ....
ฉันอยากให้มันแบบนี้ตลอดไป...”ร่างบางยิ้มให้ร่างสูงก่อนจะลัดสายตาไปที่ดวงดาวบนฟ้าอีกครั้ง แต่ถูกมือหนาจับที่แขนให้หันกลับมา
“ถ้าคุณคิดว่าวองโกเล่เป็นบ้านที่อบอุ่นของคุณ ผมจะทำให้ความฝันของคุณเป็นจริงนะ......สึนะโยชิคุง”ร่างสูงเอยบอกต่อหน้าร่างบาง
“นะ นี้.....เรียกว่าการสาบานหรือเปล่านะ?”ร่างบางเอยถามอย่างมุนงง
“คุณและครอบครัวคุณให้ชีวิตใหม่แก่ผม ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณ....
ผมไม่ใช่คนอย่างเดม่อนนั้น ผมไม่มีวันหักหลังคุณ ”มุคุโร่เอยก่อนจะจับมือร่างบางขึ้นมากุมด้วยความห่วงหา นี้คงเป็นสิ่งเดียวที่เค้าจะแสดงให้ร่างบางตรงหน้าเห็นถึงความรักของเค้าที่มีต่อร่างบางมาโดยตลอด....
“ถึงหน้าจะไปจากฉัน ฉันก็ไม่โกรธเคืองนายหรอกนะ พ่อเคยสอนฉันว่า ทุกคนที่เป้าหมายของตนเอง^^”ร่างบางกุมมือร่างสูงแน่น เหมือนเป็นคำขอบคุณจากใจ
โครมกะรีบอร์นที่ดูเหตุการ์ณอยู่ก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข....
“ดูท่าทางมุคุโร่จะนำฮิบาริอยู่ หนึ่งเต็มนะ”ชายหนุ่มที่ยืนกอดอกมองดูด้วยความสนุก
“แต่เรื่องนี้ต้องให้บอสเป็นคนตัดสินใจเองนะคะ^^”โครมยิ้มให้รีบอร์นอย่างเป็นมิตร เธอรู้สึกว่าท่านมุคุโร่และบอสของเธอได้ให้ชีวิตใหม่ที่มีความสุขกับเธอ มันคงไม่แปลกถ้าเธอจะคาดหวังให้เค้าทั้งคู่อยู่เคียงข้างกัน....
กลับมาที่ปัจจุบัน
หลายวันที่ผ่านมาที่เค้าต้องอยู่ในสายตาของเมฆาหนุ่มอย่างช่วยไมได้ จนต้องขอความเป็นส่วนตัวในเวลาทำงาน.....
ร่างบางต้องจัดการกับเอกสารมากมายแทนรุ่นที่ 9 ที่ค่อยๆละหน้าที่ให้วองโกเล่รุ่นที่10อย่างสึนะเป็นคนทำ
“ขอประทานโทษขอรับ ท่านรุ่นที่10”ลูกน้องคนนึงเดินเข้ามาในห้องเอกสาร ซึ่งทำให้ร่างบางละสายตาจากเอกสารตรงหน้า เงยหน้ามามอง
“ว่าไง?”เสียงอ่อนเอยขึ้น
“โกคุโด มุคุโร่ มาถึงแล้วครับ” เมื่อได้ยินดังนั้นร่างบางจึงเดินตามลูกน้องที่ห้องรับร้องแขกที่ในห้องมีรุ่นที่9 พร้อมผู้พิทักษ์เมฆาและสมาชิกใหม่อย่าง....
“มุคุโร่!มาถึงเร็วจังเลย^^”ร่างบางทักทายผู้พิทักษ์สายหมอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ร่างสูงเห็นจึงยิ้มกลับด้วยความคิดถึง
“คุฟุฟุฟุฟุ ดูซิ ตัวสูงเท่านี้แล้วนะครับ สึนะโยชิคุง^____^”มุคุโร่ยื่นมือไปทำท่าวัดช่วงตัวเค้ากับร่างบาง
“ใช่~~ ฉันโตแล้ว~~”ร่างบางตอยอย่างอารมณ์ดี ทำให้ร่างสูงอีกคนเส้นเลือดปูดที่ขมับอย่างเห็นได้ชัด จนรุ่นที่9แอบขบขันกับท่าทางนั้น
“เอาละทุกคน ก่อนที่ผู้พิทักษ์คนอื่นจะมาพร้อมพวกรีบอร์น ต่อไปนี้มุคุโร่คุงจะพาเป็นคนดูแลหลานฉันไปก่อน”รุ่นที่9ประกาศต่อทุกคน ทำเอาร่างสูงอีกคนเรียบตวาดสายตามามองรุ่นที่9อย่างมุนงง
“ส่วนฮิบาริคุง ฉันมีงานที่เธอถนัดมากกว่ามาให้แล้วละ^^ ”รุ่นที่9บอกร่างสูงที่นั่งอยู่อีกฝั่งนึกอย่างใจเย็น
“อะไรครับ”เสียงฮิบาริถามเสียงห้าวทันที เค้าไม่พอใจที่ไอ้หัวสัปปะรดจะมาดูแลร่างบางแทนที่เค้า
“คุณฮิบาริช่วยสืบเรื่องของเพนโดร้า แฟมิลี่ มาให้ผมหน่อยได้มั่ยครับ ตอนนี้ได้ยินว่ากำลังส่องสุมกำลังพลจำนวนมากที่มิลาน เหมือนจะได้นักฆ่าฝีมือดีไปหลายคน มันดูไม่น่าไว้วางใจเท่าไรนะครับ”ร่างบางเอยเสริมรุ่นที่9 ฮิบาริหันกลับมามองร่างบางอย่างเอาเรื่อง
