"นภาอาจจะอยู่เหนือเมฆา แต่เมฆาคือความอิสระ
นภาไม่ใช่สิ่งที่สร้างรูปลักษณ์ให้เมฆ
แต่นภาเป็นแค่ที่อยู่ของเมฆาเท่านั้น...."
คำสบถ ของ วองโกเล่รุ่นที่ 10....
.
.
.
"เคียว~ หลานเป็นอะไรไป กลับมาญี่ปุ่นครั้งนี้ดูหน้าตาไม่ดีเลยนะจ่ะ "หญิงชราหันมาถามชายร่างสูงที่กำลังมองท้องฟ้าสีครามสดใส
ซึ่งตอนนี้เป็นนายใหญ่ของตระกูลไปเสียแล้ว...
"คุณยายครับ
ทำไมเมฆต้องอยู่บนท้องฟ้าละครับ..."ชายร่างสูงหันมาถามหญิงชรา
"เมฆไม่ได้ต้องอยู่บนท้องฟ้าหรอกลูก แต่เมฆที่ยายเห็นน่ะ
เค้าเต็มใจที่จะอยู่เคียงคู่กับท้องฟ้าต่างหากล่ะ"หญิงชราพูดก่อนจะหยิบ แหวนหยกวงสวยขึ้นมา
"หลานรัก ตอนนี้ยายคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะมอบสิ่งนี้ให้หลาน..."
หญิงชราวางแหวนหยกวงน้อยให้ร่างสูง
"ยายเคยมอบมันให้กับพ่อของหลานก่อนที่จะเจอกับแม่หลาน แล้วตอนนี้ยายว่ามันควรเป็นของหลาน"
ร่างสูงมึนงงกับคำพูดของหญิงชรา
"ตระกูลของเราก็เหมือน เมฆาที่ปกคุมไปทั้วเมืองมามิโมริ
ยายว่าเมฆาของยายก็มีท้องฟ้าในดวงใจอยู่แล้ว จริงมั่ยจ่ะ เคียวยะ...."หญิงชรายิ้มให้ร่างสูงทีที่กำลังใช้ความคิด
ก่อนจะรับแหวนหยกจากเธอ
"แหวนวงนี้สำคัญพอๆกับเจ้าแหวนนี้ ผมควรจะใส่วงไหนดีครับคุณยาย " ร่างสูงมองแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้ว กับแหวนหยกที่อยู่ในมือ
"หลานก็สวมแหวนวงสำคัญวงเดิมของหลาน
แล้วยกแหวนหยกวงนี้กับเจ้าของแหวนวงสำคัญของหลานซิจ่ะ"คุณยายพูด แต่ร่างสูงกับนิ่งไป
"ผมไม่รู้ว่าท้องฟ้าที่ผมอยากอยู่ เค้ายังอยากมีเมฆก้อนนี้อยู่หรือป่าวน่ะครับ....."
ปล. หายไปหลายปีเลยคะ ฮะๆ
ตอนนี้ไรท์จะกลับมาแต่งให้จบนะคะ!!
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น