“มาถึงก็หาแต่เรื่องเลยนะครับ คุณนะ”ฮิบาริตอบกลับร่างบางอย่างเย็นชา
ทั้งๆที่ในใจตอนนี้มันร้อนรุมไปหมด ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจที่ร่างบางพยายามผลักเค้าให้ออกห่างจากตัวเองเสมอ แถมร่างบางที่ไม่รู้เรื่องอะไรยังเอาไอ้หัวสัปปะรดที่เค้าไม่ชอบขี้หน้ามาไว้ข้างกายอีก ทำให้เค้าอยากจะจับร่างบางมาเขย่าๆ
“งานนี้น่าจะเหมาะกับคุณฮิบาริมากกว่า มานั่งดูเด็กอย่างผมนะครับ”ร่างบางทำหน้าจริงจังอย่างไม่สนใจร่างสูงที่พร้อมเดือดเต็มที่
“คุฟุฟุฟุฟุ หรือว่าฮิบาริจะเกิดชอบงานสบายๆแบบนี้แล้วละครับ^^”มุคุโร่เริ่มสงครามประสาทกับฮิบาริ
“หึ! อีก 3 วัน เตรียมฟังข่าวได้เลย.....รุ่นที่10”ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะตั้งเวลาทำงานให้กับตัวเอง แล้วเดินจากไปปล่อยให้ร่างบางมองตามอย่างไม่เข้าใจกับ
“อะไรของเค้า.....งานแบบนี้ชอบไม่ใช่หรอ?”ร่างบางยืนมองรุ่นที่9อย่างไม่เข้าใจร่างสูงที่เพิ่งเดินออกไป
“คุฟุฟุฟุ ปล่อยไปเถอะครับ วองโกเล่ เค้าก็เป็นแบบนั้นแหละครับ^^”มุคุโร่โอบไหล่ร่างบางเป็นการปลอบใจที่ถูกไอ้บ้าหัวรังนกเหวี่ยงมา
ได้เวลาที่ร่างบางกำลังจะเข้านอน....
“สึนะ สึนะ สึนะ~”นกสีเหลืองขนปุยบินมาเกาะที่กิ่งไม้หน้าระเบียงห้อง เรียดความสนใจให้ร่างบางเรียบหันไป แต่ก็ต้องพบกันร่างสูงที่หน้าระเบียง(มาจากตรงไหนคะ!!!)
“คุณฮิบาริ!”ร่างบางเรียบเดินไปหาร่างสูงที่ยืนรออยู่
“ใจร้ายจังนะ อยู่ด้วยกันไม่กี่วัน ก็จะไล่ผมซะแล้ว”ร่างสูงยืนกอดอกเหมือนจะคาดคั่นเอาความกับร่างบาง
“ปะ เปล่านะ! ก็คุณชอบไปทำงานข้างนอกมากกว่าจะอยู่ในแฟมิลี่นิ?”ร่างบางหันไปมองทางอื่นแก้พิรุท
“ไม่คิดว่าผมชอบอยู่กับคุณบ้างหรือไง?”คำพูดร่างสูงส่วนกลับมาทำเอาร่างบางหันกลับมาแทบไม่ทัน
“อะไรนะ.....อุ๊บ!!!!!> <”ขณะที่ร่างบางกำลังหันมา ร่างสูงก็อาศัยช่วงเวลาเชิ่ดคางร่างบางมามอบจุมพิตแสนหวานให้แก่นภาตัวน้อยอย่างฉาบฉ่วย
ร่างสูงตักตวงความหวานจากโพรงปากร่างบางให้นานที่สุด ก่อนจะปล่อยร่างบางเป็นอิสระ แต่มือหนาก็รวบศรีษะทุยให้หน้าผากมนต์มากระทบกับหน้าผากของตนอย่างเบามือ ทำเอาโครงหน้าน่ารักแดงก่ำไปหมด
“ขอหน่อยนะ......
อีกตั้งสามวันกว่าเราจะได้เจอกันอีก....”ตาเรียวมองจ้องลงไปที่ดวงตากลมโตอย่างแสนสเน่หา
“ชะ โชคดีครับ=/////=”คำอวยพรของร่างบางทำให้ร่างสูงใจชื่นขึ้นมา พร้อมมอบประทับจูบลงบนหน้าผากมนต์อีกครั้งก่อนจะกระโดดหายไป
ปล่อยให้ร่างบางแทบจะล่มทั้งยืน...
เมื่อกี้มันอะไรวะเนี่ย!!!!!?????
“อะ ไอ้คุณฮิบาริบ้า!!!!!!!!! อะ ไอ้คนฉวยโอกาส!!!!!!!”ร่างบางที่เพิ่งตั้งสติเรียบวิ่งไปเกาะระเบียงพร้อมตะโกนด่าร่างสูงที่ขับรถหนีไปเฉยๆ
ร่างบางมองตามรถสปอตคันดำนั้นไปจนออกจากคฤหาสถ์....
คุณต้องกลับมาหาผมนะ....
คุณฮิบาริ....
ปล.
เป็นไงบ้างคะกลับตอนนี้แอบส่องดราม่าเบาๆแต่ยังมีความละมุนอยู่นะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนที่ยังติดตามเรื่องนี้อยู่นะคะ ยังไงไรท์จะไม่หนีไปไหนอีกนะคะ
(แต่ก็เสี่ยวคอมจะดับอยู่นะคะ เพราะตอนนี้คอมจะพังแล่ไม่แล่อยู่คะ55555)
ชอบไม่ชอบยังไงคอมเม้นบอกกันด้วยนะคะ^_^
เจอกันตอนหน้าคะ^^
ความคิดเห็น